Boekenmening

Niksen

Dit is een prettig leesbaar boek over een interessant onderwerp. De auteur geeft aan hoe belangrijk het is om regelmatig te niksen. Ons lichaam heeft het nodig, het is geen luxe maar noodzaak. Onze hersenen kunnen hun werk beter doen als er regelmatig genikst wordt. Na een pauze waarin we niks doen, zijn we helderder in ons hoofd, beter uitgerust en beter in staat om de dagelijkse uitdagingen het hoofd te bieden.

In plaats van een todo-lijstje is een niet-doen-lijstje een optie. Heeft deze klus een positief effect op je welzijn? Doe het dan. Is het noodzakelijk? Doe het.
Is dit mijn taak of zou iemand anders het kunnen doen? Leer nee zeggen tegen dingen die je niet vooruit helpen. De tijd die daardoor vrijkomt, kun je gebruiken om te niksen. Niksen bevordert je geestelijke en fysieke gezondheid.

Elk hoofdstuk wordt aan het eind samengevat en eindigt met drie vragen waar je mee aan de slag kunt. De Poolse auteur wijdt een hoofdstuk aan dingen die haar opvallen in Nederland. Nederlanders zijn gelukkig maar niet overdreven of uitzonderlijk. Hun geluk is meer ingetogen, rustiger. Ze zijn tevreden omdat ze genoeg vrije tijd hebben, zich gewaardeerd voelen als lid van een gemeenschap. Ze weten dat ze op anderen terug kunnen vallen als er iets ergs gebeurt. Een bijzonder interessant boek.

Mam, doe normaal!

Dit prentenboek, geschikt voor kinderen vanaf 5 jaar, was voor mij een feest van herkenning. Ik was een mama zoals de mama van Zola in dit mooie prentenboek. Een mama die spontaan dingen doet die haar op dat moment invallen. Dingen waardoor ze heel erg geniet van het leven.

Volgens Zola is haar moeder niet normaal, want andere ouders doen dat immers allemaal niet? Speciaal voor normale kinderen met moeders die ADHD hebben of een soortgelijk label dragen waardoor ze bepaalde grenzen nooit voelen. De schaamte die deze kinderen voelen is normaal, maar het moet niet zo zijn, dat zij de redder van hun moeder willen zijn. Het lukt ze trouwens toch niet om hun moeder ooit normaal te krijgen. Met prachtig getekende illustraties, waar de irritatie en de vrolijkheid vanaf spatten.

Cappuccino in het Midden-Oosten

Dit is een verslag van een reis die de auteur met haar man heeft gemaakt. Het is heel interessant om te lezen hoe het er in Iran, Oman en Dubai aan toe gaat. Zodra het vliegtuig Iran nadert, verzoekt de stewardess de vrouwen om hun hoofd te bedekken.

Teheran is een beleving. Er zijn veel blinde muren die zijn ‘versierd’ met portretten van de Iraanse leiders. Hand in hand lopen mag niet. De mensen zijn erg aardig, de meeste vragen waar ze vandaan komen. Teheran heeft veel interessante bezienswaardigheden. Vervolgens gaan ze naar Dubai, een heel ander land dan Iran. In een supergroot winkelcentrum zijn behalve de bekende koffie- en kledingketens een indoor skiresort en een sneeuwpark gevestigd. Niet voor te stellen in een land waar het ’s zomers veertig graden is. Alles is er groot, luxe en bijzonder zoals een Ferraripretpark, een 6D-bioscoop en een beautysalon waar je een gezichtsmasker van goud kunt laten aanbrengen.
Oman is een grote zandwoestenij. Iedere afwijking van bruin is een zeldzaamheid.

Het was een ervaring om dit boek te lezen. De auteur heeft alles op een leuke manier beschreven, gelardeerd met humoristische opmerkingen.

Hij kent mijn naam

“Mama was dood.” Zo begint de eerste zin in dit boek. Ik schiet gelijk vol. Wat is er aan de hand? De moeder en oma van Roos en Koen raken betrokken bij een ernstig auto- ongeluk dat diepe littekens bij hun hele familie achterlaat. Omdat hun vader niet in beeld is (zoals volwassenen zo mooi tegen elkaar kunnen zeggen) komen ze tijdelijk bij hun tante terecht die er andere ideeën dan hun moeder over opvoeden op na houdt.

“Zijn zorgen om dit kind waren groot, maar hij wist dat God erbij was en dat was voldoende.” Met zinnen als deze laat Jolanda merken dat de onmacht groot is bij de mensen om deze kinderen heen maar dat ze erop vertrouwen dat onze Vader hen de juiste richting op zal sturen.

‘Hij kent mijn naam’ is een boek over vergeving, liefde en vriendschap. Een aantal mensen komt in elkaars leven terecht en spelen daarin een steeds grotere rol. Het lijkt even een “Big Happy Family” te worden met ‘eind goed al goed’ maar Jolanda de Faria voegt aan dit boek een vleugje spanning toe waardoor de lezer op het puntje van de stoel gaat zitten en blijft zitten tot het boek uit is.

“Hij zuchtte diep en leunde achterover in de stoel, hij zou de kruimels aanpakken die hem toegeworpen werden.” Met deze mooie zinnen legt Jolanda precies het accent op de situatie. Ze laat zien waar het om gaat en daar kan de lezer nog van leren. Verhalen uit heden en verleden wisselen elkaar af. Ze zorgen voor beter begrip voor de hoofdpersonen en maken het verhaal compleet. Dit is een sterke roman die erg prettig leest en de lezer ook vertrouwen wil geven in God. De hoofdpersonen gaan door een heel moeilijke tijd en laten hun vertrouwen in onze Vader zien in wat ze doen en in hun gebed. Na een erg lief epiloog sluit ik het boek en ik ben diep onder de indruk van het verhaal.

Stille strijd in Ethiopië

Mesereth is een jongen uit de Amharastam. Hij komt uit een boerenfamilie. Als hij twaalf jaar is geworden, neemt zijn vader het besluit dat Meserith diaken moet worden in de Ethiopisch-orthodoxe kerk. Behalve tot de Drie-eenheid, bidden ze tot Maria, engelen en heiligen. Mesereth komt tot de overtuiging dat het niet nodig is om tot Maria, engelen en heiligen te bidden.

Als hij achttien is, gaat Mesereth sociologie studeren aan de universiteit. Hij is verliefd op Sofia en vraagt of ze op hem wil wachten. Op de universiteit raakt hij bevriend met de moslim Ibrahim. Ze discussiëren over allerlei onderwerpen. Ibrahim praat veel over politiek en over de misstanden in Ethiopië. Mesereth krijgt de kans om te promoveren op de universiteit in Canada. Sofia vindt het niet leuk dat ze nog langer op hem moet wachten…

In deze roman wordt door dialogen veel uitgelegd over de situatie in Ethiopië. Het evangelie komt – zoals in alle romans van deze auteur – duidelijk naar voren. Jammer dat er veel taalfouten inzitten.

Liefde in de lens

De drieënvijftigjarige weduwe Helen gaat op de uitdaging van haar zus in. Ze solliciteert als model. Het betreft een afstudeerproject van modeontwerpster Celine. Met haar, een kapster, drie jonge modellen en twee fotografen, vertrekt ze naar Parijs.

Fotograaf Tom is ongeveer van haar leeftijd. Helen voelt zich tot hem aangetrokken en het blijkt wederzijds te zijn. Maar het is Helen ter ore gekomen dat hij een vrouwenversierder is. Ze wil hem op afstand houden maar dat is heel moeilijk. Tegen haar wil in wordt ze verliefd op hem. Terug in Nederland wil Tom contact houden maar Helen vindt het beter om hem uit haar hoofd te zetten.

Deze roman leest heerlijk weg. Er zit diepgang en humor in en nergens wordt het langdradig. Ik heb het boek in een ruk uitgelezen.

Melodie

De jonge Mel Martens heeft al heel veel meegemaakt, vooral het ernstige ongeluk lijkt haar verdere leven te gaan bepalen. En te beperken. Door een onverwachte erfenis valt haar beeld van haar familie in duigen en ze moet zich in een nieuwe wereld op andere zaken gaan richten. Zij ontmoet daarbij bijzondere mensen, lieve mensen maar ook mensen die haar als een indringer zien en haar liever vandaag dan morgen kwijt zijn. Mel leert haar bestaan opnieuw waarderen en ze leert dat haar beperkingen haar niet hoeven te beperken. Uiteindelijk komt ze er sterker uit maar hoe??

Een melodie is een soort muzikale gedachte, met een specifiek karakter en met een duidelijk begin en eind. Zo is dit boek ook geschreven. Na een spannende proloog die de lezer vol met vragen achterlaat, begint het boek met een verhaal vol intriges en geheimen. Het boeit van het begin tot het einde en dat komt door een goede dosering van de informatie die de lezer van Marijke van Dijk ontvangt. Het is genieten van de romantiek en je krijgt kippenvel als je verhalen uit het verleden leest. Deze verhalen hebben weer veel invloed op de tijd waarin Melodie zich afspeelt. De draadjes zijn goed uitgewerkt en lijken te kloppen. Je wordt als lezer uitgedaagd om mee te denken en te puzzelen naar het antwoord op de vele vragen van Mel.
De locaties zijn ook afwisselend en de beschrijvingen daarvan laten je de reis die Mel en het dansgezelschap maken, meemaken alsof je erbij bent.

Wat ik een heel sterke kant van het boek vond, is dat Mel als christelijk meisje haar geloof mee laat bepalen in de keuzes die ze maakt; zij laat zich daarin niet afleiden of overhaasten door de mensen om haar heen maar wacht tot Zijn tijd daar is. Aan het einde van dit goed afgeronde verhaal luisterde ik sinds jaren weer naar het Zwanenmeer en deze melodie maakte het hele verhaal compleet.

Bruiloft in het kasteel

De meester van Jens en Jolien gaat met tante Sandra trouwen. De bruiloft wordt op een kasteel gehouden. Jens vindt de lange toespraken en de officiële plechtigheden maar saai.

Jolien hoort een paar mensen van het kasteel vertellen over een schat. Degene die de schat vindt, wint een heel mooie prijs. Ze vertelt het aan Jens en samen gaan ze op zoek. Als Jolien een deur ziet waar de sleutel nog in zit, gaat ze de ruimte binnen. Het blijkt een werkkast te zijn. Als er mensen langskomen, doet Jolien gauw de deur dicht en het licht uit, uit angst dat het personeel van het kasteel boos op haar wordt. Dan wordt de sleutel aan de buitenkant omgedraaid…

Dit is het zesde deeltje in de Jens en Jolien-serie. Het is humoristisch en er zit spanning in. Is er werkelijk een schat? Er staan er ook allerlei wetenswaardigheden in over een bruiloft en een kasteel.

Klaagvrije maandag

Klaagvrije maandag is een boek waardoor je op een ander denk- en leefspoor wordt gezet. We kunnen bewust kiezen voor het volgen van andere opties in ons denken. De zeven sleutels en de oefeningen helpen je om dat ook daadwerkelijk te doen totdat je merkt dat het blijvend effect heeft. Sandra Brandt zet de dingen heel helder neer, zodat je echt geniet van haar inzichten en ze ook makkelijk kunt volgen. De oefeningen zijn direct en goed uit te voeren. Maar je moet het wel doen.

Het boek is helder uitgevoerd met hier en daar een treffende quote van mensen met relevante ideeën, die je aansporen om verder te willen lezen, zoals: “Het belangrijkste wapen dat de mens bezit, is de mogelijkheid om te kiezen.” Nu legt Sandra uit dat dat kiezen wel op enige weerstand van onze ingesleten gewoontes stuit, maar ze geeft absoluut hoop en wegen om er opnieuw mee te leren omgaan. Alleen al het uitwerken van het verschil tussen verwachten en realiteit is de moeite waard om te lezen. Heel vaak denken we dat wat we verwachten de realiteit zal zijn. Tenminste dat is bij mij zo. Maar je weet natuurlijk wel dat het niet zo is. Hoe ga je om met het verschil? Precies jouw denken over dit punt van het proces kan jouw houding bepalen. En klagen wil je niet, toch?

Sandra heeft het in ieder geval afgeleerd en het is heel aantrekkelijk zoals ze erover schrijft. Klagen is misschien heel even lekker, maar het levert niets of iets negatiefs op, want het brengt je niet verder in je proces van mens-zijn. Met klagen ontwijk je het uiten van je eigen behoefte, die legitiem is en waarvan het zelfs beter is om die te leren kennen. Als je cynisch reageert op een situatie zegt dat iets over jouzelf, over jouw behoefte, het zegt niets over de omgeving of de mensen die je omringen. Je hebt een keus. Als je focust op wat je wilt, vergroot je de kansen om dat te realiseren. Mooi hè? Nieuwe mogelijkheden en het kunnen en mogen benutten van je kwaliteiten, wat wil je nog meer?

Sandra wijdt een hoofdstuk aan ‘de innerlijke criticus’. Het mooie is dat ze dat deel van zichzelf totaal aanvaardt. Die innerlijke criticus zal niet sterven en iedere keer blokkades opwerpen. Je kunt maar beter niet met hem in gesprek gaan, maar kiezen voor dankbaarheid dat hij er is, open zijn voor je eigen behoeften en nieuwsgierig zijn naar die van de ander en vervolgens uit je comfortzone stappen, want uiteindelijk geeft dat meer bevrediging dan de criticus volgen, die eropuit is om je nooit te laten groeien en bloeien, maar je kind wil laten blijven, lekker veilig op de weg die je wist. Daarna reikt ze een vaardigheid aan die niet klagende mensen typeert: ongemak verdragen. Verantwoordelijkheid nemen voor de keuze en het ongemak ervan verdragen. Nooit meer sorry zeggen, maar betrokken raken in compassie en bewogenheid met jezelf en de ander.

Als laatste besteedt Sandra aandacht aan de moed die een bijproduct is van actie. Moed is altijd voorradig en niet afwachten loont soms. Nodig mensen uit, gun jezelf een wijze omgeving, geef aandacht aan wat aandacht nodig heeft en maak liefdevolle verbindingen. Wat een mooi boek!

De orgelzolders

Het waargebeurde verhaal begint in de jaren dertig waarin de onrust in ons land meer en meer toeneemt en uiteindelijk uitmondt in het uitbreken van de oorlog. Als het voor het Joodse verloofde stel, Maurice en Rebecca, te gevaarlijk wordt, vinden ze een onderduikplek in de Breepleinkerk op één van de twee orgelzolders. Maar eerst gaan ze trouwen, omdat ze geloven dat het beter is om getrouwd te zijn als je wordt opgepakt. Dan mag je tenminste bij elkaar blijven. Rebecca is dan zeventien jaar, Maurice is acht jaar ouder.

De ouders van Maurice zitten ondergedoken in een andere kerk, maar moeten daar weg omdat het gebouw wordt gesloopt. Ze komen ook naar de Breepleinkerk. Geen ideale situatie: een pasgetrouwd stel met (schoon)ouders in een kleine ruimte. Ze spreken elkaar moed in dat de oorlog met enkele weken voorbij zal zijn. Rebecca raakt zwanger en op 6 januari 1944 bevalt ze van zoon Emile. Omdat hij door zijn gehuil het verblijf van de onderduikers zou kunnen verraden, komt hij in het huis van het kostersgezin waar hij liefdevol wordt verzorgt.

Voor een andere Joodse familie, Chaim en Fifi de Zoete met hun drie dochters, wordt de situatie ook onhoudbaar. De drie dochters worden verspreid ondergebracht in verschillende gezinnen. Chaim en Fifi zwerven daarna van het ene naar het andere adres. In mei 1943 komen ze op de andere orgelzolder terecht in de Breepleinkerk.

Van Riet Dekkers, verzetsstrijdster, koerierster en verpleegster, hoort het echtpaar de Zoete regelmatig hoe het met hun oudste twee dochters gaat. Hun jongste dochter Hadassah verblijft bij de familie van der Leer. Elke zondagmiddag moet het meisje naar de kippen en konijntjes achter in de tuin gaan kijken. Ze vindt het vreemd dat ze daar steeds naar toe moet, maar er wordt haar niets uitgelegd. Op het moment dat ze bij de kippen en konijnen is, staan haar ouders op de galerij van de kerk door een raam te kijken dat uitziet op de tuin van de pastorie. Ze kunnen dan hun dochter zien en weten dat ze veilig de week is doorgekomen. In gedachten zie ik hen daar staan. Ze mogen niet op het raam tikken en ze mogen niet zwaaien. Hun dochter mag niet weten dat zij daar ondergedoken zitten….

Vanaf het begin van de oorlog wordt het kostersechtpaar de Mars en het domineesechtpaar Brillenburg Wurth betrokken bij het verzetswerk. Zij zorgen voor de onderduikers, brengen hen eten en wassen hun kleren. Op zaterdag 14 april 1945 vallen de Duitsers de kosterswoning binnen. Er is verraad in het spel. De Duitsers zijn op zoek naar wapens die daar ergens verstopt moeten liggen. Ze nemen een kijkje in de torenkamer……

Vanaf de eerste bladzij werd ik meegezogen in het verhaal van de familie Andriesse en de Zoete. Je kruipt in de huid van deze onderduikers en voelt hun angst dat ze verraden of ontdekt zouden worden. Je voelt het verlangen naar de dag dat de oorlog voorbij zal zijn. Je proeft iets van de lange dagen waarin de verveling toeslaat. Tegelijk groeit bij mij de bewondering en het respect voor het dominees- en het kostersechtpaar met hun kinderen en daarbij nog vele anderen die, met gevaar voor eigen leven, zich hebben ingezet om de onderduikers te helpen, te verzorgen en bij te staan.

De schrijfster van dit boek, Anja Matser, heeft grondig onderzoek gedaan naar de geschiedenis van deze onderduikers en hun helpers. Tijdens het lezen kreeg ik steeds meer waardering voor de manier waarop zij zich heeft ingezet om zoveel mogelijk informatie over deze families boven water te krijgen. Heel knap gedaan! Toch miste ik iets in het verhaal. Nood leert bidden, maar daar wordt weinig over geschreven. In het begin van het boek wordt al duidelijk gemaakt dat Rebecca weinig met het geloof heeft en niet vaak naar de synagoge gaat. Wel krijgt ze Joodse lessen van een rabbijn. Hoe de andere onderduikers in het leven staan, wordt niet mee gedeeld.
Omdat het verhaal zich afspeelt in en rond de kerk, het kosters- en domineesechtpaar er nauw bij betrokken zijn, is het teleurstellend dat er zo weinig over het geloof geschreven is. Juist in zo’n heftige tijd waarin het leven aan een zijden draadje hangt, zou je denken dat het geloof een belangrijke plaats zou innemen in dit verhaal. Ik houd er echter rekening mee dat de schrijfster hierover geen informatie heeft kunnen inwinnen.

20094

Recensie

Jouw waardering

20093

Recensie

Jouw waardering

20092

Recensie

Jouw waardering

20091

Recensie

Jouw waardering

20090

Recensie

Jouw waardering

20089

Recensie

Jouw waardering

20088

Recensie

Jouw waardering

20087

Recensie

Jouw waardering

20086

Recensie

Jouw waardering

20085

Recensie

Jouw waardering