Op een dag staan er twee schooljongens voor de deur van Frida, een alleenstaande, gepensioneerde vrouw. Ze willen haar interviewen en hebben er geen idee van dat ze met hun vragen heel veel herinneringen bij Frida oproepen.

Amelia Wagner is een zelfbewuste vrouw die een ingrijpende beslissing neemt: na het overlijden van haar vader besluit ze zijn krant voort te zetten.

De belofte is vooral het verhaal van twee vrouwen. Van Catherine, een pianiste die haar geboortestad vanwege een schandaal ontvlucht en na verloop van tijd trouwt met Oscar, een vroegere aanbidder. En van Nan, de huishoudster van Oscar, die tot dan toe voor hem en zijn zoontje heeft gezorgd.

De Amerikaanse stad Louisville in het midden van de negentiende eeuw. De jonge en eigenzinnige Adriane Darcy helpt ijverig mee bij het werk voor 'De Tribune'; de krant van haar vader. Een krant die het moeilijk heeft, omdat de grootste concurrent, de 'Herald', een ambitieuze nieuwe hoofdredacteur heeft aangenomen: Blake Garrett.

‘Liever geen applaus voor ik leef’ is geschreven vanuit het perspectief van de 24-jarige Thomas. Thomas is een intelligente jongeman die psychologie heeft gestudeerd, maar daar verder niets mee doet. Integendeel: hij brengt een (te) groot deel van zijn tijd in zijn bed door en werkt in de avonduren als schoonmaker van scholen.

Vanuit de christelijke traditie kennen we natuurlijk Franciscus van Assisi, die volgens de overlevering zelfs tot de vogels preekte, en C.S. Lewis, die in zijn ‘Het probleem van het lijden’ uitgebreid stilstaat bij het lijden dat dieren moeten ondergaan. Maar dit zijn toch uitzonderingen. Alleen al om die reden is het goed dat Graafland zich in het onderwerp ‘De Bijbel en de dieren’ verdiept. Hij noemt het bescheiden: een oriëntatie, maar geeft vervolgens veel informatie en stelt vragen als: hoe moet je als christen omgaan met dieren?