Boekenmening

Het perfecte plaatje

Voor de buitenwereld vormen Noah en Emily het perfecte stel. Noah post al hun gelukkige momenten op Instagram en andere sociale media en ze krijgen steeds meer volgers. Noah is er steeds meer mee bezig. Emily kan er niet meer tegen dat hij meer aandacht aan zijn - meest vrouwelijke – volgers besteedt dan aan zijn gezin. Ze besluiten er een punt achter te zetten. Op de avond dat Noah zijn koffers pakt, vlucht Emily met de kinderen naar Kari Taylor-Baxter. Bij haar en haar man heeft ze met Noah Bijbelstudies gevolgd. Bij Kari vindt ze een luisterend oor maar Kari zit zelf ook ergens mee.

Het verhaal begint op de laatste dag van het huwelijk van Noah en Emily. Er volgens flashbacks die heel uitgebreid zijn. Dan krijgt Noah bijzondere dromen en het leidt ertoe dat hij ervan overtuigd is dat hij nog steeds enorm veel van Emily houdt. Hij kan zich niet voorstellen dat hij bij haar weg is gegaan.

Eerst vond ik geen vaart zitten in het verhaal omdat er steeds teruggekeken wordt. Door wat Noah ervaart, wordt het verhaal heel boeiend en is het boek moeilijk weg te leggen.

Een aantrekkelijk evangelie

Het nieuwste boek van de bekende apologeet Tim Keller is erg dun. Je leest het dan ook snel uit. Het is echter zeker de moeite waard. In Een aantrekkelijk evangelie schetst Keller een beeld van de moderne maatschappij. Die is duidelijk post-christelijk. Allerlei gedachten over God en wereld, die eeuwenlang tamelijk vanzelfsprekend waren voor de gemiddelde westerling, zijn dat nu niet meer. En de klassieke Bijbelse boodschap van zonde en verlossing wordt daardoor steeds minder begrepen. Keller betoogt dat de kerk moet nadenken over de manier waarop ze moet omgaan met niet-christenen. Daarbij kan op sommige terreinen een voorbeeld worden genomen aan de vroege kerk. Hij pleit voor een nieuwe ontmoeting met de westerse cultuur waarin het evangelie weer aantrekkelijk wordt voor nieuwe generaties.

De seculiere mens van nu is vooral op zoek naar vrijheid. Keller wil hierbij aanhaken door duidelijk te maken dat de vrijheid die de moderne tijd lijkt te bieden geen echte vrijheid is. Om vervolgens te wijzen op het christelijk geloof met de vrijheid in Christus die wel echt en blijvend is.

Aan de ene kant pleit Keller voor een klassiek christendom, waarin zonde en genade de kern blijft. Aan de andere kant is hij steeds op zoek naar manieren om die boodschap te laten landen bij de mensen van de 21^e eeuw.

Je hoeft het niet in alles met de auteur eens te zijn om te beseffen dat het voor de kerk moeilijk en tegelijk van groot belang is om aansluiting te vinden bij de denkwijze van de moderne mens.

Toch is dat gelukkig niet het allerbelangrijkste. De kerk en de leden van de kerk moeten inderdaad hun best doen maar daar hangt het niet van af. God zelf bouwt zijn kerk en Hij doet dat door het werk van de Heilige Geest.

Daar ligt in dit boekje niet zo de nadruk op. Maar Keller heeft daar eerder over geschreven.

Game over

Matthias Dewilde was zelf jarenlang gameverslaafd. In zijn boek vertelt hij zijn verhaal en hoe hij eruit is gekomen. Nu heeft hij zijn baan opgezegd en helpt andere jongeren en hun ouders die worstelen met gameverslaving. Dit boek is geschreven voor de ouders en jongerenwerkers die gameverslaafden willen begeleiden om uit hun verslaving te komen.

In het boek staan meerdere ervaringsverhalen van ouders, die zien hoe hun kinderen (meestal jongens) school, het sociale leven en zichzelf verwaarlozen om te kunnen gamen. Matthias Dewilde schrijft met Game over een praktisch boek waardoor je beter begrijpt waarom gamen zo aantrekkelijk is voor kinderen en waar jouw invloed ligt om daar verandering in te brengen.

Het boek heeft een vlotte schrijfstijl. Je voelt de passie van de schrijver voor het gamen, de jongeren die erin vastlopen en de ouders die hij wil helpen. Het heeft een positieve insteek en dat maakt het prettig om te lezen. Niet iedereen loopt het risico om gameverslaafd te worden. De schrijver maakt duidelijk waar de verschillen liggen en degenen, die het risico wel lopen, kunnen door een stappenplan uit de verslaving komen. Er is wel een waarschuwing: Het kan een lange en moeilijke weg zijn. Maar de ervaringsdeskundige biedt concrete stappen en regels waarmee vooruitgang is te boeken, zowel voor de jongeren als voor het gezin. Dat de schrijver uit België komt, merk je hier en daar door het gebruik van woorden die in Vlaanderen heel gewoon zijn zoals kot voor kamer.

De waarden waarmee het boek werkt, zijn in elk gezinsleven van toepassing, ook als je niet met verslaafde kinderen te maken hebt. Matthias Dewilde zet in op verbinding met het kind. Ouders moeten moeite doen om de wereld van hun kinderen te begrijpen zelfs als die ver van je af staat. Het boek helpt daarbij omdat het informatie biedt over verschillende games en wat het effect daarvan is op kinderen. Daarnaast maakt Dewilde van het terugwinnen van je kinderen een spel. De metafoor van het gamen en dat er spelregels nodig zijn is van toepassing voor het echte leven. Heel duidelijk zijn de voorbeelden om kinderen te helpen slagen in het leven. Die succeservaringen halen ze schijnbaar moeiteloos in het virtuele spel. Hoe ze daarbij geholpen kunnen worden, wordt praktisch uitgelegd en welk effect dat op kinderen heeft. Dat is iets wat in alle opvoedboeken zou kunnen staan. De vierde stap, die niet als laatste moet worden genomen, is het voorbeeld wat ouders zelf geven. Daarmee is Game over een spiegelboek voor opvoeders. Je hebt er niet alleen wat aan voor diegene die je wilt helpen met zijn gameverslaving.

Aangespoeld geluk

Lenne gaat als vrijwilligster werken in het kamp Moria op Lesbos. Al meteen bij het lezen van de proloog word je het verhaal ingezogen. Het raakt je wanneer je leest over een meisje dat een schipbreuk heeft meegemaakt en op de wal haar laatste adem uitblaast. Haar ouders zijn in de menigte zoekgeraakt.

Lenne wordt daarna bij een vrouw geroepen die tijdens de overtocht over zee weeën heeft gekregen en nu in een geïmproviseerde kraamkamer bevallen moet. Kort daarvoor zijn ze met een rubberboot aangespoeld en ternauwernood aan de dood ontsnapt. Dat is het moment dat Lennes hart breekt en het tegelijkertijd verliest aan Lesbos. En aan al die hulpbehoevende mensen die snakken naar hulp, troost en aandacht. Om die reden gaat Lenne enkele jaren later terug naar Lesbos. Daar ontmoet ze Shadi, het jongetje dat ze geholpen heeft bij de geboorte en dat kort daarna zijn moeder heeft verloren. Zijn vader, Yassin, werkt op de dokterspost als vertaler en probeert zo goed mogelijk voor Shadi te zorgen.

Lenne weet dat een relatie tussen hulpverleners en vluchtelingen verboden is. Daarom vecht ze tegen de gevoelens die langzaam maar zeker groeien voor Yassin.

Wanneer Yassin door de hulpverleners met het evangelie in aanraking komt, roept dat heel veel vragen bij hem op. Hij komt in gesprek met Jos, de evangelist. Hij moet nog veel leren maar het wordt voor Yassin steeds duidelijker dat God hem ziet in zijn erbarmelijke omstandigheden en ook voor hem wil zorgen. Meer nog, dat God zijn zonden wil vergeven. Het geeft hem een blijdschap die hem boven alle ellende uittilt.

Het verlangen komt in hem op om zich samen met Shadi te laten dopen. Lenne is hier getuige van, samen met Shadi’s oma die onverwacht terugkomt in zijn leven. Ze is - naast Shadi - de enige bloedverwant van Yassin, die nog in leven is.

Yassin doet een verrassende en schokkende bekentenis aan Lenne. Maar hun liefde houdt boven alles stand, ondanks cultuurverschillen, omstandigheden en een onzekere toekomst.

Een aangrijpend boek waarin de schrijfster je een kijkje laat nemen in de barre en mensonterende omstandigheden in Lesbos. Tegelijkertijd groeit de bewondering voor het liefdevolle werk dat de vrijwilligers verrichten.

Vanuit eigen ervaring als vrijwilligster weet Tonja Versluis het op een gevoelige en trefzekere manier op te schrijven, waardoor dit boek het lezen meer dan waard is.

Een veelbelovende schrijfster van wie we in de toekomst hopelijk meer boeken zullen lezen.

ziel

Over de ziel wordt de laatste jaren regelmatig gepubliceerd. Meer dan daarvoor, heb ik het idee. Vaak gaat het daarbij om wat 'zweverige' lectuur, waarin de ziel regelmatig synoniem staat voor innerlijke kracht en uit de mens voortkomende spiritualiteit. Soms ook om juist meer wetenschappelijk werk. Ik denk aan een boek als: 'Waar blijft de ziel?' van de bekende auteur Bert Keizer. Onderzoek van het menselijk brein, leidt ertoe dat er andere conclusies worden getrokken over bewustzijn, etc.

Veel belangrijke (hersen)wetenschappers in onze tijd haasten zich zelfs om de ziel 'af te schaffen.'

Uitgeverij Damon richt zich niet op die moderne opvattingen, maar blikt terug in het verleden. En dat met de publicatie van 'Ziel'. Het betreft een bundel van drie geschriften uit de twaalfde eeuw. De drie hierboven genoemde middeleeuwse denkers zijn er de auteurs van.

Voor veel lezers geen bekende namen, al waren het in hun eigen tijd vermaarde mannen. In wat ze schrijven draait alles om de ziel. Wat is die ten diepste? Hoe verhoudt hij zich tot het lichaam? Dat soort vragen.

Vragen die ten diepste tijdloos zijn, en daarom vind ik dit boek erg interessant. Een van de drie schrijvers, Rievaulx, schrijft: Zoals God

overal aanwezig is in de schepping, zonder dat je Hem op één plaats kunt vastleggen, zo is onze ziel aanwezig in heel ons lichaam. En zo staan er veel zinnen in die aan het denken (kunnen) zetten.

Natuurlijk misten deze middeleeuwers veel van de kennis die we inmiddels wel hebben. Maar daar tegenover staat dat ze denken en schrijven met wijsheid en een weldadig aandoende onbevangenheid.

De lucht is van ons allemaal

Als je De verdwenen dochter en Wensen staat vrij hebt gelezen, zit je in een mum van tijd weer in het leven van Kouplan. Hoewel dit boek prima alleen te lezen is. Kouplan is inmiddels een stuk verder gekomen in zijn transformatie naar het manzijn en een poos later in zijn illegaal vreemdelingschap. Het is prettig dat Sara Lövestam de tijd samenvat in een paar wanhopige telefoongesprekken waarin hij op zoek is naar een dak boven zijn hoofd. Het zet gelijk de situatie neer. Mensen in de westerse wereld willen best iemand helpen maar zeggen even vrijmoedig ‘nee’ als het even niet uitkomt. In het laatste gesprek blijkt opeens dat hij in minder dan drie weken opnieuw asiel kan aanvragen. Dat is goed nieuws maar intussen leeft hij zonder dak, dus ook geen keuken; wc; bed of wat ook van iets dat wij normaal vinden. Maar Kouplan zou Kouplan niet zijn als hij niet binnen de kortste keren weer een opdracht had gekregen in zijn rol als privédetective. Het is een strijd op het absolute dieptepunt als wc’s in publieke ruimtes je badkamer zijn; twee heroïneverslaafden je dichtstbijzijnde medemensen; en je elk moment opgepakt kunt worden, je vooruitzicht is.

Toch gaat Kouplan voor Ulrika, zijn opdrachtgeefster, aan de slag. Werk betekent: in je hoofd bezig zijn, zodat je emotioneel niet overweldigd kunt worden. Werk betekent: een dag te eten hebben. Werk betekent ook: zich moeten verhouden met mensen die niet aan de rand leven. Halverwege het boek schrijft Sara stukken vanuit het perspectief van de man van wie Kouplan zijn gangen moet onderzoeken en werkt ze langzaam toe naar een confrontatie. De hoofdstukken daarna zijn de afronding van het verhaal en Sara Lövestam laat geen draadje bungelen. Je voelt de voorzichtige opluchting en het breekbare nieuwe begin voor alle partijen. Het leven is diep gebroken maar door de scheur breekt het licht door, is er de lucht die we met z’n allen inademen, de echte liefde die af en toe een kans krijgt om naar de ander uit te gaan en iets goeds te doen. Ik kon het boek niet wegleggen omdat het trekt, irriteert, sprankelt, nieuwsgierig maakt, je diep dankbaar laat voelen en omdat je wilt weten hoe het afloopt.

Dit boek is niet zo maar een misdaadroman. Het neigt veel meer naar het echte leven en is tegelijkertijd een schreeuw naar hoop en een stevig geloof dat het echt allemaal beter kan. De misdaad is niet zo maar een misdaad maar vraagt om een ander proces dan veroordeling. Dat vind ik een sterk element in deze thriller.

Inktzwart

Dit is het tweede deel in de serie over agent Ari Thór Arason in Siglufjördur, een klein plaatsje in het noorden van IJsland.

Er is een man op brute wijze doodgeslagen. Ari en Tómas verdiepen zich in deze zaak en dan blijkt dat er nog veel meer aan de hand is. Niet alleen omtrent het slachtoffer maar ook in het team. Collega Hlynur tobt met een enorm schuldgevoel. Het wordt zo erg dat hij zijn werk niet meer goed kan uitvoeren.

Een journaliste uit Reykjavik duikt ook in deze zaak. Uiteindelijk komt ze terecht bij iemand die haar vertelt wie de moord gepleegd heeft…

Dit boek is iets makkelijker te volgen dan het eerste deel hoewel hier ook heel veel personen in voorkomen van wie het verleden uitgebreid beschreven wordt. Niet alles voegt mijns inziens iets aan het verhaal toe. Wel het verleden van het slachtoffer maar het verleden van de journaliste is een verhaal op zich dat niets aan het oplossen van de moordzaak toevoegt.

Op het eind komt er een beetje spanning in het verhaal.

De omslag is prachtig. Een foto van IJsland die de sfeer van het land goed weergeeft.

Jammer genoeg wordt er nogal veel gevloekt.

Sneeuwblind

Ari Thór Arason is na een afgebroken studie theologie politieagent geworden. Hij kan werk krijgen in Siglufjördur, een klein plaatsje in het noorden van IJsland. Dat betekent dat hij uit Reykjavik moet vertrekken. Zijn vriendin met wie hij samenwoont, wil niet mee.

In Siglufjördur kent iedereen elkaar en elk nieuwtje wordt doorverteld. Zo weet iedereen al snel dat Ari theologie heeft gestudeerd dus hij wordt dominee of priester genoemd.

In het theater valt een beroemd schrijver van de trap met de dood als gevolg. Ari’s baas Tómas gaat uit van een ongeluk maar Ari is daar nog niet zo zeker van. Hij vermoedt dat iemand de schrijver van de trap heeft geduwd maar daar wil Tómas niets van weten. Ari wil het zelf onderzoeken en komt er uiteindelijk achter hoe de zaak in elkaar steekt. En dan is er nog de vraag of deze moord/ongeluk verband houdt met de bewusteloze vrouw die halfnaakt in de sneeuw is gevonden met steekwonden.

Dit is een boeiende detective maar niet zo spannend dat ik het boek niet weg kon leggen. Wel heel interessant vind ik het dat het boek zich in IJsland afspeelt. Jammer dat er veel in wordt gevloekt. Omdat Ari dominee of priester wordt genoemd, komt er de term voorbij dat de dominee de mis opdraagt en dat hij parochianen heeft. Hier wordt dus protestant en katholiek door elkaar gehaald. Of dat een fout is van de auteur of van de vertaler, is uiteraard niet bekend.

Er wordt een vrouw van zesenzestig jaar vermoord en vervolgens gaat het steeds over ‘een oude vrouw’. Bij die term denk ik aan een zeventigplusser.

Helaas wordt er nogal veel gevloekt.

Heel jammer vind ik het dat de dader ontkomt en dus zijn straf ontloopt.

Het verhaal dat ons verbindt

Als Betsy heel plotseling de liefde van haar leven verliest, is ze ontroostbaar.

Door de liefde en aandacht van haar familie, krabbelt ze gelukkig weer wat op. Dan is er de hulpvraag van haar zus Clara, die met haar vijfjarig zoontje Hugo bij Betsy komt.

Hugo komt voorlopig bij Betsy wonen en er ontstaat een krachtige band, waarin er veel verhalen aan elkaar verteld worden, vaak wel met een boodschap erin verpakt, waardoor ze het leven weer wat beter aankunnen.

Familie en mensen om je heen en vooral ook de wetenschap dat God met je meegaat.

Ik mis mijn naam

In dit boek leren we eerst Paki kennen; hij woont in Ghana en lijkt een dubbelleven te leiden. In de volgende hoofdstukken gaat hij op bezoek bij zijn zus en zwager die in een klein Ghanees dorpje wonen. Hij belooft hun te helpen door hun kinderen mee te nemen naar een school. Hij neemt ze echter mee naar een heel andere plek. Baruck en Shaniya worden ieder op een andere plek vreselijk behandeld en misbruikt, zowel mentaal als lichamelijk. Terwijl hun oom Paki probeert om via een kerkgemeenschap meer kinderen te ronselen, zijn er gelukkig ook mensen die zich inzetten om deze kinderen te helpen.

Marianne de Ruijter geeft in het begin van het boek de sfeer van het leven in Ghana goed weer.

Er zijn mooie woorden gegeven aan de emoties en verwachtingen van een kind en de wanhoop van hun ouders en het gemak waarmee Paki zijn zus en zwager weet te overtuigen om hun kinderen mee te geven.

Daarna wordt het boek adembenemend spannend.

Hoewel het een fictief verhaal is, besef je vooral na het lezen van het nawoord dat het op ware gebeurtenissen gebaseerd moet zijn. Het gebeurt in onze tijd, in 2021.

Omdat de verhalen vanuit de kinderen en hun oom geschreven wordt, is het veelzijdig en gaat het diep. De kinderen krijgen namelijk niets te horen, weten niet wat ze kunnen verwachten en moeten mishandelingen ondergaan.

Er zijn weinig personages uit boeken waar ik zo’n afkeer van kreeg als oom Paki om de manier waarop hij tot het einde toe liegt en bedriegt. Hoe hij geld belangrijker vindt dan een mensenleven is treffend verwoord. Je hoopt dat hij mensen ontmoet die hem tot inkeer brengen maar als dat zelfs niet lukt, zit er voor de lezer niets anders op dan het boek uit te lezen terwijl je op het puntje van je stoel zit.

Het is een afgerond verhaal, een verhaal dat verdergaat dan de gebeurtenissen zoals ze op de achterflap zijn geschreven.

Na het lezen ben je verbijsterd dat dit nog steeds gebeurt en heel blij dat er mensen zijn die deze kinderen proberen te helpen.

Marianne de Ruijter heeft laten zien dat ze schrijft met een hart voor de jeugd en dat haar boeken ook voor volwassenen geschikt zijn om te lezen.

202256

Recensie

Jouw waardering

202255

Recensie

Jouw waardering

202254

Recensie

Jouw waardering

202253

Recensie

Jouw waardering

202252

Recensie

Jouw waardering

202253

Recensie

Jouw waardering

202251

Recensie

Jouw waardering

202250

Recensie

Jouw waardering

202249

Recensie

Jouw waardering

202248

Recensie

Jouw waardering