Recensie
Het zit Barbera niet mee. Ze is onderneemster met een eigen kledinglijn. Ze is beroemd en de zaken lopen uitstekend. Dan komt ze erachter dat iemand haar dwarszit. Er komen vervalsingen en veel bestellingen worden geannuleerd. Als ze erachter komt dat haar vriend hierachter zit en haar ook nog bedriegt met een andere vrouw, is voor haar de maat vol. Ze reist incognito naar het eiland Kreta waar ze gaat helpen in de grote olijfgaard van Andres. Daar ontmoet ze Sanne, die net als zij, gevlucht is omdat ze relatieproblemen heeft. Ze worden vriendinnen en steunen elkaar in alle moeilijkheden en bedreigingen waar ze tijdens hun verblijf op Kreta mee te maken krijgen.
Eva de Wit heeft een prettige schrijfstijl en weet de spanning in het verhaal op te bouwen. Het verhaal bevat echter veel toevalligheden en het is enigszins voorspelbaar. Ook mis ik diepgang.
In de laatste hoofdstukken komt ineens de ex-vrouw van Andres weer terug, wat de nodige strubbelingen geeft. Mijns inziens doet dit laatste gedeelte afbreuk aan het verhaal en voegt het verder niets toe.
De titel: ‘Winter op Kreta’ dekt de lading niet. Persoonlijk zou ik gekozen hebben voor: ‘Vlucht naar Kreta’.
Al met al een boek om even de dagelijkse beslommeringen te vergeten en je te wanen op een Grieks eiland vol spanning en romantiek.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
202346
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Zorgpoëzie, een nieuw woord binnen Nederland, uitgevonden door de samensteller van deze bundel vol rijke gedichten. Uit het verleden, zoals van Willem Elschot, maar ook uit het heden zoals van Typhoon.
Centraal staat het leven vol zorg, van geboorte tot het sterven. Gedichten met emotie, maar ook hilarisch, vol tranen, maar ook met een lach, vol boosheid, maar ook dankbaarheid. De verbeeldingskracht van de dichters is belangrijk voor ons, misschien juist wel in deze tijd.
Een gedicht lezen in plaats van de zoveelste persconferentie, poëzie proclameren tijdens de begrafenis van dat familielid dat stierf aan corona, even je gedachten richten op wat dichters ons nagelaten hebben.
Het is een dikke bundel geworden. De meeste dichtbundels zijn vrij dun, maar hier vinden we maar liefst 150 pagina’s vol. Zeer uiteenlopende dichters komen aan het woord, ook sommige die voor mij nieuw waren, al zijn ze reeds gestorven.
Als fan van Annie M.G. Schmidt een klein citaat over het lichaam:
“Het lichaam is een kostelijk bezit,
maar ’t heeft wel allemachtig veel kapsones!”
Deze bundel is een geschenkboek voor de gezondheidszorg. Maar de doelgroep is natuurlijk veel breder; we hebben immers allemaal in ons leven met de zorg te maken. Nog voordat je geboren wordt is er zorg voor je, bij je geboorte, tijdens je leven en tijdens het sterven. Daarom een bundel voor iedereen. Ook voor mensen die nog niet zo bekend zijn met het lezen van poëzie.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
202345
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Nadat het volk Israël uit Egypte is getrokken, verblijven ze in de woestijn Sinaï. Het boek begint met de geschiedenis van het gouden kalf. De Levieten doden iedereen ongeveer drieduizend man die voor het beeld gebogen hebben en het offers hebben gebracht. Onder hen is Tareq, de man van de half-Egyptische Dvorah. Nu is ze met haar zoontje Matti afhankelijk van haar vreselijke zwager Hassam. Dvorah begrijpt niet hoe hij aan het zwaard van de Levieten ontkomen is. Ze wil zo gauw mogelijk onafhankelijk zijn en wil als vroedvrouw aan de slag. Ze meldt zich aan bij Reva, een vroedvrouw met aanzien bij de Israëlieten.
Shira’s moeder gaat ervan uit dat haar dochter - net als zij - weefster wil worden. Maar Shira wil graag vroedvrouw worden. Ze komt ook bij Reva in de leer en ze leert snel. Dvorah echter, heeft een ontzettende hekel aan haar.
Intussen is Shira verliefd geworden op Ayal. Hij kust haar op een moment dat (denken ze) niemand hen ziet. Shira is helemaal in de wolken maar op een moment dat er een bevalling afschuwelijk misgaat, ontdekt ze dat het de vrouw van Ayal betreft. Shira durft het vak niet meer uit te oefenen.
Er komt ruzie tussen de Israëlieten en de vreemdelingen die met hen meegetrokken zijn. Kiya, de hoofdpersoon uit het eerste deel, heeft hier ook mee te maken.
Net als het eerste deel is dit een boeiend boek. De innerlijke strijd van Shira en Dvorah zijn realistisch en aangrijpend beschreven. Het verhaal is afwisselend vanuit het ik-perspectief van Shira en Dvorah geschreven.
Een dingetje klopt niet: iemand zegt dat zijn broer tien maanden ouder is dan hij. In die tijd gaven de moeders hun kinderen drie tot vijf jaar borstvoeding en werden ze zo snel na de geboorte van een kind niet zwanger.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
Recensie
Op bladzijde 36 van dit debuut vind je een korte uitwerking van de titel: Niets ontgaat ons. Door het ik-perspectief word je direct met je haren in het verhaal getrokken. Als lezer ben je deze veertienjarige jongen, die de begeleiding van zijn vader hard nodig heeft. En ook van een moeder, maar zijn moeder heeft een psychiatrische aandoening, die behoorlijk heftig uitpakt. En zijn vader is ook maar een mens. Door in het hoofd en het lichaam van Koen te zitten, voel je zijn onmacht, zijn zoeken naar een uitweg, zijn lijden onder de diepe gebrokenheid thuis. En je beseft tegelijkertijd dat Koen slachtoffer is van manipulatie en verwaarlozing, ook al doet hij alsof hij sterk en gezond is. Hij is onvermijdelijk en ongelooflijk vreselijk slachtoffer. Hij zit volkomen vast binnen dit gezin en hij weet het. Hij verlangt naar een beter leven, een mooie toekomst, maar hij heeft geen idee hoe hij vandaag verder moet, zo moet hij alert zijn op de uitingen van zijn moeder en de gedragingen van zijn vader. Hij is hun vader en moeder tegelijk en af en toe doet hij een poging om dit aan de kaak te stellen, bijvoorbeeld door weg te lopen. Maar het werkt niet goed uit. Er komt geen besef van verantwoordelijkheid bij zijn ouders, in ieder geval niet lang genoeg om Koen een veilig en goed thuis te geven. Het feit dat Koen niets ontgaat, breekt hem af en drijft hem tot het uiterste. Omdat je al het hele boek vanuit hem meeleeft, vind je het uiterste niet meer dat wat het wel zou moeten zijn. Er komen vragen naar boven. Als je dit boek met een leeskring leest, kun je het er samen over hebben wat de grenzen zijn tussen goed en kwaad. Neemt Koen een juiste beslissing terwijl hij zoveel van zijn ouders en zusje houdt? Hebben we genoeg oog voor tieners die voor ouders zorgdragen? Weten we wat er achter de voordeur van onze familieleden of buren plaatsvindt? Of weten we zelfs wel wat er achter onze eigen voordeur plaatsvindt?
Koens liefde voor de natuur en zijn ontluikende liefde voor een meisje maken dit verhaal zowel luchtiger als meer compleet.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
202343
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Voor wie denkt dat de wereld er in en vlak na de Tweede Wereldoorlog eenvoudig uitzag: (o.a.) de V.S. waren wit en Nazi-Duitsland was zwart, is deze roman best een eyeopener. Het Bluebird-project, dat als achtergrond dient van het boek van Sharon Cameron, en dat echt heeft bestaan, was een plan waarin Duitse artsen, die veroordeeld hadden moeten worden vanwege oorlogsmisdaden, niet bestraft werden, maar werden ingeschakeld door de CIA. En dat bij omstreden experimenten.
Hoofdpersoon Eva heette eerst anders: Inge. Na de oorlog verandert Inge haar naam namelijk in Eva Gerst, om zo makkelijker naar de V.S. te kunnen reizen. Daar gaat ze op zoek naar haar gevluchte vader, één van de betrokken artsen. Ze is op zoek naar gerechtigheid.
Af en toe vind ik het verhaal wel wat breedsprakig, zeker wanneer het gaat om de weinig interessante vriendin Birgit, die op een gegeven moment plotseling uit het boek verdwijnt.
Maar over het algemeen is de roman spannend. Het onderwerp is ook boeiend, al had ik wel graag wat meer over Bluebird gelezen.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
202342
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Jaren geleden las ik ‘Herinneringen,’ de autobiografie van Anna Snitkina, de jonge secretaresse van de beroemde Russische schrijver Fjodor Michailovitsj
Dostojewski. Een boek waarin ze vooral veel lof toezwaait aan haar echtgenoot. Maar haar daadwerkelijke leven met hem was een stuk lastiger dan je op grond van haar eigen werk zou vermoeden. Vaak biedt een biografie een eerlijker beeld van iemand dan een autobiografisch boek, en ook bij ‘De muze van de gokverslaafde’ is dat absoluut het geval.
Want gokverslaafd was Dostojewski. Al kenden ze die term nog niet in de tijd dat hij en zijn jonge vrouw in Duitsland leefden, en hij daar casino’s bezocht.
Casino’s die er prachtig uitzagen maar waarin hij zoveel geld vergokte dat hij en zijn gezin regelmatig straatarm raakten.
Heel interessant om te lezen maar Anna moet het soms knap benauwd hebben gehad. Ze moest keer op keer persoonlijke bezittingen naar de lommerd brengen om de ‘hobby’ van haar echtgenoot te kunnen bekostigen. Eenmaal zelfs haar eigen trouwring.
Gelukkig was Anna een pittige dame, die erin slaagde om het leven van haar briljante maar tegelijk lastige achtgenoot in steeds betere banen te leiden.
Er wordt gezegd dat achter elke beroemde man een krachtige echtgenote schuilt. In dit geval was dat waar.
Ik vind het een prachtig boek dat vaak leest als een roman. En ik krijg zin om (weer) een boek van Dostojewski te gaan lezen.
Toch wel met andere ogen.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
202341
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Het duurde niet eens een alinea of de auteur had me te pakken. Ik voelde me zo afgewezen, dat ik direct ongelooflijk veel weerstand voelde om dit boek te recenseren. Ze schreef namelijk (in een persoonlijke context) dat luidruchtige mensen die vooral zichzelf graag horen praten van jongs af aan in haar irritatiezone zitten. Laat ik me nu toch ongelooflijk aangesproken voelen. En het werd met mij nog erger. Ze bleek ongeveer net zo’n opvoeding gekregen te hebben als ik. Dus ik werd ongelooflijk geconfronteerd met hoe het vroeger is gegaan en hoe erg ik mij veroordeeld heb gevoeld omdat ik in een milieu waarin je je als vrouw stil en bescheiden dient op te stellen, luidruchtig, enthousiast en op het podium van ieders aandacht leefde. Gaandeweg ontdekte ik tijdens het lezen van dit boek tot mijn stomme verbazing dat mensen de schrijfster als enthousiast beschrijven! En ik dacht: Dat is toch wel mooi als je van verlegen en op de achtergrond naar spreekster kunt groeien en daarbij ook nog geestdrift voor het onderwerp kunt overbrengen.
Maar wat herkende ik mij in haar zoektocht naar Wie God werkelijk voor je kan zijn en hoe wonderlijk Hij werkt dwars door alles heen. Het maakt niet uit waar je vandaan komt of hoe je karakter is.
Confronterend waren de beschrijvingen van de dualiteit van het milieu te midden van de Nederlandse cultuur als de geredden tegenover de ongelovigen, het wij/zij denken. Door mijn karakter ben ik veel eerder dan de schrijfster uit het milieu gevallen omdat noch ik noch de omgeving elkaar konden verdragen. Het kon niet anders of ik vond mijzelf al heel jong terug in de evangelische stroming maar nu ik – twintig jaar ouder dan de schrijfster - op mijn weg met God aandacht en stilte, contemplatie en weloverwogen beslissingen veel meer ben gaan waarderen, snap ik iets meer van wat zij schrijft. Het was voor mij bijzonder om te ontdekken dat een zaakgericht en tot introversie neigende persoon een podiumdier kan worden en ik, die er van jongs af aan dacht dat ik alleen maar kon leven vanaf een podium en van aandacht en goedkeuring van mensen, heb ontdekt dat het een-op-een contact en zelfs het eenrichtingverkeer van achter de computer vandaan mij in de flow brengt waarvan ik denk dat het de rivier is die van God vandaan komt.
Maar er was meer: ik heb ook altijd het verlangen gehad mensen met God te laten kennismaken zoals Marijke dat is gaan doen. En ja, dat maakt me jaloers op wie zij is en op haar houding van nederigheid en overgave.
Hoe kwetsbaar ben je als schrijfster als je vertelt over je eigen leven. Wat een moed om dat te doen. Dat besef drong heel sterk bij mij door. Dat dwingt bewondering af. Daarom vind ik het lastig om te vertellen dat ik me ook erger aan het licht dat over alles heen ligt: alles komt goed, wat er ook gebeurt, God is erbij en Hij laat je niet in de steek. Ik denk dat dat zo is, maar wat als je je kind verliest, je zelf het leven verliest of je met een dubbele hypotheek komt te zitten. Ik ben ervan overtuigd dat Marijke daarover nagedacht heeft, maar ik vind het getuigenis in haar boek raken aan de leer dat als je gelooft en bidt, het toch beter uitpakt en God ervoor zorgt dat je gelukkig bent. Misschien is dat zo, misschien ook niet. Daar ben ik zelf nog niet uit. Maar na het lezen van het getuigenis van Sebastiaan van de Graaf in: Omgaan met tegenslag, doet het verhaal van Marijke iets oppervlakkig aan.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
202340
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Het grootste gedeelte van het boek speelt zich af in Europa en Siberië tijdens de Tweede Wereldoorlog. De oorlog heeft invloed op verschillende gezinnen en die voor moeilijke keuzes staan. Grote geschiedenisfeiten komen naar voren door de ogen van mensen die de effecten ervaren in hun eigen leven. Charles wordt door zijn vader naar Schotland gestuurd waar hij het een en ander meekrijgt van de oorlog en Oswald wordt als krijgsgevangene van de Russen slecht behandeld en overleeft ternauwernood de verschrikkingen.
In Zuid-Afrika komen ze elkaar tegen en komen ze (voor de lezers van de andere boeken van Irma Joubert) een oude bekende tegen. Dan wordt het een heel andere strijd.
“Ik ben oud geworden maar hij is jong en knap gebleven.”
Irma Joubert weet de lezer te verbazen en te ontroeren door weer een boek over de Tweede Wereldoorlog te schrijven waarin de grote geschiedenisfeiten en vaak onbekende situaties zo beschreven worden dat het lijkt alsof ze erbij is geweest. Zo gedetailleerd en rekening houdend met gevoelens en de afkomst van de mensen die een rol spelen in het verhaal.
Het duurt lang voor Zuid-Afrika in beeld komt, maar omdat het verhaal van Charles en Oswald zo intens en ontroerend en bij vlagen spannend is, vergeet de lezer helemaal dat de achterflap nog een detail uit het verhaal vertelt. Dat van Mentje.
Voor liefhebbers van verhalen uit de Tweede Wereldoorlog is dit het boek om meer te weten komen over hoe de oorlog mensen uit verschillende landen heeft gevormd en welke invloed hij heeft op hun verdere leven. Irma Joubert schrijft met mooie zinnen, begrijpelijke dialogen waarbij opvalt hoe ze de ervaringen beschrijft vanuit het perspectief van Charles op zevenjarige leeftijd. Oswald ziet zijn makkers een voor een bezwijken maar probeert vast te houden aan de idealen waarvoor hij naar Rusland ging. Zijn strijd is levensecht beschreven. De kou en ontberingen komen levensecht binnen. Alles is met respect en zonder oordeel beschreven. Ze wil ieders verhaal vertellen.
De beschrijvingen van hun ervaringen in Zuid-Afrika na de oorlog zijn realistisch met een vleugje romantiek.
In een thuis in Afrika vertelt Irma Joubert het verhaal van oude bekenden en nieuwe personages. Ze schreef hiermee een mooie afsluiting van een bijzondere trilogie.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
202339
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
De auteur heeft geprobeerd het lijden dat hij in zijn eigen leven en van anderen om zich heen ziet een stem te geven. Ieder mens krijgt te maken met lijden en zo constateert De Graaf, daar wordt in de christelijke kerken en gemeenten niet altijd goed mee omgegaan. Wellicht omdat ieder mens en ieder lijden anders is maar ook omdat mensen zich verschuilen achter te gemakkelijke conclusies en antwoorden die zij menen te kunnen zeggen vanuit de Bijbel. Hij merkt op dat mensen die genezen in veel kerken een podium mogen hebben, een plaats en een tijd om ervan te vertellen, terwijl aan mensen met een voortdurend of hevig lijden voorbij wordt gegaan. Maar hoewel ieder mens zijn eigen rugzak draagt en verantwoordelijk blijft voor zijn eigen weg met al het lijden dat erbij hoort, kunnen wij samen belemmerende keien op de weg optillen en wegdragen. Hoewel het soms wel zo ervaren wordt zijn we in wezen niet alleen, maar dat neemt niet weg dat tegenslag en lijden ondraaglijk zwaar kunnen zijn. Het is deze erkenning die ik steeds terug hoor. Het boek lijkt een pleidooi tegen de cultuur van het geluk en de maakbaarheid, die ook in de christelijke beleving is binnengeslopen. De schrijver stelt in het boek dat er tegenslag is altijd en bij elk mens in het eerste hoofdstuk.
In het tweede hoofdstuk raakt hij aan mensen in de Bijbel die op de een of andere manier zich wel of juist niet afvroegen waarom het leed hen trof. De titel van dat hoofdstuk: de oorzaak van het lijden is niet de vlag die de lading dekt, wat Sebastiaan zelf ook al constateert. Hij benadert de mens en zijn wanhoop. Het gevoel bij het lijden en niet zozeer hoe het in de schepping of je leven is binnengekomen. In het eerste hoofdstuk geeft hij al aan dat sommig lijden komt door eigen keuzes. Goede en slechte keuzes en dat ander lijden je gewoon overkomt. Hoofdstuk drie gaat over mensen die tegenslag hebben ervaren en hoe God hierin voor hen was of later bleek er voor hen te zijn. Het is een geheim hoe mensen kunnen zeggen deze tegenslag niet hebben willen missen in hun leven, juist omdat zij hierin God beter leerden kennen of nieuwe dingen over zichzelf hebben geleerd. En natuurlijk is dat geen reden om naar tegenslag te verlangen, want er is ook tegenslag waarbij God verder weg lijkt of dat je domweg een stuk van je leven verloren hebt en dat lange sporen in de toekomst trekt. De Graaf laat steeds de verschillende kanten zien van het onderwerp dat hij aansnijdt en is daar heel eerlijk en precies in. Toch laat hij ook nergens de kans liggen om te constateren dat in alle tijden en op alle plaatsen God zielsveel van je houdt en precies kan meevoelen in wat je meemaakt.
De Graaf is uit op troost. Troost van God en troost van mensen. Wat hij schrijft over rouw in hoofdstuk 6 kan een hulp zijn als jij te maken hebt met pijn en verlies. Het boek reikt aan dat alles waar je doorheen gaat er mag zijn. Dat er plaats mag zijn en tijd om dit te doorleven. Hoofdstuk 7 gaat over de duisternis van depressie en hoofdstuk 8 is een persoonlijke geschiedenis van hoe verlies in het leven van de schrijver een rol heeft gespeeld en hoe hij ermee is omgegaan.
Achter in het boek staan vragen waardoor je het geschrevene nogmaals op je in kunt laten werken of waardoor je je nieuwe aspecten eigen kunt maken.
Er is een literatuurlijst van boeken gegeven.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie:
202338
Auteur
Type boek
Recensie
Datum
Waardering
Recensie
Leonie Bouwman heeft is een actieve en creatieve vrouw die voor ze ‘Buigen en regenbogen’ schreef, het boek ‘De scherven van mijn vader’ heeft geschreven. Zij is degene die de brieven vond en er dit boek over schreef.
Mathilde vindt tijdens het leeghalen van het huis van haar ouders een oud klepbankje met heel veel brieven. Deze brieven staan centraal in het boek dat Leonie Bouwman erover schreef. Maar eerst maken we kennis met Josephina en haar man Hendrick die in Spanje wonen.
Haar moeder Josephina vertelt in het begin dat ze leeft met een groot geheim waar haar man nooit achter mag komen. Dat wekt de nieuwsgierigheid van de lezer.
Leonie Bouwman laat door dit boek zien wat de kracht en de meerwaarde is van geschreven brieven. Ze heeft veel van de brieven letterlijk verwerkt in het verhaal en zo de lezer meegenomen in de geschiedenis van haar familie waarin grote gebeurtenissen voorkwamen, zoals de Tweede Wereldoorlog. Haar oma werd gevangengenomen door de Japanners en maakte verschrikkelijke dingen mee die generaties later nog doordenderen in de familierelaties.
De brieven zijn aangevuld met verhalen uit Nederland en Nederlands-Indië. Ze worden ontvangen en herlezen en gedeeld (of niet). De manier waarop misverstanden worden uitgesproken op papier en hoe de grote wereldgeschiedenis klein wordt in de vorm van hanenpoten en buitenlandse postzegels, is interessant.
De lezer moet wel een lange adem hebben voor hij of zij bij het eigenlijke verhaal komt. Gelukkig wordt het gat opgevuld met mooie gedachtes en het verhaal over de weg die Mathilde heeft bewandeld om zover te komen om dit boek te schrijven. Ze maakt sprongen in de tijd die ervoor zorgen dat er meer begrip komt voor de kern van dit verhaal. Het kan ook chaotisch overkomen maar mijn advies is: Doorlezen, want pas nadat je het hele verhaal kent, snap je de boodschap die achter in het boek staat. Die heb ik apart voor mijzelf genoteerd zodat ik er met een glimlach aan terug kan denken. Jullie mogen het zelf ontdekken.
Tijdens het lezen en beleven van het verhaal van haar geschiedenis, wordt Mathilde ook geïnspireerd tot het schrijven van gedichten die raken en anderen kunnen bemoedigen. Ik hoop op een gedichtenbundel van Leonie want ook deze kunst beheerst ze goed. Het verhaal en haar gedichten raakten mij en ik moest het boek regelmatig wegleggen. Niet te ver weg want ik bleef nieuwsgierig naar hoe het Magda, Sophia en Josephina verging: personages zo mooi beschreven dat het bijna als familie voelt.
Jouw waardering
Like en deel deze recensie: