Decor voor deze roman is Zeeuws Vlaanderen. In Zeedijk aan de Westerschelde woont Leon, een schijnbaar onbewogen man, althans dat zou een buitenstaander kunnen zeggen, want de eerste regels maken al duidelijk dat Leon meer voelt dan dat hij laat zien: "Daardoor dachten de mensen dat hij een sterke man was; dat hij een innerlijke kracht bezat die verdriet en pijn op een manier sneller dan de tijd kon verwerken."

Tijdens de Spaanse Burgeroorlog in de jaren dertig van de vorige eeuw, komen er Spaanse vluchtelingen naar Ameland. Pedro wordt verliefd op Riemke en dat resulteert in een zwangerschap. Riemke verzwijgt dit voor Pedro. Na ruim acht maanden moeten de Spanjaarden weer terug. Pedro belooft Riemke terug te komen om haar te halen.

De hoofdpersoon Femke is niet erg gelukkig met haar leven. Ze ziet zichzelf als 'parelkettingtrut' en bestaat alleen bij de gratie van haar 'zorgzaam moederschap' en als 'praktische echtgenote'. In deze tijd van zelfreflectie ontmoet ze na hun verhuizing drie vrouwen; ze lijken zeer extravert, proberen hun plaats in het leven op te eisen en zijn bijzonder kleurrijk.

Op haar zesde jaar ging de slechtziende Mieke naar een blindeninstituut waar strenge nonnen de leiding hadden. Mieke kreeg heimwee, maar toen ze huilde werd ze afgestraft, want: ‘Dankbare kinderen huilen niet’. Zuster Adelata was de strengste zuster. Zelfs een pop uitkleden mocht niet, want bloot was niet netjes. Wat wel bloot moest waren de billen, als de kinderen voor straf met een kleerhanger een pak slaag kregen.

Drie personen spelen een hoofdrol. Jolanda, bijna 25 jaar, haar moeder Marja en oma Rita. Elk hoofdstuk is geschreven in de eerste persoon enkelvoud, vanuit deze drie vrouwen. Jolanda wil graag meer weten over haar vader, er wordt nooit over hem gesproken. Als zij en haar moeder bij oma gaan logeren is ze vast van plan iets over hem te weten te komen.

Alex is zeventien en intens verliefd op Cole. Cole is knap en attent, maar heeft ook wat vreemde eigenschappen. Zo is hij bijzonder bezitterig en is overal waar Alex ook is. Zij betitelt dit aanvankelijk als ‘heel lief’. Iets later in het verhaal is Cole niet alleen bezitterig, maar wordt hij ook agressief.

We maken kennis met twee kinderen uit Syrië die gevlucht zijn en in een vluchtelingenkamp leven. Jamil is voor heel veel dingen bang, maar Jamila vindt het wel leuk om met hem te spelen. Doordat het kampleven en de school, die in het kamp is, hen verbindt ontstaat er toch wel een vorm van vriendschap.

Kim en haar vriendinnen Esmee, Zoë en Inge mogen een nachtje in een tent slapen op het erf van de boerderij waar Kim woont. Het opzetten van de tent valt tegen en daarom roept Kim de hulp van haar broer Erik in. Als de tent staat, vertelt Erik hun een "eng waargebeurd-verhaal". In 1622 verging een schip voor de kust van Katwijk. Er zijn zeemannen verdronken en die zijn begraven op het land van de boerderij.

"Gelukkig heb je de herinneringen nog." Hoe vaak gebruiken we dat cliché om nabestaanden te troosten. In 'Verzwegen moeder' komt de lezer er al gauw achter dat herinneringen ook niet heilig zijn. Dat is tenminste wat Rixa Hinrichs ervaart als ze onverwacht naar het winterse Berlijn moet afreizen. Haar moeder is verongelukt tijdens een autorit op dezelfde snelweg waar 12 jaar eerder haar broer is omgekomen. Rixa voelt zich schuldig omdat ze haar moeder niet heeft kunnen redden. Tegelijkertijd blijkt dat de moeder-dochter band, mede door het overlijden van haar broer onder spanning heeft gestaan. Vroeger was dat anders.

Het verhaal speelt in Gansbaai, Zuid-Afrika, eind 19e eeuw. Vanaf haar elfde wordt Sophie door haar vader gedwongen om in stormachtige nachten op een hoge rots met een lantaarn te zwaaien, met de bedoeling dat langsvarende schepen door het licht misleid worden en schipbreuk lijden. Sophies vader eigent zich vervolgens de handelswaar van de gestrande schepen toe. Als ze 16 wordt, durft ze de confrontatie met haar vader aan...