Dit is het vierde boek van Sigrid Landman. Het boek bevat columns die gaan over de donkere kant van autisme. De meest aangrijpende column vind ik: voelen met autisme. Autisten lijken geen gevoel te hebben maar dat komt omdat ze hun gevoelens soms op een onhandige manier uiten en vaak veel later dan gebruikelijk. Daardoor lijkt het alsof ze ongevoelig zijn. Bij autisten kom je ook vaak de afwezigheid van emotionele reacties op slecht nieuws tegen. Dat is de schrijfster meermalen overkomen. Ze reageerde kil en afstandelijk toen ze hoorde dat haar schoonvader zou overlijden. In werkelijkheid stikte ze haast van verdriet.
Door haar vertraagde reactie op emotionele gebeurtenissen, komt ze regelmatig ongevoelig over. Dat vindt ze echt niet leuk. De tranen die ze naderhand huilt, ziet niemand. Ook de andere columns bevatten allerlei aspecten van het autisme.
Als ik dit boek in één paar woorden moet samenvatten, noem ik eerlijkheid en kwetsbaarheid. Door zo haar gevoelens en gedachten te delen, stelt de schrijfster zich heel kwetsbaar op en ik kan wel zeggen dat ik na het lezen van haar boeken een heel duidelijk beeld van autisme heb gekregen.
Geef een reactie