Boekenmening

De erfenis van Adriaan

De erfenis van Adriaan is een familiegeschiedenis, die begint met een opmerking van de zoon van de schrijver over het bestaan van God. Sterker nog: omdat de jongen zo vrij durft te beweren dat je niet hoeft te rekenen op Gods bestaan, heeft de vader de behoefte om te vertellen over zijn godvrezende familie en dat Gods bestaan altijd een zekerheid is geweest in hun leven. Het is een autobiografisch verhaal van Johan Lock over het ontstaan van een evangelische gemeente in Rotterdam, die door de schrijver Huis van Licht wordt genoemd, maar in werkelijkheid de Kandelaar was.

Het is een prachtig boek met krachtige zinnen in de tegenwoordige tijd. Hoofdstukken opgebouwd met verschillende anekdotes, die het verhaal kleuren. De verschillende delen beginnen steeds met een citaat van de Truman Show. Ik proef respect en liefde, zeker voor zijn ouders en verwondering over het geloof. Mystieke ervaringen zoals in ‘Knielen op een bed van violen’, maar juist door de evangelische beleving met veel meer ruimte voor de liefde van God en nadruk op het feit dat geloof een vrolijk feest kan zijn.

Als gelovige lezer ervaar ik direct de spanning, want het is geen geheim; de schrijver heeft de geloofsgemeenschap waarin hij is opgegroeid verlaten. Er is iets wat niet deugt en dat terwijl de geloofsbeleving, de gebedshouding en soms zelfs de geestdrift herkenbaar is. Oké, al gauw komen er wat sektarische trekjes, zoals bijvoorbeeld het verbreken van het contact met mensen die niet bij het Huis van Licht horen en er is weinig ruimte voor andere standpunten. Langzaam maar zeker wordt duidelijk dat de bijbel op een misselijkmakende manier kan worden misbruikt. Wat dat betreft zou ik een leeswaarschuwing willen geven. Niet zozeer voor die enkele vloeken die geuit worden door een ongelovige verkoper van een pand, maar veeleer voor tekstverklaringen waarmee Adriaan, de grondlegger van het Huis van Licht zijn gedrag heeft goed geacht. Als uitkomt wat hij heeft gedaan, is het niet vreemd dat mensen breken met het geloof. Ik merk zelfs het effect van De erfenis van Adriaan; bijbellezen of naar de kerk gaan, voelt anders. Het zal nog wel even duren voordat dat die echo is verdwenen. Dit geeft wel aan hoe sterk het boek is.

Halverwege had ik het boek aan de kant gelegd, maar na een week toch uitgelezen. Juist omdat Johan Lock met een passie schrijft. In eerste instantie persoonlijk gericht aan zijn zoon, maar indirect spreekt hij mij aan over de ruimte die wij onze kinderen geven bij geloofsopvoeding. Daarnaast geniet ik van zijn onderzoekende stijl en het gebruik van taal. Dit bijvoorbeeld:
“Op de achterste rij in de grote zaal verwonder ik me over de honderden kubieke meters lucht die daar zonder enig economisch nut boven de stoelen en het podium blijft hangen. Er is een aanwezigheid in die ruimte die ik niet met een hoofdletter schrijf en die zich toch aan mij meedeelt met een weldadige kalmte en vrede.” (bladzijde 254 uit De erfenis van Adriaan)

Direct in het begin van het boek, (het valt mij op bij herlezing), merk ik hoe sterk de schrijver al bij de geboorte van zijn zoon het besef heeft van de onevenwichtige machtsverhouding die er is tussen ouder en kind. Dan is hij nog samen met zijn vrouw thuis in het Huis van Licht. Juist die macht is bepalend in de geloofsgemeenschap waar hij opgroeit. Hoe het toch zo ver heeft kunnen komen met die Oom Adriaan en wat hij daardoor heeft achtergelaten, maakt van dit boek een prikkelend verhaal.

De trooster

Henry Loman is een man van de wereld. Een man die zich schijnbaar nergens wat van aantrekt en gewend is aan publieke aandacht en misbruik van mensen. Hij gaat daardoor makkelijk (morele) grenzen over. De hoofdpersoon van dit boek is Jacob. Hij is uit liefdadigheid opgenomen in een klooster, omdat hij op de een of andere manier mismaakt is. Hij functioneert als conciërge in het klooster. Henry Loman komt op een ongebruikelijk moment in het klooster aan. Het lijkt niet waarschijnlijk dat hij uit is op een retraite. Gaandeweg lijkt het of hij op de vlucht is voor zijn misstappen.

Jacob neemt de taak op zich om hem de weg te wijzen. Intuïtief bombardeert Henry Jacob tot zijn vertrouwensman, wat hem door de inwonende priesters niet in dank wordt afgenomen, maar waar ze niet zo veel tegen kunnen doen, omdat Henry Jacob steeds opzoekt op zijn werkplek en tegen hem aanpraat. Dan komt er een wereld op Jacob af, die hem in een emotionele achtbaan stort. Kenmerkend zijn Jacobs gedachten over zichzelf en zijn functioneren. “Officieel besta ik in hun gemeenschap niet”, is er zo een waardoor je stilstaat. Wat zijn de gevolgen van zo’n gedachte, die als een climax op zijn mijmeringen worden geplaatst. De toon wordt daardoor behoorlijk stevig neergezet. Henry sleurt Jakob een heilloze weg op. Een weg die hem nog verder uit de gemeenschap duwt, maar die hem eindelijk het gevoel geeft dat hij een korte tijd op een intensere manier het leven ervaart. Henry wordt voor hem een voorwerp van verlangen en van afkeer. Henry is een misbruiker die zich tegelijkertijd presenteert als speelbal van de krachten in de wereld, een ultiem slachtoffer, dat niet anders kan dan immoreel denken en handelen. Daardoor wordt Jakob zozeer aangetrokken, dat hij de controle over zichzelf verliest en niet door heeft dat juist op dat moment de zoveelste misstap door Henry wordt gedaan.

Hoewel Gerritsen zich bedient van een bijzondere stijl, waarbij sommige zinnen raken, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de personen in de novelle tot een karikatuur verworden. Hun opvattingen en reacties schuren en schrijnen iets te ver door. “Ook hier ben ik de hond van het gezin.” “Publieke personen zijn in levenden lijve niets minder dan verrijzenissen.” Door de kracht van deze beelden en de enorme tegenstelling die hierdoor tussen de hoofdpersonen wordt gecreëerd, wordt het niet meer dan een karikaturaal verhaal. Interessant genoeg om eens door te spreken met anderen wat isolement met je doet, of hoe de invloed is van macht en geld op je persoonlijkheid.

Paniek

GSM-straling en electro-magnetische velden. Wij weten nauwelijks wat het is, maar we worden eraan blootgesteld. Kan dit kwaad, of is het zo dat we worden gerustgesteld? Er bestaat wetenschappelijk onderzoek dat gezondheidsrisico’s aantoont. Wordt daar dan niets mee gedaan? Of wordt het achtergehouden?

In dit spannende boek van Jaques van de Baan komt het onderwerp ter sprake in een fictief verhaal. Hoofdpersoon Reinier werkt als analist bij de veiligheidsdienst. Onverwacht komen er verschillende vreemde gezondheidsproblemen voor in Nederland, onder andere hersenvliesontsteking. Ook bereiken hem berichten van extreem agressieve dieren die mensen aanvallen, zelfs vissen. De vriendin van Reinier, Jasmijn, is wetenschapper en doet onderzoek op de Noordzee. Ook zij merkt vreemde zaken op. Het heeft te maken met methaangas. Als wetenschapper kan ze het niet laten deze vreemde zaak te onderzoeken.

Actuele problemen spelen een rol in deze spannende roman. Van de Baan heeft goede research gedaan. Het is duidelijk welke kant van het verhaal hij gelooft. Volgens hem worden wij als bevolking in slaap gesust. De kracht van deze roman is dat een dergelijk probleem heel goed is verwerkt in een fictief verhaal. Wel is hier en daar de technische en natuurkundige uitleg iets te uitgebreid voor de leek, maar aan de andere kant ongeloofwaardig voor de mensen die het bespreken. Tussen wetenschappers is dat natuurlijk niet nodig. Zij begrijpen elkaar. Het is dus alleen voor de lezer. Dat had iets subtieler mogen plaatsvinden.

Beslist een boek dat het lezen waard is en aan het denken zet. Toch vond ik zelf het vorige boek van deze auteur sterker. Waar hier het verhaal heel rechtlijnig is, zat in ‘De Runencirkel’ meer variatie, meer verhaal. Het lijkt erop dat Van de Baan de probleemstelling in deze roman belangrijker vindt dan het verhaal. Desondanks nog steeds een erg goede roman. Toch nog 4 mooie sterren waard. Lezen dus! Hierbij ook nog even een pleidooi voor zijn vorige roman, ‘De Runencirkel.’ Dat is een absolute topper! Ook daar een goed en actueel probleem dat verwerkt is, waarbij het over olie gaat. Lees hier de recensie van dat boek.

Adempauze

Sterre is redactrice van een tijdschrift. Ze is gevraagd om blogs te schrijven over het leven op Schiermonnikoog. Op de boot ontmoet ze Erik, een succesvolle misdaadauteur. Ze heeft niet door dat hij het is en komt aan de praat over boeken. Ze kraakt zijn boek ontzettend af. Hij kan dat niet uitstaan en blijf erover malen ook als ze elkaar vaker dan hen lief is, blijven tegenkomen op het eiland. Hij verblijft namelijk in hetzelfde pension als Sterre. Door Eriks gedrag krijgt Sterre een hekel aan hem en dat is wederzijds. Maar ze gaat anders over hem denken als ze hoort dat hij bij de reddingsbrigade is.

Deze vlotlezende roman geeft een mooie beschrijving van Schiermonnikoog en zijn bewoners. Sterre heeft een relatie achter de rug. Haar aanstaande man liet haar zitten op de trouwdag. Maar de manier waarop de auteur dat beschrijft kan helemaal niet in Nederland. (Het lijkt erop dat de auteur een ander land in gedachten had toen hij deze passage schreef). Hij komt niet opdagen als Sterre door haar vader in de kerk is gebracht. Dus geen stadhuis vooraf. Ze zouden dan op een andere dag in het stadhuis getrouwd kunnen zijn maar dat wordt niet beschreven. Dus over een scheiding wordt ook niet gerept. Jammer. Dat maakt het verhaal niet af. Verder boeiend geschreven zoals de spannende reddingsactie door Erik en zijn team.

Water walker

Alice Ringwald wordt meegenomen door de vriend van haar biologische moeder, als ze dertien jaar is en net een half jaar als geadopteerde dochter bij een lief stel woont. Ze kan zich van voor dat half jaar niets meer herinneren. Haar biologische moeder Kathryn noemt haar Eden. Wat er zich ontvouwt vanaf de dag dat ze bij haar moeder aankomt, is iets, dat niemand wil dat zijn of haar kind ooit zal meemaken. Of dat je ooit zelf wilt meemaken. Er volgen vijf jaren waarin je Eden door haar denken kunt volgen. Je kunt haar niet volgen zonder geschokt te raken over wat ze moet ondergaan. Hoewel Alice behoorlijk slim is, ze is ook naïef en haar ontsnappingspogingen na haar achttiende verjaardag, mislukken.

Dit verhaal grijpt je bij de keel. Je wilt gewoon weten hoe het afloopt. Je wilt dat het goedkomt met Alice. Je wilt dat ze uiteindelijk toch een leven zal krijgen, dat waardig is om geleefd te worden. Het beeld, de gebeurtenissen en de dialogen die steeds in haar dromen terugkomen, zijn het waard om op je in te laten werken. Die maken dat het verhaal van Alice Ringwald je eigen verhaal wordt, ook al zul je nooit in je leven zo behandeld worden. Ieder van ons kent onvrijheid, gemanipuleerd worden, loyaliteit aan je familie, angsten en vooronderstellingen. In die zin is het boek een spiegel, waarvan je wilt dat het in je leven zal zijn zoals aan het eind van dit boek. Een boek om twee keer te lezen.

Bommen op Berlijn

Tijdens de Tweede Wereldoorlog verblijft de Joodse Jakob bij oom Theodor en tante Irmgard. Hij wordt gepest en in elkaar geslagen door de jongens van de Hitlerjugend. Het houdt op als hij niet meer naar school mag en wordt gedwongen om in een fabriek te werken. Als de dag komt dat de Joodse arbeiders gevangengenomen worden, wordt Jakob gewaarschuwd. Hij gaat naar huis en oom Theodor maakt een schuilplaats voor hem.

De sfeer in het dorp wordt grimmiger en oom en tante vinden het beter dat Jakob naar een veiliger plek wordt gebracht. Onder een valse naam reist hij per trein naar Berlijn. Hij verblijft op verschillende onderduikadressen. Dan wordt Berlijn gebombardeerd en verandert in een ruïne. Jakob komt in een schuilkelder terecht en daar ontmoet hij een vroegere vijand… Wordt dit zijn einde?

Bommen op Berlijn is een realistisch spannend boek. Achterin staat een verklaring per hoofdstuk van historische gegevens. Ook staan er foto’s in. Geschikt voor de jeugd vanaf ongeveer 12 jaar.

Komt een vrouw bij de h@cker

“Je bent uniek, zorg ervoor dat het zo blijft”, besluit Maria Genova haar boek over cybercriminaliteit. In het boek legt ze uit hoe makkelijk het is voor hackers om binnen te komen. Daarom is het zaak om jezelf te informeren hoe jij je identiteit en je computers het beste kunt beveiligen tegen inbraak en identiteitsfraude. Want het is geen pretje om opeens met torenhoge rekeningen geconfronteerd te worden omdat iemand op jouw naam online allerlei spullen bestelt of geld wegsluist van jouw rekening naar die van hem of haar ergens op een plekje van de wereld.

Maria schrijft heel toegankelijk, elke digibeet kan volgen waar ze het over heeft. Soms lijken de meldingen in je mailbox of de berichtjes via Facebook echt van een vertrouwde instantie of van een vriend of vriendin, maar zij zijn het niet en de ellende begint zodra je klikt. Dan zit de hacker op jouw computer en verstuurt hij uit jouw naam allerlei berichtjes naar mensen die jou vertrouwen en er geen weet hebben dat ze met een hacker van doen hebben.

Elke dag worden ruim 500 Nederlanders slachtoffer van identiteitsfraude. Dit schokkende cijfer komt uit een recent onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Identiteitsfraude is de snelst groeiende vorm van misdaad. Al zoveel mensen hebben grote financiële problemen gekregen of zelfs in de gevangenis gezeten, of geen kans meer op een baan of een hypotheek omdat hun identiteit door mensen is misbruikt. Het kan je zomaar overkomen.

Maria Genova schrijft met de nodige ironie en humor. Haar aangifte bij de politie van de daden van een virtuele stalker is schrijnend genoeg om haar opmerkingen serieus te nemen. Ik raad dit boek ten stelligste aan, aan ieder die er maar voor open staat. Een garagedeur met een slot erop zal minder snel worden geprobeerd dan een garagedeur zonder slot door de insluiper. Dus: laat je informeren en tref maatregelen.

Het napalmmeisje

Kim Phuc woont in Trang Bang in Vietnam. Tot de fatale zomer van 1972 leidt ze een gelukkig leven met haar familie en haar beste vriendinnetje Hanh. Als ze met haar familie het huis uit moeten vluchten voor het oorlogsgeweld, vluchten ze naar de tempel waar het caodaïsme wordt aangehangen. Kim is heel erg toegewijd aan deze religie.Dan moeten ze de tempel uitvluchten en wordt Kim geraakt door een napalmbom. Het vuur verteert haar kleding en veroorzaakt vreselijke brandwonden op haar nek, rug en linkerarm. De fotograaf die de foto maakt die de hele wereld over is gegaan, schiet te hulp en redt haar leven.

Het lijkt erop dat Kim het niet zal redden maar ze overleeft het wel. Er volgt een lange weg van herstel. Als Kim eindelijk uit het ziekenhuis komt, verwacht ze dat ze weer met Hanh kan spelen, maar als Hanh Kim ziet, wil ze niet dichterbij komen. De vriendschap is over omdat Kim onder de littekens zit. Het feit dat ze anders is, doet vreselijk veel pijn. Ze denkt dat niemand meer van haar kan houden.

Kims verhaal wordt uitgebuit door de overheid en ze moet op de meest ongelegen momenten komen opdraven om haar verhaal te doen. Hierdoor kan ze haar studie niet afmaken. Intussen ontmoet ze Anh, een neef van haar zus die assistent-predikant is. Even daarvoor had Kim in de bibliotheek het nieuwe testament gevonden en erin gelezen. Er kwamen vragen in haar op en die stelt ze aan de neef. Ze gaat naar de kerk. Ze wordt gekweld door pijn aan haar huid en in haar ziel. Ze roept tot God en vraagt Hem een teken.
Ze komt tot geloof.

Een heel indrukwekkende biografie over het oorlogsleed van Kim Phuc, haar innerlijke strijd, lichamelijke pijn en keus voor Jezus. Via Cuba is ze gevlucht naar Canada waar ze nog steeds woont met haar man en twee zonen. Heel bijzonder, want er was haar gezegd dat ze geen kinderen zou kunnen krijgen. Ze is meermalen gelauwerd voor haar inzet voor wereldvrede en verzoening en ontving zes eredoctoraten voor haar werk om jonge oorlogsslachtoffers wereldwijd te ondersteunen.

Anders mooi – leven met Pippa

In Anders mooi beschrijft Marlies Kieft boeiend over haar leven als moeder van Pippa. Pippa is geboren als oudste in hun gezin met het syndroom van Down. Maar Pippa is meer en dat spat van de bladzijden. In tien hoofdstukken komen hoogte- en dieptepunten van hun leven voorbij. Aan het eind van het boek is hun dochter bijna 16 en dat geeft Marlies Kieft een gelegenheid om zelfs iets over loslaten (of anders vasthouden) te kunnen opschrijven.

Anders mooi laat duidelijk zien dat het krijgen van een kind met Down niet alleen een leven van uitersten is, niet alleen verrijkend of ontzettend zwaar. Er is veel grijs. Een oprechte ontdekkingstocht, soms een worsteling, zoeken naar de juiste woorden om in balans te komen (of te blijven). Marlies is heel open over hoe welkom Pippa is in hun gezin, maar dat verdriet en verschillende verwerking hun relatie onder druk heeft gezet. Edwin en Marlies zoeken hulp en al is dat geen succes, ze krijgen elkaar toch terug. Later krijgen ze nog twee kinderen, die hun bijdrage leveren aan het verhaal. Soms in contrast met Pippa, maar vaker samen met Pippa. Het is bijzonder om terug te lezen hoe verschillend mensen op Pippa reageren en dat sommige adviezen en dichtregels pas later landen.

Marlies kan het allemaal in haar verhaal gebruiken en daarmee wordt het een doorleefd, wijs verhaal. Pippa maakt Marlies kwetsbaarder maar ook sterker, onder meer in het voor zichzelf opkomen. Dat maakt het een inspirerend boek om te lezen, juist als je het gevoel hebt dat je zelf verliest als het leven anders gaat dan verwacht. De inspiratie zit vooral in de kracht van de relatie tot de medemens. Edwin en Marlies organiseren voor Pippa wel een doop, maar dat is meer een eigen ritueel om haar welkom te heten in hun leven. Als later hun jongste zoon filosofisch stelt dat God wel in de hemel zal wonen omdat Hij zo veel liefde heeft omdat het niet past op aarde, geeft de reactie van Marlies wel weer hoe ze in het leven staan: “Misschien zijn wij wel allemaal kleine stukjes van die liefde.”

Het geluk van gewone dagen

Olivia (liever Livvy) wordt in het begin van het verhaal uitgehuwelijkt aan een boer in Colorado. We leven dan in 1944. Haar vader heeft sinds het moment dat ze erachter kwam dat ze zwanger was van een soldaat niet meer met haar gesproken en dit samen met een dominee geregeld. Livvy is echter een heel ontwikkeld meisje dat zich dodelijk verveelt op de eenzame boerderij van Ray. Ray is overdag druk op het land en zij wil meer doen met haar leven dan deze hier slijten. Voor ze zwanger werd was ze bezig om te gaan studeren, ze had grootse plannen voor reizen. De oorlog gooide roet in het eten Ze heeft veel interesse in de geschiedenis en als afleiding gaat ze zich verdiepen in het verleden van Ray’s familie. Hoe zijn zij hier ooit terecht gekomen en hoe hebben ze zich als pioniers gered? Wat is er precies gebeurd met de broer van Ray?

Livvy vertelt ook hoe ze in aanraking kwam met de familie van Ray, en daar weer warmte en geluk vond wat ze thuis was kwijtgeraakt. Ook de relatie met Ray groeit langzaam maar gestaag. Ze houdt echter steeds vast aan het idee dat het een verstandshuwelijk is en dat er geen ruimte is voor liefde. Door Ray’s liefde en doorzettingsvermogen lijken ze het te overleven zo samen. Ze heeft ondertussen 2 Japans-Amerikaanse zussen en hun familie leren kennen en onderneemt leuke uitstapjes met hen. Ze leert de familie en het leven in het krijgsgevangenenkamp kennen en hecht veel waarde aan deze nieuwe vriendinnen. Totdat ze er misbruik van maken. Ik was dit gedeelte in de beschrijving alweer vergeten want het gebeurt vrij laat in het verhaal. Het ongeloof, de woede en het verdriet zijn zo mooi beschreven, ik voelde het zelf. Gelukkig komen Ray en Livvy wel nader tot elkaar zodat ze niet helemaal alleen is.

Livvy schrijft dit verhaal als ze oud is en op deze dagen terugkijkt. Ann Howard Creel heeft hier een hele warme en bijzondere schrijfstijl laten zien. Het is echt een boek om mee op de bank te kruipen en jezelf in te verliezen. Ik leerde een nieuw onderdeel van de Tweede Wereldoorlog kennen, de kampen voor Japanse Amerikanen en de gevolgen van Pearl Harbour. Ik was mij er nooit zo bewust van dat de geallieerden ook families achterlieten, dat Amerika ook veel verliezen heeft geleden en de gevolgen daarvan voor de boeren. Voor mij een verrijking in mijn kennis van geschiedenis en ook een ontdekking dat gearrangeerde huwelijken niet altijd slecht aflopen. Als er maar liefde en geduld is dan kom je een heel eind. De titel “Het geluk van gewone dagen” geeft de kern van dit verhaal weer. Het is een hele mooie roman met ruimte voor persoonlijke gevoelens en een flinke dosis geschiedenis.

18085

Recensie

Jouw waardering

18084

Recensie

Jouw waardering

18083

Recensie

Jouw waardering

18082

Recensie

Jouw waardering

18081

Recensie

Jouw waardering

18080

Recensie

Jouw waardering

18079

Recensie

Jouw waardering

18078

Recensie

Jouw waardering

18077

Recensie

Jouw waardering

18076

Recensie

Jouw waardering