Boekenmening

“De insteek voor dit boek wordt bepaald door het feit dat zo veel mensen min of meer geruisloos afhaken zonder dat er dwingende redenen voor lijken te zijn,” zegt de schrijver in zijn inleiding. Het lijkt of hij zeggen wil, het gebeurt gewoon waar je bij staat en je snapt niet hoe het kan.

Hij verwoordt in eerste instantie waarom hij zelf wel naar de kerk gaat. In 12 hoofdstukken zijn er redenen aangevoerd. Als hij één van de kernpunten noemt, is de auteur heel eerlijk over zijn eigen levenspraktijk. We leven in een gehaaste wereld en hoe veel tijd en aandacht heb je nou eigenlijk om met God te praten? Terecht zegt hij ook: “Dichtslibben of afstompen gaat niet samen met oprecht gebed.” Als je naar de kerk gaat, word je met je haren bij de nood van de mensen om ons heen getrokken en er wordt een appèl gedaan op jouw inbreng daarbij. Deze reden: we gaan naar de kerk om het bidden niet te verleren, is een steekhoudende. Het tegengeluid aan het eind van dat hoofdstuk geeft blijk van onkunde over de relatie met God en zijn relatie met ons.

En dan kom ik, denk ik, bij het punt waar het misschien werkelijk om gaat. Hoe blijkt onze relatie met God, zowel voor de kerkblijvers als de kerkverlaters. Uit het boek blijkt wel heel duidelijk dat de waarden en de normen binnen en buiten de kerk niet zoveel verschillen en bijna alle mensen het beste willen voor zichzelf en de ander. Uiteindelijk blijkt dat de beleving van de kinderen in de warmte en de goedheid thuis toch niet doorslaggevend was in hun keuze om hun leven toe te vertrouwen aan Jezus Christus als Verlosser en Leidsman.

Het tegenargument bij “je gaat naar de kerk om met anderen samen te zingen,” getuigt daar ook van. Het gevoel van verbondenheid op een voetbaltribune kan zelfs nog wel intenser zijn dan die in de kerk bij het zingen van het ‘clublied’. Met name in dat hoofdstuk mis ik dat je liederen van lof en eer zingt naar je Schepper en Verlosser. Er wordt met name genoemd, wat je er zelf aan hebt en niet zozeer wat in het centrum van de liederen staat.
Toch heeft dit boek me verrijkt en opgescherpt. Waarom ga ik naar de kerk en waarom wil ik zo graag dat mijn kinderen dat ook doen? Die vragen hebben wat meer kleur gekregen in die zin dat de sociale, emotionele en spirituele aspecten van de kerkgang in de tijd is veranderd. Sommige argumenten om naar de kerk te gaan zijn achterhaald. Zoals: om iets te snappen van wat anderen beweegt. Ik denk dat mensen buiten de kerk soms nog beter snappen wat andere mensen beweegt. En: om er aardige mensen te ontmoeten, lijkt me ook in dat rijtje thuis te horen. Sommige argumenten zijn mooi: om het geven niet te verleren. Ik denk dat die nooit uit de kerk zal verdwijnen, hoe de vorm van samenkomen ook zal zijn, het is het kernpunt van Jezus’ leven, Die zijn leven overhad voor zijn vrienden.

Dit boek is met name goed te lezen binnen de traditionele kerken. Helpend zijn ook de werkvormen aan het eind van het boek. Heel praktisch: Schrijf een brief aan een kerkverlater en probeer je in hem of haar te verplaatsen, probeer te vertellen waarom je hem of haar mist en wat de kerkgang voor jouzelf betekent. Dat is een mooie opdracht. En goed te doen in een sfeer van veiligheid en vertrouwen onderling. Ik geef dit boek 4 sterren om het persoonlijke karakter en de zorgvuldigheid die betracht wordt.