Boekenmening

Verhaal zoekt liefde

Als Jen Gibs als redacteur bij Vida House Publishing wordt aangenomen, denkt ze dat haar gloriedagen zijn aangebroken, een van de beste tijden in haar carrière. Ze heeft jaren keihard gewerkt om haar jeugd te vergeten en een mooi leven te krijgen. Een jeugd vol armoede, sektarisme en geweld. Maar juist in die eerste week, vindt ze een oud manuscript op haar bureau waardoor al haar pogingen om haar geschiedenis te herschrijven onderuit worden gehaald. Ze vermoedt dat het manuscript van de manuscriptenberg is gehaald door collega’s die haar als groentje willen testen. De manuscriptenberg staat in de grote vergaderruimte van het uitgeversbureau en het is verboden om die aan te raken. Ze wil het ongemerkt terugleggen op de berg, maar op de een of andere manier lukt het niet en begint ze het toch te lezen.

Het is een verhaal van honderd jaar geleden, toen mensen al bij elke afwijkende vorm van blank-blauw-blond als snel gekleurd werden genoemd en als minder werden behandeld. Veel minder. Soms minder dan een dier. Een verhaal waarin een meisje, afkomstig uit de Appalachen, maar niet met een duidelijk Indiaanse achtergrond, maar eerder Portugees of Italiaans, met zwart haar en blauwgrijze ogen, zich moet verbergen voor de wreedheid van de mensen op wie ze is aangewezen. En het is het verhaal van een blanke jongen uit Charlottetown, die de Amerikaanse wildernis met flora en fauna in kaart wil brengen voordat er rails en wegen komen. Ze blijken samen te moeten vluchten voor deze slechte mensen.

Doordat het verhaal haar niet loslaat en ze van de eigenaar van de uitgeverij opdracht krijgt om uit te zoeken wie de auteur is, moet zij terug naar haar geboortegrond, hetzelfde berggebied in de Appalachen. Dan begint haar eigen strijd tegen de demonen uit haar verleden en haar verlangen naar een glorieus heden. Vindt zij de auteur? En als ze hem vindt, zou ze hem dan zover krijgen dat hij dit manuscript wil afmaken?

Ten diepste gaat het boek over de vraag of je een dubbeltje blijft als je ervoor geboren bent, of dat er een kans is om een kwartje of zelfs een goudstuk te worden. Dit verhaal kruipt dieper dan onder je huid, het gaat dwars door je ziel en als jij zelf ook nog worstelt met de dingen uit je jeugd kan het zomaar zijn dat je sommige gevoelens herkent. Het boek eindigt met meer hoop en liefde dan ik verwacht zou hebben.

Een klein voorproefje:

De ontvoering

Deel 1 van Het mysterie van Ison

Diane Kooistra

De moeder van Roi is ontvoerd en zijn vader brengt Roi en zijn zusjes naar hun oma zodat hij naar haar op zoek kan. Dat kan Roi niet accepteren en hij haalt zijn vriend Durian over om met hem mee te gaan om zijn moeder te zoeken. Ze komen in heel spannende en gevaarlijke situaties terecht, redden een meisje, Anna-Maé en vanaf dat moment zijn ze met z’n drieën. Ze krijgen met hulp en met tegenslag te maken. Roi struikelt over een steen die in het verhaal een steeds grotere rol zal gaan spelen.

Mijn eerste reactie is dat dit een veelbelovend, eerste deel is van een mooie serie. Het verloop van het verhaal is heel spannend en wat een geluk dat ik alle drie de delen heb zodat ik heerlijk door kon lezen.

Wat ik bijzonder vind is dat Wiesje Berghuis er niet voor heeft gekozen om de lezer te informeren over de leeftijd van de hoofdpersonen, het land, de plaatsen en de tijd waarin dit verhaal zich afspeelt.

Dat zorgde aan de ene kant voor veel vragen maar aan de andere kant gaf het ook de gelegenheid aan de lezer om zelf invulling te geven aan deze punten in het verhaal. Het maakt het lezen een echte ontdekkingstocht.

Wat mij verder opviel is dat de auteur het de ene keer heeft over vader of moeder en in een volgende scene hun voornamen gebruikt. Ik vond het wel prettig om een keer een jeugdboek of Young Adult-verhaal te lezen waar de (groot) ouders wél een rol in spelen. Hun zorgen en gedachten worden ook benoemd en dat maakt dat dit niet een verhaal is waarin alleen kinderen op avontuur gaan. De personages zijn goed uitgewerkt, met name de persoon Anna-Maé is moeilijk te doorgronden en dat vind ik juist zo goed gedaan. We leren ze denk ik in de andere delen beter kennen.

Kortom, een avontuurlijke ontdekkingstocht voor de jonge lezer (10-14 jaar) en hun ouders.

Saskia Schouten

Als Roi uit school komt, hoort hij dat zijn moeder ontvoerd is. Zijn vader gaat haar zoeken en brengt Roi met zijn zusjes naar oma. Maar Roi wil niet zitten afwachten en niets doen. Op een nacht gaat hij ervandoor en haalt zijn vriend Durian op. Samen gaan ze op weg en komen in een kamp van een drugskartel terecht. Daar worden ze opgesloten. Zullen ze Rois moeder ooit vinden?

Dit is een spannend boek voor lezers vanaf tien jaar. Er komt een nogal schokkende gebeurtenis in voor (een vrouw wordt aan haar haren meegesleept en doodgeschoten) die ik echt niet geschikt vind voor zulke jonge lezers. De moeder is ontvoerd maar door wie en waarom? Gaandeweg ontdek je dat ze op missie was maar het hoe of wat wordt niet verteld. In jeugdboeken lees je gewoonlijk de termen: zijn vader of moeder zegt… Hier niet. Als Roi wat tegen zijn vader of moeder zegt dan staat er: Romez antwoordt, of: Natasja antwoordt. Het komt op mij vreemd over dat in een jeugdboek de voornamen van de ouders worden genoemd. Het voegt niets toe, behalve dat de lezer meer namen moet onthouden en er komen nogal aparte namen in voor. Vooral de plaatsnamen zijn ware tongbrekers: Mujalezer, Japse en de lastigste: Parasja Vayelegh.

Rois vader denkt van zijn dochtertje: Haar toekomstige man mag zich gelukkig prijzen. Zulke blauwe ogen waar je helemaal in verdrinkt. Dit past meer in een liefdesroman of young adult, dan in een spannend jeugdboek. Het taalgebruik is hier en daar wat te volwassen, zoals: ze moeten uit het bos zien te geraken, i.p.v. uit het bos zien te komen. Er zijn nogal wat taalkundige oneffenheidjes, bijvoorbeeld ‘Een buslijn opzeggen’ i.p.v. opheffen. Een helikopterpiloot wordt vlieger genoemd. Piloot of vliegenier is duidelijker. De lezers zullen bij een vlieger aan iets anders denken. Dan de term: Roi en zijn trawanten. Bedoeld wordt: zijn vrienden; trawant betekent: handlanger en die term wordt gebruikt voor criminelen of types die een slecht persoon aanhangen. Maar afgezien hiervan is het een spannend boek dat je moeilijk kunt wegleggen.
Ik blijf wel zitten met de vraag of de hoofdpersonen gelovig zijn of zijn geworden, aangezien het een christelijk boek is. Aan het eind van het boek vindt er een bijzondere gebeurtenis plaats waarin een Bijbeltekst uit wordt gesproken. Roi en zijn metgezellen zijn diep onder de indruk maar wat het gevoelsmatig bij hen oproept, wordt niet beschreven. Jammer.

Verlangen naar een goede wereld

In acht hoofdstukken die gekenmerkt zijn door woorden die met een V beginnen beschrijft Pieter Both hoe christenen zich in onze cultuur verhouden tot deze begrippen. Hoe zit het met vertrouwen? Hoe leef ik in verbinding? Waar gaat ons verlangen over en wie is de Vertrooster? Hoe nodig is het om verzoening te brengen en te ontvangen? Hoe verdelen we dat wat we van God hebben gekregen en hoe verduren we in het leven? En als laatste hoofdstuk gaat het over onze vrijheid. Aan het eind van elk hoofdstuk vind je wat vragen en daarbij te lezen stukken uit de Bijbel. En in elk hoofdstuk komt een persoon uit de wereldgeschiedenis aan het woord. Dat zijn stuk voor stuk prachtige stukjes om te lezen. Deze personen hebben het specifieke onderwerp in hun leven ten uitvoer gebracht. Zij zijn een voorbeeld van hoe het zou kunnen zijn om het goede leven te leven. Mensen zoals jij en ik, maar met een diepte en een groei in hun leven waar je jaloers op zou kunnen worden en beter nog, zou moeten zijn.

Een goede wereld komt niet uit zichzelf. We zijn geroepen om van deze wereld een betere wereld te maken, maar dat kunnen we zeker niet in eigen kracht. We hebben God en elkaar hard nodig om te erkennen wat belangrijk is, iets te willen doen aan kwaad en onrecht en ons over te geven in de goede handen van God. Het hoofdstuk over verduren heeft me geraakt. Soms zijn mensen in omstandigheden waarin ze meer verduren dan gestalte kunnen geven, meer hopen dan beramen, meer volharden dan vorderen, zegt Dietrich Bonhoeffer. Onderscheid te mogen hebben in de tijd waarin je leeft en zien waar het op dat moment op aan komt, dat is een zegen. Dat kan ook een strijd zijn. Het kan enorm veel rust geven. Geen begrip in onze cultuur dat zo onder druk staat: verduren. We leren niet meer om te verdragen, te verduren, vol te houden en uit te zingen. Het moet hier en nu beter of anders worden. Maar bij God en zijn kinderen is het wel degelijk een onderwerp. Terwijl je verzet pleegt, verduur je. Terwijl je een andere verdeling voorstaat en het zelf voorleeft, verdraag je. Terwijl je vertrouwt en verbinding zoekt, hou je het vol.

Acht belangrijke waarden voor elk mensenleven. Acht hoofdstukken om zelf te lezen, of te bespreken met anderen. Waarden die op de een of andere manier onder druk staan, terwijl ze het verdienen om in ieders leven vorm te krijgen.

Proef en zie

Het boek staat in het schap van de kookboeken, maar het is veel meer dan dat. Het opent met een uitnodiging voor een culinair avontuur, een ontdekkingstocht naar de (symbolische) betekenis van voedsel in de bijbel.

Margaret Feinberg opent haar boek met een bekentenis over hoe zij en haar man naar een eetafspraak moesten waar ze helemaal geen zin in hadden. Het werd een etentje om nooit meer te vergeten. De gastvrijheid was een warm bad en Margaret ontdekte dat samen genieten van lekker voedsel en verhalen uitwisselen, niet alleen het lichaam voedt maar ook de ziel.

Margaret Feinberg, een Amerikaanse Bijbelleraar gelooft dat God zelf daarachter zit. Zij noemt Hem in haar boek ‘Proef en zie’ zelfs een foodie, omdat God de Schepper is van het voedsel en de mens en in de Bijbel talloze verwijzingen en verhalen die gaan over eten staan. Voor dit boek heeft Margaret zich gericht op zes etenswaren, namelijk:

Vis – proef en zie Gods macht
Vijgen – proef en zie Gods welbehagen
Brood – proef en zie Gods gemeenschap
Zout – proef en zie Gods doel
Olijven – proef en zie Gods genezing
Lamsvlees – proef en zie Gods redding

Er is ook een toetje, het laatste hoofdstuk waarin ze al haar ervaringen samenvat, waardoor je Gods goedheid kunt ontdekken, door te erkennen dat God de gever is.

Zes hoofdstukken beginnen met verhalen over hoe Margaret op zoek gaat naar de oorsprong van het voedsel. Ze gaat vissen in het meer van Galilea, vijgen plukken in Californië, brood bakken met een hoogleraar, afdalen in een zoutmijn, olijven plukken in Kroatië en in de leer bij een vleesmeester in Texas. Al die avonturen zijn met veel gevoel voor zelfspot, in geuren en kleuren verteld. De ervaringen verbindt de schrijfster eenvoudig met de Bijbel, zonder dat de Bijbelteksten worden genoemd. Het zorgt voor een rustige bladspiegel met korte alinea’s, die lekker lezen.

De verwijzingen naar de Bijbel staan in een lijst met noten, gerangschikt op paginanummer, waar ook andere bronnen worden vermeld die gebruikt zijn voor stellingen die gedaan worden in het hoofdstuk. Er zit verrassend veel nieuwe informatie tussen, niet alleen uit onbekende Bijbelverhalen maar ook wat betreft de symbolische betekenis, waardoor ik het boek met verwondering lees en meer eerbied voor God en het christelijke geloof krijg. Margarets liefde en enthousiasme spat van elke pagina, zodat het mij aanspoort om zelf de keuken in te gaan en brood en koekjes te bakken of eenvoudige dips te maken. Elk hoofdstuk heeft maar een paar recepten met het ingrediënt van het hoofdstuk, dus als receptenboek schiet het tekort, maar het maakt het meer dan goed door de overige inhoud.

Dietrich, mijn liefste

Dietrich Bonhoeffer is voor mijn een bekende naam. Ik weet dat hij een predikant was die zich heeft verzet tegen het naziregime en daarvoor twee jaar in de gevangenis heeft gezeten. Ik weet dat hij verloofd was en naar Maria van Wedemeyer brieven en gedichten schreef vanuit de gevangenis. Een lied is gemaakt tijdens de jaarwisseling 1944/1945:

'Door goede machten trouw en stil omgeven,
behoed, getroost, zo wonderlijk en klaar,
zo wil ik graag met u, mijn liefsten, leven,
en met u ingaan in het nieuwe jaar. '

Het wordt nog steeds gezongen in de kerk. Hij heeft boeken geschreven over het leven als christen, maar dat was voor mij pittige kost. Bonhoeffer ken ik daardoor vooral als intellectueel, maar deze roman laat een andere kant van hem zien.

De roman heeft een dramatische opening: In de ijskoude winter van aan het begin van 1945 gaat Maria te voet naar de gevangenis om Dietrich te bezoeken, maar hij is daar niet meer! De hele roman heeft iets hartverscheurends en het voelt ongemakkelijk om te lezen als je van tevoren weet dat deze liefde onmogelijk is. Behalve dat het einde al vaststaat, blijkt het stel meerdere hindernissen te moeten overwinnen voordat ze als verloofd stel verder konden. Dan nog is hun tijd samen niet te vergelijken met mensen die in vrijheid verliefd worden. Het maakt hun liefde bijna te verheven.

Ondanks dat er in deze roman juist aandacht is voor de verloofde van de bekende Bonhoeffer, blijft haar karakter flets en naïef. De meerwaarde van dit boek voor mij is dat de lezer op een laagdrempelige manier in contact komt met het gedachtegoed van Dietrich Bonhoeffer. De citaten van hem zijn indrukwekkend, om kippenvel van te krijgen. Ze inspireren om na te denken over hoe wij in het leven zouden kunnen staan.

Otto’s omkeer

De jonge SS’er Otto gelooft er heilig in dat Duitsland de oorlog zal winnen. Hij is untersturmführer en heeft de leiding over een groep soldaten. Als hij gewond is geraakt, heeft hij een tijdje verlof. Wanneer hij weer naar het front moet, belooft Erika, zijn vriendin, dat ze op hem zal wachten.

Otto zit tussen twee vuren, het Russische leger rukt op en aan de andere kant het Amerikaanse leger. Ondanks dat er twee jongens uit zijn groep deserteren, blijft Otto rotsvast geloven in de Führer. Hitler zal zijn volk niet in de steek laten. Maar hij komt in vreselijke situaties terecht. Om hem heen vallen doden, maar telkens overleeft hij de schietpartijen en tankgevechten. Als het eindelijk zover is dat de oorlog voorbij is en hij thuiskomt, wacht hem een vreselijke teleurstelling…

Dit is het derde deel in de serie over Hermann, Jacob en Otto. Er worden gruwelijke gevechten beschreven . De hoofdstukken hebben titels maar erg jammer vind ik dat de titel van hoofdstuk acht precies vertelt wat er gaat gebeuren. De spanning is eraf omdat je op elke bladzijde de gebeurtenis verwacht die de titel vermeldt.

Verder vind ik de titel van het boek misleidend. Als Otto thuis is gaat hij naar de kerk maar het geloof doet hem niets. Ik verwachtte dat hij op het eind het geloof zou terugvinden of op zijn minst in zou zien dat Hitler niet de leider is die Otto dacht dat hij was. Maar nee, op het eind moet hij nog niets van de Joden hebben en vindt hij het jammer dat Jacob (uit de vorige delen) nog leeft. Hij heeft er spijt van dat hij hem niet heeft doodgeschoten. Het eind is nogal abrupt. De vrouw van neef Hermann zegt, als Otto Jacob weer ontmoet dat ze opnieuw kunnen beginnen. Zo’n opmerking had ik van Otto verwacht.

Achter in het boek staat informatie over Duits en Russisch wapentuig, uitleg over de SS en foto’s.

De geheime schuilplaats

Suus en Niek zijn niet alleen broer en zus, ze zijn een tweeling, de Sunny Twins. En de Sunny Twins houden van avonturen. Daarom vinden ze het geweldig dat ze mogen meehelpen aan de pilotendag in hun dorp, waar buitenlandse piloten komen ter herinnering aan het feit dat in het dorp in de Tweede Wereldoorlog vliegtuigen met piloten zijn neergestort. Het lijkt een geweldig feest te worden.

Dan verschijnen er vervelende berichten op Facebook. Wie zou dat doen? En bij de schuur van opa zien ze een verdachte man. Wat heeft de schuur van opa trouwens met de oorlog te maken? Deze dingen moeten nodig onderzocht worden door Suus en Niek.

Op een leuke en ontspannende manier komt in dit kinderboek de Tweede Wereldoorlog aan bod. Het is een boek geworden waarin je meegevoerd wordt in de spanning van Suus en Niek. Mooi dat de twee heel verschillend zijn en er ook aandacht is voor bijvoorbeeld het feit dat Niek het liefst op zichzelf is en aandacht hem angstig maakt. Het boek is spannend, maar het wordt niet te gek gemaakt voor de kinderen. Er is oog voor leuke details: hoe maak je kleding van een parachute? Na het hele verhaal word je uitgedaagd om Fort Vuren te bezoeken, om op Facebook en Instagram de Sunny Twins-pagina’s te bekijken. Er staan interessante foto’s uit de oorlog in boek. Een heel goed kinderboek om in deze tijd de jeugd bekend te maken met wat er in de oorlog is gebeurd.

Onraad!

Arie Schelling en zijn neef Leen moeten naar Duitsland om voor de Duitsers te werken. De Duitsers zijn wreed voor hen en ze krijgen heel weinig te eten. Met een paar jongens gaan ze op zondag werken bij een boer bij wie ze ook te eten krijgen. Maar op de terugweg dreigt er onraad…

Veel jongens worden ziek, want de toiletten zijn ontzettend onhygiënisch. Zij komen in de ziekenbarak terecht met difterie. Ook Leen krijgt de ziekte. Arie moet afscheid van hem nemen omdat hij wordt overgeplaatst naar een ander kamp. Onderweg voelt hij zich ziek worden maar hij laat niets merken. Tot verbazing van Arie en de andere jongens worden ze hier vriendelijk ontvangen. Arie wordt steeds zieker en hij wordt naar het ziekenhuis gebracht. Hij vreest dat hij het er niet levend vanaf zal brengen. Maar wonder boven wonder knapt hij op. Hij mag zelfs naar huis om aan te sterken. De bedoeling is dat hij in augustus weer terugkeert maar dat is hij absoluut niet van plan. Liever gaat hij onderduiken.

Dit is een waargebeurd verhaal. Het is spannend en dramatisch en het leest vlot weg. In het midden staan een paar foto’s van Arie en Leen.

Coming home

Damaris Rozeboom heeft niet in de gaten dat ze steeds meer voor het gezin is gaan zorgen omdat haar moeder het laat afweten. Haar vader is bijna nooit thuis. Ze heeft twee broertjes en twee zusjes. Het komt voor haar als een complete verrassing dat ze uit huis geplaatst wordt. Haar broertjes gaan naar een pleeggezin en haar zusjes naar een ander pleeggezin. Parallel aan het verhaal van Damaris loopt het verhaal van Wout Rozeboom, Damaris’ opa, maar dan op het moment dat hij negentien jaar is. Wout maakt de razzia van Putten mee in de Tweede Wereldoorlog en wordt samen met zijn vader naar Duitsland op transport gesteld.

Voor tieners is dit boek interessante leeskost. Het brengt problemen die in onze maatschappij spelen dichterbij en je maakt kennis met de geschiedenis van Putten uit de Tweede Wereldoorlog. Damaris’ pleegbroer maakt het best contact met haar en helpt haar op moeilijke momenten. Toevallig is het zijn opa die de beste vriend was van Damaris’ opa, maar dat ontdekken ze pas op het eind van de periode dat Damaris in het gezin van Ron Dijkhuis woont.

In het begin is het grappig als het tweede hoofdstuk begint met dezelfde zin als waar het eerste mee eindigt. De schrijfster houdt deze overgang bij elk hoofdstuk aan en dat begint op een gegeven moment een beetje te irriteren of gekunsteld te lijken. Damaris lijkt niet uit haar rol te kunnen komen en een start te maken met uit te vinden wie zij zelf is. Ze blijft altijd op haar hoede, secundair reagerend, stil en emoties onderdrukkend, ze durft nauwelijks een vraag te stellen of haar behoeften kenbaar te maken. Ze denkt vaak totaal iets anders dan ze laat zien. Het lijkt net of dat een houding is die bij christenen hoort, want haar pleegzusje flapt alles er maar asociaal ongecontroleerd uit en lijkt niet verder na te denken dan haar neus lang is. Het lijkt net of Damaris denkt dat dat natuurlijk niet anders kan, omdat dat meisje niet gelooft en naar de kerk gaat. Deze stereotypering gaat me iets te ver. Aan de andere kant laat het zien, dat het zo maar zou kunnen zijn dat in een pleeggezin niet iedereen even sterk achter het concept staat om een pleegkind een welkom gevoel te geven.

Het verhaal van Wout is goed verteld. Het geeft, zonder dat het door eindeloos veel details te zwaar wordt gemaakt, goed weer hoe moeilijk zijn situatie is geweest, en wat een gevolgen deze razzia heeft gehad voor de families in Putten. Op sommige plekken was het beter geweest om meer gebruik te maken van synoniemen. In hoofdstuk 18 wordt drie keer de term ‘flink verzwakt’ gebruikt. Dat had op meer manieren en op betere manieren verwoord kunnen worden. Het is iets dat een dokter kan zeggen, maar als je het voelt ben je ‘uitgeput’ en als je vriend het zegt, ben je ‘ingestort’.

Ik begrijp niet waarom de auteur voor een Engelse titel heeft gekozen. Misschien omdat het boek geschreven is voor tieners, maar het verhaal is oer-Nederlands. In die zin had de schrijfster ook beter kunnen eindigen met de op twee na laatste regel van het boek: een prachtig open einde die de titel helemaal verbeeldt.

Het is oorlog Sam!

De tienjarige Sam woont met zijn ouders, broertjes en zusje op een Veluwse boerderij. Als de oorlog begint, wordt alles anders. Er komt bij hen een ‘neef’ logeren, maar Sam heeft direct door dat hij Joods is. Hij wordt bang en wil niet dat de jongen, Nard, bij hen komt wonen. Maar al gauw worden ze dikke vrienden en maakt Nard deel uit van hun gezin. Wel moet er altijd opgelet worden, want er woont een landverrader in de buurt en twee Duitsers komen regelmatig langs. Ze zetten paarden van hen in de schuur en een Duitser neemt zijn intrek op de hooizolder, die grenst aan de kamer van Sam en Nard.

Sam ontdekt dat verschillende mensen die hij kent, deel uitmaken van het verzet. Hij zwijgt erover, net zoals er door niemand gezegd wordt dat Nard een Jood is. Het wordt steeds lastiger om Nard verborgen te houden en er ontstaat een gevaarlijke situatie. Nard vlucht maar zal hij nog terugkeren?

Dit boek is voor kinderen van 9 tot 12 jaar. Het boek is spannend en realistisch geschreven. Het geloof en vertrouwen op God komt er op een mooie manier in naar voren. Er komen enkele situaties in voor die ik niet zo geschikt vind voor kinderen van 9. Zoals een neergestorte Engelse piloot die sterft waar Sam bij is.

Er komen enkele ontroerende passages in voor waarbij ik mijn ogen niet helemaal droog kon houden.

20060

Recensie

Jouw waardering

20059

Recensie

Jouw waardering

20058

Recensie

Jouw waardering

20057

Recensie

Jouw waardering

20056

Recensie

Jouw waardering

20055

Recensie

Jouw waardering

20054

Recensie

Jouw waardering

20053

Recensie

Jouw waardering

20052

Recensie

Jouw waardering

20051

Recensie

Jouw waardering