19052
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Rembrandt als kwajongen
De nieuwe historische roman van Matthias Rozeboom begint als een spannend jongensboek. En in zekere zin gaat het ook zo verder. Dat is geen kritiek, al moet je ervan houden. Rozemond heeft een vlotte, prettige schrijfstijl waarmee hij erin slaagt om de geschiedenis dichtbij te brengen. En al is zijn roman eenvoudig geschreven, aan allerlei details merk je dat hij de nodige research heeft gedaan. Ogenschijnlijk moeiteloos brengt hij de lezer in het Amsterdam van de zeventiende eeuw.
Rembrandt van Rijn, zoon van een molenaar, weet al vroeg dat hij een groot talent bezit. Maar het is niet eenvoudig om dat te ontwikkelen. Met zijn eigen, zuurverdiende geld betaalt hij een opleiding bij de leermeester Lastman, waar ook zijn vriend Jan Lievens in de leer is geweest. Rembrandt spiegelt zich voortdurend aan de talentvolle Lievens. Wanneer hij naar Leiden verkast deelt hij daar een atelier met hem.
Jan Lievens is niet zijn enige vriend. Hij trekt ook op met de rijke student Marten en de onbetrouwbare Aris. Die laatste zorgt voor grote problemen in zijn leven …
Een goed geschreven historische roman over een interessant onderwerp.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
19051
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Judith is getrouwd met Thijs, maar drie dagen later krijgt hij een hartaanval, wat hem in de lappenmand doet belanden. Judith en Thijs zijn close met Cora en Ab en ze besluiten om gezamenlijk een paar weken in een huisje te gaan.
Toevallig vinden ze een huisje op het landgoed van hun vriendinnen uit de kindertijd, Fiep en Anne. De tekening die in de omslag staat van landgoed, klein huis, koetshuis en bijbehorende volkstuintjes helpt direct al bij het lezen van het boek. Gaandeweg leer je de karakters wel kennen, maar in het begin moest ik even teruglezen: wie is nou wie?
De chicklit die een thriller blijkt te zijn, is zo geschreven dat het helemaal logisch lijkt dat er een moord wordt gepleegd. Ik weet niet precies hoe ze het gedaan heeft, maar ik kreeg sympathie voor de dader en natuurlijk heel veel sympathie voor de hoofdpersoon Judith, die eigenlijk niet zo veel doet, behalve goed observeren, luisteren en nadenken. Door haar houding is de lezer Judith. Je voelt totaal met haar mee en je leert de karakters in het boek door haar observatie kennen.
Heerlijk boek voor tussendoor.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
19050
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Allereerst de uitvoering van het boek; ik vond het een heel mooi boek om te krijgen met een net uitgevoerde tekening op de cover waardoor je goed in de sfeer komt van waar dit verhaal zich onder andere afspeelt. Verder is de eerste letter van elk hoofdstuk mooi uitgevoerd.
Dan het verhaal. Gwendalyn wordt uitgehuwelijkt maar haar huwelijk is geen lang leven gegund. Haar man moet meedoen met de kruistocht en komt niet meer terug. Gwendalyn heeft geen tijd om te rouwen maar moet op de vlucht voor ridder Rybald die haar wil hebben. Gwendalyn komt in Schotland terecht bij Aayden. Ze leeft daar verder onder de schuilnaam Fardau. Aayden neemt haar onder zijn hoede maar hij heeft ook zijn verhaal. Terwijl zij dichter en dichter naar elkaar toegroeien en samen de Heilige schriften vertalen (wat eigenlijk niet mag in die tijd) lees je steeds meer over wat er zich allemaal tijdens de eerste kruistocht heeft afgespeeld. Het verhaal van Fardau/Gwendalyn wordt afgewisseld met de belevenissen van Aayden en Almarick en hun vrienden tijdens de eerste kruistocht.
Bijzonder is dat het geen moment saai wordt maar dat je steeds nieuwsgieriger wordt naar het verhaal van Aayden, waarom verbergt hij zijn gezicht? Wat is er met Almarick, de man van Fardau gebeurd? Je krijgt van Marijke van Dijk steeds een stukje geschiedenis, overgoten met een mooi gedetailleerd verhaal en afgewisseld met de persoonlijke belevenissen van de mannen die de strijd aangaan. Met op het eind een complete plottwist die niemand verwacht had. Hoe mooi kan het zijn?
Verbijsterd las ik hoe wreed het eraan toeging tijdens de kruistocht. Zelfs Aayden, die echt vanuit zijn geloof deelnam twijfelt aan de heiligheid van deze tocht; de martelingen en moorden worden de lezer niet gespaard. Je leert de hoofdrolspelers steeds beter kennen en romantiek en spanning wisselen elkaar ook in Schotland af als Fardau belaagd wordt en ook hier weer in gevaar komt.
Ik vond het een mooi compleet verhaal, het deed me soms een beetje denken aan Belle en het Beest maar dan in de middeleeuwen. Ik genoot van de beschrijvingen van jurken en de omgeving en vond de tegenstellingen tussen de beschrijvingen in het Heilige land en Schotland erg mooi om te lezen. De een kleurrijk, de ander somber. De een koud, de ander warm. Ik baalde echt toen het boek uit was en kijk uit naar een nieuwe historische roman van Marijke van Dijk. Ze heeft wel bewezen dat ze dat kan schrijven. Daarom 5 dik verdiende sterren!
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
19049
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
DE LEZERS VAN DE ZEVENTIENDE EEUW
In het geschiedenisonderwijs krijgt de zeventiende eeuw vaak een belangrijke plaats. En dat niet voor niets. Al is de bijnaam van deze periode: ‘Gouden Eeuw’ aanvechtbaar, omdat veel inwoners van de zeven provinciën een moeilijk en zwaar leven hadden, toch was het onmiskenbaar een bloeiperiode op het gebied van handel en kunst. We kennen allemaal de V.O.C., die wereldwijd handel dreef en ons kleine land welvaart bracht. Ook weten we van de groei en bloei van de steden, met name van Amsterdam, waar de fraaie grachtenpanden verrezen. Niet minder bekend zijn onze grote kunstenaars: Rembrandt, Vermeer, Hals en vele anderen.
Veel minder bekend is het dat ons landje ook op een ander gebied uitblonk: op het terrein van het boek. Nergens in Europa werden zo veel boeken uitgegeven én gelezen als in de Nederlanden. Een groot deel van het drukwerk in die tijd bestond uit plakkaten. Allerlei mededelingen vanuit de (plaatselijke) overheid, die werden gedrukt en vervolgens werden opgehangen op plaatsen waar veel mensen ze lazen. Drukkers besteedden daar veel werk aan, inclusief stevig papier en mooie gotische letters. Leuk detail: In die tijd bestond er zelfs het officiële beroep van stadsaanplakker, de ambtenaar die zich meerdere malen per dag bij het stadhuis moest melden, om te kijken of er iets aan te plakken viel.
Daarnaast werden er heel veel wetenschappelijke en theologische boeken gelezen. Fictie was er veel minder, maar bestond wel. Daarbij moet je vooral denken aan reisverslagen. Een van de meest verkochte daarvan is het nog steeds bekende verslag van de Hoornse schipper Bontekoe. Nederland was een leesgierig land. Ook een land waarin heel wat mensen, en niet alleen intellectuelen, een behoorlijke bibliotheek bezaten. Een van de ‘koplopers’ was de Utrechtse hoogleraar Voetius, die maar liefst 5500 boeken bezat. Het is de vraag of de gemiddelde professor in onze tijd daaraan kan tippen. Dit is een heel interessant boek over een vrij onbekend onderwerp!
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
19048
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Een groot en blijvend thema van Mirjam Rotenstreich in deze literaire roman is loslaten. Of beter nog: het onvermogen om los te laten. Dat past ook helemaal bij de titel. Elsemijn heeft in haar tienertijd een enorm verlies geleden en op het moment dat het verhaal begint wacht ze op de thuiskomt van haar vriend, in de hoop dat hun relatie zich vanaf deze dag zal verbeteren. Het onvoorstelbare gebeurt. Acht hoofdstukken lang lees je terwijl Elsemieke op Binck wacht , over hoe hun leven is geweest. Opwindend, moeilijk en tragisch. In hoofdstuk 9 blijkt waar haar vriend al die tijd is gebleven. Uiteindelijk sluit dit gedeelte dat getiteld is met het woord ‘heel’ bij hoofdstuk 12 af.
Dan volgt het tweede deel dat “in stukken” heet en 11 hoofdstukken bevat. In dit deel probeert Elsemieke zichzelf bij elkaar te rapen en niet alleen zichzelf.
Hierna volgt het deel “vergaren”. Elsemieke maakt met heel veel verschillende mensen kennis en weet zich in hun leven onmisbaar en geliefd te maken op een bijzonder geraffineerde manier.
En dan volgt het slot dat “bijeen” is genoemd. Echt geniaal hoe Mirjam naar dit slot heeft toegewerkt. Wat voor de lezer eerst nog vaag was, kreeg in de vorige delen steeds meer vorm en vormt in het laatste deel de climax. Het gekke is dat je zo meegesleept wordt in het verhaal dat je dit laatste deel min of meer een logisch gevolg vindt, hoe hilarisch het ook eigenlijk is. Hilarisch en dieptriest. Het is allebei.
Door dit boek krijg je begrip voor mensen die alles kwijtraken in hun leven. Je kruipt wat dichter bij hun gevoel en beleving. Je snapt hoe ver het ‘gewone leven’ van ze af staat en dat dat gewone leven haast niet meer te leven is. Bijzonder hoe Mirjam Rotenstreich daar door fictie een vorm aan gegeven heeft.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
19047
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Het boek begint met bijzondere levensverhalen, aan de ene kant van de katoenplukker Denver die in armoede opgroeit, de plantage ontvlucht en op de trein springt naar zijn nieuwe leven en aan de andere kant van het rijke blanke echtpaar Hall dat kunst verzamelt en een goed leven heeft. Op een nacht krijgt Deborah Hall een droom waarin verteld wordt dat ze iemand zal ontmoeten die de stad zal redden. Zij en haar man gaan helpen bij de daklozenopvang en ontmoeten Denver. Het contact verloopt moeizaam. Denver moet hen echt leren vertrouwen maar door kleine en grote gebeurtenissen en veel gebed groeien ze naar elkaar toe.
Dan wordt Deborah ziek en moeten de mannen proberen om hiermee om te gaan. De hele gemeenschap bidt voor genezing. Wie zal haar droom waarmaken en hoe? Wat als zij er niet meer is? Dan merken ze weer dat God een plan heeft en dit op een bijzondere manier verwezenlijkt.
De beschrijving van het ziekteproces van Deborah en de kracht die er van de gebeden uitgaat, is zo mooi beschreven. Het verdriet is echt en de wanhoop groot als het niet goed gaat. Denver en Ron groeien naar elkaar toe en weten dit waargebeurde verhaal in een hele mooie vorm te gieten. Het ene hoofdstuk wordt verteld door Ron, vanuit zijn gezichtspunt. Het volgende door Denver, het mooie is dat zijn ongeletterdheid niet gecorrigeerd is. Met zinnen als “hen hebben” onderscheidt hij zich van Ron. Niemand wordt gespaard, de enige die niets verkeerd kan doen is Deborah. Een heel bijzonder verhaal met een mooie afloop die voor velen een wijze les zal zijn.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
19046
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Dit boek gaat over drie vrouwen, ieder in een hele andere situatie, maar alle drie gevangen in vooroordelen, bang voor de pijn van afwijzing door anderen, maar ook voor afwijzing door zichzelf. Of van het niet doorhebben van jezelf, dat je toch wel neigt naar racistisch denken.
- Jen worstelt met het gevoel: kan ik me wel een echte moeder voelen van Jubilee, haar getraumatiseerde, geadopteerde dochter?
- Camille is de vrouw die alles geweldig voor elkaar lijkt te hebben en dan dreigt er toch een scheiding
- Anaya, de Afrikaanse juf: zij is zo gefixeerd op wat zij en haar voorouders hebben meegemaakt aan racisme, afwijzing en het zich waardeloos voelen dat zij niet doorheeft, dat zij ook slachtoffer is van haar eigen invulling, hoe zij denkt dat andere mensen denken.
Deze personen houden ons een spiegel voor, het zet je tot nadenken, hoe reageren wij, zijn wij wel empathisch? Het boek geeft je wijze levenslessen mee, bijv. om je te leren niet in boosheid te leven; te vergeven, zélfs als daar niet om gevraagd wordt, want uiteindelijk is jouw vergeving geen pardon voor de ander, maar het maakt jou zélf vrij.
Hoe meer ik gelezen had, hoe interessanter en intrigerender het verhaal werd.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
19045
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Juliët Cole hoort hoe haar man wordt doodgeschoten, terwijl ze op hem wacht op de parkeerplaats waar hij een verhuiswagen terugbrengt. Ze rent naar hem toe, maar elke hulp komt zal te laat komen. Het blijkt bijna direct dat het om een afrekening gaat en langzamerhand komt Juliët erachter dat haar man niet zo’n keurige christelijke echtgenoot is als hij altijd leek te zijn. Juliët heeft al enkele jaren ervaring met recherchewerk omdat ze bij een detectivebureau werkt, samen met haar zus. Haar andere zus is advocaat. Met vereende krachten werken ze eraan om de moordenaar te pakken te krijgen en liever nog de opdrachtgever van de moordenaar. Het wordt een race tegen de onmogelijkheden en de klok omdat meerdere partijen uit zijn op het enorme vermogen dat Bob Cole heeft achtergelaten. En als het om zo veel geld gaat, blijkt dat er niet zo veel mensen overblijven die je echt kunt vertrouwen.
Een bijzondere thriller, waarin blijkt dat het leven ingewikkeld is en de weg van misstappen zomaar een onomkeerbare blijkt te zijn. Christen en crimineel, kan dat eigenlijk wel? En hoe kun je je levenspartner ooit vergeven dat hij er een geheim leven op na hield dat hem het leven heeft gekost? Als je alleen achterblijft met je zoons en je het niet meer kunt bespreken, wat doet dat met je?
Doordat iedereen van het detectivebureau familie is of dicht betrokken, wordt het emotioneel wel iets te beladen. Maar aan de andere kant is er de warmte en de wil om het echt op te lossen.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
19044
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
EEN ANDERE ENDO
Shusaku Endo is en blijft voor mij de schrijver van de diepzinnige historische romans ‘Stilte’ en ‘De Samoerai’. Maar hij heeft ook andere boeken geschreven. Een daarvan is recent uitgekomen bij uitgeverij Van Oorschot. Dat ‘Het meisje dat ik achterliet’ niet bij een christelijke uitgever verschijnt, zou heel goed te maken kunnen hebben met de vrij prominente plaats die seks in deze dunne roman inneemt.
Het verhaal is bijna kinderlijk eenvoudig. Het gaan over twee jonge mensen. Over een nogal egoïstische student, Tsutomu Yoshioka, die op zoek is naar geld en een vrouw, en een nogal dom plattelandsmeisje: Mitsu. Ze ontmoeten elkaar in het naoorlogse, deels in puin liggende Tokio, en die ontmoeting is van invloed op hun verdere leven. Endo is een expert in het beschrijven van desolate landschappen, en ook dit keer slaagt hij daar goed in. Mensen hebben geen oog voor elkaar, gebouwen stinken naar toiletten en voortdurend valt er een kille regen …
Endo’s roman voldoet niet aan sommige hedendaagse regels. Het principe ‘show don’t tell’ lijkt voor de auteur niet zo belangrijk. Hij legt opvallend vaak uit wat er in zijn personages omgaat. Maar desondanks slaagt hij er snel in om je zijn eenvoudige verhaal in te trekken, waarna het je uiteindelijk niet loslaat. Hoe hij dat doet? Ik kan er mijn vinger niet echt op leggen, maar ik vind het erg knap.
Endo was katholiek, en ook in dit boek speelt het christelijk geloof een rol. In het begin van de roman in de vorm van een weggegooid kruisje, aan het einde doordat een verhaallijn zich afspeelt in een door nonnen geleid ziekenhuis voor lepralijders. Met name in dat slot komen er subtiel ook grote levensvragen aan de orde. Zeker de vraag naar het lijden in de wereld.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
19043
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Heilige gebruiken in het gewone leven.
Ons dagelijks leven heeft een regelmaat en Tish Warren schrijft over dat alledaagse, om te ontdekken hoe het gewone leven van een christen iets kan laten zien van een christelijk leven. Alle terugkerende elementen van een dag; opstaan, bed opmaken, eten, werken, in de file staan, een vriendin bellen, naar bed gaan, vormen de Liturgie van het Alledaagse.
Tish Warren neemt in dit boek de gewone dag door, in elf hoofdstukken naar aanleiding van haar persoonlijke ervaringen die ze vervolgens verbindt met Gods aanwezigheid op alle momenten. De schrijfster is priester in de Anglicaanse kerk in Amerika. Dat merk je als ze de Godsmomenten verbindt met een element uit de liturgie van de kerkdienst.
De persoonlijke insteek maakt het heel laagdrempelig. Tish Warren komt oprecht over, een vrouw die digitale cafeïne nodig heeft om wakker te worden (lees: gelijk grijpen naar de smartphone), in de stress schiet als ze de sleutels kwijtraakt, ruziemaakt met haar man, baalt van eentonig werk, foetert in de file, maar ook kan genieten van een lekker kopje thee of een goed boek. Ze schrijft met een dosis zelfspot, maar weet wel verrassende verbindingen te leggen tussen het leven van alledag en het christelijk geloof.
Opstaan bijvoorbeeld wordt een moment om jezelf te herinneren aan de doop. In het boek wordt de Bijbel niet uitgebreid behandeld, maar in het eerste hoofdstuk haalt Tish Warren de (dertig) onbeschreven jaren van Jezus erbij voorafgaand aan zijn doop. Jezus heeft nog niets bijzonders gedaan, als Hij gedoopt wordt in de Jordaan en dan krijgt Hij al van God de bevestiging: ‘Jij bent mij geliefde zoon in jou heb Ik een welbehagen’. In de kerk waar de kinderdoop wordt uitgevoerd, kun je dit terugzien. Kinderen hebben nog niets hoeven doen, maar krijgen al een belofte mee. Zo de dag beginnen: jij hebt nog niets gedaan, maar God spreekt zijn zegen al over jou uit. Er zijn mensen die vanuit traditie elke morgen bij het opstaan aan hun doop herinnerd worden, door bijvoorbeeld een kruisje te slaan. Ik wist dat niet, maar ik verzeker je dat is wel anders wakker worden.
Bed opmaken
Het tweede hoofdstuk begint met een hilarisch onderzoek over bed opmaken. Er zijn mensen die zweren erbij. Tish vond het nutteloos werk, totdat zij er iets heilzaams in ontdekte. We hebben allemaal gewoontes, die erin sluipen, waar we moeilijk vanaf komen. Voor Tish Warren was het een oefening om ’s morgens haar bed op te maken. Nu noemt ze het orde scheppen in de chaos van beddengoed, een bijna tastbare ervaring met Gods scheppingswerk. Iemand moet je er maar op wijzen, maar bed opmaken wordt dan iets heiligs (en goed alternatief voor het grijpen naar het rusteloze scrollen op een smartphone). Tish heeft er zo aanstekelijk over geschreven dat ik het gelijk ben gaan doen. Eigenlijk is voor mij de verbinding van alledaags werk met Gods werk al voldoende om er anders tegen aan te kijken. Ik word mij meer bewust van Zijn nabijheid.
Verdieping christelijk geloof
Tish Warren maakt er in de hoofdstukken meer werk van, door het te verbinden met de christelijke geloofsleer en de traditie in de kerk. Soms is dit bruggetje pittig, bijvoorbeeld door moeilijke woorden of omdat ik als christen verrast word door een verband dat ik nog niet ken. Bovendien heeft de Angelicaanse kerk andere onderdelen in de liturgie, dan wij in de Protestantse kerk in Nederland. Wat te denken bijvoorbeeld van een vredegroet brengen voordat je aan het avondmaal gaat? Het zijn de ruzies die je maakt met je geliefden, waar God je laat oefenen in het geven van de vrede en je leert dat je niet zonder Gods bediening van verzoening kunt. Tish Warren besteedt veel aandacht aan het geestelijke aspect, nadat het verband met de dagelijkse praktijk en de liturgie in de kerk is gelegd. Het boek kan echt een verdieping zijn voor je geloof. Voor elk hoofdstuk zijn er achter in dit boek vragen opgenomen en suggesties om zelf mee te oefenen. Juist als dit met vrienden of in een kring wordt gedaan, zal dit boek nog meer gaan betekenen.
Naar bed gaan
Elk hoofdstuk laat iets zien van het contrast dat er is tussen de rusteloze, onbegrensde mogelijkheden die de wereld biedt ten opzichte van een ritme wat God de mens wil geven. Uiteindelijk lopen wij tegen onze beperkingen aan en heeft ons lichaam rust nodig. Wat ik mooi vind in het laatste hoofdstuk is dat God aan het werk gaat, als wij slapen.
“Hoewel de dag begint in duisternis, is God al aan het werk. Hij laat gewassen groeien, geneest de wonden, geeft rust, beschermt, waakt, herstelt, redt. Wij verliezen ons bewustzijn, maar de Heilige Geest blijft aan het werk.” (blz 146)
Het is mooi om te ontdekken dat God er op alle momenten van de dag bij is. Op deze manier wordt geloof, leven in vertrouwen dat God zorgt, concreter en niet alleen iets voor de zondag. Door klein, dicht bij huis te beginnen, wordt het niet heiliger omdat geen fouten meer worden gemaakt of ruzie en of ergernissen zijn, maar blijkt nog meer de liefde van God, omdat Hij die momenten voorziet van genade. Dat besef zorgt voor een reactie, bij Tish Warren vooral van aanbidding, bij mij van dankbaarheid, maar ook: dit gun ik jou ook!
Jouw waardering
Like en deel deze recensie: