Boekenmening

Het pindakaasboek

De dames (Cookart) hebben een erg smeuïg receptenboek gemaakt. Het draait allemaal om pindakaasrecepten. Veel van ons zijn er groot mee geworden. Maar behalve op brood, is er heel veel mogelijk. Het duo Foster en Koster heeft bewezen dat je met pindakaas ijsjes, wafels, burgers, cocktails en nog veel meer verrassende gerechten kunt maken.

Het boek is ingedeeld in drie categorieën: Eet, snack, snoep en drinks. Een bekende combinatie is die met banaan. Daarvan staan er dan ook verschillende recepten in het boek. Ook kip laat zich makkelijk combineren. Maar graag geef ik uit elke categorie een voor mij verrassende combinatie door. Eet eens een keertje pompoensoep met pindakaas. Pindahummus is een gerecht met kikkererwten en knoflook waarbij ook de pindakaas niet ontbreekt; een heerlijke snack. Als snoep wil ik pindapopcorn noemen, een heel makkelijk recept. En hoeveel drinks kun je wel niet maken met pindakaas? Smoothie, cocktail en koffie, waarbij ik val voor een pindalikeurtje. Het meest verrassende recept voor mij was de combinatie van een drankje met boerenkool. Kom er maar eens op!

Er worden veel kookboeken uitgebracht en ze worden grif verkocht. Deze uitgave is beslist nieuw en verrassend. Je hoeft echt geen grote kok te zijn om met dit boek aan de slag te gaan. De foto’s doen hun werk; je wilt gewoon de keuken in! Pindakaas is wel vet, maar vol van goede vetten en daarom gezond om te eten, al is overdaad natuurlijk niet verstandig. En ondanks dat elk recept pindakaas bevat is het een heel gevarieerd receptenboek. Het is aantrekkelijk geprijsd. Koken dus!

Vlinders in de kerk

Nog nooit in mijn leven heb ik een boek gelezen, dat precies de vragen en problemen beschreef, die ik in mijn eigen jonge leven ben tegengekomen. De schrijfster is net als ik opgegroeid in een reformatorisch gezin. Zij heeft haar weg uit de reformatorische kerk beschreven en wat nog veel belangrijker is, het systeem binnen die kerk tegen het licht gehouden. Een zin sprong er voor mij uit: “We hebben een aantal keer gevraagd aan de mensen van de kerk die ons afkeurden en veroordeelden om ons te laten zien aan de hand van de Bijbel of zelfs van de drie formulieren van enigheid, welke zonden we deden of waar we fout zaten. Niemand van hen heeft dit gedaan.”

Wat voor deze mensen een uitnodiging was om de schrijfster en haar man te vermanen en terecht te wijzen, hebben ze niet aangepakt en gedaan. Net als bij Jezus, konden deze mensen niets inbrengen tegen hen, omdat hoe zij leven en wat zij zeggen en doen, gewoon volgens de Bijbel is. Hoe ontvankelijk en kwetsbaar ben je als je dit aan de leiding van een kerk vraagt! Ze hebben de schrijfster en haar man op een andere manier gekruisigd. Hun taken binnen de kerk niet meer uit mogen voeren, ontslag krijgen bij de school waar zij werken, negeren of afkeurend bejegenen.
Het is nooit de bedoeling geweest van de schrijfster om deze mensen tentoon te stellen als slecht of kwaadaardig. Dat doet ze ook niet. Ze voert een innerlijke strijd om deze mensen lief te hebben en voor hen te bidden. In al haar liefde voor God legt ze gewoon liefdevol en zelfs zorgzaam de vinger op de zere plek. De (ongeschreven) regels, de kledingcode, de groepsethiek.

De schrijfster is gelukkig in een warm en liefdevol gezin opgegroeid. Ze mag het uiteindelijk oneens zijn met haar ouders. Maar het verdriet van beide kanten is er en wordt ook benoemd. Het beeld van de mensen, de vlinders, de cocons, de kleuren in en buiten de kerk maken haar verhaal nog meer compleet. Dit beeld staat zowel voor als achter in het boek. Tussendoor worden elementen van dit schilderij uitgelicht en toegelicht.

De grote lijn: Het gaat bij de Reformatorischen over het algemeen over de vraag of je wel gered bent en of dat wel echt zo is als je het zegt, en het gaat bij degenen die de Heere Jezus hebben aangenomen als hun Verlosser, voornamelijk om de vraag hoe je volwassen kunt worden in het geloof en hoe je als volwassen gelovige leeft. Dit brengt een enorm verschil in innerlijk en uiterlijk leven met zich mee en die beide verdragen elkaar uiteindelijk niet, hoeveel loyaliteit er ook mag zijn tussen deze mensen. Het is als leven in de duisternis en leven in het licht. Bij de eersten is er een grote zonde-gerichtheid (dus ik-gericht) en bij de laatsten is er een uitsluitende Jezus-gerichtheid.
Deze auteur is een oprechte volwassen gelovige die helder uitlegt wat dat voor haar betekent. Zij leeft in en door de liefde van Jezus Christus. De worsteling met het onrecht dat haar wordt aangedaan heeft haar een lange tijd en een stuk gezondheid gekost. Hier dwars doorheen is haar waarde in Christus gegroeid en is zij een betrouwbaar getuige geworden van de weg.

Tulpenfeest

De tweeling Iris en Mirte deelt alles met elkaar. Mirtes jongste dochter Lilianne heeft het syndroom van Down. Elk jaar wordt haar verjaardag met de hele familie in de boerenschuur van Iris gevierd.
Mirtes man Harald speelt mee in een loterij. Mirte is het daar niet mee eens, omdat het elke maand geld kost. Dan wint Harald de hoofdprijs.

Ze gaan verhuizen naar een groter huis en kopen een nieuwe auto. Iris is vreselijk jaloers op haar zus. Ze wil geld lenen en Mirte schenkt het haar. Daar is Simon, Iris’ man het niet mee eens en hij wil het geld per se terugbetalen. Dan gaan de zussen met hun moeder Frida een weekje naar Limburg. Door Iris’ jaloezie escaleert het tussen haar en Mirte. Ze vertrekt voortijdig en wil geen contact meer met Mirte.

Hoe het kan gaan als je de loterij wint… Hoewel Mirte en Harald behalve de grote aankopen normaal blijven leven, kan zus Iris er niet mee overweg. Het is boeiend om te lezen wat het met mensen doet als er een grote geldprijs wordt gewonnen. Het karakter Lilianne is mooi uitgewerkt. De lezer krijgt een goede indruk van de moeilijkheden en ook de vreugde die het hebben van een kind met het syndroom van Down met zich meebrengt.

1666

1666: Rampjaar voor Londen.

In de geschiedenis komt het af en toe voor dat bepaalde plaatsen in een relatief korte tijd door allerlei rampen worden geteisterd. Zo ook de grote stad Londen, in het jaar 1666. De Britse historica Rebecca Rideal, gespecialiseerd in de zeventiende eeuw, scheef er een prachtig boek over: ‘1666’.

Onder andere aan de hand van bekende en – vooral ook – wat minder bekende bronnen beschrijft ze een van de spannendste en moeilijkste periodes in de geschiedenis van de metropool. Londen werd eerst getroffen door een vreselijke pestepidemie en vervolgens door een enorme brand die een groot deel van de stad in de as legde. Tot overmaat van ramp verloor Engeland in dezelfde tijd ook nog eens een oorlog. Nederlandse oorlogsschepen, onder leiding van ‘onze’ onvergetelijke admiraal Michiel de Ruyter, voeren de Theems op en vernietigden een Engelse vloot.

Lezers die in dit onderwerp geïnteresseerd en om die reden het bekende dagboek van Pepys hebben gelezen, zullen misschien denken dat ze veel van dit deel van de geschiedenis weten. Het lezen van ‘1666’ zal ze echter aangenaam verrassen. Londen kreeg zware slagen, maar ging niet ten onder. Rebecca Rideal laat daarentegen juist zien dat deze rampen de voedingsbodem werden voor een aantal ontwikkelingen op politiek, economisch en wetenschappelijk terrein.

Het boek is ook voor mensen die weinig of niets over de gebeurtenissen weten zeer leesbaar!

Fluisterende liefde

Dat je vriend de relatie uitmaakt met een brief en je zo alleen laat, dat je daarna op vakantie gaat en in de armen valt van de eerste de beste charmeur die je daarna ook laat vallen is een vrij pittig begin van dit verhaal. Ilona krijgt het zwaar te verduren en je merkt als lezer dat ze het best moeilijk heeft. Dat wordt mede onderbouwd doordat Saskia Schouten je meeneemt in de gedachtegangen van deze vrouw. Ze kan heel wisselend en soms impulsief reageren en dat doet ze vooral bij Boudewijn.

Boudewijn is de zwager van haar beste vriendin en zwaar verliefd op Ilona. Hij doet er alles aan om haar voor zich te winnen met alleen maar goede bedoelingen. Ilona blijft hem echter afwijzen waardoor hij afstand neemt, maar op dat moment voelt ze zich ineens tot hem aangetrokken. Ze draaien om elkaar heen, lijkt het wel. Ondertussen komen ze elkaar steeds tegen in verschillende situaties en Ilona laat stukje bij beetje haar voornemen om nooit meer een man te vertrouwen los, de vraag is dan of ze dat op tijd laat zien aan diegene waar ze van houdt.

Naast dit verhaal brengt Saskia verschillende onderwerpen ter sprake, het meest centraal staat de werkvakantie in Roemenië, waar ze met elkaar de plaatselijke bevolking helpen, maar het beleven van het geloof voor jonge mensen vind ook een mooi plekje in dit verhaal. Wat ook mooi naar voren kwam is dat er vriendinnen zijn die Ilona ondanks haar nukken niet laten vallen, die naar haar omkijken en het ook durven zeggen als ze vinden dat ze vervelend doet. Een goed voorbeeld van hoe vriendschappen kunnen zijn.

Dit is een boek waar je echt even voor gaat zitten, dat je soms na een boze bui van Ilona even aan de kant legt om later weer verder te lezen omdat je wilt weten hoe het afloopt. Het gaat over vriendschappen, geloof, afwijzen en vertrouwen winnen. Onderwerpen die mij erg aanspraken en dat alles maakt dit een mooie vervolg op het vorige boek van Saskia. Dit boek kun je prima lezen zonder dat je ‘Schrijversliefde’ gelezen hebt.

Storm in een glas wijn

Als Ronald en Tanja een erfenis krijgen, verandert hun leven drastisch. Ronald gooit het roer helemaal om. Hij worstelt met problemen uit zijn jeugd en er komen steeds meer momenten dat hij zich niet lekker voelt. Telkens als er wat leuks staat te gebeuren, voelt hij zich niet goed en gaat het niet door. Het wordt steeds erger en Tanja en Ronald groeien uit elkaar.
Tanja stort geregeld haar hart uit bij haar hartsvriendin Maud.

Op de school waar ze als onderwijzeres werkt, krijgt ze veel aandacht van Mike, de vader van een leerlingetje van haar. Ze weet dat dat eigenlijk niet kan en mag, maar toch gaat ze het contact met Mike niet uit de weg. Dan wordt er eindelijk bekend wat Ronald mankeert.

Dit is de goed geschreven debuutroman van deze auteur. Levensecht beschrijft ze de problemen van de hoofdpersonen. Door hun gedachten en worstelingen trekt de auteur je helemaal mee in het verhaal. Het hele boek door blijft het een raadsel wat Ronald mankeert. Pas aan het eind komt de diagnose. De schrijfster is bezig met het vervolg.

Backstage

Kees staat op het podium. Daar wordt hij voor betaald. Maar dan gebeurt er iets aparts. Hij wenkt mij, de bezoeker, de kijker, de luisteraar, hij wenkt me en zegt: “Kom ga mee, naar de ruimte hierachter, achter de coulissen. Daar waar het echte leven is. Waar mijn echte leven is. Het echte leven is net als het lied dat ik net zong, maar dan zonder al die mooie lichteffecten en prachtige melodieën. Alleen die woorden die dwars door je hart scheuren. Hier, achter het podium is mijn leven, dat vol zit met zoeken en twijfel, gebrokenheid en genade, fouten en leerprocessen, zonden en vergeving. Kom je? De intimiteit met God, waar ik zo graag over zing, is niet mijn dagelijkse realiteit. Het is mijn diepe verlangen, en dat ook nog niet eens altijd en overal. Soms beleef ik het: de gouden momenten samen met God, maar heel vaak drijf ik er steeds weer van weg, ongemerkt en beetje bij beetje. Je snapt toch wel dat zo iemand als ik geen normaal leven heeft? Maar natuurlijk heb ik ook een normaal leven!”

“Tenminste, wat is normaal?” Ik schrik ervan! Ik? Mag ik in je leven rondkijken? Maar snap je dan niet dat ik liever alleen maar je performance zie!? Dat ik me liever koester in de volmaaktheid van jouw muziek en vervolgens voldaan naar huis met een – wat was het weer mooi, hè? - , want man! Wat een kwaliteit heb je in huis en wat een emotionaliteit kun je erin leggen. Echt genieten! Nee dank je, wat je in je backstage-leven doet, moet je zelf weten. Jij hebt er toch voor gekozen om op een podium te staan? Dat brengt verplichtingen met zich mee.
Ja, dat zou een reactie kunnen zijn. Maar bij aanbiddingsleiders is er iets bijzonders aan de hand. Meer nog dan ze willen performen, willen ze God aanbidden. Op het podium als een vis in het water, en als burger van de hemelen als een vis in het water. Helemaal op hun plek. Helaas zijn performers en aanbidders mensen, en performende aanbidders: verschrikkelijk kwetsbare mensen. Want één ding staat vast: tegenstanders van God en Zijn koninkrijk houden niet van deze mensen.

Het is niet zo dat Kees dat te berde brengt om zich daarachter te verschuilen. In zijn volwassenheid neemt hij verantwoordelijkheid voor zijn eigen leven. Maar dat kost hem even zoveel keren zijn neus stoten en nadenken over wie hijzelf nu eigenlijk is en wat God van hem vraagt. Hoe herkenbaar snel in de beloften en hoe moeilijk en traag in transparantie over die beloften. Met enige zelfspot en humor beschrijft hij zijn hoge weg naar integriteit en betrouwbaarheid. Er zijn zoveel belangen die invloed en druk uitoefenen op zijn leven.

Wat voor mijzelf ook heel herkenbaar is in het boek van Kees, is die altijd voortdurende honger naar bevestiging. Je zou denken, dat als iemand op een bepaald gebied heel erg goed is en dit avond aan avond aan anderen kan laten zien, dat die honger overgaat, gestild wordt. Maar niets is minder waar. Het blijft een strijd om de honger te negeren en een gerichtheid van dienstbaar zijn en geven te ontwikkelen. Een strijd om grenzen aan te geven en ‘nee’ te gaan zeggen.

Iets van die strijd verwoordt hij als hij vrede en focus ervaart bij een van zijn collega’s: “Op dat moment zag en voelde ik de gemiste kansen en de verspilde jaren. Toch wist en weet ik dat dit mijn leven is, mijn verhaal.” Hoe herkenbaar is dat. Op de een of andere manier hebben mensen in hun leven met God dit moment van ‘eternal regret’, het lijkt op verspilling, maar ik geloof dat God alles gebruikt, echt alles, om je daar te krijgen waar Hij je toe geroepen heeft. En dat zie je ook in Kees Kraayenoords leven. De school om aanbidders op te leiden, wat nu zijn droom is, zal niet het eindpunt zijn. Dwars door die droom heen, werkt God aan een nog weer andere en misschien nog grotere plannen. Backstage is het niet-ontnuchterende en herkenbare verhaal van hoe het leven met God kan gaan en hoe Hij ons steeds weer hoop en doel geeft.

Het schoentje van Rosie

In de nachten van 13 en 14 maart 1941 voerde de Duitse Luftwaffe en groot bombardement uit op Clydebank, een industriestadje in Schotland in de buurt van Glasgow. Lenny, een negenjarig meisje vertelt over deze historische gebeurtenis, zonder precies te beseffen wat ze meemaakt, haar aangrijpende verhaal in ‘Het schoentje van Rosie’. Zij is samen met haar vierjarig zusje aan het spelen bij het kanaal. Nog voordat de bommen vallen, gebeurt er iets met de meisjes waardoor ze elkaar uit het oog verliezen en dan telt voor Lenny maar één ding: Rosie vinden terwijl de bommen vallen.

Soms denk je dat alles al geschreven is over de Tweede Wereldoorlog en dan krijg je een boek in handen dat het tegendeel bewijst. Dit debuut van Sue Reid Sexton is zo beklemmend beschreven door een kind aan het woord te laten. Het duurt niet lang of je wordt het verhaal ingezogen en je voelt haar angst. Natuurlijk bedenkt Lenny veel, maar ze vertelt vooral wat ze ziet en wat ze doet of anderen doen. Haar taalgebruik is wel wijs, maar daar heeft ze altijd een verklaring voor. Ze gebruikt de woorden van de volwassenen in haar leven. Haar observaties van anderen maken dat je soms moet gissen naar de intenties van de mensen die zij ontmoet, dat geeft het verhaal een aparte dynamiek.

Al lezend kun je niet anders dan Lenny in je hart sluiten. Ze laat je weer voelen hoe het was om zelf kind te zijn. Daarmee valt de historische setting van het verhaal weg, want kinderen hebben hun belangen. Maar de kracht van het boek is toch wel dat de emoties van Lenny zo goed zijn beschreven dat het je bewust maakt van wat kinderen nu in oorlogssituaties meemaken of als ze op de vlucht zijn.

De goede lezer

De ondertitel van dit boek ‘Filosoferen over literatuur’ dekt behoorlijk de lading. En toch….. Damon Young maakt zich niet zo druk over wat nu wel of niet literatuur is. Een vraag waar de literaire wetenschap zich al zo lang over buigt. Young heeft de moed om in dit boek niet alleen te schrijven over Plato, Dante, Virginia Woolf en vele anderen, maar ook over zijn fascinatie voor Sherlock Holmes, Batman en Star Trek. Niet bepaald de literatuur die op de canonlijsten van de middelbare school voorkomt. Dit boek biedt een verfrissende visie op de kunst van het lezen en op literatuur.

Bij Young merk je door het hele boek heen dat voor hem vooral belangrijk is wat een boek met je doet. Prikkelt het je fantasie? Stemt het tot nadenken? Leidt het tot spanning? Maar zoals iedere criticus heeft ook hij zijn eigen grenzen. Heel negatief is hij over Dan Brown, voor velen een geweldige auteur, maar voor Young vervelend; in de letterlijke zin verveelt hij zich bij het lezen van zijn boeken. Een echte lezer is weetgierig, aldus Young. En dan bedoelt hij niet nieuwsgierig. Bij elke roman kun je nieuwsgierig zijn naar het einde of de plot. Maar weetgierigheid gaat dieper. De kunst van het lezen is die diepere laag te ontdekken, daarover te fantaseren, filosoferen, nadenken. Er worden nieuwe woorden geïntroduceerd in dit boek, bijvoorbeeld het woord ‘haatlezen’ of ‘buikdienaars’. Voor de uitleg moet je echt het boek zelf gaan lezen. In de context van het geheel spreken deze woorden voor zich.

De auteur gaat speels om met de materie, het geschrevene. Er wordt met respect gesproken over lezers; Young noemt lezen een kunst en de lezer de kunstenaar. Dat legt hij prachtig uit. Hij houdt van humor en gebruikt die dan ook. Maar hij houdt ook van diepgang. Hoewel ik zelf een studie literatuuranalyse en literatuurgeschiedenis heb gevolgd, gaan sommige passages uit het boek mijn pet te boven. Daaruit maak ik op dat het boek niet voor elke lezer geschikt is. Toch heb ik veel geleerd. Ik kijk met een andere blik naar lezers en schrijvers. Bovendien is het hem gelukt om me weer warm te maken voor de “groten”; ik heb zin gekregen om nog eens iets te lezen van de bekende Russische auteurs uit de 19e eeuw. Ik wil me nog eens verder gaan verdiepen in bekende filosofen. Dat heeft Damon Young toch maar mooi voor elkaar gekregen.

De ontmoeting

Literaire strip en boek met bij de hoofdstukken gecomponeerde muziek, dat is dit boek. Aan de basis van het boek ligt het eerder uitgegeven De Doler. Dit is een boek met eeuwigheidswaarde, in die zin dat, als ik het in handen heb, ik het voor altijd in handen wil hebben en steeds opnieuw wil lezen. Ik wil het verlangen van de hoofdpersoon elke dag weer hebben en ook het doel van de hoofdpersoon en tegelijkertijd de zoektocht. Ik wil dit beleven. En dat is ook precies wat je doet als je dit leest, kijkt en luistert. De beleving die ik ervoer bij De Doler ervaar ik nu in nog veel sterkere mate. En ik wil dat mijn kinderen het zullen lezen en mijn kleinkinderen en mijn achterkleinkinderen. Ik wil dat ze hetzelfde ervaren en vervolgens met de tweede hoofdpersoon van het boek in gesprek gaan en Zijn boek zullen lezen.

Dit boek gaat over verlangen en vervulling. Over verveling en verandering. Over verantwoording en vernieuwing. Het is het grote v-boek met humor. Die twee grijze heren op het bankje, het verhaal in het verhaal in het verhaal van hun leven. Zij zijn de hoofdpersoon na een langer leven met de Hoofdpersoon en toch is daar het water. Hij roept en zij doen wat Hij zegt. Ze zijn nog niet bij Hem. Nog niet. Toch zien ze Hem en tekenen, schrijven en spelen het leven ten voeten uit. De wanhoop, de vreugde, de onafhankelijkheid, de armoede en de rijkdom, de religie en de relatie, de gebrokenheid en de genezing.

Christiaan is een jonge man, die alles heeft wat zijn hart begeert. Toch niet alles, maar daar komt hij pas achter als hij in de ogen van een man kijkt, als hij met de trein in de stad is aangekomen. Een diep verlangen om de man te spreken overvalt hem en terwijl hij Hem achterna gaat, ziet hij de man met verschillende mensen in contact gaan. De een krijgt net dat laatste duwtje om terug te gaan naar haar geboortedorp, de ander wordt genezen en weer een ander krijgt een verhaal te horen en elke keer hoort of ziet Christiaan het verhaal van dat meisje, die man, die jongen, die dat heeft meegemaakt. Dan komt het moment dat de man hem opwacht aan de kade van een stadsgracht en hem aanspreekt bij zijn naam. Ze drinken samen koffie en eten een broodje. Het gesprek met deze man verandert voorgoed zijn leven.

Het verhaal is het metafoor van ons eigen zoekende hart totdat het rust gevonden heeft bij deze man, die elk mens aanraakt en voor altijd ten positieve verandert. Die ene ontmoeting hebben we allemaal nodig, en de lezer ontdekt zijn eigen verlangen tijdens het lezen van dit boek (of niet). Je wilt er bij zijn (of juist niet). Het lijkt een romantisch verhaal en in zekere zin is het dat ook, maar toch is het de werkelijkheid, de diepe gebroken werkelijkheid waarin het verhaal zich ontrolt.

Ik hoop dat we allemaal haastig worden om deze ontmoeting te mogen beleven. Ook al houden we er allemaal een scheve neus en een vette hoofdpijn aan over, dat maakt werkelijk niet uit. Gewond raken we ongetwijfeld in onze zoektocht. Dat is niet fijn, maar het deert niet zo erg meer, dan het had gedaan als we dit verlangen niet hadden gevoeld. Ik snap dat, ik heb het in mijn eigen leven ervaren. Het is onaf compleet, net als dit boek.

17038

Recensie

Jouw waardering

17037

Recensie

Jouw waardering

17036

Recensie

Jouw waardering

17035

Recensie

Jouw waardering

17034

Recensie

Jouw waardering

17033

Recensie

Jouw waardering

17032

Recensie

Jouw waardering

17031

Recensie

Jouw waardering

17030

Recensie

Jouw waardering

17029

Recensie

Jouw waardering