Boekenmening

Letters en liefde

De Amerikaanse stad Louisville in het midden van de negentiende eeuw. De jonge en eigenzinnige Adriane Darcy helpt ijverig mee bij het werk voor ‘De Tribune’, de krant van haar vader. Een krant die het moeilijk heeft, omdat de grootste concurrent, de ‘Herald’, een ambitieuze nieuwe hoofdredacteur heeft aangenomen: Blake Garrett.

Hoewel Garrett in politiek opzicht de tegenpool is van haar vader, voelt Adriane zich tot hem aangetrokken, ook al is ze – tegen haar zin – verloofd met de zoon van een steenrijke zakenman die een grote invloed op haar vader uitoefent. Terwijl de stad in rep en roer raakt door een verkiezingscampagne en er tegelijkertijd een seriemoordenaar rondwaart, groeit er iets moois tussen de twee jonge mensen.

Het (liefdes) verhaal ontwikkelt zich nogal voorspelbaar. De beschrijving van het politieke klimaat van die tijd is interessant. De V.S. hebben te maken met een grote stroom immigranten en dat zorgt voor politieke verdeeldheid en grote spanningen. Spanningen die uiteindelijk tot brandstichting, geweld en zelfs doodslag leiden. Er zijn parallellen te trekken met onze tijd.

Gelukzoeker

Volkomen onverwacht voor hem besluiten Gors ouders om met hun twee zonen te vluchten uit Armenië. Mensensmokkelaars regelen dat ze in Nederland terechtkomen na een tocht van zeven dagen. De eerste nacht slapen ze onder een boom; de volgende dag vertrekt de trein naar Rijsbergen, waar een aanmeldcentrum voor asielzoekers is. Het zit er boordevol asielzoekers en na een tijdje verhuist het gezin naar een afgeschreven hotel in Den Bosch. Vervolgens komen ze via Leiden op Texel terecht. Maar het blijft onzeker of en wanneer ze een verblijfstatus krijgen. Gor en zijn vader helpen mee op een zorgboerderij. Op Texel hebben ze het goed, maar dan gaan het AZG sluiten en moeten ze naar Den Helder vertrekken. Toch kunnen ze op de boerderij blijven werken en kan Gor naar school blijven gaan op Texel.

Her lezen van dit boek heeft me geholpen om me meer in te leven in asielzoekers. Het verhaal van Gor geeft hier een goed beeld van. Hoe ze het ervaren om in een onbekend land, zonder bergen terecht te komen met zo’n rare taal die ze wel nooit zullen leren. En dan het leven in de asielzoekerscentra, met veel mensen uit allerlei culturen die weleens botsen. Het koken in een smerige keuken, (wat ze niet hebben gedaan uit angst voor ziektes en stiekem op hun kamer kookten), als gezin in een huisje zitten waar ze het veel beter hebben, de eindeloze onzekerheid over de vraag of ze wel mogen blijven of het land uitgezet zullen worden.

Ik vond het bijzonder om Gor te ontmoeten in onze kerk waar hij sprak, vlak na het uitkomen van zijn boek. Dit boek kan ik een ieder aanraden die meer wil weten over het leven van asielzoekers.

Enkele reis

Al op de eerste bladzijde van haar tiende boek weet Marelle Boersma de lezer te prikkelen om verder te lezen. Ze start met een roze-wolk situatie van moeder Suus en dochtertje Sterre met een zus van Suus: Anouk, die speels, luchtig en ook pedagogisch is. Maar direct zijn daar ook de zorgen van het leven. Anouk heeft een spraakstoornis en Sterre heeft astma. Direct erop volgt er een fikse vrijpartij met de buurman, die ze nog maar een paar dagen kent. Een vrijpartij die zoals elke vrijpartij in elk modern boek of moderne film weinig gevolgen kent, geen zwangerschap, geen soa, geen schuldgevoel over een buitenechtelijke relatie. Ik wil verder lezen, maar het maakt me ook alert. Wie is deze vrouw? Heeft ze geen verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van haar toekomst? Ik kan mij niet met haar vereenzelvigen, maar bedenk dat veel jonge vrouwen misschien wel op deze manier leven. Meer partners na elkaar omdat de verliefdheid je overkomt en wat je daarna doet niet zo belangrijk lijkt te zijn, want als het niet meer lukt, ga je weg uit de relatie. Deze levensstijl wordt ook bevestigd in het gesprek met haar vriendin Juul, die naar haar betrekking met de buurman vist. “Het is niet de bedoeling…”, zegt Suus. Een nieuw leven zonder man, want dat brengt toch maar ‘complicaties’ met zich mee?

En zo begin je niet nietsvermoedend aan dit boek, waarin Sterre wordt ontvoerd. Over de weg die Suus dan volgt, kan ik natuurlijk niks vertellen, want die moet je zelf meemaken. Je moet door haar gevoelens kruipen. En aan het eind van het moeilijke verhaal, blijkt wat een geweldige puinhoop Suus van haar leven heeft gemaakt. Maar, ze heeft haar zus nog, die ze nog meer is gaan waarderen. Dit gevoel vind ik erg overheersen in het boek, dat toch een enorm drama behandelt. Anouk is als zus ontzettend belangrijk voor Suus. De ontwikkeling van hun betrekking neemt dan ook een groot deel van het verhaal in.

Anouk schrijft tijdens het hele proces van de ontvoering aan haar eigen boek. Ik vind dit gegeven onwaarschijnlijk. Hoewel schrijven voor Anouk de beste manier is om haar gedachten op een rijtje te krijgen of haar fantasieën te uiten, kan ik me niet indenken dat iemand die zo dicht bij de ontvoerde staat, door zou gaan met haar grootste hobby. De constructie van een boek in een boek, vond ik een wonderlijke vondst, die evenwel dicht bij de schrijfster zal liggen. Zij schrijft immers ook graag.

Anouk maakt in haar verhaal gebruik van een wezen, dat de overleden dochter van de buurman blijkt te zijn. Dat is een paranormaal gegeven. De geest blijkt meer en op een andere manier dingen te weten en geeft dat door aan de moeder in het verhaal. Dit verschijnsel stoelt op een vooronderstelling waar ik niet achter sta. De schrijfster sleept je mee in de hoop en de wanhoop van ouders die hun kind door ontvoering kwijt zijn.

Ik kan me niet aan het idee onttrekken dat Suus een groot slachtoffer is van haar keuzes, van haar levensstijl, van haar naïviteit. Dat maakt dat ik denk dat ontvoering van kinderen daarom meer voorkomt en ouders wel degelijk een aandeel hebben in wat er gebeurt. Maar een klein onderzoek op internet lijkt het tegendeel te zeggen. De gruwelijkheid van de feiten omtrent ontvoering van kinderen komen in dit boek niet aan de orde. Ontvoering van een kind is slechts een aanleiding voor de schrijfster om een spannend verhaal te schrijven, waardoor je eventueel kunt begrijpen waarom dat kan plaatsvinden en je beter kunt verplaatsen in het gevoel van de ouder(s).

Nog vijf dagen

Wat gebeurt er met je als je een goede advocaat, huismoeder en echtgenote bent en je krijgt te horen dat je de ziekte van Huntington hebt? Je gaat dood. Dat weet je. Maar de weg daar naartoe…. Hoofdpersoon Mara wil niemand tot last zijn, al verliest ze lichaamsfuncties. Ze raakt haar werk kwijt, staat niet meer stevig op haar benen, wordt incontinent; ze moet erkennen dat het moeilijk wordt en dat is zacht gezegd niet makkelijk. Liever dan dat ze haar man belast communiceert ze via een forum op internet. Daar heeft ze Scott ontmoet, waarover je in de tweede verhaallijn leest. Ook hij heeft een moeilijk leven, maar beiden hebben ze te maken met het leren loslaten van een kind. Het hele boek gaat over slechts vijf dagen, maar de flash-backs worden zo goed verwerkt dat het nergens saai wordt. Alleen de vrouw van Scott komt soms wat irreëel over, maar verder is het verhaal geloofwaardig en zeer goed geschreven.

Dit is een krachtige debuutroman van Julie Lawson Timmer. De schrijfstijl is prachtig, ontroerend en neemt je mee. Duidelijk heeft ze zich goed verdiept in de ziekte van Huntington. De moeilijkheden die op het pad van Mara komen, komen vanuit de werkelijkheid van mensen met een ongeneeslijke ziekte. De gevoelens van Mara zijn representatief voor mensen die weten dat hun stervensdag aanstaande is. Als christen is niet moeilijk om mee te leven met Mara. Daarom is het goed dit boek te lezen, al ben je het niet eens met de keuzes die Mara maakt. Het leidt ertoe dat je je medemens beter begrijpt. Jammer is wel dat er regelmatig gevloekt wordt. Toch is het een goede, sterke roman die je veel inzicht kan geven. Zelf heb ik meegemaakt dat iemand met de dezelfde ziekte als ik, multiple sclerose, de keuze maakte voor euthanasie, omdat ze gebruik moest gaan maken van een rolstoel. Dat vond ik toen onbegrijpelijk. Het beschreven leven van Mara maakt dat je compassie krijgt met iemand met een doodswens. We krijgen er steeds meer mee te maken en ik geloof dat meeleven beter doet dan afwijzen. Een stuk van dat meeleven kunnen we leren door ons te verdiepen in het leven van een zieke, van Mara. Daarom kan ik dit boek aan elke christen aanbevelen.

Omvergeblazen

Wat een stoer boek! Je bent 19, opgegroeid in een christelijk gezin in een achterstandswijk in Den Haag met een missie; namelijk om de mensen in de buurt over het goede nieuws van Jezus te vertellen. De verhalen in de Bijbel zijn vertrouwd, je kent de liedjes, je weet hoe het hoort, maar dan slaat de twijfel toe in die prangende vraag: ‘Is dit het?’ Is dit alles wat het geloof te bieden heeft?

Katie Vlaardingerboek durft er een boekje over open te doen en blaast met een frisse wind door alles waar we als christenen voor staan. In ‘Omvergeblazen’ schrijft ze over haar persoonlijke zoektocht, over twijfels, over hoe we heilige huisjes bouwen, waar we ons veilig in voelen. Scherp stelt ze dat christenen vierkant denken; mensen in een hokje duwen, je hoort erbij of je staat erbuiten. Bovendien beargumenteert ze hoe we ook God in zo’n hokje duwen en een beeld van Hem maken dat misschien helemaal niet klopt. Voordat je denkt: wat een rebellie, daag ik je uit om dit boek toch te lezen, want Katie heeft lef! Als zij God niet meer kan zien of voelen en twijfelt wat echt is, als grote vragen geloven voor haar onmogelijk maakt, wordt zij niet alleen maar cynisch. Het onderzoeken van haar twijfels brengt haar ergens en het siert haar dat ze de wijsheid, die ze gevonden heeft deelt in een prachtig vormgeven boekje. Je leest het bijna in een adem uit.

Het is goed dat Katie zelf een adempauze heeft ingebouwd. Haar eerlijke kwetsbaarheid, haar spannende intro’s met voorbeelden die je niet van een braaf christelijke meisje verwacht, maar waar ze wel heel duidelijk haar punt mee kan scoren, de prangende vragen en haar ontdekkingen, het is allemaal boeiend om te lezen.

Freek en Gerdien op de vuilnisbelt

Dit is het zevende deel in de Freek en Gerdien-serie.

Freek en Gerdien zijn met hun moeders in het Hongaarstalige deel van Roemenië. Ze spelen met de kinderen van het kindertehuis en leren ook wat Hongaarse zinnen. Ze helpen met het uitdelen van voedsel, kleding en boekjes met Bijbelverhalen. Ook bezoeken ze de Roma’s die op een vuilnisbelt wonen. Freek en Gerdien zijn diep onder de indruk en als ze weer terug zijn in Nederland, vertellen ze hun belevenissen in de klas. Het leidt ertoe dat de hele school in actie komt om de arme Roemenen te helpen.

Dit boekje geeft een heel goed beeld van het leven in Roemenië. Het is goed zelfstandig te lezen als je de eerdere delen niet gelezen hebt. Af en toe is er een verwijzing naar het vorige deel.

Achter in het boek staat een lijstje met Hongaarse woorden. Heel jammer vind ik het dat er fouten in staan. ‘Szivesen’ betekent ‘graag gedaan’ maar in de lijst staat dat het ‘alsjeblieft’ betekent. Diezelfde fout wordt ook in het verhaal gemaakt. Hongaars en Roemeens wordt door elkaar gehaald op bladzijde 34. Als een Roma-kind in het Roemeens ‘dank je wel’ zegt, staat erachter dat het Hongaars is voor ‘dank je wel’. Hun tolk en begeleider wordt Sàndor genoemd. Echter de letter à komt niet in het Hongaars voor. Het moet zijn: Sandor of Sándor. Maar dat zal de jonge lezertjes uiteraard niet opvallen. Het boek ziet er aantrekkelijk uit door de mooie illustraties en de omslagtekening die een realistisch beeld geeft van Roemenië.

Colour

Dit boek gaat over het Bijbelboek Spreuken, toegepast op vrouwen. Met nadruk stelt de auteur dat de ware wijsheid alleen te verkrijgen is door te leven in de vreze des Heren. Er wordt een hoofdstuk gewijd aan de onschatbare wijsheid en vervolgens komen de ernstige gevolgen van de waarheid aan de orde. Vervolgens worden er zes dingen besproken die wijze vrouwen horen te doen:
Zij kennen de kracht van woorden.
Zij kiezen hun vrienden zorgvuldig.
Zij kennen het geheim van zelfbeheersing.
Zij denken, voelen en willen met verstand.
Zij beschermen hun seksualiteit.
Zij begroten en budgetteren bewust.

Het laatste hoofdstuk gaat over de beroemde vrouw van Spreuken 31. Hier wordt een niet-bestaande vrouw beschreven. Het is een gedicht in de vorm van een acrostickon. Dat houdt in dat elk vers begint met een volgende letter van het Hebreeuwse alfabet. (Net als Psalm 119 dat dezelfde opbouw heeft). Het idee achter dit gedicht is om jonge mannen te laten zien waar ze naar moeten zoeken in een vrouw.

Achter in het boek staan vragen over elk hoofdstuk. Daarom is dit boek uitermate geschikt voor vrouwenkringen of Bijbelstudiegroepen. Het boek is mooi uitgevoerd met een luxe omslag en de hoofdstuktitels zijn in sierlijke letters geschreven.

Jezus, de levende hoop

Dit boek over Jezus is een hoopgevend boek. De auteur stelt Jezus voor als de levende Hoop in een bizarre wereld.

Het boek begint met het persoonlijke verhaal van de auteur. Hij groeide op in een positief christelijk gezin. Hij ging theologie en filosofie studeren en ontdekte dat er vaak denigrerend over Jezus werd gesproken. Men ervoer Hem niet als Heer maar als historische figuur, een bijzonder mens en een voorbeeld. De meeste studenten hadden geen relatie met Jezus. De schrijver zegt hiervan terecht dat ‘als een mens niet met iemand gepraat heeft, hij ook niet over iemand kan praten’.

De schrijver schuwt het niet om over de ellende in de wereld te schrijven. Maar door het hele boek klinkt de Hoop. Er wordt ook een hoofdstuk aan Kerstmis gewijd, waarin de verschillen tussen een wereldse kerst en Kerst met een hoofdletter aan de orde komen. De schrijver besluit dit hoofdstuk zo: Kerst is een cadeau waarin de Gever de gift zelf blijkt te zijn, waarin de Schenker het geschenk is en waarin de Zender de gezondene is.

Dit boek leest vlot en beschrijft duidelijk belangrijke aspecten van Jezus: Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven, Koning en Messias. De kerk en de Apocalyps komen ook aan de orde.

Winter in Gloster huis

Vonne van der Meer neemt de lezers in haar volgende boek mee in de nabije toekomst. Het is 2024, slechts zo nu en dan merk je dat het verhaal zich in de toekomst afspeelt. De kroonprinses is 20, behalve een zorgrobot en virtuele thuiszorg, lees in je in haar roman niet zoveel over futuristische foefjes. Mensen lezen nog kranten, spelen Wordfeud en sturen elkaar nauwelijks berichtjes. Als het erop aankomt spreken de hoofdpersonen elkaar liever persoonlijk dan van scherm tot scherm. Alleen dit: De klaar-met-leven-wet is aangenomen. Geen uitzichtloos of ondraaglijk lijden meer, mensen kunnen nu hulp krijgen om zelf een punt achter hun leven te zetten.

Twee broers, Richard en Arthur Hofstede, krijgen onverwacht na de dood van hun vader de beschikking over enorm veel geld. Richard, de reclameman, springt in op de actualiteit en gebruikt zijn centen om een prachtig hotel te bouwen waar mensen hun laatste adem uit kunnen blazen. Voor Arthur, de psycholoog gaat dat te ver. Door een avondje uit, in het theater waar King Lear wordt opgevoerd, komt hij op het idee van een Gloster Huis. (Gloster in het stuk van Sheakespeare, Graaf van Glouchester, is een oude blinde man die door zijn zoon Edgar gered wordt van zelfmoord.) Zo wil Arthur de mensen, die een sprankje van twijfel laten zien als ze bij Richard in het Vaarwelhotel komen, redden.

De roman is Vonne van der Meer ten voeten uit, de woordspellingen, zinnetjes die je een glimlach op het gezicht bezorgen. De scenes druppelen van het leven dat de moeite waard is, dat alleen met de zintuigen ervaren kan worden. Pareltjes als dit: “Het denken over woorden, taal deed iets met haar hersenen, alsof die meer zuurstof kregen.” Winter in Gloster Huis wordt vooral verteld door Arthur, die de lezer zijn verhaal vertelt vanaf de dood van zijn vader tot het moment van de waarheid voor het Gloster Huis. Zijn ambivalente gedachten maken hem tot een levensecht karakter. Nog voordat zijn visioen van het Gloster Huis werkelijkheid is, wordt zijn betoog onderbroken met het mysterieuze verhaal over Noor, een van de gasten van het Gloster Huis. Ergens tussen sterven en leven maakt de lezer kennis met het verwarrende bestaan van deze oude vrouw en haar doodswens. Door de afwisseling van deze verhaallijnen weet de lezer al meer dan Arthur, die toewerkt naar het moment dat hij Noor moet gaan vertellen dat zij niet dood is.

Je ontkomt er niet aan dat je vermoedt dat Vonne van der Meer zelf de Edgar is, die niet wil dat we met zijn allen de kant van een zelfgekozen dood ingaan. Alsof wij kunnen bepalen wanneer we klaar met leven zijn. Dat ze daar bedenkingen bij heeft, heeft ze al eerder laten zien met Leo in Eilandgasten. Ze geeft hem een plek in deze roman. Ook andere romanfiguren van Vonne van der Meer komen terug in Winter in Gloster Huis, die iets met een zelfgekozen dood hebben. Maar aan de andere kant weet ze als geen ander de vinger op een open wond te leggen; door verhalende herinneringen laat de schrijfster zien hoe leeg het leven kan zijn.
Het is daardoor een ongekende ervaring om in het verhaal getrokken te worden, waarbij je je vertwijfeld gaat afvragen waar het op uit zal lopen. Juist het ontbreken van futuristische details maakt dat het idee van de klaar-met-leven-wet beangstigend dichtbij is en roept een verlangen op om dit tij met Arthur als Edgar te willen keren. Als Vonne van der Meer je met dit verhaal op dat punt heeft ingepakt, wacht daar de subtiele verrassing, zoals alleen zij kan. Een prachtig verhaal waar we met elkaar over in gesprek moeten gaan.

Wat seks met je doet

Op welke manier je er ook tegenaan kijkt, seks blijft een moeilijk onderwerp om over te spreken. Er wordt, ook onder christenen, zeer verschillend over gedacht. Maar het is wel een belangrijk onderwerp waar elk mens in zijn of haar leven mee te maken krijgt.

Wilkin van de Kamp neemt ons in dit boek mee naar het Joodse huwelijk in de tijd van het Oude Verbond. Wat een prachtige relatie kunnen een man en vrouw opbouwen. En wat neemt de seksuele omgang met elkaar daar een mooie plaats bij in. Ook schrijft hij over het Hooglied en de waarde van een goede seksuele relatie. Het is jammer dat het boek eindigt met een hoofdstuk dat de titel ‘Seks zoals God het niet bedoeld heeft’ draagt. Wilkin noemt dit hoofdstuk een bijlage, maar dat komt niet echt duidelijk over. Het echte laatste hoofdstuk van dit boek is het hoofdstuk daarvoor. Dat eindigt met wie je bent in Christus. Deze twee hoofdstukken hadden beter omgedraaid kunnen worden.

Het boek is niet alleen informatief, het wijst vooral ook op de relatie van de gelovige tot God. Hoe sta je tegenover Hem? Zijn liefde maakt je rein, ook van je seksuele zonden. Het is dan ook belangrijk dat wij Hem om vergeving bidden, wanneer we van het Bijbelse spoor afwijken. Wilkin neemt duidelijke standpunten in, waar je het misschien niet mee eens bent. Maar hij licht dit toe aan de hand van de Bijbel. Velen zien deze richtlijnen niet meer, maar gaan hun eigen weg als het om seks gaat. Door dit boek mogen we leren dat Gods weg nog altijd de beste is. Seks zoals God het bedoeld heeft is prachtig, bedoeld voor de relatie binnen een huwelijk tussen man en vrouw. Grappig detail: het boek is verkrijgbaar met een oma op de omslag, maar ook met een opa erop.

16003

Recensie

Jouw waardering

16002

Recensie

Jouw waardering

16001

Recensie

Jouw waardering

15151

Recensie

Jouw waardering

15150

Recensie

Jouw waardering

15149

Recensie

Jouw waardering

15148

Recensie

Jouw waardering

15147

Recensie

Jouw waardering

15146

Recensie

Jouw waardering

15145

Recensie

Jouw waardering