Boekenmening

Kim & Krickett Carpenter hebben iets bijzonders gedaan; ze hebben hun trouwbelofte gehouden in een tijd dat het niet vanzelfsprekend was en onder omstandigheden die anderen hun zeer waarschijnlijk niet na zouden doen. Tien weken nadat ze zijn getrouwd, krijgen ze in november 1993 een ernstig auto-ongeluk, waarbij Krickett hersenbeschadiging oploopt en uiteindelijk haar korte termijngeheugen kwijt is. Daarom kent ze de man met wie iedereen zegt dat ze getrouwd is niet meer. Ze heeft geen herinneringen aan hun verkeringstijd en hun huwelijk. Kim besluit trouw te blijven aan zijn belofte om haar ook in tijden van nood te beschermen, ook al moet hij daarvoor een heel 'nieuwe' Krickett leren kennen.

Dat is hun verhaal en dat verhaal 'verkoopt' en raakt heel veel mensen. Sinds de media hun verhaal heeft ontdekt in het voorjaar van 1996, hebben de Carpenters meerdere interviews gegeven en zijn ze televisie geweest. Door publiciteit zijn ze regelmatig sprekers in kerken of gespreksgroepen. Nu is hun verhaal verfilmd is en te zien is in de bioscoop als 'The Vow'.

Bij de film hoort dit boek. Als je het boek ziet liggen en denkt een heerlijk romannetje in handen te hebben dan kom je van de koude kermis thuis, want de film is veel romantischer dan het boek. De film heeft wel hetzelfde thema; vechten voor je liefde, maar de hoofdpersonen hebben een andere naam en maken andere dingen mee en bovenal is er geen ruimte voor het geloof in God. Als je het inspirerende verhaal van de Carpenters wil weten, moet je dit boek lezen. Hoewel op de voorkant als schrijvers zowel Kim en Krickett Carpenter staan, is het vooral Kim die hun verhaal vertelt met sporadisch een paar fragmenten vanuit Kricketts gebedsdagboek en een brief.

Kim is een honkbalcoach in Las Vegas, New Mexico, in de Verenigde Staten. Hij is open en eerlijk als hij recht toe recht aan zijn verhaal opschrijft. Je leert hem kennen als iemand die het leven positief benadert. Hier en daar vond ik hem zelfs eigenwijs (wie verlaat nou het ziekenhuis, als hij nog maar nauwelijks is behandeld voor de ernstige verwondingen van het auto-ongeluk?) maar ook oprecht in het toegeven van zijn fouten.

Hoewel hij hulp heeft gehad bij het schrijven, blijkt dat nauwelijks in de stijl. Ik vermoed dat dit het verhaal is zoals Kim Carpenter het graag vertelt. 'En dus' en 'toen' verbinden zijn verhaal van het een naar het ander, met regelmatig een verwijzing naar de toekomst. Hoe Krickett het allemaal heeft beleefd, merk je alleen via de fragmenten van haar gebedsdagboek. Daaruit blijkt dat ze heel spiritueel is. Heel terecht wordt opgemerkt dat het opmerkelijk is, dat de relatie die Krickett met God had, niet veranderd is na haar ongeluk. Het maakt je wel meer nieuwsgierig naar haar persoonlijke verhaal.

In het boek krijgt God alle eer; voor zowel Kim als Krickett is het duidelijk dat zij zich niet aan de trouwbelofte hadden kunnen houden zonder hun relatie met God. Het geloof komt al gauw ter sprake in het boek, tijdens hun verkeringstijd. Tijdens hun eerste afspraakje lezen ze (hoe toevallig?) het boek Job. Je merkt dat ze God bij al hun beslissingen willen betrekken. Ook als Krickett zeer ernstig gewond is en in coma ligt, wordt er intensief gebeden.

Het is moeilijk om kritiek te geven op een persoonlijk verhaal, maar persoonlijk vind ik dat het wel wat meer de diepte in had gekund. Het is vaak een opsomming van gebeurtenissen met weinig dialogen. Er zijn weinig woorden gebruikt voor gedachten. Ik wil het cliché niet gebruiken, maar het is toch Amerikaans; alles moet snel, direct en ook de aandacht, die er in dit boek is voor hoe het met de Carpenters is gegaan nadat zij ontdekt zijn door de media, is een beetje te veel van het goede. Dat ik het boek toch meer dan 3 sterren geef, komt vooral omdat het verhaal het hoe dan ook waard is om doorgegeven te worden.