In dit boek leren we eerst Paki kennen; hij woont in Ghana en lijkt een dubbelleven te leiden. In de volgende hoofdstukken gaat hij op bezoek bij zijn zus en zwager die in een klein Ghanees dorpje wonen. Hij belooft hun te helpen door hun kinderen mee te nemen naar een school. Hij neemt ze echter mee naar een heel andere plek. Baruck en Shaniya worden ieder op een andere plek vreselijk behandeld en misbruikt, zowel mentaal als lichamelijk. Terwijl hun oom Paki probeert om via een kerkgemeenschap meer kinderen te ronselen, zijn er gelukkig ook mensen die zich inzetten om deze kinderen te helpen.
Marianne de Ruijter geeft in het begin van het boek de sfeer van het leven in Ghana goed weer.
Er zijn mooie woorden gegeven aan de emoties en verwachtingen van een kind en de wanhoop van hun ouders en het gemak waarmee Paki zijn zus en zwager weet te overtuigen om hun kinderen mee te geven.
Daarna wordt het boek adembenemend spannend.
Hoewel het een fictief verhaal is, besef je vooral na het lezen van het nawoord dat het op ware gebeurtenissen gebaseerd moet zijn. Het gebeurt in onze tijd, in 2021.
Omdat de verhalen vanuit de kinderen en hun oom geschreven wordt, is het veelzijdig en gaat het diep. De kinderen krijgen namelijk niets te horen, weten niet wat ze kunnen verwachten en moeten mishandelingen ondergaan.
Er zijn weinig personages uit boeken waar ik zo’n afkeer van kreeg als oom Paki om de manier waarop hij tot het einde toe liegt en bedriegt. Hoe hij geld belangrijker vindt dan een mensenleven is treffend verwoord. Je hoopt dat hij mensen ontmoet die hem tot inkeer brengen maar als dat zelfs niet lukt, zit er voor de lezer niets anders op dan het boek uit te lezen terwijl je op het puntje van je stoel zit.
Het is een afgerond verhaal, een verhaal dat verdergaat dan de gebeurtenissen zoals ze op de achterflap zijn geschreven.
Na het lezen ben je verbijsterd dat dit nog steeds gebeurt en heel blij dat er mensen zijn die deze kinderen proberen te helpen.
Marianne de Ruijter heeft laten zien dat ze schrijft met een hart voor de jeugd en dat haar boeken ook voor volwassenen geschikt zijn om te lezen.
Geef een reactie