Boekenmening

De kracht van stille mensen

Sophia Dembling is schrijfster en spreekster en introvert. Dat blijkt duidelijk uit dit prachtige boekje De kracht van stille mensen dat zij heeft geschreven om aan iedereen duidelijk te maken wat introversie nu precies. Ook ik haal steevast ‘verlegen’ en ‘introversie’ door elkaar, maar dat is nog maar één denkfout in onze extraverte cultuur. Als ik haar opsomming hoor over hoe wij met introversie omgaan, dan denk ik: Sophia Dembling heeft gelijk en dit moet iedereen lezen, of je nu introvert of extravert bent. Want, dat is het mooie van haar boek, deze twee vullen elkaar prachtig aan! We kunnen niet zonder elkaar. De introvert heeft de extraverte mens nodig en andersom.

Mensen die graag alleen zijn, zijn niet per se egoïstisch of zelfs narcistisch. Mensen die opzien tegen het zoveelste feestje zijn niet asociaal. Mensen die tijd nodig hebben om over een besluit na te denken, zijn niet altijd uitstellers of treuzelaars. Soms zijn deze mensen gewoon introvert. En dat is niet negatief. Het is gewoon wat het is. Als je introvert bent, denk je graag na en het liefst alleen op een stille plek. Daar kun je weer opladen. In tegenstelling tot de extravert die het liefst gelijk aan de slag gaat en heel graag samen met anderen is op een plek waar ‘het gebeurt’. Daar laden zij weer op.

Beide type mensen heb je nodig in het gezin, op school, op het werk, in de maatschappij, in de politiek, in de wetenschap, in de kerk, in de economie en in de zorg. Ik vind het geweldig mooi dat Sophia schrijft over dit onderwerp. Het helpt de lezer zichzelf en de ander beter te begrijpen en beter met zichzelf en de ander om te gaan.
Het boek is prettig geschreven en staat vol herkenbare situaties en eigen overtuigingen, die je eventueel wel of niet herkent voor jezelf of de ander. Dat is het prettige aan het boek. De schrijfster is een introvert persoon met een eigen karakter. Je leert haar ook direct een beetje kennen door haar boek. Je ervaart al op de eerste bladzijde haar eigen opluchting: “Ik heb geen hekel aan mensen. Ik ben niet onaardig of verwaand. Ik ben niet verlegen of contactgestoord...”

Opgezadeld met elkaar

Abigail Stuart heeft geen eigen plekje in de wereld. Als een stervende soldaat haar ten huwelijk vraagt, lijkt dit een goede uitkomst. Als wederdienst vraagt hij haar voor zijn zus te zorgen. Maar al snel blijkt dat alles anders is. De overleden Jeramiah Calhoun blijkt bij zijn zus en moeder op een stoeterij te wonen. Dit leidt tot vele misverstanden, maar Abigail geeft niet snel op.

Dit boek is een echte liefdesroman. Het verhaal begint veelbelovend. Maar al snel weet je dat het uiteindelijk draait om Abigail en Jeremiah. Dan bekruipt je wel het gevoel: dit gaat nog 300 bladzijden duren voor ze elkaar ‘hebben’. En dat is ook zo. Hierdoor zit er weinig spanning in het boek, hoe de auteur het ook probeert met een aantal zijwegen.

De schrijfstijl is beslist goed. Jennings is dan ook een veel gelezen en ervaren auteur. Dat kun je merken. Het boek leest prettig en vlot. Het is duidelijk een christelijk boek, bijna iedereen in het boek is gelovig. Dat past ook bij de tijd waarin het speelt. Er zit geen echte christelijke boodschap in het verhaal, het draait vooral om de romantiek. Wel kunnen we leren van de levenswijze van Abigail, haar schoonmoeder en de zus waarvoor Abigail moet zorgen. Wat betreft schrijfstijl zou ik 4 sterren willen geven, echter door het gemis aan cliffhangers en spanning kom ik niet verder dan 3,5. Maar voor de echte liefhebbers van romantiek: die vind je genoeg in dit boek!

Volg je hart

Sara woont in een dorpje boven de Poolcirkel en daar is weinig te beleven. Ze droomt van een tropische oorden en een leuke man. Want het zit haar niet mee in de liefde. Lisbeth is getrouwd met Markus maar haar huwelijk is zo saai geworden dat ze eraan twijfelt of ze nog wel verder met hem wil. Veerle komt uit Nederland en is voor haar werk in het Noorse dorp. Dan krijgt ze bericht dat het bedrijf waar ze werkt failliet is en dat er zelfs geen geld meer is voor haar terugreis.

In het dorp woont de excentrieke Grethe, die de drie dames een interessante reis aanbiedt in haar tot camper verbouwde bus. Het wordt een reis vol verrassingen. Tijdens deze tocht leren ze allemaal om hun hart te volgen.

Een vlotlezende roman van deze veelgelezen auteur. Er zit humor en spanning in en een interessant stukje geschiedenis.

Wish you were here

Tamar is enig kind en eigenlijk nog maar net het huis uit om te studeren, hoewel ze nog elke zaterdag terugkeert naar de supermarkt in haar oude woonplaats om er te werken. Plotseling overlijdt haar vader na de eerste dag van het nieuwe studiejaar als ze net in haar studentenkamer is weergekeerd. De laatste mail die ze haar vader stuurt komt hij nooit onder ogen. Je komt het verhaal heel sterk binnen met Tamars beleving van die eerste dag. Een heerlijk zomerse dag. Syl is Tamars beste vriendin en Jesse doet zijn best om Tamars vriend te worden, wat hem uiteindelijk ook lukt. Gelukkig zijn deze twee prachtige mensen in haar leven, want ze heeft ze hard nodig om in de tijd na haar vaders overlijden overeind te blijven, want alles komt daarmee op losse schroeven te staan. Zelfs haar eigen geschiedenis.

Door een opmerking van haar oma komt Tamar erachter dat er meer dingen in het leven van haar vader en moeder zijn geweest, dan zij altijd heeft gedacht. Daardoor komt ook het beeld dat zij van haar ouders had in een ander daglicht te staan. Tamar houdt haar tranen binnen, ze kan niet huilen, maar op verschillende momenten komt het verdriet toch naar buiten en soms op manieren die zij niet wil maar die haar min of meer overkomen. Ze worstelt met de rouw over de vader zoals zij hem gekend heeft en met de pijn die haar vader alsnog veroorzaakt doordat ze een zoektocht aangaat, die het beeld van haar vader beïnvloedt. Tegelijkertijd groeit haar liefde voor Jesse en twijfelt ze over diezelfde liefde.

Wish you were here is een mooi boek over loslaten en terugvinden.

Geen grappen God!

Toen dit boek bij Boekenmening binnenkwam wist ik meteen dat ik degene zou zijn die het ging recenseren. Het verhaal leek op dat van mij!

Al 22 jaar had ik de ziekte multiple sclerose. Op mijn negenentwintigste kreeg ik vage klachten en moest ik naar het ziekenhuis. Na een aantal onderzoeken kreeg ik de boodschap: u mag naar huis, we kunnen niets voor u doen. Ms is een ongeneeslijke ziekte. Het zal alleen maar erger worden. Dat kwam hard aan; in het ziekenhuis was ik zelfs nog verder achteruitgegaan. Ik kwam lopend het ziekenhuis binnen en ging er in een rolstoel uit. Die rolstoel bleef ook. Mijn situatie werd snel slechter. Er kwamen aanpassingen in huis; daarmee kon ik me uiteindelijk zelf thuis redden. Maar buiten de deur moest ik de rolstoel blijven gebruiken.

Jaren van een ziekte die gepaard gaat met het onverwachts uitvallen van lichaamsfuncties is slopend. Daardoor kwam twee keer een periode van depressie. Die tijden waren verschrikkelijk. Twijfelen aan je geloof, God niet meer kunnen vinden en geen troost in je leven ervaren. Ik voelde me als Job, een uitzichtloze situatie. Toch bleek dat er wel degelijk uitzicht was; God stond naast me, terwijl ik dat niet zag. De periode van depressie ging langzaam voorbij.

Enkele malen is er voor me gebeden. Meteen in het begin van de ziekte. Later ben ik een keer naar Jan Zijlstra geweest en ook Wilkin van de Kamp heeft een keer met me gebeden. Niets! Ik heb me op een gegeven moment verzoend met mijn lot. Als dit mijn weg was zou ik leren die weg met God te gaan. In 2011 besloot ik heel bewust mijn leven opnieuw volledig aan God te geven en een discipel van Jezus te zijn.

In oktober 2015 kwam ineens de gedachte op dat ik nog eens wilde bidden om genezing. Gewoon, in mijn eigen bed, voor het slapengaan. Nadat ik dit gedaan had ben ik gewoon gaan slapen. Er was geen gevoel van genezing, geen vreemde warmte of bijzondere ervaring. Maar de volgende dag wist ik het meteen; er zat kracht in mijn lichaam die ik 22 jaar niet gehad had. Ik vertelde het mijn man Kees en hij zei: “Kom, we gaan wat uitproberen”. Samen gingen we ‘wandelen’. Tot mijn verbazing kon ik veel verder lopen. De dagen daarna kwam er steeds meer bij. Zelfs mijn stem veranderde, (ook de stembanden waren aangetast). Ik kon weer muziek maken met mijn handen en handwerken. En, heel belangrijk: geen zenuwpijnen meer.

De reacties uit het boek van Corlien Doodkorte heb ik ook ervaren. Soms ongeloof, maar ook veel verbazing. En van christenen om ons heen heel veel vreugde. Nadat ik in de kerk een getuigenis had gegeven leefde de gemeente gewoon op. Dit hadden we nog nooit meegemaakt. Ik ben lid van een reformatorische gemeente en sowieso krijgt zelden een vrouw het woord in een kerkdienst en nu mocht ik getuigen van de grote daden van Jezus! Geweldig was dat.

Inmiddels zijn we een jaar verder en lees ik het boek ‘Geen grappen, God’. Dat is een uitdrukking die ik kan begrijpen. Zelfs nu twijfel ik soms nog. Er is geconstateerd dat in mijn hersenen nog te zien is dat ik ms heb. Dus net als bij Corlien is het niet helemaal weg. Toch wel spannend. Aan de andere kant geniet ik optimaal van wat ik gekregen heb. Ik merk dat de tijden van aanbidding anders zijn geworden. Ze zijn doorleefd. Ik kan zelfs zeggen dat God de 22 jaar van ziekte gebruikt heeft ten goede. Ik was een ongeduldig mens en heb geleerd geduld te hebben. Ik heb leren luisteren naar andere mensen die iets mankeren. Dit wil ik gaan gebruiken in Gods koninkrijk. Vol verwachting kijk ik naar de rest van mijn leven.

Wel werden we erbij stilgezet dat het lijden in dit leven blijft. Een halfjaar na mijn genezing kreeg Kees een hartinfarct. We leven in de eindtijd, Gods koninkrijk is nog aanstaande. We mogen af en toe een glimp opvangen van wat komen gaat doordat Jezus wonderen doet. Juist ook genezing geeft een diep verlangen: Maranatha, kom Here Jezus, ja, kom haastig.

Cora van Dijk
13 december 2016

Geen grappen God

Met het gezin gaat Corlien naar een christelijke conferentie van ‘Vrij zijn’. Het is Goede Vrijdag en ze hoort over het vreselijke lijden van Jezus. Dat dringt diep bij haar binnen. Jezus stierf voor onze zonden, maar Jezus nam ook ál ons lijden en onze pijn en ziekten op zich. Hij doorstond dit voor ons! Corlien hoeft niet meer beter te worden. Ze vindt rust en troost in de woorden van de spreker Wilkin van de Kamp. Toch gaat ze naar voren als er gebeden gaat worden voor de zieken. En dan gebeurt het wonder: de Parkinson is vrijwel helemaal weg. Ze kan dingen die ze al jarenlang niet meer kon.

Een heel bijzonder deel is dat van de verwerking. Corlien heeft namelijk nog wel Parkinson, maar de symptomen zijn weg. Hoe moet je daar nu mee omgaan? Dit vond ik het meest interessante deel van het boek. Vrij spreekt ze over haar gevoelens en die van de omgeving. Er staan veel reacties in die mensen hebben op haar genezing. Begripvol, maar ook afwerend. Nu het boek verschenen is, is het vier jaar geleden en nog altijd gaat het goed. Wat een fijn besluit van een indrukwekkend boek.

HIER vind je nog een persoonlijk verhaal van mijzelf, Cora, ik genas ook, van multiple sclerose.

Balans

Balans bevat 12 ideeën die ook in het stiltedagboek Adem de dag staan van Mirjam van der Vegt, maar dan met een concrete opdracht en een tekening, primitieve kleurplaat op de linkerbladspiegel. Het inspireert je vooral over thema’s als geven en ontvangen, loslaten zonder daarbij je zelf te verliezen. In dit kleine boekje is elk woord raak. Het lijkt wel alsof de pareltjes uit het grote Adem de dag boek hier in verzameld zijn. Ook in het klein blijkt hoeveel variatie er is om rust te zoeken. Dat kan met een Bijbeltekst, maar ook door met alle zintuigen in de natuur, of door stil te staan bij een beeld. Een boekje dat uitdaagt om echt iets te doen met wat je leest. Het zorgt ervoor dat je ervaart en begrijpt wat balans en rust voor je leven kunnen betekenen. Zoals Confucius al zei:

Tell me, I will forget
Show me, I will remember
Involve me, I will understand.

Mirjam van der Vegt heeft dit als motto in het werkboekje gezet. Door het formaat en de prijs is het een prachtig cadeautje om door te geven.

Simply single

Simply single is een columnachtige bundeling van gevoelens en ervaringen tijdens het leven van een alleen gaande. Mooi compact en heerlijk open en oprecht. Goed voor getrouwde mensen om zich te kunnen verplaatsen in wat een alleengaande kan doormaken. Natuurlijk maakt het niet uit of je wel of niet getrouwd bent, maar de positie die je in het leven in verbinding met andere mensen hebt, kan wel uitmaken in wat je meemaakt en beleeft. Ieder mens kent pijn en moeite, vreugde en extase.

Voor de alleengaande brengt het op zichzelf zijn wel situaties met zich mee die pijn kunnen veroorzaken. Anja benadrukt vaak dat ze niet zielig is, maar geeft daarbij tegelijk aan dat haar positie op sommige momenten wel pijn en verdriet met zich meebrengt. Een getrouwde man of vrouw hoeft niet te benadrukken dat hij of zij niet zielig is, iedereen gaat er zomaar van uit dat je in die positie gelukkig bent, wat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn.

Ik vind het boekje van Anja open en eerlijk. Ja, natuurlijk weet ik het wel, maar ik besef niet hoe het werkelijk is om het leven alleen door te gaan. Dat besef ik echt niet, totdat ik dit boek lees en ik met mijn neus op de feiten word gedrukt. Ben je alleengaand? Dan zul je veel van Anja’s ervaringen herkennen. Of we nu getrouwd of alleengaand zijn, we hebben mensen om ons heen nodig, die ons hun liefde en aandacht, tijd en vriendschap willen geven. Zonder die vriendschap kan geen enkel mens. En de alleengaande zeer zeker niet. Ik geef dit boek 4 sterren om de rustige openheid en de schoonheid die daarin ligt.

Verborgen bloesem

Nadat Hannah’s relatie op een tragische manier aan een eind is gekomen, neemt ze een besluit. Ze wil een nieuwe start maken en zegt haar baan op. Ze kan in Zeeland een woning huren, op het erf van Irene. Al gauw ontstaat er een warme vriendschap tussen de vrouwen.

Door Irene leert Hannah meer mensen kennen, waaronder Renze Donkersloot. Er ontstaat een enorme aantrekkingskracht tussen hen. Maar haar verleden weerhoudt Hannah ervan om een relatie te beginnen. Ze raakt in conflict met zichzelf en haar geloof. Uiteindelijk ontdekt ze de vergevende liefde van God.

Verborgen bloesem is een prachtige debuutroman met diepgang. Het boek leest heerlijk weg, ik kon het moeilijk wegleggen. Volgend jaar komt het vervolg op deze roman uit.

Bijzonder bezoek in de stal

Een prachtig prentenboek voor de peuters onder ons om samen te lezen in de tijd van Kerst. Alle dieren die in dit boek voorkomen zijn prachtig getekend. Je denkt bijna dat ze uit het boek komen wandelen om door jou geknuffeld te worden. Mooie kleuren, ronde vormen, bijna paradijselijk, want zelfs de vos haalt het niet in zijn hoofd om bij Karin de koe, de hoofdbewoonster, herrie te gaan schoppen.

De koe is super gastvrij, want als Jozef en Maria aankomen, staat ze haar warme plek af om in een hoek van de stal te gaan slapen. De mythe dat Jezus in een koude nacht wordt geboren wordt in stand gehouden, maar dat voegt alleen maar toe aan de warme sfeer in het boek. Karin de koe heeft niet veel geslapen die nacht, want ook de herders komen nog op bezoek.

Ik geef dit prentenboek 4 stralende sterren. In deze stal is zoveel te zien en te beleven!

16121

Recensie

Jouw waardering

16120

Recensie

Jouw waardering

16119

Recensie

Jouw waardering

16118

Recensie

Jouw waardering

16117

Recensie

Jouw waardering

16116

Recensie

Jouw waardering

16115

Recensie

Jouw waardering

16114

Recensie

Jouw waardering

16113

Recensie

Jouw waardering