20089
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
De drieënvijftigjarige weduwe Helen gaat op de uitdaging van haar zus in. Ze solliciteert als model. Het betreft een afstudeerproject van modeontwerpster Celine. Met haar, een kapster, drie jonge modellen en twee fotografen, vertrekt ze naar Parijs.
Fotograaf Tom is ongeveer van haar leeftijd. Helen voelt zich tot hem aangetrokken en het blijkt wederzijds te zijn. Maar het is Helen ter ore gekomen dat hij een vrouwenversierder is. Ze wil hem op afstand houden maar dat is heel moeilijk. Tegen haar wil in wordt ze verliefd op hem. Terug in Nederland wil Tom contact houden maar Helen vindt het beter om hem uit haar hoofd te zetten.
Deze roman leest heerlijk weg. Er zit diepgang en humor in en nergens wordt het langdradig. Ik heb het boek in een ruk uitgelezen.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
20088
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
De jonge Mel Martens heeft al heel veel meegemaakt, vooral het ernstige ongeluk lijkt haar verdere leven te gaan bepalen. En te beperken. Door een onverwachte erfenis valt haar beeld van haar familie in duigen en ze moet zich in een nieuwe wereld op andere zaken gaan richten. Zij ontmoet daarbij bijzondere mensen, lieve mensen maar ook mensen die haar als een indringer zien en haar liever vandaag dan morgen kwijt zijn. Mel leert haar bestaan opnieuw waarderen en ze leert dat haar beperkingen haar niet hoeven te beperken. Uiteindelijk komt ze er sterker uit maar hoe??
Een melodie is een soort muzikale gedachte, met een specifiek karakter en met een duidelijk begin en eind. Zo is dit boek ook geschreven. Na een spannende proloog die de lezer vol met vragen achterlaat, begint het boek met een verhaal vol intriges en geheimen. Het boeit van het begin tot het einde en dat komt door een goede dosering van de informatie die de lezer van Marijke van Dijk ontvangt. Het is genieten van de romantiek en je krijgt kippenvel als je verhalen uit het verleden leest. Deze verhalen hebben weer veel invloed op de tijd waarin Melodie zich afspeelt. De draadjes zijn goed uitgewerkt en lijken te kloppen. Je wordt als lezer uitgedaagd om mee te denken en te puzzelen naar het antwoord op de vele vragen van Mel.
De locaties zijn ook afwisselend en de beschrijvingen daarvan laten je de reis die Mel en het dansgezelschap maken, meemaken alsof je erbij bent.
Wat ik een heel sterke kant van het boek vond, is dat Mel als christelijk meisje haar geloof mee laat bepalen in de keuzes die ze maakt; zij laat zich daarin niet afleiden of overhaasten door de mensen om haar heen maar wacht tot Zijn tijd daar is. Aan het einde van dit goed afgeronde verhaal luisterde ik sinds jaren weer naar het Zwanenmeer en deze melodie maakte het hele verhaal compleet.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
20087
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
De meester van Jens en Jolien gaat met tante Sandra trouwen. De bruiloft wordt op een kasteel gehouden. Jens vindt de lange toespraken en de officiële plechtigheden maar saai.
Jolien hoort een paar mensen van het kasteel vertellen over een schat. Degene die de schat vindt, wint een heel mooie prijs. Ze vertelt het aan Jens en samen gaan ze op zoek. Als Jolien een deur ziet waar de sleutel nog in zit, gaat ze de ruimte binnen. Het blijkt een werkkast te zijn. Als er mensen langskomen, doet Jolien gauw de deur dicht en het licht uit, uit angst dat het personeel van het kasteel boos op haar wordt. Dan wordt de sleutel aan de buitenkant omgedraaid…
Dit is het zesde deeltje in de Jens en Jolien-serie. Het is humoristisch en er zit spanning in. Is er werkelijk een schat? Er staan er ook allerlei wetenswaardigheden in over een bruiloft en een kasteel.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
20086
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Klaagvrije maandag is een boek waardoor je op een ander denk- en leefspoor wordt gezet. We kunnen bewust kiezen voor het volgen van andere opties in ons denken. De zeven sleutels en de oefeningen helpen je om dat ook daadwerkelijk te doen totdat je merkt dat het blijvend effect heeft. Sandra Brandt zet de dingen heel helder neer, zodat je echt geniet van haar inzichten en ze ook makkelijk kunt volgen. De oefeningen zijn direct en goed uit te voeren. Maar je moet het wel doen.
Het boek is helder uitgevoerd met hier en daar een treffende quote van mensen met relevante ideeën, die je aansporen om verder te willen lezen, zoals: “Het belangrijkste wapen dat de mens bezit, is de mogelijkheid om te kiezen.” Nu legt Sandra uit dat dat kiezen wel op enige weerstand van onze ingesleten gewoontes stuit, maar ze geeft absoluut hoop en wegen om er opnieuw mee te leren omgaan. Alleen al het uitwerken van het verschil tussen verwachten en realiteit is de moeite waard om te lezen. Heel vaak denken we dat wat we verwachten de realiteit zal zijn. Tenminste dat is bij mij zo. Maar je weet natuurlijk wel dat het niet zo is. Hoe ga je om met het verschil? Precies jouw denken over dit punt van het proces kan jouw houding bepalen. En klagen wil je niet, toch?
Sandra heeft het in ieder geval afgeleerd en het is heel aantrekkelijk zoals ze erover schrijft. Klagen is misschien heel even lekker, maar het levert niets of iets negatiefs op, want het brengt je niet verder in je proces van mens-zijn. Met klagen ontwijk je het uiten van je eigen behoefte, die legitiem is en waarvan het zelfs beter is om die te leren kennen. Als je cynisch reageert op een situatie zegt dat iets over jouzelf, over jouw behoefte, het zegt niets over de omgeving of de mensen die je omringen. Je hebt een keus. Als je focust op wat je wilt, vergroot je de kansen om dat te realiseren. Mooi hè? Nieuwe mogelijkheden en het kunnen en mogen benutten van je kwaliteiten, wat wil je nog meer?
Sandra wijdt een hoofdstuk aan ‘de innerlijke criticus’. Het mooie is dat ze dat deel van zichzelf totaal aanvaardt. Die innerlijke criticus zal niet sterven en iedere keer blokkades opwerpen. Je kunt maar beter niet met hem in gesprek gaan, maar kiezen voor dankbaarheid dat hij er is, open zijn voor je eigen behoeften en nieuwsgierig zijn naar die van de ander en vervolgens uit je comfortzone stappen, want uiteindelijk geeft dat meer bevrediging dan de criticus volgen, die eropuit is om je nooit te laten groeien en bloeien, maar je kind wil laten blijven, lekker veilig op de weg die je wist. Daarna reikt ze een vaardigheid aan die niet klagende mensen typeert: ongemak verdragen. Verantwoordelijkheid nemen voor de keuze en het ongemak ervan verdragen. Nooit meer sorry zeggen, maar betrokken raken in compassie en bewogenheid met jezelf en de ander.
Als laatste besteedt Sandra aandacht aan de moed die een bijproduct is van actie. Moed is altijd voorradig en niet afwachten loont soms. Nodig mensen uit, gun jezelf een wijze omgeving, geef aandacht aan wat aandacht nodig heeft en maak liefdevolle verbindingen. Wat een mooi boek!
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
20085
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Het waargebeurde verhaal begint in de jaren dertig waarin de onrust in ons land meer en meer toeneemt en uiteindelijk uitmondt in het uitbreken van de oorlog. Als het voor het Joodse verloofde stel, Maurice en Rebecca, te gevaarlijk wordt, vinden ze een onderduikplek in de Breepleinkerk op één van de twee orgelzolders. Maar eerst gaan ze trouwen, omdat ze geloven dat het beter is om getrouwd te zijn als je wordt opgepakt. Dan mag je tenminste bij elkaar blijven. Rebecca is dan zeventien jaar, Maurice is acht jaar ouder.
De ouders van Maurice zitten ondergedoken in een andere kerk, maar moeten daar weg omdat het gebouw wordt gesloopt. Ze komen ook naar de Breepleinkerk. Geen ideale situatie: een pasgetrouwd stel met (schoon)ouders in een kleine ruimte. Ze spreken elkaar moed in dat de oorlog met enkele weken voorbij zal zijn. Rebecca raakt zwanger en op 6 januari 1944 bevalt ze van zoon Emile. Omdat hij door zijn gehuil het verblijf van de onderduikers zou kunnen verraden, komt hij in het huis van het kostersgezin waar hij liefdevol wordt verzorgt.
Voor een andere Joodse familie, Chaim en Fifi de Zoete met hun drie dochters, wordt de situatie ook onhoudbaar. De drie dochters worden verspreid ondergebracht in verschillende gezinnen. Chaim en Fifi zwerven daarna van het ene naar het andere adres. In mei 1943 komen ze op de andere orgelzolder terecht in de Breepleinkerk.
Van Riet Dekkers, verzetsstrijdster, koerierster en verpleegster, hoort het echtpaar de Zoete regelmatig hoe het met hun oudste twee dochters gaat. Hun jongste dochter Hadassah verblijft bij de familie van der Leer. Elke zondagmiddag moet het meisje naar de kippen en konijntjes achter in de tuin gaan kijken. Ze vindt het vreemd dat ze daar steeds naar toe moet, maar er wordt haar niets uitgelegd. Op het moment dat ze bij de kippen en konijnen is, staan haar ouders op de galerij van de kerk door een raam te kijken dat uitziet op de tuin van de pastorie. Ze kunnen dan hun dochter zien en weten dat ze veilig de week is doorgekomen. In gedachten zie ik hen daar staan. Ze mogen niet op het raam tikken en ze mogen niet zwaaien. Hun dochter mag niet weten dat zij daar ondergedoken zitten….
Vanaf het begin van de oorlog wordt het kostersechtpaar de Mars en het domineesechtpaar Brillenburg Wurth betrokken bij het verzetswerk. Zij zorgen voor de onderduikers, brengen hen eten en wassen hun kleren. Op zaterdag 14 april 1945 vallen de Duitsers de kosterswoning binnen. Er is verraad in het spel. De Duitsers zijn op zoek naar wapens die daar ergens verstopt moeten liggen. Ze nemen een kijkje in de torenkamer……
Vanaf de eerste bladzij werd ik meegezogen in het verhaal van de familie Andriesse en de Zoete. Je kruipt in de huid van deze onderduikers en voelt hun angst dat ze verraden of ontdekt zouden worden. Je voelt het verlangen naar de dag dat de oorlog voorbij zal zijn. Je proeft iets van de lange dagen waarin de verveling toeslaat. Tegelijk groeit bij mij de bewondering en het respect voor het dominees- en het kostersechtpaar met hun kinderen en daarbij nog vele anderen die, met gevaar voor eigen leven, zich hebben ingezet om de onderduikers te helpen, te verzorgen en bij te staan.
De schrijfster van dit boek, Anja Matser, heeft grondig onderzoek gedaan naar de geschiedenis van deze onderduikers en hun helpers. Tijdens het lezen kreeg ik steeds meer waardering voor de manier waarop zij zich heeft ingezet om zoveel mogelijk informatie over deze families boven water te krijgen. Heel knap gedaan! Toch miste ik iets in het verhaal. Nood leert bidden, maar daar wordt weinig over geschreven. In het begin van het boek wordt al duidelijk gemaakt dat Rebecca weinig met het geloof heeft en niet vaak naar de synagoge gaat. Wel krijgt ze Joodse lessen van een rabbijn. Hoe de andere onderduikers in het leven staan, wordt niet mee gedeeld.
Omdat het verhaal zich afspeelt in en rond de kerk, het kosters- en domineesechtpaar er nauw bij betrokken zijn, is het teleurstellend dat er zo weinig over het geloof geschreven is. Juist in zo’n heftige tijd waarin het leven aan een zijden draadje hangt, zou je denken dat het geloof een belangrijke plaats zou innemen in dit verhaal. Ik houd er echter rekening mee dat de schrijfster hierover geen informatie heeft kunnen inwinnen.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
20084
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Toen ik een tijdje terug de derde verhalenbundel voor kinderen van Tony Hutter recenseerde, verkeerde ik in de veronderstelling dat het de laatste was. De uitgever dacht dat volgens mij ook, maar er bleken toch nog meer verhalen over Spurgeon en diens veelbewogen leven te bestaan. Deze vijfde bundel is opnieuw officieel de laatste. We wachten af …
Tweeënvijftig nieuwe verhalen. Over verschillende thema’s, maar steeds met een link naar het leven van de bekende Engelse prediker. Sommige verhalen zijn grappig, andere heel ernstig. Rode draad vormt opnieuw de verkonding van de Bijbelse waarheden op een aansprekende manier. Iets waar Spurgeon bekend om stond.
Heel oud is hij niet geworden. Ook zijn sterven komt in het boekje aan de orde. Maar in zijn vele publicaties leeft de ‘prins der predikers’ nog steeds voort. En nog steeds worden mensen door zijn woorden aan het denken gebracht en, belangrijker, aan de voeten van Jezus Christus. Opnieuw een mooi boekje. Ook heel geschikt om uit voor te lezen.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
20083
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Dit boek speelt zich af in het mooie Zuid- Afrika, hier groeien drie kinderen op in de allerarmste gebieden. Zij weten wat armoe en honger is. Er is voor hen een uitweg uit deze situatie en dat is een basisschool met internaat in het plaatsje Seekoegat waar ze worden opgevangen door mensen die naar hen omzien. Ze worden er alle drie door ‘de boerin’ naartoe gestuurd en gaan alle drie anders om met deze kans.
Centraal in dit verhaal staat een schildpad. De mensen hebben zo’n honger maar schildpadden eet je zelfs dan niet; ze geloven dat daar de wijsheid van hun voorouders in verscholen zit. Als Siena en haar vriendje Boetie er toch een willen proberen te slachten, ziet Sienna een traan bij dit dier En daarna is alles anders voor haar gevoel..
“Zij had die ene schildpaddentraan gezien en daarna was alles anders geworden. Het was waar wat pa zei – een schildpad was de ziel van het veld: ze had naar pa moeten luisteren.”
Het verhaal is heel mooi geschreven met bijzondere teksten en goed te volgen dialogen tussen de hoofdpersonen die de sfeer heel goed weergeven. Je leest over waar deze mensen in geloven en hoe de maatschappij om hen heen verandert. Hoe ze van het rondtrekkende karretjesvolk op een boerderij of in een township terechtkomen waar verslavingen en werkeloosheid op de loer liggen. Carol Cambell springt met de hoofdstukken van verleden naar het heden waardoor je moet schakelen en soms gaf dat mij het gevoel dat ik liever verder wilde lezen want het verhaal in het heden is ook erg spannend.
Sienna heeft de mogelijkheid om verder te groeien maar kan ze loskomen van haar verleden? Er gebeurt iets verschrikkelijks en het diepste dal lijkt nog niet diep genoeg. Het einde van het verhaal is om stil van te worden. Dit is spannend en ontroerend en het is een schok om te beseffen dat niet alles verzonnen is.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
20082
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
“Bijna waren we met alles klaar.
Mama kwam nieuwsgierig in de potten kijken.
En toen gebeurde het…
Ze hoestte in haar elleboog.
Mama hoestte nog eens
en voelde aan haar voorhoofd.”
Actueel en origineel hebben de schrijfster en de tekenares de strijd met corona weergegeven voor kinderen vanaf zes jaar oud. De ernst van de ziekte, quarantaine, het wachten, het gevecht tegen de ziekte, verveling en ongeduld, alles komt voorbij.
Ik las het boek samen met mijn kleinzoon van zes jaar, die snel afgeleid is en het meestal geen prentenboek volhoudt. Hij was ongelooflijk sterk geïnteresseerd en verloor geen moment de focus. Dus perfect om in deze tijd samen met kinderen te lezen en er over te praten.
In het boek is het beeld van een kroon de rode draad. Eerst is het de versiering voor mama die haar verjaardag viert, maar alles gaat mis door de lelijke ziekte Corona, die als kroonachtig dingetje heel veel gemene kroontjes in haar lichaam maakt en waar ze nu tegen vecht. Als de vader van Jorn voorleest uit de Bijbel, dat het goed is om wijsheid op te zetten als een kroon. Jorn en zijn vader knutselen verschillende kronen voor elkaar. De kroon van het wachten en de kroon van geduld. Dat brengt rust en vertrouwen.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
20081
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Dit is de herziene editie van eerdere uitgaven van 1995 en 2010. Het is het waargebeurde verhaal over Douwe Albada uit Gouda.
Voor zijn Joodse buurman gaat onderduiken, vraagt hij aan de jonge onderwijzer Douwe of hij een paar belangrijke kisten voor hem wil verbergen. Douwe is er een hele nacht mee bezig maar dan zijn de kisten zo goed verborgen, dat er geen kans is dat ze gevonden worden. De buurman en zijn vrouw worden verraden en komen in een concentratiekamp terecht.
In 1942 wordt Douwe onschuldig opgepakt en naar concentratiekamp Vught gebracht. Met een stel studenten verblijft hij in een barak. Ze worden niet kaalgeschoren en hoeven geen dwangarbeid te verrichten. Maar ze krijgen nauwelijks te eten en wat ze krijgen smaakt nergens naar. Het lukt Douwe om bij de keukenploeg te komen en op die manier wat extra eten te bemachtigen door het op een slinkse manier in zijn kleding te verstoppen. Dan wordt Douwe onverwachts opgehaald en als hij vraagt waarom, krijg hij als antwoord dat hij wordt doodgeschoten…
Als dat gebeurd was, zou dit boek niet zijn geschreven. Hoe het verder verloopt kun je lezen in dit waargebeurde, spannende en ontroerende verhaal. Het geloof komt er op een mooie manier in naar voren. De gevoelens van de Joodse buren en Douwe, worden realistisch beschreven. Achter in het boek staan foto’s en het nawoord van de auteur waarin hij beschrijft hoe hij ertoe gekomen is om dit boek te schrijven. Geschikt voor tieners van ongeveer 12 tot 16 jaar.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
Recensie
Flora is nauwelijks in een categorie onder te brengen. Enerzijds is het een liefdesverhaal met literaire tinten, anderzijds theatrale fictie met een Romeinse godenmythe in het midden.
Het verhaal begint eenvoudig: een vrouw wordt verliefd op een man. Flora heeft een bloemenzaak en leeft dromerig in haar prachtige achtertuin, waar ze enorm veel werkt. Mannen lijken niet belangrijk in haar leven. Dan ontmoet ze Salmon in haar winkel en de twee gaan samen uit. Er ontstaat een wat bijzondere liefde. Salmon (beroepsmilitair) moet op missie en het contact loopt dan alleen nog via de mail.
Voordat Salmon naar het buitenland vertrekt, bezoeken de twee samen het theater. Daar wordt een Romeinse tragedie opgevoerd. Het bijzondere is dat de dialogen uit de tragedie helemaal in het boek opgenomen zijn, zodat je te maken hebt met een raamvertelling, een oud literair genre. Na de tragedie gaat het verhaal van Flora en Salmon weer verder. In de tragedie speelt de godin Flora een grote rol.
Het tweede deel van de roman wordt totaal anders dan het eerste. Van speelsheid, ongedwongen liefde en een echte romance, verandert langzaam het decor. Salmon is verstrikt geraakt in extreme wereldvisies waaraan hij veel geloof hecht. Verder moet je het echt lezen, want anders wordt er te veel van het boek prijsgegeven.
Hoe moet ik dit boek beoordelen? Allereerst wil ik zeggen dat de auteur beslist kan schrijven. Meteen in het begin van het liefdesverhaal vind je literaire zinnen die je eigenlijk niet echt verwacht. Een voorbeeld: “Hoe diep verzadigd is de kleur van de bloem die afgesneden in een vaas smartelijk staat te pronken, volgezogen met leven dat langzaam wegvloeit.” Wat mij betreft geeft dit meerwaarde aan deze roman. Wat ik jammer vind is dat de Romeinse tragedie nauwelijks verder in het boek verwerkt is. Tenminste, niet rechtstreeks. Wel op een wat verborgen manier, maar ik miste de reflectie van Flora en Salmon over de tragedie. Dat had het voor de lezer ook iets eenvoudiger gemaakt.
Het einde van het boek is verrassend. Het tempo versnelt en er gebeurt veel. Hoe Flora dit allemaal verwerkt en de hulp die ze daarbij ontvangt, is zeker niet alledaags en duidelijk metaforisch. Bepaalde levensvisies die in dit gedeelte naar voren worden gebracht kon ik niet delen. De vraag kwam bij me op of hier de auteur zijn visie probeerde over te brengen of dat ook Flora’s overtuigingen fictie zijn.
De auteur, Paul Boer, is een kunstenaar, schilder. Dit is zijn eerste boek. Op de cover zien we een schilderij van zijn hand. Je kunt aan zijn schilderijen en ook aan dit boek merken dat natuur, kunst en filosofie hem bezighouden. Wat mij betreft blijft het niet bij één boek.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie: