Boekenmening

Waarom weinig gras goed was voor het paard

Toen ik een tijdje terug de derde verhalenbundel voor kinderen van Tony Hutter recenseerde, verkeerde ik in de veronderstelling dat het de laatste was. De uitgever dacht dat volgens mij ook, maar er bleken toch nog meer verhalen over Spurgeon en diens veelbewogen leven te bestaan. Deze vijfde bundel is opnieuw officieel de laatste. We wachten af …

Tweeënvijftig nieuwe verhalen. Over verschillende thema’s, maar steeds met een link naar het leven van de bekende Engelse prediker. Sommige verhalen zijn grappig, andere heel ernstig. Rode draad vormt opnieuw de verkonding van de Bijbelse waarheden op een aansprekende manier. Iets waar Spurgeon bekend om stond.

Heel oud is hij niet geworden. Ook zijn sterven komt in het boekje aan de orde. Maar in zijn vele publicaties leeft de ‘prins der predikers’ nog steeds voort. En nog steeds worden mensen door zijn woorden aan het denken gebracht en, belangrijker, aan de voeten van Jezus Christus. Opnieuw een mooi boekje. Ook heel geschikt om uit voor te lezen.

Een schildpad huilt maar één traan

Dit boek speelt zich af in het mooie Zuid- Afrika, hier groeien drie kinderen op in de allerarmste gebieden. Zij weten wat armoe en honger is. Er is voor hen een uitweg uit deze situatie en dat is een basisschool met internaat in het plaatsje Seekoegat waar ze worden opgevangen door mensen die naar hen omzien. Ze worden er alle drie door ‘de boerin’ naartoe gestuurd en gaan alle drie anders om met deze kans.

Centraal in dit verhaal staat een schildpad. De mensen hebben zo’n honger maar schildpadden eet je zelfs dan niet; ze geloven dat daar de wijsheid van hun voorouders in verscholen zit. Als Siena en haar vriendje Boetie er toch een willen proberen te slachten, ziet Sienna een traan bij dit dier En daarna is alles anders voor haar gevoel..

“Zij had die ene schildpaddentraan gezien en daarna was alles anders geworden. Het was waar wat pa zei – een schildpad was de ziel van het veld: ze had naar pa moeten luisteren.”

Het verhaal is heel mooi geschreven met bijzondere teksten en goed te volgen dialogen tussen de hoofdpersonen die de sfeer heel goed weergeven. Je leest over waar deze mensen in geloven en hoe de maatschappij om hen heen verandert. Hoe ze van het rondtrekkende karretjesvolk op een boerderij of in een township terechtkomen waar verslavingen en werkeloosheid op de loer liggen. Carol Cambell springt met de hoofdstukken van verleden naar het heden waardoor je moet schakelen en soms gaf dat mij het gevoel dat ik liever verder wilde lezen want het verhaal in het heden is ook erg spannend.

Sienna heeft de mogelijkheid om verder te groeien maar kan ze loskomen van haar verleden? Er gebeurt iets verschrikkelijks en het diepste dal lijkt nog niet diep genoeg. Het einde van het verhaal is om stil van te worden. Dit is spannend en ontroerend en het is een schok om te beseffen dat niet alles verzonnen is.

Lees hier alvast de eerste veertien pagina’s:

Een kroon voor mama

“Bijna waren we met alles klaar.

Mama kwam nieuwsgierig in de potten kijken.

En toen gebeurde het…

Ze hoestte in haar elleboog.

Mama hoestte nog eens

en voelde aan haar voorhoofd.”

Actueel en origineel hebben de schrijfster en de tekenares de strijd met corona weergegeven voor kinderen vanaf zes jaar oud. De ernst van de ziekte, quarantaine, het wachten, het gevecht tegen de ziekte, verveling en ongeduld, alles komt voorbij.

Ik las het boek samen met mijn kleinzoon van zes jaar, die snel afgeleid is en het meestal geen prentenboek volhoudt. Hij was ongelooflijk sterk geïnteresseerd en verloor geen moment de focus. Dus perfect om in deze tijd samen met kinderen te lezen en er over te praten.

In het boek is het beeld van een kroon de rode draad. Eerst is het de versiering voor mama die haar verjaardag viert, maar alles gaat mis door de lelijke ziekte Corona, die als kroonachtig dingetje heel veel gemene kroontjes in haar lichaam maakt en waar ze nu tegen vecht. Als de vader van Jorn voorleest uit de Bijbel, dat het goed is om wijsheid op te zetten als een kroon. Jorn en zijn vader knutselen verschillende kronen voor elkaar. De kroon van het wachten en de kroon van geduld. Dat brengt rust en vertrouwen.

Op weg naar de bevrijding

Dit is de herziene editie van eerdere uitgaven van 1995 en 2010. Het is het waargebeurde verhaal over Douwe Albada uit Gouda.

Voor zijn Joodse buurman gaat onderduiken, vraagt hij aan de jonge onderwijzer Douwe of hij een paar belangrijke kisten voor hem wil verbergen. Douwe is er een hele nacht mee bezig maar dan zijn de kisten zo goed verborgen, dat er geen kans is dat ze gevonden worden. De buurman en zijn vrouw worden verraden en komen in een concentratiekamp terecht.

In 1942 wordt Douwe onschuldig opgepakt en naar concentratiekamp Vught gebracht. Met een stel studenten verblijft hij in een barak. Ze worden niet kaalgeschoren en hoeven geen dwangarbeid te verrichten. Maar ze krijgen nauwelijks te eten en wat ze krijgen smaakt nergens naar. Het lukt Douwe om bij de keukenploeg te komen en op die manier wat extra eten te bemachtigen door het op een slinkse manier in zijn kleding te verstoppen. Dan wordt Douwe onverwachts opgehaald en als hij vraagt waarom, krijg hij als antwoord dat hij wordt doodgeschoten…

Als dat gebeurd was, zou dit boek niet zijn geschreven. Hoe het verder verloopt kun je lezen in dit waargebeurde, spannende en ontroerende verhaal. Het geloof komt er op een mooie manier in naar voren. De gevoelens van de Joodse buren en Douwe, worden realistisch beschreven. Achter in het boek staan foto’s en het nawoord van de auteur waarin hij beschrijft hoe hij ertoe gekomen is om dit boek te schrijven. Geschikt voor tieners van ongeveer 12 tot 16 jaar.

Flora

Flora is nauwelijks in een categorie onder te brengen. Enerzijds is het een liefdesverhaal met literaire tinten, anderzijds theatrale fictie met een Romeinse godenmythe in het midden.

Het verhaal begint eenvoudig: een vrouw wordt verliefd op een man. Flora heeft een bloemenzaak en leeft dromerig in haar prachtige achtertuin, waar ze enorm veel werkt. Mannen lijken niet belangrijk in haar leven. Dan ontmoet ze Salmon in haar winkel en de twee gaan samen uit. Er ontstaat een wat bijzondere liefde. Salmon (beroepsmilitair) moet op missie en het contact loopt dan alleen nog via de mail.

Voordat Salmon naar het buitenland vertrekt, bezoeken de twee samen het theater. Daar wordt een Romeinse tragedie opgevoerd. Het bijzondere is dat de dialogen uit de tragedie helemaal in het boek opgenomen zijn, zodat je te maken hebt met een raamvertelling, een oud literair genre. Na de tragedie gaat het verhaal van Flora en Salmon weer verder. In de tragedie speelt de godin Flora een grote rol.

Het tweede deel van de roman wordt totaal anders dan het eerste. Van speelsheid, ongedwongen liefde en een echte romance, verandert langzaam het decor. Salmon is verstrikt geraakt in extreme wereldvisies waaraan hij veel geloof hecht. Verder moet je het echt lezen, want anders wordt er te veel van het boek prijsgegeven.

Hoe moet ik dit boek beoordelen? Allereerst wil ik zeggen dat de auteur beslist kan schrijven. Meteen in het begin van het liefdesverhaal vind je literaire zinnen die je eigenlijk niet echt verwacht. Een voorbeeld: “Hoe diep verzadigd is de kleur van de bloem die afgesneden in een vaas smartelijk staat te pronken, volgezogen met leven dat langzaam wegvloeit.” Wat mij betreft geeft dit meerwaarde aan deze roman. Wat ik jammer vind is dat de Romeinse tragedie nauwelijks verder in het boek verwerkt is. Tenminste, niet rechtstreeks. Wel op een wat verborgen manier, maar ik miste de reflectie van Flora en Salmon over de tragedie. Dat had het voor de lezer ook iets eenvoudiger gemaakt.

Het einde van het boek is verrassend. Het tempo versnelt en er gebeurt veel. Hoe Flora dit allemaal verwerkt en de hulp die ze daarbij ontvangt, is zeker niet alledaags en duidelijk metaforisch. Bepaalde levensvisies die in dit gedeelte naar voren worden gebracht kon ik niet delen. De vraag kwam bij me op of hier de auteur zijn visie probeerde over te brengen of dat ook Flora’s overtuigingen fictie zijn.

De auteur, Paul Boer, is een kunstenaar, schilder. Dit is zijn eerste boek. Op de cover zien we een schilderij van zijn hand. Je kunt aan zijn schilderijen en ook aan dit boek merken dat natuur, kunst en filosofie hem bezighouden. Wat mij betreft blijft het niet bij één boek.

Opstand

Opstand is het eerste deel van een serie stripboeken die zich in de tijd van de Reformatie afspeelt.

In 1566 wordt Nederland bestuurd door Margaretha van Parma; zij regeert namens Filips II van Spanje. Het enige juiste geloof is het rooms-katholieke. De protestanten worden ketters genoemd.

Alijt, Dirk en Andries zijn protestant. Ze zijn bevriend met de katholieke Jacoba, de dochter van een edelman. Ze reizen met een groep edelen naar Brussel. Ze zijn namelijk uitgenodigd door Margaretha van Parma. Het waarom van deze uitnodiging verklap ik niet, dat mag de lezer zelf ervaren in dit boeiende stripverhaal. Ook interessant om te lezen waar het woord ‘geuzen’ vandaan komt.

Hoewel het een boek is voor de leeftijdsgroep van 8-12 jaar, zou ik het typeren als een boek voor de leeftijdsgroep vanaf 10 jaar en ouder.

Lichter dan ik

Piranti wordt in 1850 in Djokja op Java geboren en heeft een leven dat rustig en beschermd verloopt. Als ze op haar zestiende wegloopt van huis, denkt ze te gaan trouwen met een Hollandse officier maar niets is minder waar. Ze wordt zijn njaj, een huisvouw/bijvrouw maar ze blijven lang bij elkaar en krijgen twee kinderen. Piranti wordt nu Isah en ze moet haar verwachtingen bijstellen. Als na jaren haar “man” ineens een grote beslissing neemt en zich totaal niet om haar en haar dochters bekommert, beseft ze dat zij minder betekent dan haar dochters, puur gebaseerd op huidskleur en bloed en dat ze weer keuzes zal moeten maken. Onmogelijke keuzes maar wel de enige mogelijkheid om haar dochters niet kwijt te raken. “Ik onderging mijn nieuwe leven met gemengde gevoelens. Niet alleen had ik last van heimwee en miste mijn moeder verschrikkelijk, soms voelde het alsof ik, Piranti, zelf aan het verdwijnen was.”

Wat ik mooi vond aan de schrijfstijl is dat de karakters zo echt zijn. Isah is geen lief meisje dat netjes naar haar moeder luistert en doet wat haar moeder zegt. Ze reageert op de situatie zoals een zestienjarige dat zou doen. Ze kijkt naar het hier en nu en overziet niet de gevolgen van haar impulsieve besluit. Het verdriet is dan ook heel groot als ze later spijt krijgt van bepaalde keuzes en ze de gevolgen niet meer terug kan draaien. Ook het statusverschil tussen de inlanders en de Hollanders is heel duidelijk weergegeven waardoor Dido Michielsen een heel mooi beeld van die tijd heeft gegeven en de Hollanders niet spaart maar ook niet zwart maakt met dit verhaal. Ze zijn hard en Isah komt ook mensen tegen die haar slecht behandelen. Dido Michielsen laat ook hun stukje onmacht, gewoonte en gebruiken zien zoals bijvoorbeeld hoeveel invloed familie in Nederland heeft op besluiten die op Java worden genomen.

Wat je eigenlijk zou moeten doen is na het lezen van de laatste regel in het boek weer even vooraan beginnen. Dan is de cirkel rond, worden vragen uit het begin van het verhaal beantwoord en kun je het verhaal mooi afsluiten. ‘Lichter dan ik’ is een meeslepend verhaal dat op een heel mooie manier vertelt over het leven van Njajs op Java en in andere landen. Een verhaal dat velen (o.a. bij mij) echt onbekend is en dat verteld moet worden.

De berg die verdween

Humoristische, waargebeurde ervaringen van een zendelinge in Japan en China

Het boekje begint met de roeping van Wim, de man van Fanny. Vervolgens wordt de ontmoeting met Fanny op een leuke manier beschreven. Als ze getrouwd zijn, vertrekken ze per vrachtboot naar Japan. Ze stichten gemeenten, bouwen kerken en maken wonderen mee.

Een bijzonder verhaal is het titelverhaal: De berg die verdween. De berg stond eigenlijk in de weg, want het kerkje dat ervoor stond, moest uitgebouwd worden. Maar dat kon niet want aan weerszijden van het gebouwtje stonden fabrieken en huizen en ervoor liep een rivier. In kinderlijk geloof begonnen de gemeenteleden te bidden voor het verdwijnen van de berg. Dit naar aanleiding van de tekst in Markus 11 waar staat: ‘Als iemand tegen deze berg zegt: ‘ kom van je plaats en stort je in zee’, en niet twijfelt in zijn hart, maar gelooft dat gebeuren zal wat hij zegt, dan zal het ook gebeuren’. Hoe de berg werkelijk verdween, is te lezen in dit boeiende boekje.

Het boekje is aantrekkelijk uitgevoerd. Het leest vlot weg en er staan veel foto’s in.

Tikva

Op de cover van het boek staat een meisje dat zich zorgen lijkt te maken. Je gaat je gelijk afvragen waarom? Het verhaal van het volk Israël is bij velen bekend, maar weinigen kunnen zich een voorstelling maken van hoe het werkelijk geweest zou zijn. Veertig jaar in de woestijn zwerven tot je naar het beloofde land mag gaan. Tussen allerlei andere woestijnvolken in. In dit verhaal gaat het niet over Mozes en Aäron en de leiders van het volk maar over het volk zelf. Met als hoofdpersoon Tikva.

Tikva groeit op in de woestijn en staat op het punt om te gaan trouwen. Dan komt ze achter het geheim dat haar ouders voor haar verborgen houden en stort haar wereld in. Ze neemt een beslissing met grote gevolgen en als ze na een hele tijd weer terugkomt, is het de vraag of ze weer geaccepteerd zal worden door haar eigen volk.

Wat een heerlijk verhaal! Nog nooit heb ik zoveel vragen beantwoord gekregen door het lezen van een roman. Zoveel oog voor detail en met de Bijbel en andere artikelen als bron wordt het zo geloofwaardig dat het echt lijkt te kloppen. Hoe de mensen met elkaar omgaan, welke tradities en gebruiken er zijn, is zo mooi verweven in het verhaal. Nine de Vries legt het uit zonder dat het langdradig wordt.

Tikva is voor mij al een heldin als ze op de tweede pagina een slang doodt en haar kudde, haar nicht en zichzelf redt. Als ze in de woestijn andere volkeren tegenkomt en hoort hoe zij tegen het volk Israël aankijken en welke tradities en goden zij hebben, realiseert ze zich dat ze op zichzelf aangewezen is. Met de hulp van El Sjaddai en enkele mensen met goede bedoelingen kan ze weer naar huis.

Door het hele boek heen is Tikva een sterke persoonlijkheid die in dit verhaal door de diepste dalen gaat. Nine de Vries beschrijft het zo: “Inmiddels vreest ze de aarde niet meer. Als de grond zich zou openen en haar en deze nomadenfamilie op zou slokken, is ze overal vanaf. “ Als ze uiteindelijk de stap neemt om terug te keren naar haar familie, dwingt ze de lezers respect af.

Tikva is een heerlijke historische roman in de traditie van de andere boeken van Nine de Vries: Machla en Chana. Zij vertelt de verhalen van gewone mensen die in een bijzondere tijd leven. Een tijd waarover wij alleen maar in de Bijbel gelezen hebben en die een andere betekenis krijgen voor de lezer omdat ze het verhaal van de mensen zelf vertelt. Ik ben heel benieuwd waar haar volgende boek over gaat…

Je bent jong en je rouwt wat

De moeder van Lisanne krijgt slecht nieuws, ze heeft kanker en zal overlijden. Vanaf dat moment is het hele gezin in shock en doen ze er alles aan om dit proces zo mooi mogelijk te laten verlopen. Lisanne trekt zich terug uit het openbare leven en steekt al haar energie in haar moeder. Dan overlijdt haar moeder en daarna is het aan Lisanne om hier een plekje voor te zoeken en te vinden. Dat gaat met ups en downs met als resultaat een heel mooi, fijn en eerlijk boek waarmee ze anderen echt kan helpen.

“Als iemand doodgaat is iedereen ineens rouwdeskundige”.
Elk hoofdstuk begint met een zin die je vaak te horen krijgt zoals: “bespreek wat je nog wilt bespreken” of “heb je het al een plekje gegeven?” Soms zijn het zinnen die je tenen doen krommen maar aan de andere kant stelt Lisanne dat alles beter is dan zwijgen. Haar moeder gaat dood en Lisanne voelt zich alleen in het rouwproces wat er in de periode voor het overlijden van haar moeder maar vooral wat er na het overlijden van haar moeder gebeurt. Ze bedenkt van alles om erdoorheen te komen maar dat gaat zomaar niet. Gelukkig zijn haar vrienden en familieleden ervaren rouwdeskundigen en krijgt ze verschillende adviezen. Allemaal goed en lief bedoeld, maar kan Lisanne er wel mee overweg?

Een van de heftigste momenten in het boek is als Lisanne anderhalve pagina volschrijft met de zin “ik heb geen moeder meer”. Daar spreekt zoveel verdriet uit. De echte verwerking lijkt pas plaats te gaan vinden tijdens het schrijven van dit boek. Een echte pageturner want het verhaal over haar moeders ziekte en het overlijden zal voor veel mensen herkenbaar zijn. Het is geen handboek maar een goud eerlijk verhaal, geen roman, geen thriller, maar echt gebeurd en nog elke dag te voelen. De lezer voelt met Lisanne mee. Een boek om gelezen te hebben en nog eens te lezen als je zelf in zo’n situatie terechtkomt.

20084

Recensie

Jouw waardering

20083

Recensie

Jouw waardering

20082

Recensie

Jouw waardering

20081

Recensie

Jouw waardering

20080

Recensie

Jouw waardering

20079

Recensie

Jouw waardering

20078

Recensie

Jouw waardering

20077

Recensie

Jouw waardering

20076

Recensie

Jouw waardering

20075

Recensie

Jouw waardering