Boekenmening

Op je vijftiende pas ouderlijke liefde ervaren, dat overkwam broeder Johannes, die toen hij klein was, samen met zijn tweelingbroer al uit huis werd geplaatst en van inrichting naar pleeggezin tot pleeggezin ging. Een verschrikkelijk begin van zijn leven: verwaarlozing, honger, onveiligheid, bedreiging, lijfstraffen, hard werken, voor achterlijk versleten worden, niet kunnen of mogen spelen, weinig tot geen opleiding. Een slechter begin van een jongensleven kun je je niet bedenken. Een enkel lichtpuntje was het verblijf van een week in de vakantietijd bij een oom en tante, waar ze liefde en goed te eten kregen. Buiten in de natuur tijdens de wekelijkse wandeling en de momenten in de kapel maakten het leven voor broeder Johannes draaglijk, daar wist hij zich geborgen en veilig.

Toen de jongens elf jaar oud waren, ontdekte een van de fraters, dat zij helemaal niet zwakbegaafd waren. En zo kwamen ze vier jaar lang midden in de vreselijke situaties van grote pleeggezinnen. Totdat broeder Johannes’ broer de pleegmoeder aanviel en vervolgens naar een van de kapelaans ging om te vertellen wat er gebeurd was. De kapelaan zorgde er direct voor dat zij naar een ander pleeggezin werden overgeplaatst. Daar kwamen ze regelrecht in het huis van een liefhebbend stel, dat hun huiselijke warmte en volop te eten aanbood. Ze werden eerst nog ziek van al dat eten omdat ze dat totaal niet gewend waren, maar gaandeweg ging het beter. Eindelijk was er daar liefde en de ruimte om in veiligheid een normaal leerproces op school door te gaan, alleen waren de jongens jaren ouder dan hun klasgenoten. Een nieuw en goed leven was aangebroken.

Na de technische school en de bedrijfsschool bij de NS ging broeder Johannes in dienst en kreeg een opleiding onderhoudsmonteur van vliegtuigen. Tijdens de dienst heeft een vlootaalmoezenier gezegd dat er voor jonge mannen de mogelijkheid bestaat om Jezus te volgen en priester te worden. Die opmerking liet Johannes niet meer los en maakte de roeping in hem wakker om binnen de kerk te gaan studeren. Dat werd een lange weg, omdat hij eerst het gymnasium moest afronden. Maar het lukte hem.

Toen brak de tijd van de leegloop in de kerken aan en stopten veel Rooms Katholieke geestelijken met hun beroep. Ook voor hem leek geen plaats meer te zijn binnen de kerk. Daarom ging hij zich voorbereiden op een zendingsplek ergens anders in de wereld als vliegtuigmonteur en geestelijke. Uiteindelijk stelde een priester hem voor om in Regensburg nog wat verder te studeren. Dat liep uit op zijn priesterwijding. Hierna volgde een intensieve tijd als pastoor op verschillende plaatsen in het zuiden van ons land. Een vruchtbare en goede tijd.

Pas na zijn pensionering stak het oude verlangen om het klooster in te gaan weer de kop op en begon hij zich op deze mogelijkheid te oriënteren. Na een intensief leven in de wereld van de kerkelijke gemeenten, kiest broeder Johannes voor een leven van contemplatie en gebed in Koningshoeven.

Broeder Johannes is eerlijk en open over zijn strijd in die overgang van wereld naar afzondering. En uiteindelijk heeft hij geluk gevonden. Hij voelt zich binnen dit Benedictijnse klooster dichter bij God.
Broeder Johannes heeft niet alleen zijn levensverhaal verteld, maar dit verhaal ook afgewisseld met stukjes geschiedenis uit de Rooms Katholieke kerk op de plekken waar zijn leven zich steeds verder heeft ontwikkeld. Dat maakt dit boek nog interessanter om te lezen. Er was en is veel mogelijk binnen de eeuwenoude structuur van deze kerk. Het is indrukwekkend om te zien hoe religie en relatie in zijn leven dwars door elkaar lopen, elkaar soms in de weg zitten en soms elkaar versterken.

Mooi vormgegeven boek! Lezenswaardige biografie. Een verhaal over heling binnen de kerk in plaats van verwoesting en gebrokenheid.