De Palestijns-Syrische dichter Ghayath Almadhoun werd geboren in het Palestijnse vluchtelingenkamp Yarmouk in Damascus. Sinds 2008 woont hij in Stockholm.
Met zijn gedichtenbundel 'Weg van Damascus' heeft hij mij recht in het hart geraakt. Dat begint al met de kaft, die zowel liefde ('De kus' van Gustav Klimt) als verwoesting (een kapotgeschoten flat) laat zien. Deze tegenstelling gaat verder in de introductie waarin Handelingen 9: 3-4 (Saul is onderweg naar Damascus) scherp contrasteert met de 'hij' die nu voor het checkpoint Damascus staat.
De hele bundel wordt gekenmerkt door de emoties 'heimwee naar het vaderland' en 'schuldgevoel dat vaderland verlaten te hebben'. Soms lijkt de dichter zich zelfs daarvoor te verontschuldigen ("Hij was gedwongen te emigreren naar een plaats waar hij een vrouw ontmoette die leek op herinneringen").
Het is knap dat de dichter in al deze emoties toch een ironische toon kan treffen die de lezer ondanks alles een (bitter) lachje ontlokt:
"De sluipschutter richtte op mij, zonder de moeite te nemen
te achterhalen of ik allergisch was voor sluipschutterskogels
Een allergie van de beste soort
die de dood tot gevolg kan hebben."
Door de lay-out lijken sommige gedichten op het eerste gezicht op proza, maar het blijven gedichten, die je leest en herleest; die je wakker houden zodat je opnieuw naar de bundel grijpt en probeert te doorgronden.
Als lezer probeer je misschien ook om na te voelen wat de dichter moet voelen, maar Joost Baars tikt je in het nawoord genadeloos op de vingers: "Maar die dichter dicht natuurlijk juist niet over de dingen op het journaal ... Het werk begrijpen vanuit mijn eigen herkenning zou daarom betekenen dat ik me voor een belangrijke essentie afsluit."
Geef een reactie