Damaris Rozeboom heeft niet in de gaten dat ze steeds meer voor het gezin is gaan zorgen omdat haar moeder het laat afweten. Haar vader is bijna nooit thuis. Ze heeft twee broertjes en twee zusjes. Het komt voor haar als een complete verrassing dat ze uit huis geplaatst wordt. Haar broertjes gaan naar een pleeggezin en haar zusjes naar een ander pleeggezin. Parallel aan het verhaal van Damaris loopt het verhaal van Wout Rozeboom, Damaris’ opa, maar dan op het moment dat hij negentien jaar is. Wout maakt de razzia van Putten mee in de Tweede Wereldoorlog en wordt samen met zijn vader naar Duitsland op transport gesteld.
Voor tieners is dit boek interessante leeskost. Het brengt problemen die in onze maatschappij spelen dichterbij en je maakt kennis met de geschiedenis van Putten uit de Tweede Wereldoorlog. Damaris’ pleegbroer maakt het best contact met haar en helpt haar op moeilijke momenten. Toevallig is het zijn opa die de beste vriend was van Damaris’ opa, maar dat ontdekken ze pas op het eind van de periode dat Damaris in het gezin van Ron Dijkhuis woont.
In het begin is het grappig als het tweede hoofdstuk begint met dezelfde zin als waar het eerste mee eindigt. De schrijfster houdt deze overgang bij elk hoofdstuk aan en dat begint op een gegeven moment een beetje te irriteren of gekunsteld te lijken. Damaris lijkt niet uit haar rol te kunnen komen en een start te maken met uit te vinden wie zij zelf is. Ze blijft altijd op haar hoede, secundair reagerend, stil en emoties onderdrukkend, ze durft nauwelijks een vraag te stellen of haar behoeften kenbaar te maken. Ze denkt vaak totaal iets anders dan ze laat zien. Het lijkt net of dat een houding is die bij christenen hoort, want haar pleegzusje flapt alles er maar asociaal ongecontroleerd uit en lijkt niet verder na te denken dan haar neus lang is. Het lijkt net of Damaris denkt dat dat natuurlijk niet anders kan, omdat dat meisje niet gelooft en naar de kerk gaat. Deze stereotypering gaat me iets te ver. Aan de andere kant laat het zien, dat het zo maar zou kunnen zijn dat in een pleeggezin niet iedereen even sterk achter het concept staat om een pleegkind een welkom gevoel te geven.
Het verhaal van Wout is goed verteld. Het geeft, zonder dat het door eindeloos veel details te zwaar wordt gemaakt, goed weer hoe moeilijk zijn situatie is geweest, en wat een gevolgen deze razzia heeft gehad voor de families in Putten. Op sommige plekken was het beter geweest om meer gebruik te maken van synoniemen. In hoofdstuk 18 wordt drie keer de term ‘flink verzwakt’ gebruikt. Dat had op meer manieren en op betere manieren verwoord kunnen worden. Het is iets dat een dokter kan zeggen, maar als je het voelt ben je ‘uitgeput’ en als je vriend het zegt, ben je ‘ingestort’.
Ik begrijp niet waarom de auteur voor een Engelse titel heeft gekozen. Misschien omdat het boek geschreven is voor tieners, maar het verhaal is oer-Nederlands. In die zin had de schrijfster ook beter kunnen eindigen met de op twee na laatste regel van het boek: een prachtig open einde die de titel helemaal verbeeldt.
Geef een reactie