Klaagvrije maandag is een boek waardoor je op een ander denk- en leefspoor wordt gezet. We kunnen bewust kiezen voor het volgen van andere opties in ons denken. De zeven sleutels en de oefeningen helpen je om dat ook daadwerkelijk te doen totdat je merkt dat het blijvend effect heeft. Sandra Brandt zet de dingen heel helder neer, zodat je echt geniet van haar inzichten en ze ook makkelijk kunt volgen. De oefeningen zijn direct en goed uit te voeren. Maar je moet het wel doen.
Het boek is helder uitgevoerd met hier en daar een treffende quote van mensen met relevante ideeën, die je aansporen om verder te willen lezen, zoals: “Het belangrijkste wapen dat de mens bezit, is de mogelijkheid om te kiezen.” Nu legt Sandra uit dat dat kiezen wel op enige weerstand van onze ingesleten gewoontes stuit, maar ze geeft absoluut hoop en wegen om er opnieuw mee te leren omgaan. Alleen al het uitwerken van het verschil tussen verwachten en realiteit is de moeite waard om te lezen. Heel vaak denken we dat wat we verwachten de realiteit zal zijn. Tenminste dat is bij mij zo. Maar je weet natuurlijk wel dat het niet zo is. Hoe ga je om met het verschil? Precies jouw denken over dit punt van het proces kan jouw houding bepalen. En klagen wil je niet, toch?
Sandra heeft het in ieder geval afgeleerd en het is heel aantrekkelijk zoals ze erover schrijft. Klagen is misschien heel even lekker, maar het levert niets of iets negatiefs op, want het brengt je niet verder in je proces van mens-zijn. Met klagen ontwijk je het uiten van je eigen behoefte, die legitiem is en waarvan het zelfs beter is om die te leren kennen. Als je cynisch reageert op een situatie zegt dat iets over jouzelf, over jouw behoefte, het zegt niets over de omgeving of de mensen die je omringen. Je hebt een keus. Als je focust op wat je wilt, vergroot je de kansen om dat te realiseren. Mooi hè? Nieuwe mogelijkheden en het kunnen en mogen benutten van je kwaliteiten, wat wil je nog meer?
Sandra wijdt een hoofdstuk aan ‘de innerlijke criticus’. Het mooie is dat ze dat deel van zichzelf totaal aanvaardt. Die innerlijke criticus zal niet sterven en iedere keer blokkades opwerpen. Je kunt maar beter niet met hem in gesprek gaan, maar kiezen voor dankbaarheid dat hij er is, open zijn voor je eigen behoeften en nieuwsgierig zijn naar die van de ander en vervolgens uit je comfortzone stappen, want uiteindelijk geeft dat meer bevrediging dan de criticus volgen, die eropuit is om je nooit te laten groeien en bloeien, maar je kind wil laten blijven, lekker veilig op de weg die je wist. Daarna reikt ze een vaardigheid aan die niet klagende mensen typeert: ongemak verdragen. Verantwoordelijkheid nemen voor de keuze en het ongemak ervan verdragen. Nooit meer sorry zeggen, maar betrokken raken in compassie en bewogenheid met jezelf en de ander.
Als laatste besteedt Sandra aandacht aan de moed die een bijproduct is van actie. Moed is altijd voorradig en niet afwachten loont soms. Nodig mensen uit, gun jezelf een wijze omgeving, geef aandacht aan wat aandacht nodig heeft en maak liefdevolle verbindingen. Wat een mooi boek!
Geef een reactie