Boekenmening

Op golven van hoop

Als Annie Bliss op een verrassende manier ontdekt dat haar oudoom Bob hulp nodig heeft, bedenkt ze zich geen moment en reist ze terug naar het dorp waar zij als kind een tijdje heeft gewoond. In een periode waarin haar beide ouders waren uitgezonden voor hun werk, ontfermde Bob zich over haar. Annie besluit om te blijven om de zorg voor Bob op zich te nemen.

Al snel na aankomst maakt ze kennis met Jeremiah. Een aantrekkelijke maar niet gemakkelijke man. Duidelijk een man met een verleden waarover hij heel gesloten blijft. Zelf heeft Annie ook een en ander meegemaakt en zij zit midden in een verwerkingsproces. Door de gezamenlijke zorg voor Bob komen Jeremiah en Annie elkaar regelmatig tegen.

In het boek zijn twee verhaallijnen prachtig met elkaar verweven. Vanuit het heden zijn er flashbacks naar het leven van Grandbob, zoals Annie haar oudoom noemt. Langzaam maar zeker krijg je als lezer een beeld van het bewogen leven dat Bob geleid heeft. Steeds weet de schrijfster het spannend te houden. Elke keer valt er weer een puzzelstukje op zijn plaats maar tegelijkertijd word je nieuwsgierig gemaakt naar het volgende puzzelstukje. Het past allemaal naadloos in elkaar en gaandeweg wordt duidelijk hoe het verleden de verschillende personages gevormd heeft tot wie ze vandaag de dag zijn.

Hoewel het boek aanhaakt bij de Tweede Wereldoorlog is dat niet zozeer het thema. Dat thema zit verweven in de titel van het boek: Op golven van hoop. Hoop met een hoofdletter want het gaat over christelijke Hoop. Deze boodschap zit heel knap in het verhaal verweven. Het thema komt helder naar voren zonder dat het irritant wordt.

De schrijfster hanteert een prettige schrijfstijl. Er zijn geen ingewikkelde zinnen of onnodige herhalingen en er is een goede afwisseling tussen dialogen en beschrijvingen. Een aanrader, zeker als je bedenkt dat het om een debuut gaat.

Alles gebeurt met een reden

En andere leugens die ik koesterde is de ondertitel van het boek van de Canadese Kate Bowler. Zij kreeg op 35-jarige leeftijd de diagnose darmkanker. Kate Bowler deed onderzoek naar het welvaartsevangelie: een populaire stroming in de Verenigde Staten waarbij men gelooft dat het christelijke geloof altijd goed uitpakt en je er steeds meer voordeel van hebt. Als er al lijden is heeft het waarschijnlijk te maken met niet-beleden zonde (kort door de bocht weergegeven). Hoewel Kate Bowler tijdens haar studie kanttekeningen maakte bij deze theologie, merkt ze hoezeer zij “besmet” is met dit geloof wanneer zij geconfronteerd wordt met haar ziekte. Christenen voelen zich vaak ongemakkelijk als er lijden in hun leven komt. Een voorbeeld uit haar boek bespreekt dat er in de lijdenstijd nauwelijks diensten zijn en dat men van Goede Vrijdag snel doorgaat Pasen. Ik kreeg deze boekentip van een dominee die aandacht heeft voor christenen, die worstelen met geloofsvragen door de coronacrisis. Wij willen altijd een verklaring maar een crisis als deze kan onze geloofszekerheden doen wankelen. Het is een confronterend boek maar Kate Bowler durft in de spiegel te kijken met humor. Zij schrijft vol levenslust, zoals alleen mensen doen die het leven kunnen verliezen. Daarnaast heeft zij uit eigen ervaring een lijst toegevoegd van wat we absoluut niet moeten zeggen tegen mensen die lijden en wat we wel zouden kunnen doen. Diep respect voor dit boek!

Watergeheimen

Doordat Avery, een alleenstaande moeder, voor het eerst na tien jaar teruggaat naar de stad in Mississippi waar ze is opgegroeid, ontrolt zich in de roman ‘Watergeheimen’ van Lynn Bryant een verhaal van drie generaties vrouwen met hun worstelingen over racisme in het Zuiden van Amerika.

De oma groeide op in de arme kant van de stad, niet ver van de zwarte bevolking en heeft zwarte vriendinnen. Ze heeft zich actief ingezet voor de burgerrechtenbeweging, wat de blanke bevolking van de stad haar niet in dank afnam. Voor haar dochter, Marion, de moeder van Avery, was dat zeer pijnlijk om te ervaren. Heel haar leven doet ze haar best om erbij te horen. Ze groeit op in de jaren zestig. In die tijd wordt van hogerhand geforceerd dat er ook zwarte studenten worden toegelaten op de universiteit. Ten slotte wordt Avery, een rebelse tiener, in de jaren negentig verliefd op een zwarte jongen. Hun relatie moet geheim blijven want de mensen in de stad staan nog niet open voor gemengde relaties.

De broer van Avery nodigt haar en haar getinte dochter uit voor de bruiloft in Mississippi. Na vijf maanden twijfelen neemt zij de uitnodiging aan, nog vol twijfels over hoe haar moeder en de rest van de gemeenschap op haar kind zal reageren. Ze heeft nog een motivatie om in te gaan op de uitnodiging want haar dochter heeft een ziekte die genetisch is bepaald en ze vraagt zich af hoe dat mogelijk is. Het is tijd om de familiegeschiedenis uit te zoeken.

In de roman worden de perspectieven van Avery, Marion en oma afgewisseld. Zij vertellen hun verhaal in de ik-persoon. In het begin “hoor” ik nauwelijks verschil in hun praten of denken. Hoewel het heel natuurlijk is om meer vragen of gedachten tegelijk in je hoofd te hebben, ervaar ik de schrijfstijl als van de hak op de tak. Er worden zoveel drama’s tegelijk aangestipt dat ik als lezer letterlijk in het diepe wordt gegooid. Dat is dan de enige associatie met de titel ‘Watergeheimen’, want het boek draait vooral om familiegeheimen. Ook de foto op de cover past niet echt bij het verhaal. De dochter van Avery is al negen jaar en maakt opvallend wijze opmerkingen over de situatie.

Over het gebrek aan vertelstem bij de hoofdpersonen zou je kunnen zeggen: ze zijn familie van elkaar dus het geeft niet. In de loop van het verhaal tekent zich hun sterke karakter wel degelijk af, vooral door wat ze meegemaakt hebben. Ten opzichte van Avery lijkt dat karakter zelfs tegenstrijdig en interessant. Haar moeder en oma zien haar als een heel onafhankelijke en zelfstandige vrouw maar ik zie haar vooral als een onzeker meisje. Uiteindelijk hebben met name Marion en Avery hetzelfde verlangen om hun kind te beschermen. Dat dit niet goed uitpakt levert een boeiend verhaal op, dat ernaar neigt een voorspelbaar verloop te krijgen. Juist omdat de schrijfster ervoor gekozen heeft om dicht op de huid van de hoofdpersonen te zitten, krijg je voor sommigen onverwacht meer begrip en daarmee inzicht in hoe complex de rassendiscriminatie in de Verenigende Staten is. De manier waarop het in één maand voor de bruiloft wordt uitgewerkt en er aan het eind verzoening is op de bruiloft, maakt het boek wat mij betreft net iets te rooskleurig. Toch vermoed ik dat het veel lezers zal aanspreken, die het meer dan mijn kritische drie sterren zullen geven.

Liefde van mijn leven

Op de cover staat een heel mooie foto van Gerald en Nelinda. Ik vind het een mooie cover met de hoofdpersonen zelf.

De indeling van het boek is heel overzichtelijk, het verhaal omvat drie hoofdstukken met sub-hoofdstukken en daarin wordt het verhaal verteld. Het boek wordt afgesloten door een nawoord en liedteksten die veel indruk op mij maken. Je kunt ze lezen als gedicht en tot je door laten dringen.

Het is niet alleen hun verhaal maar ze laten meer mensen toe in dit boek. Dat maakt dat het een geheel wordt en niet alleen het mooie en gelukkige verhaal van Gerald en Nelinda. Anderen vertellen over de hoogte- en dieptepunten in hun relatie. Het voelt allemaal heel persoonlijk, alsof je met een groep vrienden zit te kletsen en er allerlei onderwerpen ter sprake komen. Ik zou het mooi hebben gevonden als ze bijvoorbeeld ook niet-christelijke stellen om hun verhaal hadden gevraagd. Dan was het een wat breder verhaal geworden dan nu. Maar dat is een bewuste keuze van de auteurs, denk ik.

We hebben in de loop der jaren leren zien dat achter elk verwijt een verlangen ligt.

Ze hebben gouden regels in hun relatie die ze ook delen met de lezers.

Ze gaan uitgebreid in op allerlei onderwerpen; ook datgene waar sommige mensen moeilijk over praten. De openheid en de eerlijkheid waardeer ik als lezer en ik raad dit boek aan aan mensen die zich willen verdiepen in hun relatie tot elkaar en tot God.

Een link naar spotify heb ik zelf opgezocht, dit is mijn nummer; https://open.spotify.com/track/6BPBVj8v6h1d0P2jTCgVB6?si=GmUKxP2nQHqRXOE-HOj2NA

Jij schijnt als de zon
Ik licht als de maan
Oh, we hebben elkaar nodig
We vullen elkaar aan.

Wie omkijkt

Antoinette Schram

Jeanine Cummins heeft een verhaal over een moeder die haar zoon in veiligheid wil brengen, nadat zijn vader en heel haar familie is vermoord tijdens een familiefeest in Acapulco. De reis die deze Mexicaanse moeder maakt, volgt het gevaarlijke pad van zoveel migranten uit Midden-Amerika en heeft slechts één bestemming: de Verenigde Staten.

Het begint met een sterk staaltje actie. Kogels vliegen door de badkamer waar Luca net staat te plassen. Zijn mami (de roman heeft bijna op elke pagina Spaanse termen, die meestal wel duidelijk worden door het verhaal) Lydia komt in de badkamer en zij verstoppen zich in een douchecel, die amper bescherming biedt. Ze horen hoe ze worden gezocht door de bendeleden van het plaatselijke drugskartel, maar blijkbaar is deze verstopplek goed genoeg. Als de politie op de plaats delict komt, weet Lydia dat ze niemand kan vertrouwen omdat agenten meewerken met de kartels. Dus al vrij snel wordt de lezer meegenomen in een spannende thriller om te ontdekken hoe Lydia en Luca wegkomen uit Acapulco om het gevaar te slim af te zijn. Vooral Luca (8 jaar) is erg slim met zijn wonderlijke kennis over typografie.

Door middel van flashbacks krijgt de lezer gedoseerd informatie over het verleden van Lydia en zo wordt duidelijk dat zij bevriend was met Javier, de baas van het drugskartel. Lydia kan haast niet geloven dat zij bevriend was met de slechterik. Het geeft het verhaal even een extra dimensie, maar al gauw draait het alleen om overleven en leer ik Lydia kennen als een vrouw die overal gevaar ziet. Soms is dat goed te begrijpen. Het meeliften op de goederentreinen (voor migranten in Mexico een manier op lange afstanden te overbruggen) zijn invoelbaar spannend geschreven. Steeds is zij geschokt over wat zij meemaakt en ontdekt op haar vlucht naar de Verenigde Staten. “Vergeet niet om doodsbang te zijn.” zegt Lydia keer op keer. Het is net of de schrijfster door daar de nadruk op te leggen de lezer wil overtuigen van het gevaar maar op een gegeven moment is het niet overtuigend genoeg. Ik kreeg moeite om het boek uit te lezen alsof de reis te lang duurt omdat Jeanine Cummins alle facetten die migranten meemaken onderweg wil benoemen maar in ‘Wie omkijkt’ loopt het steeds weer goed af. Echte gevaren, zoals verkrachting en beroving gebeuren buiten beeld of net niet. Over een aanranding die Lydia overkomt, wordt niet meer geschreven dan dat er een pink glijdt langs haar kruis. Goede actie-scenes zijn er in de laatste 200 bladzijden amper nog. Waar in het begin een alwetend verteller acteert, die afwisselend Luca en Lydia volgt en hun angsten deelt, vertelt hij later ook de verhalen van de mensen die Lydia ontmoet. Het voelt voor mij als een stijlbreuk. Literair vind ik het niet verheffend, daarvoor vind ik ook de karakters te cliché.

Ik had verwacht dat het lezen van dit boek mij meer bewust zou maken van de levens van de migranten in Midden-Amerika. Ik dacht dat de wreedheid ervan af zou spatten, dat de onrechtvaardigheid mijn hart in beweging zou zetten, maar die kracht heeft dit boek niet. Of het moet zijn dat het boek aanzet om te onderzoeken wie er nog meer over Mexico en migranten heeft geschreven. Ik zou andere lezers aanraden om daarmee te beginnen.

Frea Kroese

Dit debuut van Jeanine Cummins sleept je mee in een grimmig avontuur waarin het niet mogelijk is om ook maar te proberen om te kijken. De titel is treffend gekozen omdat hij onwillekeurig doet denken aan de vrouw van Lot, die niet besefte hoe vreselijk de verwoesting zal zijn. Je wilt het ook niet geloven als je dit leest maar ik denk niet dat je na het lezen van dit boek op dezelfde manier naar mensen kijkt die gevlucht zijn voor extreem geweld. Lydia kruipt door het oog van de naald als haar familie bijna helemaal wordt uitgemoord. Ze heeft zich met haar zoon opgekruld in de douche en wacht totdat de moordenaars weggaan. Wat daarna volgt is voor ons, die geen geweld en corruptie kennen, onvoorstelbaar. Toch kun je het boek niet wegleggen. Je wilt dat ze werkelijk voor het geweld kunnen vluchten. Je wilt dat ze een nieuw leven kunnen opbouwen. Maar hoe vlucht je voor mensen die ontzettend lange armen hebben met daarin machinegeweren. Hoe bouw je een nieuw leven op, als je niemand meer hebt en zestienvoudige rouw draagt. Hoe?

Dit is Hunted in het echt, want als je niemand kunt vertrouwen, waar kun je dan nog heen?

Lieverd

Lieverd is een ontroerende roman over het leven van een gewone vrouw die alle grote dingen uit de wereld om haar heen meemaakt vanuit haar klein huis in Zeeland. De oma van Marlies leidt een gewoon leven, rouwt en trouwt, krijgt kinderen. Intussen zijn grote gebeurtenissen zoals de crisis van de jaren dertig, de Tweede Wereldoorlog, de watersnoodramp, maar Janna en haar man Jan hebben hun eigen zorgen en problemen en momenten van geluk. Die zet Marlies op een bijzondere manier neer door op gezette tijden te beschrijven hoe zij, toen ze op dezelfde leeftijd als haar oma was, in het leven stond en staat. Haar opoe was een gewone Zeeuwse vrouw. Ze stond niet op de barricades, deed geen uitvindingen en stierf geen bijzondere dood. Ze voedde vier kinderen op, werd weduwe toen ze 63 was en werkte hard. Niet om een luxe leven te kunnen leiden, maar om te zorgen dat er eten was; eerst voor haar ouders en broertjes en zusjes, en later voor haar man en kinderen.

Er zijn tegenstellingen en overeenkomsten die van dit verhaal een boek maken dat leest als een heerlijke roman en intussen de geschiedenis aan je voorbij laat gaan.

Heilig schijt

De voorkant wekt vervreemding. Een dampende drol op een bootje. Het raakt direct aan je taboegevoel en dat is precies het doel van de auteur. Je niks van anderen aantrekken is een van de moeilijkste dingen in haar leven. Het heeft haar veel gekost om dat te leren doen: schijt te hebben aan wat andere mensen van haar vinden. Maar het heeft haar zeker ook zo veel opgebracht dat ze er een boek over ging schrijven. Een boek dat in plaats van vervreemding herkenning oproept naarmate je steeds verder leest. Vergis je niet door deze omslag want: You can't judge a book by it's cover. dit boek raakt heel diep. Het gaat over verwond zijn en genezen. Afgewezen zijn en liefde vinden. Als je samen met jouw kerkelijke kring gegroeid bent in vertrouwen, kun je dit ook gebruiken als lees- en lesmateriaal. Om te groeien, herstel te vinden en heerlijkheid. Dit boek bevat citaten van anderen, teksten uit de Bijbel en vragen om te behandelen. Op de een of andere manier hoort het boek in zijn delen en bedoelingen bij elkaar. Misschien had de schrijfster beter kunnen kiezen voor een autobiografie en een hulpboek met pastorale insteek. Door de consequente structuur van de hoofdstukken wordt duidelijk hoe het in elkaar steekt en misschien past dat wel heel goed in deze tijd. Je kunt een hoofdstuk of thema kiezen. Of een gebed. Of te bespreken vragen. Genoeg om na lezing niet in de kast te leggen, maar om anderen die je vertrouwt aan te bieden om samen of in een kring mee aan de slag te gaan.

Overhoop en overleven

Een jong stel krijgt ineens te maken met kanker, de vrouw van Hans, de auteur van dit boek, krijgt deze diagnose onverwacht en vanaf die dag bestaat hun leven niet uit leuke vakanties, kinderzaken, werken en samen zijn maar gaan ze met enige regelmaat naar het specialistische ziekenhuis in Amsterdam en die reis eindigt thuis, waar ze uiteindelijk zal sterven. In deze periode houdt Hans een dagboek bij waarin hij probeert om uit te leggen wat deze periode met hem doet, als echtgenoot van diegene die ziek is. Hij gebruikt hierbij veel quotes en gedichten van bekende en minder bekende auteurs. Ik kan mij niet herinneren of hij haar naam heeft genoemd. Het gaat hier in dit boek vooral over hem.

Het is een ontroerend verhaal, soms nuchter soms vol emoties. Ik merkte dat mijn ervaringen met kanker nog vrij vers waren en kon het boek niet loslaten omdat het mij troost gaf.

Als zijn vrouw na alle behandelingen en door de uitzaaiingen in de hersenen een psychose krijgt is het moeilijk om te lezen waar zij allemaal doorheen moeten. Toch kan Hans relativeren en is er zelfs een moment voor humor. Er zijn vragen en op lang niet alle vragen antwoorden.

Het is fijn om te lezen hoe ze allebei steun ervaren aan hun geloof. Hun relatie verandert tijdens deze periode, toch kunnen ze ook elkaar steunen in dit proces.

Er is ruimte voor reacties en verwachtingen uit hun omgeving waardoor het verhaal breder wordt.

Hans pakt het leven na haar overlijden goed op. Hij creëert nieuwe herinneringen en laat de lezer meeleven met dit proces waar hij en de kinderen doorheen gaan.

Ik ga slapen zonder zorgen
want slapend kom ik bij U thuis.
Alleen bij U ben ik geborgen.
Gij doet mij rusten tot de morgen,
en wonen in een veilig huis.

Overhoop en overleven is een boek met troost.

Hartsrust

Sinds een paar weken lees ik elke morgen voor het ontbijt een hoofdstukje uit dit boek, het besef dat je voor een jaar genoeg hebt om elke dag te lezen en dat die momenten waardevol zijn maken mij dankbaar. Ik lees er stiekem wel meer want het zijn mooie stukken om te lezen.

De cover is rustig, pastelgekleurd en ontworpen met creativiteit.

Het boek begint met tips waar je iets uit kunt halen om bij dit boek te gebruiken. Omdat wandelen niet echt een optie is, kies ik ervoor om elke dag rustig in een stoel te gaan zitten en even rust te nemen en te lezen. De beschrijving deed mij een beetje denken aan wat ik al eerder deed.

De hoofdstukken hebben titels zoals “Genieten van genade” of “Leven in vrijheid”. Dit zou voor elke maand een hoofdstuk kunnen zijn maar die keuze moet je zelf maken. De teksten zijn goed duidelijk geschreven en het vormt een mooi geheel.

De thema’s en onderwerpen zijn heel divers, verschillende liedteksten en (gedeeltes van) gedichten komen voorbij en inspireren mij.

De stukjes zijn lang genoeg om elke dag een momentje te overdenken.

Er staan geen datums boven de stukjes, dat maakt dat je op elk moment dat het jou uitkomt, kunt beginnen en weer pauze kunt nemen of lekker door kunt lezen.

Kortom, Hartsrust is een fijn dagboek om bij je te hebben en een mooie manier om dagelijks een moment voor jezelf te nemen.

Ik ga voor God

De een is hoogbegaafd, de ander is geadopteerd of heeft iets meegemaakt of gedaan wat hij of zij wil delen.

Deze jongeren hebben hun verhaal met Nieske Selles–ten Brinke gedeeld en daarna delen ze een Bijbelvers dat bij hun verhaal past en waar dan een Bijbelstudie over geschreven wordt.

Door de overzichtelijke indeling die consequent is doorgevoerd, wordt het een duidelijk en prettig boek om te lezen.

Eerst een foto, dan stelt de jongen of het meisje zich voor en vertelt zijn of haar verhaal. Dat verhaal eindigt met een Bijbelvers en dan volgt er een uitleg met opdrachten.

Mij greep het verhaal van Jedidja van vijftien erg aan. Zij is een kind van ouders die gevlucht zijn uit hun land Koerdistan en ze leeft met twee culturen. Zij zijn bedreigd omdat ze aan het evangeliseren waren maar houden vast aan hun geloof. Dat onderstreept ze door Psalm 121. Die psalm vind ik zelf erg mooi maar had ik nooit op de manier gelezen die zij beschrijft en zoals beschreven wordt in de Bijbelstudie. Dit is maar een voorbeeld van de verhalen. Het zijn stuk voor stuk pareltjes, deze tieners en hun openheid, daar kan ik als moeder van een tiener alleen maar bewondering voor hebben.

Ik ga voor God is een heel mooi boek dat vertelt over het geloof. Voor de tieners maar zeker ook voor hun ouders en begeleiders. Heel goed te gebruiken tijdens jongerenbijeenkomsten in of buiten de kerk.

20133

Recensie

Jouw waardering

20132

Recensie

Jouw waardering

20131

Recensie

Jouw waardering

20130

Recensie

Jouw waardering

20129

Recensie

Jouw waardering

20128

Recensie

Jouw waardering

20127

Recensie

Jouw waardering

20126

Recensie

Jouw waardering

20125

Recensie

Jouw waardering

20124

Recensie

Jouw waardering