Boekenmening

Leren bidden met het Onze Vader

Rens Rottier, bestuurder van Driestar educatief, schreef een uniek boekje waarin hij laat zien hoe je kunt bidden vanuit het Onze Vader. In de inleiding vertelt hij dat Luthers onderwijs over het bidden hem geholpen heeft tijdens een dorre periode in zijn gebedsleven. Wat hem ook geholpen heeft is de goede raad van een predikant die erop attendeerde dat de antwoorden van de zondagen van de Heidelbergse Catechismus over het Onze Vader ook heel goed te gebruiken zijn voor het persoonlijke gebed.

De eerste vier hoofdstukken van dit boek zijn leerzame stukken over het gebed in het algemeen. Hierbij kun je denken aan onderwerpen als: bidden als geestelijke oefening, de gebedspraktijk, Het Onze Vader als bron en regel voor ons gebed. Hoe zag Luther het Onze Vader? Ik deel een citaat om je de sfeer van het boekje te laten proeven:

“Het Onze Vader is voor Luthers leven onbetwistbaar de grootste bron. Hij schrijft aan meester Peter: Want nog heden ten dage zuig ik aan het Onze Vader als een kind, ik drink en eet ervan als een groot mens en kan er niet genoeg van krijgen; het is voor mij, boven de Psalmen, waar ik toch zeer veel van houd, het allerliefste gebed.”

In het praktische deel van zijn boek formuleert Rens Rottier bij iedere bede uit het Onze Vader een viertal voorbeeldgebeden Je kunt deze gebruiken als hulpmiddel tijdens je eigen stille tijd. Bij elke gebed hoort ook een gedeelte uit de Bijbel, met een uitgelichte kerntekst. De Bijbelteksten worden geciteerd uit de Herziene Statenvertaling. Achterin is een lijst met boeken te vinden die Rens Rottier gebruikte bij het schrijven van zijn boek.

Hoewel de cover een beetje aan de saaie kant is, vind ik de inhoud van dit boek geweldig inspirerend. Het is echt een juweeltje! Wil je het gebed (her) ontdekken? Dan is dit je kans om meer te weten te komen over het grote gebed dat Christus aan Zijn discipelen leerde. Warm aanbevolen!

God is de vriend van de stilte

Stilte appelleert aan een diepe behoefte in ieder mens. Ik moet eerlijk bekennen, dat stilte mij niet per se rustig maakt en mij comfortabel doet voelen. Stilte is confronterend. Het legt datgene bloot, wat ik niet voel als ik mij laat meesleuren door een overvolle agenda. Stilte maakt kwetsbaar; zij bespeelt de snaren van mijn diepste innerlijk. Stilte gaat de oppervlakkigheid voorbij, zij raakt de fundamenten waarop ik mijn leven heb gebouwd.

In de stilte zeg ik vaak tegen God: ‘Heer, hier ben ik, uw imperfecte en tegelijk perfecte kind.’ God weet precies wat ik bedoel, want Hij overlaadt met een vrede, waarvan de Bijbel zegt dat die alle verstand te boven gaat. De vrede, die raakt aan het stil worden voor en met God, is uniek. Het is een vrede uit God, niet uit mijzelf. Denkend uit de vergevende en barmhartige genade van God, word ik opgenomen in het bovennatuurlijke besef dat het niet draait om wat ik doe en nalaat, maar om Jezus. Het is de Zoon van God, die uitriep: ‘Het is volbracht!’ Aan het kruis, aan dat martelwerktuig, barstte de hemel open. In de stilte raak ik gewijde grond… Daar weet ik mij geborgen, aanvaard. Daar zwijgen alle aardse stemmen. Vooral dat laatste is een hemelse toegift, dat met al het goud en zilver van de wereld niet te betalen is.

In de indrukwekkende glossy Klooster! (uitgeverij Adveniat, met Leo Fijen als hoofdredacteur) gaat het over stilte en over de schoonheid van het geloven binnen kloostermuren (zeer aanbevolen!). Onder vele anderen komt ook Elsbeth Gruteke, EO-presentator en predikant in de Jeruzalemkerk in Amsterdam, aan het woord. Zij verblijft geregeld in de abdij Koningsoord in Oosterbeek, het enige trappistinnenklooster in Nederland. Het treft mij als zij zegt:

“Ik versta God beter in de stilte dan in de drukte. Bijbelteksten komen veel meer binnen. Ik ervaar Zijn aanwezigheid heel duidelijk tijdens de momenten van meditatie. Dan is iedereen bezig met stilte. In die opperste concentratie wordt God bijna tastbaar.”

En:

“Toen ik er voor het eerst kwam (in het klooster, JL), dacht ik: als ik hier op mijn achttiende was binnengelopen weet ik niet of ik ooit weer vertrokken was! Ik ben heel outgoing, maar heb ook een contemplatieve kant. Mijn leven had die kant op kunnen gaan en dan had ik ook heel gelukkig kunnen zijn.”

Dit roept herkenning op. Ik beweeg gemakkelijk in een jachtige wereld en kan met mijn gevulde agenda goed overweg, maar een verlangen naar stilte is er altijd. Dat verlangen kan niet altijd vervuld worden en daar heb ik helemaal vrede mee (had ik maar geen militair moeten worden :)). Het verlangen naar stilte herinnert mij telkens weer aan het groteske van het God-ontdekken. Dat is echt iets heel moois. Als de vrede van een hoopvol geloof zich als een deken om mij heenslaat, ben ik dankbaar, blij. Ik voel dat ik dan de essentie raak van écht geluk.

In Klooster! komt ook Jan Marijnissen (tot 2010 het gezicht van de SP) aan zet. Hij komt met regelmaat in het klooster van de fransiscanen in Megen. Marijnissen:

“Het er is zo stil, zo aangenaam. Het voelt als een intieme ruimte, een tijdloze zone. Ik heb hier geleerd dat er een andere tijd is dan de economische tijd. Het gaat hier om de stille tijd die niet van nut is in deze tijd, maar die me meer mens maakt. Ik mag hier zijn zoals ik ben. Dat is niet in geld uit te drukken.”

De spijker op z’n kop! De stilte verbrijzelt al onze rollen, rangen en maskers en maakt je zoals je bent. Dat is – zoals ik al zei – het confronterende van stilte, maar tegelijkertijd ook de weg naar ons pure zelf. In dat pure zelf zit het échte leven en komen al onze diepste intenties, verlangens en angsten aan het licht. Alleen dáár worden we intiem met wat echt van waarde is.

Ik sluit af met wat moeder Teresa eens zei:

“Hij (God, JL) kan niet gevonden worden in lawaai en rusteloosheid. God is de vriend van de stilte. Zie hoe de natuur – de bomen, de bloemen, het gras – groeien in stilte. Zie de sterren, de maan en de zon, hoe zij bewegen in stilte. Is het niet onze taak God te geven aan de armen in de achterbuurten? Niet een dode God, maar een levende, liefhebbende God. Hoe meer wij ontvangen in stil gebed, des te meer wij kunnen geven in ons actieve leven.”

De vrede van Jezus Christus zij met u allen. En met uw geest. Amen.

John H. Lapré
23-06-2017

Hoe een kat de melk mocht stelen

Na zijn eerste boek met verhalen over Spurgeon: ‘Hoe een spin het leven van een man redde’, heeft de Engelse predikant Tony Hutter een vervolg geschreven. Opnieuw 52 korte verhalen die bijna allemaal over de bekende prediker gaan, of in ieder geval iets met hem te maken hebben.

Ging het vorige boek voor een deel over Spurgeons jeugd, hier treffen we hem vooral aan als predikant in Londen. Het boek is duidelijk bedoeld voor kinderen en heel geschikt om voor te lezen, zowel thuis als op kinderclubs en zondagsscholen.

Opnieuw werd ik aangenaam verrast door de originaliteit. Zo gaat het eerste verhaal over een hond en het tweede over een kat (de kat uit de titel) en de lessen die ze ons kunnen leren. Mooi is ook dat je gaandeweg het boekje veel leert over Spurgeons leven en werk. Zo is er aandacht voor de door hem gestichte theologische opleiding en voor zijn reizen.

Aan elk verhaal wordt een toepasselijke Bijbeltekst gekoppeld.

Hersenspinsels

Jennifer White is ziek geworden. Ze heeft al een aantal maanden Alzheimer en gaat langzaam achteruit. We volgen haar vanuit haar eigen denken, dat verward is, maar ook een kijkje geeft in haar levensgeschiedenis.

Ze was een knap en kundig chirurg. Haar medische kennis steekt schril af tegen het verliezen van haar kortetermijngeheugen. Ook het gedetailleerde herinneren van situaties en mensen uit eerdere jaren wringen met de gekte van de dag. Ze kan zich niet goed aankleden, maar zich wel de knappe jonge dokter herinneren waarmee ze een verhouding heeft gehad. Het geeft de schrijfster de mogelijkheid om langzaam naar de ontknoping toe te werken.

Haar levensverhaal en haar persoonlijkheid krijgen in de loop van het boek steeds meer vorm. Haar kracht en haar zwakheid. Haar passies en haar chantabel zijn. Haar huwelijk en gezinsleven. De punten waarop ze groeien kon en de momenten waarop ze vluchtte voor de confrontatie.

Ik vond de vlucht uit de gesloten inrichting een geweldig stuk van het boek. Authentiek, het verval en de sluwheid, de triestigheid en de humor.

De roman blijkt een thriller, maar wel een vol pathetiek. Er staan besprekingsvragen achter in het boek voor leesclubs. Het boek is meer dan een roman. Het geeft ook inzicht in de ziekte van Alzheimer en het geeft besef, dat mensen met Alzheimer ieder hun eigen levensgeschiedenis hebben, en dat er in de verschillende fasen verschillende kenmerken spelen, zoals net doen alsof je nog alles weet of nog kunt lezen, angst, voor jezelf willen zorgen en dat niet kunnen.

De zoon van de vroedvrouw

Hannah Levi is een Joodse vroedvrouw uit Venetië in de Middeleeuwen. In het eerste boek van de trilogie ontdekken wij hoe spannend haar leven is, als zij wordt gevraagd te helpen bij een bevalling in het huis van een rijke christelijke familie. De baby, Matteo, wordt wees en Hannah neemt hem aan als haar eigen zoon. Ze vluchten naar Constantinopel.

Roberta Rich heeft een spannende insteek voor het laatste deel van de trilogie; krijgt Matteo de erfenis waar hij recht op heeft en de liefde van het gezin zodat hij onbezorgd kan opgroeien? Hij heeft dat in het gezin van Hannah en Isaak in Constantinopel. Maar de regels zijn streng, Joden mogen geen kinderen van christenen opvoeden. Aan de andere kant is daar Foscari, misschien het enige overgebleven familielid van Matteo. Als hij de voogd wordt van Matteo, dan is de erfenis veilig voor hem, anders gaat het geld naar een klooster. Foscari ontvoert met behulp van Francesca eerst het kind en dan lokken zij ook Hannah met een list naar Venetië.

De roman heeft een slecht begin; de hoogzwangere Hannah zit de gevangenis van Venetië. Haar poging om Matteo in veiligheid te brengen is gefaald. Soms lukt het schrijvers om dan alsnog een spannend verhaal te schrijven over de gebeurtenissen die tot dat moment hebben geleid, maar het is Roberta Rich niet gelukt. Voor de lezer zijn de keuzes van Hannah niet verrassend. Omdat de schrijfster afwisselend het verhaal volgt van Hannah en van het schurkenstel Francesca en Foscari weet je als lezer al gauw hoe de situatie ervoor staat. Uitvoerige sfeerbeschrijvingen van villa’s, de culturele verschillen tussen Joden en christenen en dergelijke doen het verhaal onnodig verder vertragen. Het enige spannende moment in dit boek is wanneer Hannah in de rechtszaal moet kiezen tussen haar geweten en het leven van haar zoon.

Natuurlijk kun je dit boek als een losstaand boek lezen. Het is misschien zelfs een pre omdat er al veel verhaald wordt over wat er in de andere twee delen is gebeurd, maar ik zou het zeker niet aanraden. Het eerste deel is verreweg het beste.

Op de liefde

Deel 4 van de serie over Bailey Flanigan.

Bailey wil auditie voor een film doen maar als ze het script doorleest, blijkt dat er dingen in voorkomen waar ze niet achter kan staan. Ze besluit om niet aan deze film mee te doen. Ze hoeft dus niet in LA te blijven wonen. Ze wil terug naar Bloomington. Ze vraagt zich af of haar relatie met Brandon standhoudt, gaat alles niet veel te snel? En dan dat continu op haar hoede zijn vanwege de paparazzi, daar kan ze ook niet langer tegen. Dan doet zich de mogelijkheid voor om het christelijk kindertheater in Bloomington te kopen. Het theater waarin ze jarenlang deel van uit heeft gemaakt. Ze worstelt ermee, wat is Gods wil hierin?

Dit deel vind ik nogal langdradig. Het is allemaal heel voorspelbaar. De voorbereidingen voor de trouwerij worden uitgebreid beschreven, zelfs de naam van de fotograaf. En bij elke bijzonderheid staat dat hij/zij zeker weet dat hij/zij zich dit moment altijd zal herinneren. Die zin komt steeds weer terug. Als alles klaar is voor de trouwdag, begint Baileys moeder pas over het kopen van een jurk. Bailey gaat ervan uit dat ze in de zaak waar haar moeder met haar heen wil, geen goede jurk zal vinden. Ze gaat met tegenzin mee. Dit vind ik heel onrealistisch. Als bruid wil je toch ruim van tevoren net zolang zoeken tot je de jurk hebt gevonden?

De trouwdag is uitgesmeerd over twee hoofdstukken. Elk detail wordt uitgebreid beschreven en er vloeien rijkelijk tranen bij heel veel mensen.

De tekenen der tijden

Op weg naar de toekomst in bijbels perspectief.

Toen ik een stuk jonger was las ik een bestseller die werd geschreven door Hal Lindsey en die de titel: ‘De planeet die aarde heette’ droeg. Ik las hem met rode oren en veel geloof. Lindsey legde heel precies uit hoe het de wereld zou vergaan, en zijn argumenten leken overtuigend. Inmiddels weten we dat heel veel van zijn voorspellingen niet zijn uitgekomen. En dat heeft me wantrouwig gemaakt voor boeken die ons de toekomst ‘voorspellen.’

‘De tekenen der tijden’ van Glashouwer roept op dat terrein aangename gevoelens bij me op. Geen uitgewerkte voorspellingen, maar een uitleg van zowel oudtestamentische als nieuwtestamentische profetieën, waarbij hij er steeds voor waakt al te nadrukkelijke conclusies te trekken.

Aan de andere kant maakt hij wel duidelijk dat we op een aarde leven die in zwaar weer is beland. Het Evangelie is de wereld doorgegaan, Israël is in 1948 ‘heropgericht’ en dat zijn ontwikkelingen die we in het licht van Gods openbaringen mogen en zelfs moeten zien.

In een betrekkelijk dun boekje geeft hij hierover een schat aan informatie.

Overdenkingen voor een vrouw naar Gods hart

Dit prachtige boekje eindigt met een gebed waarin een belofte; een vraag om hulp en bemoediging; een openstaan voor verandering in denken en gedrag. Een zeer terecht gebed. Geloven is niet vrijblijvend en het geeft tegelijkertijd zoveel kracht en moed om werkelijk en blijvend God te dienen. Elizabeth gaat er niet van uit dat je gearriveerd bent als je de basis van het geloof begrijpt en hebt aanvaard. Ze gaat uit van een levende, open en eerlijke liefdesrelatie met God. Ze erkent de pijn in die relatie (aan beide kanten) en ook de enorme zegen die het met zich meebrengt.

In dit ‘dagboekje’ om te gebruiken in je tijd van overdenking, staan korte stukjes om te lezen, aanbevelingen voor het leven en een onderdeel: Gods woord voor je hart. Daarna een gebed. Heel praktisch en tegelijkertijd gaat het diep. Het is confronterend, opbouwend, bemoedigend. Het laat je nadenken over hoe je in de wereld staat en hoe tegenover andere mensen en hoe tegenover je werk en je bestaan.

De herberg van Ivy Hill

Mysteries op het Engelse platteland.

Het Engelse platteland zag er in de negentiende eeuw idyllisch uit, maar werd niet uitsluitend bevolkt door vriendelijke, goedbedoelende mensen. Daar kom je in ‘De herberg van Ivy Hill’, het nieuwste boek van Julie Klassen, en het eerste deel van een nieuwe serie, wel achter!

De hoofpersoon, Jane Bell, is een pittige jonge vrouw die ‘onder haar stand’ is getrouwd met een herbergier. Als deze John onder geheimzinnige omstandigheden om het leven komt, wordt ze van het ene op het andere moment de eigenaresse van zijn herberg. En dat betekent nogal wat, want ze ontdekt al snel dat er grote schulden zijn. Als die niet binnen drie maanden worden afbetaald, raakt ze het bedrijf kwijt …

Jane gaat niet bij de pakken neerzitten en organiseert een wedstrijd voor postkoetsen om extra inkomsten te krijgen. Ze wordt echter tegengewerkt.

Gelukkig krijgt ze ook medestanders. Haar schoonmoeder, met wie ze het eerst helemaal niet kon vinden, ontpopt zich gaandeweg het verhaal tot een vrouw aan wie ze veel steun heeft. De ontwikkeling wordt heel geloofwaardig beschreven.

Sommige lezers zullen het verhaal een tikje traag vinden, maar als je geïnteresseerd bent in de periode ga je er vast van genieten. De auteur besteedt veel aandacht aan de historische details. Ook vind ik haar goed in het tekenen van de verschillende karakters. En dan is er ook nog een redelijk doordacht plot. Om die redenen vind ik het een van de betere boeken van de historische romans die ik de laatste tijd onder ogen heb gekregen.

Lijmen

Nikki zit in havo 4. Ze komt uit een stabiel gezin en heeft een leuke vriend. Maar er is iets in haar leven dat haar steeds meer dwars gaat zitten. Ze is zo vaak moe. En in de loop van de tijd wordt het steeds erger.

Het leidt bij Nikki tot de angst om afgewezen te worden. Wat zal haar vriend Tim er wel niet van vinden? En ook is het moeilijk om het haar vriendin duidelijk te maken. Gelukkig kan ze het wel goed met haar moeder bespreken.

Het begin van het boek vond ik wat vlak. Het duurde even voordat ik gepakt werd en meegetrokken werd in de figuur van Nikki. Maar als je eenmaal door de eerste hoofdstukken heen bent is het boek beslist de moeite waard. Het is knap dat Schippers gekozen heeft voor dit onderwerp; niet alle jongeren krijgen te maken met de situatie van Nikki. Het gesleep van arts naar arts, verkeerde diagnose, terugvallen. Wel herkenbaar is het onderwerp relaties; wat zijn we bang dat relaties kapot gaan. En wat we daaraan proberen te doen kan zelfs tegengesteld werken.

Mirjam Schippers werkt met tieners, dat is duidelijk te merken. Ze heeft inzicht in hun leefwereld en dat is uitstekend gebruikt in dit boek. Een mooi boek voor tieners, waarbij ze worden aangespoord verder te kijken dan een oppervlakkige vriendschap. Begrip te hebben voor elkaar. Een relatie nieuw leven in te blazen. Ondanks deze opvoedkundige onderwerpen heb je nergens in het boek het idee dat de auteur belerend is. Het is gewoon een ontspannend boek voor tieners geworden. Knap gedaan.

17073

Recensie

Jouw waardering

17072

Recensie

Jouw waardering

17071

Recensie

Jouw waardering

17070

Recensie

Jouw waardering

17069

Recensie

Jouw waardering

17068

Recensie

Jouw waardering

17067

Recensie

Jouw waardering

17066

Recensie

Jouw waardering

17065

Recensie

Jouw waardering