Boekenmening

Saskia Schouten

Omdat haar vader een financiële tegenvaller heeft, wordt Kiya verkocht als slavin. Ze komt bij een veeleisende meesteres terecht die haar keer op keer vernedert. Ze sluit vriendschap met Shira, een Hebreeuwse slavin. Als ze op een ochtend bij de Nijl komen om zich te wassen, doen ze een schokkende ontdekking. Het water is in bloed veranderd! Dat is het begin van de tien plagen.

Als de laatste plaag wordt aangekondigd, vlucht Kiya met haar broer en moeder naar Shira en haar familie. Anders zou haar broer sterven omdat hij de eerstgeborene is. Ze sluiten zich bij het volk aan en trekken mee de woestijn in. Kia heeft er moeite mee om in Jahweh te geloven, maar anderzijds… de Egyptische goden hebben haar gebeden niet verhoord.

Ze voelt zich aangetrokken tot Shira’s broer Eben. Maar hij minacht de Egyptenaren omdat ze zijn vader hebben vermoord.

Dit boeiende verhaal heb ik in een ruk uitgelezen. De schrijfstijl is mooi, de auteur laat de lezer in de huid kruipen van Kiya. Het is in de ik-vorm geschreven.

Kiya gelooft logischerwijs in de Egyptische goden en bidt tot hen. Toch heeft ze het over afgodsbeelden die overal staan. Dat is onlogisch, want als je gelooft dat het echte goden zijn, spreek je niet van afgoden. (Misschien heeft de vertalen dat gedaan, dat zou ook kunnen).

Als haar later wordt verteld over de schepping wordt er gezegd dat het verhaal van de schepping en de zondeval staat geschreven in de sterren. Dit wordt uitgelegd en is heel interessant, maar of het waar is, weet ik niet.

De beschrijving van de tien plagen is heel realistisch. Maar de doortocht door de Schelfzee is heel anders weergegeven dan in de Bijbel staat. In Exodus 14:21-22 staat dat Mozes op bevel van de Heer zijn arm uitstrekte over de zee. Er stak een sterke oostenwind op die de hele nacht bleef waaien. De zee werd teruggedrongen en viel droog. Het water rees links en rechts op als een muur.

Volgens de auteur stak er inderdaad een wind op uit het oosten maar dat was een vrieswind. De mensen zaten de hele nacht in de kou. De volgende morgen was de zee bevroren en torenhoge ijsmuren stonden naast het drooggevallen stuk zee. Volgens de Bijbel stroomt de zee terug naar haar vaste plaats terwijl de Egyptenaren midden in de zee rijden.

In dit verhaal versplintert het ijs en valt het dreunend in de kloof. Jammer dat dit gedeelte niet Bijbelgetrouw is. Het strookt niet met wat de auteur achter in het boek zegt: ‘Wanneer iets strijdig is met de Bijbel, dan onderwerp ik me altijd aan het Woord.’

Dat heeft ze hier dus niet gedaan. Jammer en vreemd.

De flaptekst bevat fouten: Kiya is Kyra en Jahweh is Yahweh.

Frea Kroese

Kiya is een tiener als ze als slavin wordt verkocht door haar vader, die plotseling voor grote schulden komt te staan. Ze woont in Egypte in de tijd dat de nakomelingen van Jakob er wonen. De Hebreeërs worden behandeld als etnische minderheid in slavendienst van de Egyptische Farao. Kiya wordt door haar degradatie in de steek gelaten door de man met wie ze zou trouwen. Haar meesteres schept er om persoonlijke redenen genoegen in haar te vernederen waar ze maar kan. Terwijl Egypte wordt getroffen door de tien plagen probeert Kiya zich staande te houden en emotioneel te verwerken dat ze in deze situatie terecht is gekomen. Haar aandacht wordt ontegenzeggelijk naar de God van de Hebreeërs getrokken en dat dwingt haar tot handelen als haar broer gedood dreigt te worden doordat de tiende plaag zich aandient.

Kiya kiest ervoor om met de Hebreeërs uit Egypte te trekken en probeert haar vertrouwen op de voor haar vreemde God te stellen, maar ze twijfelt lang over Hem die haar land en volk zoveel schade heeft gedaan. Ze komen in de woestijn waar haar opnieuw veel beproevingen wachten... Keert ze terug naar Egypte of geeft ze haar leven en toekomst geheel over in de handen van Jahweh, de God van de Hebreeërs?

Cosette blijft in haar vertelling dicht bij de Bijbelse lijn. Ik begrijp alleen niet waarom ze het water van de Schelfzee laat bevriezen, terwijl dat niet in de Bijbel staat en ze laat de wolk die boven het volk was niet als een wolk boven het volk maar als een kolom. Misschien hebben we dat te wijten aan de Bijbelvertalers, die niet goed zijn omgegaan met de woorden zoals in Psalm 105 waarin staat dat God een wolk uitbreidde als een deken over hen heen en ’s nachts als een deken van vuur. Als je denkt aan de miljoenen mensen moet dat vuur dan toch als een soort lichtsluier boven elk van hen zijn geweest, want met een licht in de verte zie je ’s nachts niet waar je loopt. Toch krijg je door dit verhaal meer het gevoel hoe het geweest moet zijn voor de mensen die emigreerden uit Egypte. De ontmoeting met Mozes vond ik mooi om te lezen. Hoe zou het zijn als wij hem ooit mogen ontmoeten? Als je je realiseert wat een ongelooflijk iets het geweest is, waar hij leiding aan heeft moeten geven. Ik heb bewondering voor de auteur omdat ze zich zo weet in te leven in het leven van de hoofdpersoon en de geschiedenissen in de Bijbel.