Boekenmening

Het geheim van de loden letters

Dit boek speelt zich af in de tijd dat Luther zijn 95 stellingen op de deur van de Slotkapel in Wittenberg.
In drukkerij ‘De Houten Pers’ gebeuren vreemde dingen. Karl en Konrad zijn de zonen van de drukker. In de strenge winter hoeven ze niet naar school en helpen ze in de drukkerij, samen met letterknecht Wilhelm en Walter, een jongen uit het weeshuis.

Op een nacht gebeurt er iets vreemds: een matrijs met letters is gevallen. De boosdoener blijkt een rat te zijn maar nadat die gevangen is, blijven er vreemde dingen gebeuren. Er verdwijnt brood uit de rattenval en eten uit de voorraadkast. Als er boeken van Luther over de psalmen worden gedrukt, gaat er ook regelmatig iets mis. Pleegdochter Lisa vangt flarden op van een gesprek tussen twee monniken in de kerk. Het klinkt nogal verontrustend. Karl en Konrad doen ook allerlei ontdekkingen.

Dit is een boek voor de jeugd vanaf tien jaar. Het beschrijft op een boeiende manier het leven in de tijd van Luther. Het boodschappen doen, hoe het ging op school en thuis. De jongens beleven avonturen die de jeugd ongetwijfeld erg spannend zal vinden.

Genezen

Geloofd zij God met diep ontzag,
Hij overlaadt ons dag aan dag
Met Zijn gunstbewijzen.

Ziek

Toen ik 29 jaar was kreeg ik vreemde klachten. Een raar gevoel aan handen en voeten. Een paar dagen later kroop het verder omhoog langs benen en armen. Ook voelde ik me ziek. Maar ik maakte me nog geen zorgen. Voor het eerst schrok ik toen ik eens wakker werd van een dutje op de bank en aan mijn man Kees slaperig vroeg: waar is mijn arm? Ik kon mijn hele rechterarm niet meer voelen. Weer een paar dagen later was ik doof aan één oor. Op dat moment zei de huisarts: naar het ziekenhuis!

In het ziekenhuis volgden veel onderzoeken. Ik had groot vertrouwen in de medische wereld en ging er vanuit dat ze het zouden opsporen en verhelpen. Groot was de schrik toen de huisarts op bezoek kwam en me vertelde: ze hebben gevonden wat het is: multiple sclerose. Een ongeneeslijke ziekte, maar niet dodelijk. Ik had er nog nooit van gehoord, maar leerde snel. De neuroloog kwam langs en vertelde me: we houden je nog een paar dagen en geven je een pepmiddel. Dan hopen we dat je lichaam zelf tegen de ziekte gaat vechten, want wij kunnen niets voor je doen. Er is geen oorzaak bekend en er zijn geen medicijnen voor. We kunnen niets doen, behalve afwachten……..

MS is een ziekte aan het zenuwstelsel. Overal waar zenuwen in het lichaam zitten, kunnen deze uitvallen. Dat betekent dat de zenuwen de boodschappen aan spieren niet meer goed doorgeven en dat zorgt ervoor dat delen van je lichaam in meer of mindere mate verlammen. Dat knapt in de loop van de tijd wel weer wat op, maar nooit meer naar het niveau van volledig herstel. In het begin van de ziekte had ik 3 of 4 keer per jaar uitval in mijn lichaam. Niet alleen armen en benen, maar ook de blaas, darmen, mijn nek werd zo zwak dat hij mijn hoofd nauwelijks kon dragen, ik kon ongeveer 10 minuten zonder hoofdsteun zitten, dan moest ik mijn hoofd weer neerleggen. Maar ook de ogen kwamen aan de beurt. Ze werden zo slecht dat ik niet meer kon lezen, tv kijken, eigenlijk alleen nog radio luisteren. Ook was ik veel bedlegerig. Hier zie je hoe het verloop van de ziekte is:

Je wordt dus in de loop van de tijd steeds meer gehandicapt. Op een gegeven moment kon ik nog binnenshuis, soms met hulpmiddelen, lopen, maar buitenshuis moest ik een rolstoel gebruiken. Vanaf het begin kon ik mijn handen veel minder gebruiken. Dat was extra hard; ik gaf gitaarlessen en moest stoppen met werken. Ik kon totaal geen gitaar meer spelen, alleen soms een beetje rommelen met een keyboard. Ik kocht schoenen zonder veters, want die kon ik niet strikken, enzovoort. Er waren tijden dat ik niet kon schrijven, dus ik was blij met de computer. Zo sukkelde mijn conditie achteruit.

Dit verhaal vertel ik om te laten zien hoe groot het wonder is. Als je beseft dat een lichaam zoveel dingen niet meer kon, is het wonder enorm groot.

Genezing

Nu wil ik iets vertellen over genezing. In het begin toen ik ziek was, kreeg ik veel tips van allerlei mensen. Dat varieerde van een alternatieve arts in Australië waar ik naartoe moest vliegen, tot een vreemde kleurentherapie die zou helpen. Of Jomanda. Maar ook werden mij adressen gegeven van gebedsgenezers. Voor mijzelf viel dit allemaal onder dezelfde noemer: onzin. Ik had de visie: als er vandaag iets wordt gevonden wat werkelijk helpt, dan weet morgen de hele wereld dit. Zeker de neurologen. Ik stelde dus mijn vertrouwen op de wetenschap.

Na een paar jaar begon ik te lezen over goddelijke genezing. Onze predikant kwam bij ons en vroeg of hij met mij mocht bidden om genezing. Dat vond ik prima, maar er gebeurde niets. Wel begon mijn weerstand door veel Bijbelstudie en lezen over het onderwerp iets te nuanceren. Op een gegeven moment zag ik in een programma van de EO de genezing van een man met MS die een genezingsdienst in Nigeria bezocht. En hij werd genezen! Dat maakte wel veel indruk op me. Nog wat later besloot ik een genezingsdienst te bezoeken, ik wist nog niet of ik wel voor me wilde laten bidden. Ik ging er nog erg sceptisch heen. Maar tijdens de dienst moest ik wel erkennen dat de Heilige Geest in die dienst werkte. Eerst werd het Goede Nieuws van Jezus verteld en mensen werden uitgenodigd naar voren te komen als ze zich aan Jezus wilden geven: maar liefst 70 mensen deden dit. Zij hebben samen gebeden en kregen nazorg en een Bijbel als ze die niet hadden. Geweldig! Na de dienst werden de zieken uitgenodigd naar voren te komen, zodat voor hen gebeden kon worden. Ook ik ben naar voren gegaan. Ik vond het heel mooi dat een voor mij onbekende persoon zomaar de tijd nam om voor me te bidden. Maar ook deze keer gebeurde er niets.

Als je zoveel jaar ziek bent (22 jaar), bid je niet meer elke dag om genezing. Je komt tot aanvaarding van je situatie. Ik heb zelfs lang gedacht dat mijn ziekte een kruis was dat ik moest dragen. En ik heb geprobeerd mezelf zo goed mogelijk te handhaven. Om niet achter de geraniums terecht te komen. In plaats van bezig te zijn met muziek, heb ik verschillende studies gedaan en ben ik gaan schrijven. Hoe blij was ik toen het eerste artikel dat ik opstuurde naar een tijdschrift meteen geplaatst werd. Met een chronische ziekte waardoor je niet kunt werken voel je je toch enigszins buiten de maatschappij staan. En hierdoor werd die kloof kleiner.

Twee jaar geleden ging ik naar bed en voelde de behoefte om nog eens om genezing te bidden. Dus dat deed ik. Er gebeurde niets en ik ben gewoon gaan slapen. De volgende ochtend werd ik wakker en ik voelde het meteen: er zat een kracht in mijn lichaam die er jarenlang niet meer was. De eerste die ik dit vertelde was natuurlijk mijn man. En hij was het die zei: Kom op, dan gaan we naar buiten om te kijken hoever je kan lopen. Wat een verrassing was dat. Ik liep met hem naar het eind van de straat! Een onmogelijkheid! We besloten om het nog aan niemand te vertellen, maar af te tasten wat er nog meer veranderd was. En dat was veel. Mijn handen werkten weer, de fijne motoriek die zo slecht was, was helemaal terug. Ook de pijn die bij de ziekte hoort had ik niet meer. Een bezoek aan de huisarts was al even verrassend. Nog voor ik zat zei ze tegen me: Wat is er met jou aan de hand? Ze kon direct zien dat het anders was. Al is zij niet gelovig, ze erkende wel dat dit onmogelijk was. Ze was heel blij voor me, want het was dezelfde huisarts die me 22 jaar geleden de diagnose vertelde en ze had in al die jaren veel met me meegemaakt. Ook een bezoek aan de neuroloog was bijzonder. Hij gaf toe dat hij in een wonder geloofde, al was hij, zoals hij zelf onder woorden bracht katholiek opgevoed maar niet meer gelovig.

Waar ik nog wel heel nieuwsgierig naar was, waren mijn hersenen. Bij ms kun je op een MRI in de hersenen vlekken zien die duiden op de ziekte. Waren deze nu weg of niet? Ik was gespannen toen ik voor de uitslag van de MRI naar het ziekenhuis moest. De neuroloog vertelde me dat volgens de MRI de ziekte nog in me zit. Was dit een teleurstelling? Wel eventjes, maar later niet meer. Dat de ziekte aanwezig lijkt, maar er toch niet is, is wel heel bijzonder.

Waar ik het wel moeilijk mee had was het feit dat ik last bleef houden van chronische moeheid. Lichamelijk mankeerde ik niets meer, maar ik moest een levensritme houden waarin veel rusttijd nodig is. Nog steeds kan ik maar ongeveer 4 uur achtereen op zijn en wat werken, maar dan moet ik weer bedrust nemen. Ook mijn nachten zijn extra lang. 24 uur is bij mij: om ongeveer half 10 opstaan, om half 2 naar bed tot half 4, dan om ongeveer 7 uur nog een uurtje naar bed en ’s avonds nog een poosje op. Dat zijn erg korte dagen. En een dagje uit kan ik niet gaan; regulier werk is niet mogelijk. Ik moet eerlijk bekennen dat er dagen zijn geweest dat ik dat God eigenlijk kwalijk nam. Inmiddels heb ik me erbij neergelegd. Wel heeft ertoe geleid dat ik aan het begin van het jaar overspannen/burn-out raakte doordat ik veel te veel wilde doen, wat mijn lichaam niet aankon.

En ja, twee maanden geleden kreeg ik toch weer milde klachten. Maar de kracht in mijn lichaam bleef. Het is dus zo dat de ms niet totaal verdwenen is, maar iedereen is het er over eens dat er iets is gebeurd dat niet mogelijk was. Goddelijke genezing.

In de loop der jaren heb ik me speciaal in dit onderwerp verdiept en veel geleerd. Vroeger werd ons in de kerk geleerd dat wonderen alleen voor de tijd van de Bijbel was, omdat de mensen toen nog geen Bijbel hadden en dat wij het moeten doen met het Woord van God, het evangelie. Toch heb ik mogen ontdekken dat dit niet Bijbels te onderbouwen is. Voor mij is in de loop van de jaren heel duidelijk geworden dat ook nu wonderen nog steeds gebeuren. En niet alleen door mijn eigen genezing. Ik wil afsluiten met een vraag die een cursist stelde bij een workshop over genezing: “Welke boeken kunt u me aanbevelen over dit onderwerp?” De cursusleider zei: “Ik wil er vijf noemen: Mattheus, Marcus, Lucas, Johannes en Handelingen.” Ik ben het grondig met hem eens. De Bijbel zelf getuigt van wonderen.

Cora van Dijk
december 2017

De opdracht om te genezen

“Ga heen in heel de wereld, predik het evangelie en (….) hen die geloofd zullen hebben, zullen deze tekenen volgen: (….) en op zieken zullen zij de handen leggen en zij zullen genezen.” Marcus 16: 15-18

Dit is een van de Bijbelverzen waarin gesproken wordt over mensen die Jezus willen volgen. Aan hen worden opdrachten en beloften meegegeven die we vooral kunnen lezen in de vier evangeliën en Handelingen. Het Koninkrijk van God komt met tekenen, wonderen en genezing. Dat stelt Randy Clark. In zijn leven is dat ook zichtbaar geworden en daar getuigt hij van. Maar dit boek is meer dan een getuigenis.

Velen van ons hebben een schroom ten opzichte van wonderen en genezing. Waarom? Randy Clark laat ons zien dat dit bij de eerste christenen helemaal niet zo was. Hij legt uit hoe het komt dat wij deze opdracht van Jezus anders zijn gaan zien: alleen geldend voor de eerste gelovigen. Daarbij bespreekt hij een stuk kerkgeschiedenis. Dat is goed voor ons om inzicht te krijgen. Maar hij laat ook zien hoe we weer aan deze opdracht gehoor kunnen gaan geven. Nee, makkelijk is dat niet, maar we mogen geloven dat de Heilige Geest ons daarbij zal helpen. Ook door onze medemens, zoals Randy, die ons kan onderwijzen. Zo laat hij zien dat Jezus aan gelovigen een mandaat geeft (bevoegdheid) om de wonderen die Hij deed ook te doen, maar Hij zelf blijft altijd de mandaatgever. Zelf kunnen wij deze dingen niet, maar we mogen in de naam van Jezus handelen.

Met het grootste deel van het boek was ik het eens. Weliswaar niet met alles, dat is ook niet erg. Het is een belangrijk onderwerp. Vooral ook omdat er veel misvattingen over bestaan in onze tijd. Dat komt vooral door gebrek aan kennis. Persoonlijk heb ik twee jaar geleden een genezing meegemaakt van multiple sclerose. Door die ziekte ben ik al meer dan 20 jaar bezig met het onderwerp genezing. Daarbij kom je de meest vreemde dingen tegen. Bijvoorbeeld dat iemand niet geneest omdat hij niet voldoende gelooft. Wat een dwaalleer! En zo zijn er nog vele te noemen. Daarom is het een verademing dat deze theoloog zo consciëntieus met de materie omgaat. Ik miste wel een beetje het onderwerp: wat als er geen genezing komt? Zelf bleef ik met die vraag zitten; ik was genezen van alle lichamelijke kwalen van ms, maar in mijn hersenen zit het nog wel. Ik ben niet meer gehandicapt, maar nog wel ziek en dat kan ik regelmatig ook merken. Natuurlijk ben ik blij met de rolstoel die al twee jaar lang op zolder staat en met het feit dat ik me vrij kan bewegen zonder hulpmiddelen. Maar we moeten nog veel leren, ook dat niet iedereen altijd geneest en dat we daarbij Gods soevereiniteit moeten accepteren.

Een prachtig initiatief van de Evangelisch Werkverband binnen de Protestantse Kerk Nederland (PKN) http://www.ewv.nl. Ik kan er voor 100% achter staan.

Klik hier voor een inkijkexemplaar

(Mocht je mijn persoonlijke getuigenis willen lezen over de genezing die ik ontving, dan kan dat hier.)

Een onmogelijke zaak voor rechercheur Verschoor

In een interview met de jonge debutant Olof Hooijmeijer las dat ik dat hij zich o.a. heeft laten inspireren door mijn politieromans. Het spreekt vanzelf dat ik zijn eerste boek daarna graag wilde lezen. Het eerste deel van ‘Rotterdamse zaken’ ziet er aantrekkelijk uit. Qua uitstraling heeft het vrij veel weg van de bekende Baantjer boeken. Het verhaal begint tamelijk spannend, met een aanslag in Rotterdam, waarbij rechercheur Van Zessen voor de ogen van zijn collega Verschoor om het leven wordt gebracht.

Verschoor zou daarna heel graag belast willen worden met het onderzoek naar deze misdaad, maar dat mag niet, hoewel hij er zelf – wel heel overmoedig – van overtuigd is dat hij de zaak binnen een week zou kunnen oplossen. Vervolgens starten anderen een eigenaardig en bijzonder traag onderzoek op. Het zou zich waarschijnlijk eindeloos hebben voortgesleept als Verschoor er zich toch niet stiekem mee had bemoeid.

Het boek richt zich duidelijk op een jeugdige doelgroep (wat ook wordt vermeld.) Zo is er onder andere sprake van een dreigbrief(je) dat is ondertekend door een zekere ‘Mr X’, en dat vind ik echt iets voor een jeugdroman. Hooijmeijer heeft zich verdiept in het reilen en zeilen van de recherche en dat merk je regelmatig. Absoluut een pluspunt. Helaas komen er wel een flink aantal minder geloofwaardige scenes in het boek voor. Zo is het niet logisch dat de recherche pas na een maand (!) een buurtonderzoek gaat houden in de omgeving van de plaats waar het misdrijf is gepleegd. Om over de uitkomsten van dat onderzoek te zwijgen. Ook de plot vind ik niet realistisch, al getuigt die wel van een levendige fantasie.

Veel beter vind ik de verschillende spannende scenes. Ook kan ik het erg waarderen dat de auteur zijn christelijke levensvisie bepaald niet verbergt. Verschillende van zijn personages zijn gelovig en dragen dat op een prettige manier uit.

Positieve en negatieve punten dus. Maar daar moet ik wel iets bij zeggen. Olof Hooijmeijer is pas zeventien jaar. En voor iemand van die leeftijd vind ik het echt een prestatie om een compleet boek te schrijven.

Getrouwd zijn is de hemel niet

Annemarie van Heijningen durft een boekje open te doen over de schaduwkanten van het huwelijksleven. Het is een opgave om lang en gelukkig getrouwd te zijn, daar is een wilsbesluit voor nodig. De columniste schrijft haar stukjes openhartig en met een flinke dosis humor. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat ze het boekje opdraagt aan Kees van der Staaij, de man die ze ooit haar second love heeft genoemd. De insteek van het boek is duidelijk: wij blijven trouw, maar dat is niet vanzelfsprekend, werk aan je huwelijk. Ze schrijft naar aanleiding van haar eigen liefdes- en huwelijksleven. De opzet doet denken aan columns. Deze worden afgewisseld met cartoons van Willeke Brouwer, quotes over het huwelijksleven en stukjes die voorzien zijn van de kop: incident met mijn vent.

Ik vind die opzet geslaagd; de humor die van het boekje afspat is aantrekkelijk en het leest alsof je bij een cabaretvoorstelling zit. Door over haar huwelijksstrubbelingen te vertellen houdt Annemarie de lezer een spiegel voor. Het feit dat de ander niet de ideale partner is, ergernissen leiden tot ruzie, dat de liefde verdwijnt in een huwelijk, dat samen zijn ook eenzaam is, de verleiding om buiten de deur het geluk te zoeken en de uitdaging van goede seks. Deze bedreigingen van een gelukkig huwelijk zijn in het boek besproken. Dat allemaal in amper 120 bladzijden, waarvan je er zelf ook nog een paar mag invullen, door invulopdrachten. De meeste toepassingen voor je eigen huwelijk kun je zelf uit de tekst halen. Het is best bijzonder dat je vooral lacht tijdens het lezen in ‘Getrouwd zijn is de hemel niet.’ De mooie positieve gelukkige momenten van het huwelijk van Annemarie en haar man worden nauwelijks genoemd in het verhaal. Daarmee zorgen zij ondanks alles voor inspiratie om trouw te blijven! Aanrader!

Ik geluk jou

Ik geluk jou – Wilma Veen

Wilma Veen heeft weer een prachtig boek gemaakt. Een boek om steeds weer te pakken. Ergens bijna aan het eind is een dubbelpagina met allemaal getekende cactussen. “Als het leven soms prikt…”, begint de tekstslinger over het blad. Je vraagt je misschien af waarom in een boekje met de titel ‘Ik geluk jou’ een bladzijde met cactussen voorkomt. Heeft geluk iets te maken met de scherpe kant van het leven? Toen ik de zin al draaiend met het boek, ging lezen, verloor ik mijn focus en dacht aan de enige cactus die ik heb. Hij was nog maar klein toen ik hem op mijn zoveelste eerste schooldag na de zomervakantie als docent maatschappijleer/godsdienst op mijn bureau vond. Hij bestond uit een ongeveer 7 centimeter hoog cactusje met een kleintje ernaast. Er zat een kaartje aan: “Mam, u kunt het!” Mijn dochter, ze moet zoiets als 13 of 14 jaar zijn geweest, had hem met zorg uitgezocht en het kaartje beschreven om me te bemoedigen. Ik voelde in de week voordat het nieuwe schooljaar begon altijd wat spanning: “Wat voor mensen zal ik nu in mijn klassen krijgen en hoe zal het gaan in de eerste weken?”

Ik geluk jou

Ik lees verder: “Als een stekel in je lijf is vast gaan zitten, dan huil ik met je mee.” Welke tiener van 13 of 14 jaar koopt zo’n cadeautje en schrijft zo’n kaartje om haar moeder te bemoedigen? Ik geloof niet dat er iemand is als mijn dochter. Dat bemoedigen zat er gewoon in. Ze wilde dat iedereen gelukkig was in haar omgeving. Misschien koos ze de cactus omdat ze zich die van haar zakgeld kon veroorloven. Misschien dacht ze aan de pijn die leerkrachten weleens oplopen voor de klas, omdat ze nu zelf ook op het middelbaar zat en meemaakte hoe moeilijk sommige leraren het soms hadden. Dat weet ik niet. Toen ik de zomervakantie daarna de eerste dag op school kwam, zag de cactus eruit of het niet lang meer zou duren (o schrik! Ik was hem vergeten mee naar huis te nemen) en ik vloog met hem naar de kraan. Na zes weken had hij enorme dorst gekregen.

Wilma Veen

Deze herinnering maakt me enorm gelukkig. Midden in het leven voelde ik me zo vaak geliefd als ik naar die cactus keek. Het is een steeds terugkerend moment van warmte en schoonheid. Wilma schrijft: “Ik wil je het liefst zacht omarmen, verwarmen met liefde en samen raad vragen aan degene die alles overziet en doorziet…” Samen met mijn dochter heb ik op te weinig momenten God om raad gevraagd, maar op de momenten dat we het deden, voelde ik Gods aanwezigheid en trouw, zijn diepe zorg voor mij, voor ons als gezin.

De tekst op de cactuspagina eindigt met: “Open je handen, laat los, ontspan…” Dat is iets dat ik steeds opnieuw moet doen. De cactus is nu ruim 80 centimeter en een jaar of 18 oud. Nog steeds staat ook de kleinere ernaast, ze zijn samen opgegroeid. Nog steeds herinnert hij me aan mijn prachtige dochter, die zeven jaar geleden omkwam bij een verkeersongeluk. Ik open mijn handen en laat het weer los. Ik ontspan en voel enorme dankbaarheid. God heeft de stekel uit het verdriet gehaald. Hij helpt me om dankbaar te zijn over wie Eljosha was en dit prachtige boekje ‘Ik geluk jou’ van Wilma Veen helpt me om in alles wat me is overkomen en nog steeds overkomt, dat diepe geluk te ervaren, waarover ze vertelt.

Frea Kroese
24 november 2017

Ik wist niet hoe moeilijk dit was

De emotionele storm die verlies teweegbrengt in het hart, het hoofd en het lichaam van een liefhebbend mens, wordt heel goed en praktisch beschreven door dominee Vergunst. Zowel voor rouwenden, als voor mensen om de rouwenden heen is het goed om dit boek te lezen en ervan te leren. Omdat de schrijver zelf hierdoorheen is gegaan, weet hij waar hij over schrijft. Ik vind het in de veredelde en fijngevoelige sfeer van rouw voor dummy’s liggen. We hebben er allemaal mee te maken en herkenning doet zo veel goed. Een luisterend oor ook.

Hoewel Heere met drie e’s wordt geschreven en de tale Kanaäns zo hier en daar gebezigd wordt, is dit boek zeer lezenswaardig en helpend. De dominee schrijft vooreerst als mens die een groot verlies heeft geleden en hij beperkt dit verlies tot wat hijzelf heeft meegemaakt. Daardoor is het beknopt en toch best volledig.
Woorden, verhalen en beelden helpen om met je rouw om te gaan. En dominee Vergunst is een goede verteller, een helpende verteller. Raar om hier sterren aan te geven (het verdriet dat uitwerkt in iets goeds), maar ik geef dit boek 4 sterren.

U gaat met ons mee

Deze gedichtenbundel is beslist kwalitatief goed. De variatie in de gedichten is mooi. Zo vinden we moderne vormen, maar ook de traditionele rijm ontbreekt niet. Er wordt met thema’s gewerkt, zoals Kerst, Biddag, enzovoort.

De inhoud van de gedichten bevatten veel respect voor de schepping. Ook de plaats van de mens ten opzichte van God is mooi verwoord. Van der Klaauw schetst ons als kleine mensen, maar sterk in palm van Gods hand. Er is veel aandacht voor het lijden van Christus. Maar ook voor de toekomst die nog komen gaat. Daarnaast is er aandacht voor ons leven als christen in deze wereld.

Al met al een behoorlijke diversiteit. De auteur heeft een talent voor het schrijven van gedichten. Toch is er ook een minpuntje te noemen en dat ligt in de interpunctie. Het gebruik van hoofdletters en kleine letters is erg inconsequent. Ook zijn punten en komma’s op onbegrijpelijke plekken aanwezig, maar vooral afwezig. Dat maakt het gedicht lezen onhandig. Terwijl de gedichten wel een goed ritme en structuur hebben.

Voor mij was het mooiste gedicht ‘Talenten’. Graag geef ik dit aan jou als bezoeker mee:

Talenten
Iedereen is rijk
Wij hebben samen
De hele wereld
Stukje bij stukje
Maken wij de puzzel compleet
Het moet passen
Dus moeten wij samen
Een kleurig mozaïek leggen
Onder de hemel
Let op
Er mag geen stukje ontbreken
De puzzel moet klaar

De getuige

Lisa Rozenboom is twee jaar geleden vermoord. Sinds die tijd komt haar vader minstens één keer per maand op het politiebureau om te vragen of er al ontwikkelingen in de zaak zijn. Keer op keer moet Alexander Marits hem teleurstellen.

Maar deze keer heeft Rozenboom nieuws: hij heeft de enige getuige gesproken en die meent de moordenaar gezien te hebben. Maritz duikt opnieuw in de zaak en uiteindelijk blijken er drie mogelijke daders te zijn…

Dit is weer een spannend boek in de serie over inspecteur Maritz. Het leest vlot weg en er zit een stuk evangelie in zoals we van deze auteur gewend zijn. Maar het komt natuurlijk over en niet opdringerig.

Zie mij

Maria Sanchez is een intelligente en mooie jonge vrouw, dochter van Mexicaanse immigranten en advocate. Colin is een jonge man die met een aspect van het emotionele leven moeite heeft en langzamerhand in beter vaarwater terecht is gekomen. Hij studeert hard, werkt hard en sport hard. Als die twee elkaar ontmoeten, verandert hun beider leven door de liefde die zij voor elkaar opvatten. Er breekt een heerlijke tijd van elkaar leren kennen en een gouden verliefdheid aan. Dat is mooi om te lezen, omdat het gevat is in de realiteit van hun beider leven. Er zijn heftige dingen te delen, maar de liefde lijkt boven alles het sterkst te zijn. Daar staat Nicholas Sparks ook wel om bekend. Uiteindelijk wint de liefde. Omdat je dat weet en omdat hij er zo mooi over schrijft, wil je het lezen.

Dan komt er een diepe donkere storm in het leven van Maria binnen. Ze reageert over het algemeen secundair, dat is met deze storm niet erg handig, maar wat fijn dat Colin iemand is die primair reageert. Hij is proactief en als hij van iemand houdt gaat hij tot het uiterste. Hij is de onbetwistbare held in het verhaal, maar beweegt zich op een akelige rand aan de afgrond als hij in deze storm zijn mooie dame wil redden en voor zich blijven winnen. Gelukkig zijn er vrienden die altijd voor Colin klaarstaan en familieleden die hun leven zouden willen geven voor elkaar.

Meermaals gebeuren er dingen, waarvan Maria in de war raakt. De angst kan haar zomaar bespringen en het gevaar wordt steeds bedreigender. Haar held moet zich behoorlijk intellectueel, emotioneel en sociaal inspannen om dit gevaar voor te zijn en te kunnen uitschakelen. De vuurspuwende draak aan het eind van het verhaal ontbreekt niet.

In dit boek vind je veel mooie waarden: je leven overhebben voor een ander, doorzettingsvermogen, liefde brengt goede grenzen aan, liefde kan loslaten en zich overgeven, vrienden en familie zijn onmisbaar, flirten terwijl je getrouwd bent kan gewoon niet, liegen hoort er niet bij.

Het tegenstrijdige tegenover deze mooie principes vind ik dat die twee al snel met elkaar seks hebben, dat niet met elkaar bespreken en niet besluiten te wachten tot ze getrouwd zijn, terwijl ze voor Maria’s ouders net doen of dat niet zo is. Ik vind dat niet passen bij hun karakter, dat verder in wezen edel en zuiver wordt afgeschilderd. Zo wordt wachten met seks weggezet als een ouderwetse regel, terwijl dat juist het ultieme respect voor elkaar zou weergeven. Er wordt helemaal niets gezegd over het voorkomen van mogelijke zwangerschappen of andere gevolgen van het hebben van seks. Dat vind ik wel raar. Het is weer het plaatje dat als je maar verliefd genoeg bent, seks helemaal oké is, zeker als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt en al lang op jezelf woont.

Het avontuur is heel knap verteld en je ziet Nicholas Sparks steeds verder groeien in het schrijven van een absoluut filmisch verhaal, waarin de held en heldin schitteren. Als het verfilmd wordt of er wordt een serie van gemaakt, wil ik het graag zien. Het is ook een prachtig boek voor de winteravonden als je zelf eens helemaal in de romantische spanning of de spannende romantiek wilt zitten.

17144

Recensie

Jouw waardering

Ziek

Genezing

17143

Recensie

Jouw waardering

17142

Recensie

Jouw waardering

17141

Recensie

Jouw waardering

Ik geluk jou – Wilma Veen

17140

Recensie

Jouw waardering

17139

Recensie

Jouw waardering

17138

Recensie

Jouw waardering

17137

Recensie

Jouw waardering