Jennifer White is ziek geworden. Ze heeft al een aantal maanden Alzheimer en gaat langzaam achteruit. We volgen haar vanuit haar eigen denken, dat verward is, maar ook een kijkje geeft in haar levensgeschiedenis.
Ze was een knap en kundig chirurg. Haar medische kennis steekt schril af tegen het verliezen van haar kortetermijngeheugen. Ook het gedetailleerde herinneren van situaties en mensen uit eerdere jaren wringen met de gekte van de dag. Ze kan zich niet goed aankleden, maar zich wel de knappe jonge dokter herinneren waarmee ze een verhouding heeft gehad. Het geeft de schrijfster de mogelijkheid om langzaam naar de ontknoping toe te werken.
Haar levensverhaal en haar persoonlijkheid krijgen in de loop van het boek steeds meer vorm. Haar kracht en haar zwakheid. Haar passies en haar chantabel zijn. Haar huwelijk en gezinsleven. De punten waarop ze groeien kon en de momenten waarop ze vluchtte voor de confrontatie.
Ik vond de vlucht uit de gesloten inrichting een geweldig stuk van het boek. Authentiek, het verval en de sluwheid, de triestigheid en de humor.
De roman blijkt een thriller, maar wel een vol pathetiek. Er staan besprekingsvragen achter in het boek voor leesclubs. Het boek is meer dan een roman. Het geeft ook inzicht in de ziekte van Alzheimer en het geeft besef, dat mensen met Alzheimer ieder hun eigen levensgeschiedenis hebben, en dat er in de verschillende fasen verschillende kenmerken spelen, zoals net doen alsof je nog alles weet of nog kunt lezen, angst, voor jezelf willen zorgen en dat niet kunnen.
Geef een reactie