Boekenmening

Gedeeld geluk

Dit is een inspirerende scheurkalender met rake teksten uit de Bijbel en andere bronnen. Ook staan er gedichten in van o.a. Karel van de Woestijne, HermanGorter en Chrétien de Troyes.

Een mooie onliner:
Weg met Google, jij bent wat ik zoek.

Een greep uit de buitenlandse spreekwoorden:
Armenië: Een man heeft drie oren, één aan de linkerkant van zijn hoofd, één aan de rechterkant en één in zijn hart.
Portugal: Getrouwde stellen die van elkaar houden, vertellen elkaar duizend dingen zonder te praten.

Een leuke mop:
Adam: Eva, ben je verliefd op mij?
Eva: Ja natuurlijk, op wie anders?

Christelijke openingszinnen:
Pardon, ik denk dat jij één van mijn ribben hebt.
Ik voel me helemaal niet aangetrokken tot het celibaat.

Aan de achterkant van elk blaadje kun je iets schrijven. In een mooie lay-out staat: Dit wil ik je nog even zeggen. Ideaal om in de broodtrommel van je partner te doen bijvoorbeeld.

De jongen, de viool en de meester

De liefde voor beroemde violen, hun bouwers, vioolcomponisten en musici barst uit dit knap geschreven eerbetoon aan de volmaaktheid gemengd met passie. Maar meer nog dan deze liefde heeft me getroffen hoe de geschiedenis een plaats heeft gekregen. De harde geschiedenis van onderdrukking en oorlog, oorlogsbuit en vernietiging, overleving en bewaring.

Daniel en Tatjana zijn de kleinkinderen van mensen uit verschillende volken, die één ding gemeen hebben: ze kunnen uitzonderlijk goed viool spelen. Hun wegen kruisen zich en daardoor uiteindelijk ook de wegen van hun grootouders. Dit boek zelf is al een prachtige compositie van hoe dramatisch het in levens kan verlopen en hoe bijzonder de geschiedenis zijn loop kan hebben.

Het persoonlijke verhaal van Daniel is die van een gezonde jongen die het spelen op de viool en misschien wel de dromen die zijn moeder heeft van zijn carrière, spuugzat is. Hij wil liever met zijn vrienden honkballen. Dat levert conflicten op en door die conflicten heen moet Daniel uitzoeken wat hij zelf het liefst wil in zijn toekomst. Mede door vragen over een bepaalde viool, leert hij over zijn eigen familiegeschiedenis en over de rol die die viool heeft gespeeld in het leven van zijn vader en grootvader.

Dit boek is boeiend, zeer leerzaam en door iedereen vanaf 12 jaar goed te lezen. Het effect van het boek kun je versterken door de genoemde stukken op te zoeken en te luisteren. Ik vind het een prachtig boek om aan kinderen en jonge tieners voor te lezen en dan stukjes van die muziekstukken te laten horen om hun voorstellingsvermogen en begrip van muziek en de Europese geschiedenis te vergroten.

Vergeven

Dayne Matthews deel 2.

Filmster Dayne Matthews is op zoek naar antwoorden op zijn levensvragen. Hij denkt het gevonden te hebben bij de Kabbala-beweging. Hij is geadopteerd en weet intussen ook wie zijn echte ouders zijn. Maar hij wil het hun niet aandoen om zich aan hen bekend te maken omdat hij bang is dat de pers er lucht van zal krijgen en zijn familie dan geen rust meer zal hebben.

Katy Hart is regisseuse van het christelijk kindertheater in Bloomingtown, de stad waar ook de familie van Dayne woont. Als Dayne Bloomingtown bezoekt in verband met zijn nieuwe film, ontmoet hij Katy weer, die hij een tijd terug een rol in zijn film aangeboden had, die ze echter weigerde. Er heeft net een grote tragedie plaatsgevonden waarbij een stel kinderen van het kindertheater betrokken is.

John wil de laatste wens van zijn overleden vrouw vervullen door hun eerstgeboren zoon te zoeken die ze destijds af moesten staan. Om die reden is hij begonnen om de brieven door te nemen die zijn vrouw vroeger geschreven heeft. Zijn dochter Ashley vindt een brief die haar vader heeft laten slingeren. Omdat er 'eerstgeborene' op staat, wil ze hem aan haar oudste zus Brooke geven. Als ze door omstandigheden zelf de brief leest, is ze helemaal van slag...

Dit is weer een ontroerende roman van Karen. Het thema 'vergeving' wordt heel mooi en duidelijk beschreven. Ondanks de drie verhaallijnen, leest het verhaal vlot weg en kun je de personen goed uit elkaar houden. Jammer dat de vertaalster nogal wat steken heeft laten vallen; er staan behoorlijk veel grammaticale onjuistheden in en dat is erg jammer.

Nieuwe schoenen en ander gedoe

Nieuwe schoenen was het eerste verhaal dat Maaike Feenstra, moeder van drie kinderen schreef. Het was naar aanleiding "Samen Smeden" een boek over Illmarinen, een zorginstelling waar de oudste zoon van Maaike woont. Hij is verstandelijk gehandicapt en heeft autisme. Ook haar andere dochter en zoon hebben autisme. Welke invloed autisme heeft, blijkt uit deze bundel met 29 columns over het dagelijks leven.

Hier is een moeder aan het woord. Op een luchtige toon vertelt ze hoe haar kinderen zich terugtrekken in hun eigen wereldje en wat ze daar beleven. Maaike laat niet alleen de clichés horen, maar juist de positieve kanten van haar kinderen, die zorgen dat zij trots op ieder van hen kan zijn. Het zijn leuke stukjes, niettemin voel je de emotie van wat het hebben van drie kinderen met autisme met je doet.

Hemelvaart

Zomer 1985. Zes vriendinnen gaan na hun examen op vakantie naar de Griekse eilanden. Ze staan op een camping, 's avonds gaan ze vaak uit. De laatste dag: Het is diep in de nacht. Annette kan niet genoeg krijgen van het dansen en dus blijven Judith en zij bij Nikos, een vage Griekse kennis en een paar Duitse vrienden. Als de discotheek sluit vertrekken ze nog naar een andere gelegenheid .

Onderweg rijdt Dieter op zijn motor op Annette en haar bestuurder in. Annette raakt dodelijk verwond. Uit het enige overgebleven dagboek van Annette leest Judith over de dag voorafgaand aan de fatale nacht. Het gaat over de dag van het ongeluk, in Griekenland een feestdag: hemelvaart van Maria. Na thuiskomst en de begrafenis van Annet schrijft Judith alles over het ongeluk tot in detail op. Maar de vriendinnen herkennen zich niet in het verhaal. De vriendschap verwatert.

Judith gaat in Baarn wonen. Na korte tijd krijgt ze lichamelijke en licht psychische problemen. Ze stopt met haar studie, gaat werken in een café en gaat reizen, ook naar Griekenland. De rouwverwerking verloopt typisch: als Judith in Griekenland is en daar luitjes zijn die van het ongeluk weten begint Judith er nooit over. Toch is de confrontatie steeds moeilijk.

Ondanks het regelmatige contact met de ouders en broer van Annette blijkt dat ongeveer 23 jaar later ook zij een hele andere versie hebben van wat er is gebeurd. Judith ervaart dit als een schok. Dan wordt duidelijk dat er details zijn die Judith nooit geweten heeft. Ook is er ongenoegen van de vriendinnen over het gedrag van Annette en Judith. Sportief is wel dat Judith zichzelf dingen verwijt en afvraagt.

Het eerste gedeelte van deze autobiografie bestaat uit flash- backs en opmerkingen van Judith daarover. Judith lijkt iemand die best onzeker is. Thema's die in het boek voorkomen zijn: vriendschap, verliefdheid, liefde voor dansen en muziek, alcoholgebruik en rouwverwerking. De thema's worden niet erg uitgediept.

Het verhaal is een meeslepend verslag van een dramatische gebeurtenis. Mij valt de naïviteit van de meiden op. Ik zet wel enkele vraagtekens bij de thuissituatie van bijvoorbeeld Annette. Ze had duidelijk problemen. Ook blijkt het gevaar van enkel erg jonge mensen die samen ver op vakantie gaan zonder begeleiding van ouderen. Een beetje onbegrijpelijk vind ik het dat de jonge Judith daarna reizen maakt in haar eentje.

De ouders van Annette gaan in Griekenland wonen. Als moeder Corry overlijdt, vertelt vader Rein dat ze in Griekenland betere sociale contacten hadden gekregen dan in Nederland na het ongeluk. Rouwverwerking verloopt vaak moeizaam en kan een leven lang duren, dit boek beschrijft hier een voorbeeld van. De dood werd destijds weggemoffeld, het leven ging verder. Volgens mij is dit ook nog erg herkenbaar voor deze tijd. Judith spoort iedereen op en het lukt haar bijna iedereen te spreken te krijgen. Verbijsterd is Judith dat er totaal geen hulp was voor Annet dan alleen een simpele huisarts.

Ik vind Hemelvaart een goed boek. Ik kon het niet wegleggen voor ik alles gelezen had, op een paar momenten na. Want het is een indringend verhaal, een opsomming van harde feiten. Op de vraag die Judith stelt, namelijk hoe dit heeft kunnen gebeuren, krijgt ze volgens mij niet echt een antwoord. Toch kan de lezer wel enkele conclusies trekken. Dit is het eerste autobiografische verhaal van Judith Koelemeijer. Zij is tevens auteur van Het zwijgen van Maria Zachea en van Anna Boom.

Vriendschap op het menu

Anniek en Marije maken samen met Tess en Emma deel uit van kook- en bakclub De Smaakmakers. Mensen kunnen wat bij hen bestellen en zij zorgen ervoor dat alles op het juiste moment klaar is.

Anniek is slecht in koken en bakken maar zorgt voor de aankleding van alles, zoals bijvoorbeeld de high tea, die besteld is door de buren van Marije. Ook is Anniek veel bezig met Facebook. In tegenstelling tot Marije heeft zij Facebook ook op haar mobiel. Als ze een vriendschapsverzoek van ene Miranda krijgt, gaat ze erop in, ondanks de waarschuwing van Marije dat je beter geen onbekenden kunt toevoegen op Facebook. Maar Anniek heeft de indruk dat Miranda een verlegen meisje is en ze besluit om haar te verrassen met een stuk deeg van een vriendschapscake. Ze spreken af in de stad. Als Miranda niet op komt dagen, wordt Anniek aangesproken door een jongen die beweert haar broer te zijn. maar is dat wel zo?

Een leuk boekje voor tieners over vriendschap. Doordat het in het ik-perspectief is geschreven, kan de lezer goed meeleven met Anniek. Er komt duidelijk in naar voren dat je niet zomaar een vreemde op Facebook moet vertrouwen. De vriendschap en het meeleven van Annieks vriendinnen wordt mooi beschreven. Achterin staan twee recepten waaronder het recept van de vriendschapscake "Herman" waarvan ik dacht dat allang uit de mode was, omdat ik het ken uit de jaren 70.

Gisèle

Gisèle is glazenierster en schilderes. Ze heeft contact met andere kunstenaars waaronder dichter Adriaan (Jany) Roland Holst. Tussen hen ontstaat een zielsverwantschap en ook delen ze het bed met elkaar. Jany kan niet zonder vrouwen en gaat regelmatig met verschillende vrouwen naar bed. Actrice Mies Peters is zijn meest geliefde vrouw. Mies is getrouwd met Paul en heeft een dochtertje. Ze scheidt van Paul en haar dochtertje wordt bij twee tantes ondergebracht. Jany en Mies zijn veel samen, maar dan breekt de oorlog uit. Mies knoopt connecties aan met een Duitse officier en ook daar deelt ze later het bed mee.

Paul is lid van de NSB en denkt dat hij er goed aan doet om zich bij het Vrijwilligerslegioen aan te sluiten. Hij vertrekt naar Rusland en via brieven houdt hij Mies op de hoogte. Gisèle neemt onderduikers op. Met Buri krijgt ze een verhouding. De honger doet zijn intrede en op en uiteindelijk komt Gisèle verzwakt in het ziekenhuis terecht.

Deze op ware feiten gebaseerde roman komt traag op gang. In het begin is Jany de hoofdpersoon en gaat het voornamelijk over Jany en zijn seksleven. Ik kon er moeilijk doorheen komen. Het werd vervelend om steeds te lezen over de seksuele escapades van Jany. Het boek wordt boeiender als de oorlog begint en het verhaal wordt emotioneler, vooral tegen het eind.

Kleine Rachel

Ken jij het verhaal van Racheltje de Beer al?

Nou luister maar, Rachel de Beer is een meisje van 12 jaar. Ze groeit op in Zuid-Afrika, in de tijd dat de Boeren trekken van de kust naar het binnenland en op zoek zijn naar ruimte en voorspoed. Ze trekken met huifkarren en nemen hun hele hebben en houden mee. Het wordt winter en de familie De Beer is in de buurt van het Drakensgebergte. Op een mistige dag ontsnapt het kalf Frikkie. Rachels broertje Jamie is verzot op het kalf. Zonder dat de rest van de familie het in de gaten heeft, gaat hij op zoek naar hem. Als aan het eind van de dag de anderen ontdekken dat Jamie vermist wordt, beginnen ze een zoektocht naar het kleine jongetje. Het zoeken wordt bemoeilijkt door de invallende duisternis en een sneeuwstorm. Op wonderlijke wijze vindt Rachel haar broertje en redt hem van een gewisse dood.

Zo is het al meer dan honderd jaar gegaan in Zuid-Afrika, vooral onder de blanke Afrikaners is het een geliefd volksverhaal. Het verhaal van onvoorwaardelijke liefde tussen broer en zus heeft velen geïnspireerd en bemoedigd. In elk geval heeft het Brett Micheal Innes geraakt. Hij is filmmaker en gaat het verhaal van Racheltje de Beer ook verfilmen. Waarschijnlijk kunnen wij Nederlanders Rachel vergelijken met Hans, die zijn vingers in het gat van de dijk stopte en zo het dorp behoedt voor een overstroming.

Een volksverhaal wordt doorverteld, duurt niet lang en elke verteller geeft zijn eigen nuances eraan. In Kleine Rachel is het volksverhaal de basis, maar Brett Micheal Innes heeft er veel meer aan toegevoegd om er een historische roman van te maken. Daar is hij wat mij betreft slechts ten dele in geslaagd. Wat prachtig is gelukt, zijn de sfeerbeelden die opgeroepen worden in dit boek; de historische setting, het trekken van de boeren met de huifkarren, het boerderijleven in de 19de eeuw, de reis naar de stad voor het Nagmaal en niet in de laatste plaats de betoverende omschrijving van het Afrikaanse landschap. Poëtisch in die zin is ook dat Rachel mensen die zij tegen komt, indeelt als veldmensen, woestijnmensen, stadmensen of oceaanmensen. Later ontdekt ze ook nog de boerderijmensen.

Aan de ene kant prikkelt Brett Micheal daarmee de verbeelding, maar even snel stelt hij het vertrouwen in de lezer teleur doordat hij hem of haar geen eigen conclusies laat trekken. Als alwetend verteller switcht hij voortdurend van de ene naar de andere romanfiguur en zodoende heeft geen enkele persoon geheimen. Hij verraadt gevoelens en gedachten van alle aanwezigen en breekt daarmee de spanningsboog, zeker in het begin van het boek. Sommige scènes of zinnen spreken voor zich en hoeven echt geen toelichting van de schrijver.

Daarbij probeert Brett Micheal het verhaal een mystieke lading te geven, door de climax van zijn verhaal te laten afspelen tussen Goede Vrijdag en de dagen daarna. Gek genoeg is dit het enige element waarvan hij geen melding doet in zijn nawoord, terwijl er ook wat betreft timing van het verhaal geen bewijs is dat het daadwerkelijk rond Pasen heeft plaatsgevonden. Het zij de schrijver vergeven, immers zo brengt elke verteller zijn nuances aan in een volksverhaal.

Het vergeten rijk

Yougian serie deel 3.

Dit is het derde en laatste deel van de serie Yougian. Het verhaal speelt zich af in de 21e eeuw. De tweeling Lynn en Cain komen vast te zitten in een grottenstelsel tijdens een schoolexpeditie. Daarbij komen ze terecht in de Kristalbergen van Yougian, het gebied van de half-Harpijen, een wezen waarin mensen nauwelijks meer geloven, maar Lynn is ervan overtuigd dat ze nog bestaan.

Al snel maken ze kennis met deze half-Harpijen en moet ook Cain toegeven dat ze een werkelijkheid zijn. Echter, dit volk leeft totaal apart van de mensen, omdat zij een uitroeiing hebben meegemaakt van hun soort door de mensen. Omdat ze Lynn en vooral Cain niet erg vertrouwen, blijven deze twee gevangen en mogen ze niet terug naar de mensen voordat de leider Torin hierover een besluit heeft genomen.

Dan volgt een periode waarin starre ideeën en vooroordelen een grote rol spelen. De situatie loopt zelfs uit op een oorlog waarin de half-Harpijen elkaar bestrijden. Niemand is zijn leven nog zeker. De haat van Torin is zo groot dat hij zelfs grijpt naar duistere krachten die de half-Harpijen veranderen in verslindende wezens. Het lijkt erop dat niemand dit kan overleven.

Het boek is te omschrijven als een sprookje, een mythe. Het is weliswaar het vervolg op twee eerdere delen, maar dit deel kan ook goed apart gelezen worden. Hier en daar zit er wat te veel herhaling in van dezelfde patronen en hetzelfde gebruik van woorden. De thema's discriminatie en acceptatie van andersdenkenden komen duidelijk naar voren en worden goed behandeld. Bij het thema liefde wordt een verschil geschetst tussen de half-harpijen en mensen. De half-harpijen willen vooral paren om de soort in stand te houden. Er had wel wat duidelijker uitgewerkt kunnen worden dat dit een heilloze weg is. Enige moeite met het verhaal had ik toen er ook een godenwereld werd toegevoegd. Ondanks het feit dat het hier om een sprookje gaat, stoorde het me, het voegde ook niets wezenlijks aan het verhaal toe. Vanwege de toch wel gruwelijke details die gegeven worden, zou ik het boek niet aanraden voor jongeren onder de 13 jaar. Hoewel het een boek voor jongeren is, kan het prima door volwassenen gelezen worden.

Zeg dat je bij hen hoort

Dit is een aangrijpend boek. Uwem Akpan, een Nigeriaanse priester vertelt vijf verhalen over kinderen in Afrika. De verhalen zijn afwisselend kort (variërend van 18 tot 30 bladzijden) tot lang (134, respectievelijk 140 bladzijden). Dit boek bevat dus meer dan een boek!

Het kerstdiner, niet echt een traditioneel, hoopgevend kerstverhaal, vertelt van een 8 jarige jongen, die nog met zijn familie samen woont in een krottenwijk in Kenia. Zijn schoolgeld is net bij elkaar gebedeld, na de kerstvakantie kan hij naar school.

Het tweede verhaal is zo mogelijk nog beklemmender en vertelt hoe een oom, aan de westkust van Afrika, zijn neefje en nichtje voorbereidt voor een nieuw leven in Gabon. De eerste zin van dat verhaal Het verkopen van je kind of neef kon veel moeilijker zijn dan het verkopen van andere kinderen, geeft al aan dat het hier gaat om mensensmokkel. Om kippenvel van te krijgen, immers, het is een verhaal, maar ondertussen ook realiteit.

Net zoals in het korte verhaal over de vriendschap tussen een christelijk en een islamitisch meisje in Ethiopië. Van de een op de andere dag verbiedt de familie elk contact tussen hen.

Spannend is het verhaal van de luxe lijkwagens waarin Jubril, een tiener probeert het geweld in Noord Nigeria te ontvluchten vanwege etnische conflicten. Dit langste verhaal speelt zich af in slechts één nacht, terwijl Jubril wacht in een bus die hem naar het veilige Zuiden zou moeten brengen. Elk detail tijdens het wachten zorgt ervoor dat langzaam maar zeker de herinneringen terugkomen, waardoor zijn hele levensverhaal wordt verteld. Even dacht ik dat de titel Zeg dat je bij hen hoort, vooral op dit verhaal zou slaan. Jubril is een zoon van een Islamitische moeder en een Christelijke vader. Hij is zijn leven niet zeker en moet een keuze maken. Maar de titel blijkt een zinnetje te zijn uit het laatste verhaal dat zich afspeelt tijdens de oorlog in Rwanda. Wat een verschrikking. Juist omdat Uwem Akpan voortdurend kiest voor het perspectief van het kind, gebeurt alles als het ware door kinderogen en ontdek je als lezer net zoals een kind hoe de wereld werkelijk in elkaar zit.

Het is geen gemakkelijk boek, niet alleen vanwege de thema's, maar ook omdat er veel Afrikaanse woorden in staan die niet nader verklaard worden, soms wordt het vanuit de context wel duidelijk. Het vergt echter wel doorzettingsvermogen van de lezer, ook vanwege de realistische beschrijvingen van de gruwelijkheden die in Afrika gebeuren. Juist om mensen bewust te maken van wat kinderen in Afrika beleven, toch een aanrader!

14010

Recensie

Jouw waardering

14009

Recensie

Jouw waardering

14008

Recensie

Jouw waardering

14007

Recensie

Jouw waardering

14006

Recensie

Jouw waardering

14005

Recensie

Jouw waardering

14004

Recensie

Jouw waardering

14003

Recensie

Jouw waardering

14002

Recensie

Jouw waardering

14001

Recensie

Jouw waardering