Dit boek bevat een verzameling columns van Sigrid die eerder op Hyves en in haar vorige boek "Bewoond eiland" werden gepubliceerd. Ook staan er enkele nieuwe columns in. Ik bewonder de schrijfster om haar moed. Ze deelt haar diepste zielenroerselen met haar lezers en schroomt niet om heel erg open te zijn over haar niet zo positieve gedragingen.

Dit is het vierde boek van Sigrid Landman. Het boek bevat columns die gaan over de donkere kant van autisme. De meest aangrijpende column vind ik: voelen met autisme. Autisten lijken geen gevoel te hebben maar dat komt omdat ze hun gevoelens soms op een onhandige manier uiten en vaak veel later dan gebruikelijk.

In deze opvolger van "Moederen met autisme" schrijft Sigrid columns over haar leven. Dit doet ze met de nodige humor en zelfspot. Ze zet duidelijk uiteen hoe het is om autistisch te zijn.

Michelle groeit op in het gezin van haar oom omdat haar moeder niet voor haar kan zorgen. Ze wordt vreselijk gepest op school en heeft geen vriendinnen. Na een zware griep krijgt ze een paniekaanval . Ze komt in een psychiatrisch ziekenhuis terecht. Na een psychotische angstaanval waarbij ze overal vlammen om zich heen ziet en denkt dat ze in de hel is beland, wordt ze overgeplaatst naar een gesloten afdeling. Ze denkt dat ze dood is en is voor niemand bereikbaar.

Als kind gedraagt Sigrid zich anders dan andere kinderen. Omdat haar moeder zich hierover zorgen maakt, laat ze Sigrid onderzoeken, maar wat haar moeder te horen krijgt is dat ze maar moet leren wat normaal kindergedrag is. Op school wordt Sigrid gepest.