Boekenmening

Rebecca

Hannah Buckland heeft een prachtige roman geschreven waarin Rebecca Stubbs de hoofdrol heeft. Zij is de dochter van een dominee en heeft een prachtige kinder- en tienertijd. Maar tegen dat ze volwassen wordt, sterven haar beide ouders. Het is dan ook op de helft van de 19e eeuw, toen de medische wereld epidemieën nog niet zo goed wist aan te pakken. Rebecca is vooruitstrevend opgevoed en een trotse jongedame, die besluit dat ze zelfstandig in het leven zal moeten kunnen functioneren. Daarom besluit ze te solliciteren als dienstmeisje bij een landheer, die een groot landhuis, veel personeel en de nodige boerderijen onder zijn beheer heeft. Daar krijgt Rebecca te maken met de enorme standsverschillen, die ze niet zo sterk ervoer in het dorp waar ze is opgegroeid. Ze leert zonder morren keihard te werken, maar weet ook handig gebruik te maken van haar schaarse vrije tijd en leent alle boeken in de uitgebreide bibliotheek van het landhuis, als ze wat meer gewend is aan de lange dagen en het harde werken.

Het is interessant om te lezen hoeveel er gedaan moest worden op zo’n klein kasteel en hoe het werk gedaan werd. De beschrijving daarvan dwingt bewondering af voor de mensen die in de lagere klassen leefden.

Op een bepaald moment solliciteert Rebecca naar een kleiner landgoed als huishoudster, een trapje hoger dan dienstmeid. Haar motivatie is voornamelijk haar verliefdheid op de bezitter van het landgoed, een familielid van de werkgever in haar vorige betrekking. Jammer genoeg is het in die tijd niet mogelijk om een brug te leggen tussen de standen en er komt nog bij dat de landheer geen moment denkt aan Rebecca als aan een mooie jonge vrouw. Hij ziet vooral haar kundigheid als huishoudster. Rebecca kwijt zich goed van haar taak en blijft bij de jonge landheer tot hij in het huwelijk treedt met een lieftallige jongedame van zijn klasse.

Rebecca gaat door verschillende fasen en wordt daardoor een prachtige jonge volwassen vrouw. Net als ze denkt dat haar roeping misschien zal zijn dat ze een ongetrouwde vrouw zal blijven die altijd voor zichzelf zal moeten zorgen (op haar 20e!) is er een nieuw gezin in het dorp komen wonen. Een paar mooie ontmoetingen volgen en vervolgens eindigt deze prachtige roman met een mooie bruiloft.

De geestelijke en emotionele ontwikkeling van Rebecca krijgt ruime aandacht. De schrijfster weet de onmogelijkheden voor een vrouw in die tijd goed te beschrijven en tegelijkertijd creëert ze prachtige mogelijkheden.
Historisch en romantisch, pakkend en meeslepend.

Dreiging

In de tweede helft van de negentiende eeuw veranderde de wereld ingrijpend, vooral door de industriële revolutie, vol ontdekkingen en uitvindingen. ‘Dreiging’ van Arie de Ruiter speelt zich in deze hectische tijd af, maar richt zich niet zozeer op de technische vooruitgang, als wel op een bevolkingsgroep waarvoor juist veel hetzelfde bleef: de eenvoudige, meest armoedige bewoners van de Veluwe. Grotendeels ruwe en ongeletterde mensen, die onder vaak miserabele omstandigheden probeerden te (over)leven.

Zijn roman is wat anekdotisch van opbouw en wisselt nogal eens van perspectief. Dat maakt het wat lastiger om je in de personages in te leven. Daar staat tegenover dat de schrijver er op die manier in slaagt heel veel informatie over het moeilijke bestaan van de toenmalige bewoners van de Veluwe te geven. Hij heeft zich daar duidelijk in verdiept.

Er komen tal van interessante personen voorbij: een bosopziener die stroper was en weer stroper wordt, een herder met bovennatuurlijke gaven, een boerin die de kraamkolder krijgt, een dienstbode op de vlucht enz. enz.
Bijgeloof en streekgewoonten spelen een belangrijke rol. De kern van het Christelijk geloof wordt helaas door weinigen begrepen.

Er gebeurt heel veel in ‘Dreiging’, waardoor het boek nergens saai wordt. Een roman waarin je wordt geconfronteerd met het zware leven in vroegere tijden.

Alle kleuren van de regenboog

Nadat haar dochtertje Thirza overleden is, doen Rafke en Jos wanhopig hun best om verder te gaan met hun leven. Maar het wordt nooit meer zoals het was. Dan ziet Rafke in de krant een overlijdensadvertentie. Wies, met wie ze naar gebedsgenezingsdiensten ging, is overleden. Ze gaat naar de begrafenis maar Jos is het er niet mee eens. Ze ontmoet Maarten, een goede vriend van Wies die een opvangcentrum runt. Hij vraagt haar om een keer langs te komen omdat Wies wat voor haar heeft. Zonder medeweten van Jos gaat Rafke erheen maar het resulteert erin dat ze er vaker komt en ook dit heeft Jos liever niet.

Els, de zus van Wies is gescheiden en haar kinderen hebben het contact met haar verbroken. Ze voelt zich waardeloos. Als ze haar heup breekt, komt ze in het opvangcentrum van Maarten terecht en daar ontmoet ze Rafke.

Dit is het vervolg op ”Rafaela’s dochter” maar in dit boek lijkt het erop dat Els de hoofdpersoon is. De verhaallijn van Els is iets minder boeiend dan die van Rafke en Jos.

Een voorproefje:

Zijn Licht voor jou

Schatten uit Gods Woord 2

De ondertitel van dit boek is ‘Wandelen met een verborgen God’.

Ja, het lijkt erop dat God ver weg is. Hij is voor ons verborgen in de hemel, waar wij niet kunnen zijn. Toch laat Lammers in dit boek zien dat God wel degelijk dicht bij je is. Op onze levensweg worden we door Hem zelf meegenomen. Hij brengt ons thuis. We mogen ontdekken dat deze aarde niet ons werkelijke thuis is, maar dat we heimwee kunnen hebben naar de plaats waar God ons naartoe wil leiden.

Er staan prachtige schatten in Gods Woord die ons die weg wijzen. In dit boek vinden we hoofdstukken die ons het plan van de Vader uitleggen. Het woord ‘wandelen’ wordt veel gebruikt, zoals een hoofdstuk met de titel ‘Wandelen onder Gods bescherming.’ Soms twijfelen we hieraan, maar zelfs als God ver weg lijkt, mogen we Zijn bescherming, Zijn nabijheid ervaren. Een ander hoofdstuk heet ‘Wandelen in zekerheid.’ Er zijn nog zo veel christenen die twijfelen aan de zekerheid. Toch wordt in de Bijbel regelmatig gesproken over het feit dat we zeker mogen zijn als we tot geloof zijn gekomen. Zeker van ons behoud, zeker van de vergeving van onze zonden, zeker van het feit dat we na ons sterven of bij de opname voor altijd met Christus mogen zijn, zeker weten dat er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde komt.

Zo staat dit boek vol met zeer bemoedigende ‘wandelingen in geloof.’ Het is de moeite waard om te lezen, maar ook om te gebruiken. Ik heb al diverse hoofdstukken gebruikt als basis voor meditaties die ik moest houden. Echt een fijn boek, waarin je mag zoeken naar ‘de dingen die boven zijn’ zoals de Bijbel ons dat zegt.

Rafaela’s dochter

Als Rafaela – Rafke genoemd - zwanger is van het tweede kind, blijkt Thirza, haar tweejarig dochtertje, ernstig ziek te zijn. Ze moet zware behandelingen ondergaan. Dan komt Rafke in contact met Wies, een vrouw die haar attendeert op gebedsgenezingsbijeenkomsten. Zelf heeft Wies van bidden haar beroep gemaakt en ze leeft van giften. Ze vraagt of Rafke meegaat naar de diensten. Rafke wil eerst niet maar gaan uiteindelijk toch. Haar man Jos gelooft wel dat God hun dochter kan genezen maar voelt niets voor die bijeenkomsten. Bovendien botert het niet tussen hem en Wies. Wies houdt Rafke voor dat ze vertrouwen moet hebben. Ze stelt voor om bij Rafke thuis bidstonden voor Thirza te houden. Jos is het hier niet mee eens en tussen hem en Rafke komt steeds meer verwijdering.

Dit is een ontroerend boek. De lezer kan zich goed inleven in zowel Jos als Rafkes gevoelens. De gebedsgenezingsdiensten worden realistisch beschreven. De tweede verhaallijn gaat over Wies. Haar leven wordt beschreven; ze werd keer op keer afgewezen. De reden hiervan wordt gedeeltelijk beschreven en in het vervolg op dit boek staat het antwoord. Wat ik vermoedde, bleek waar te zijn. Een bijzondere roman.

Een voorproefje:

Het Licht tegemoet

Opvoeden is gekkenwerk

In Opvoeden is gekkenwerk gaat Jos de Kock met 11 uitgangspunten aan het werk. Deze staan bij de inhoudsopgave en in het eerste voorwoord al genoemd, dus heb je een idee waar het boek over gaat. Elk hoofdstuk begint met een verhaal over het onderwerp, zijn ervaringen en anekdotes. Daarna komen opvoeders aan het woord. Dit geeft een gevoel van herkenning. Als je alles gelezen hebt is er ruimte voor je eigen aantekeningen.

De schrijfstijl van Jos de Kock is heel prettig om te lezen en het verhaal is heel afwisselend waardoor je je niet snel verveelt. Een regelmatig gebruik van alinea’s in plaats van lappen tekst helpt hier ook bij.

Het verhaal zelf komt heel persoonlijk over, hij vertelt bijvoorbeeld over hoe hij als opvoeder gestalte wil geven aan het woord ‘waardevol’. Een ander voorbeeld dat ik mooi vond is dat opvoeders ook in de spiegel te kijken hebben van de eigen oordelen en keuzes van hun kinderen.

Jos de Kock heeft een theologische achtergrond o.a. als godsdienstpedagoog maar het siert hem dat hij dit heel subtiel in dit boek toevoegt. Je merkt het vooral aan de waarden en normen die hij aan zijn kinderen wil meegeven. Wat me opvalt, is dat hij echt veel vragen stelt. Het is echt geen boek dat je vertelt hoe je beter zou kunnen opvoeden maar een boek dat je laat nadenken over hoe jij zelf kinderen opvoedt. Het boekje eindigt met gespreksvragen die je bijvoorbeeld in een groep met mede-ouders zou kunnen stellen. Elke vraag hoort bij een thema/hoofdstuk. Dat zorgt ervoor dat het echt een werkboekje wordt.

Wat ik mooi vond in dit boek is - naast dat het lekker leest en me regelmatig liet glimlachen - dat er geen theorieën op het opvoeden worden losgelaten en dat de auteur vooral laat blijken dat hij ook maar mens is. Met fouten.

Rode papaver

Met het schrijven van het boek Rode papaver heeft Els Florijn opnieuw bewezen dat ze talenten heeft om in rake bewoordingen een beladen onderwerp tot leven te roepen. Ze heeft zich verdiept in de geschiedenis van de Eerste Wereldoorlog en daarin komen heel veel schokkende en mensonterende feiten aan het licht. Els schroomt niet om dit in duidelijke bewoordingen weer te geven met zinnen, zoals: ‘Het bloed zeikt over de rand van de berrie,’ en
‘…juist ’s nachts is de weerzinwekkende geur van geronnen bloed, natte kleren, modder, gangreen, jodiumtinctuur, chloroform, braaksel en doodszweet…’

De hoofdpersoon is Anna die op zoek gaat naar haar man die als militair aan het front gelegerd is. Op het station ontmoet ze Mairi, een verpleegkundige die in het hospitaal werkt voor gewonde soldaten. Ze vraagt Anna om met haar mee te gaan om haar te helpen de soldaten te verplegen. Anna stemt hierin toe als Mairi belooft haar te helpen om haar man te zoeken.

Anna communiceert met briefjes omdat ze niet praten kan. In het verhaal wordt niet duidelijk welk trauma achter haar spraakstoornis zit. Dat is jammer, omdat je als lezer met de hoofdpersoon meeleeft en daarom graag de reden hiervan wilt weten.

In het hospitaal wordt Anna geconfronteerd met de weerzinwekkende gevolgen van de Eerste Wereldoorlog. In gedachten zie je het voor je: de schreeuwende, huilende, van wanhoop en pijn vloekende soldaten. De wonden die openliggen, bloed en modder. Je ruikt de stank en ziet de schaamte op het gezicht van de soldaten om de mensonterende situatie waarin ze terecht zijn gekomen. Els weet dit zo knap weer te geven dat je jezelf als lezer tussen de soldaten ziet lopen en het leed voor je ziet.

Als het iets rustiger wordt in het hospitaal gaat Anna samen met Mairi op zoek naar Arthur, haar man. Na een moeilijke tocht op de motor van Mairi, waarin ze opnieuw geconfronteerd worden met de dood, komen ze aan bij het front. Daar krijgt Anna een schokkend bericht. Dat heeft uiteindelijk de rest van haar leven beïnvloed.

De hoofdstukken zijn om en om in het heden en in het verleden geschreven. Dat geeft soms wat verwarring. Vooral als je op het punt aankomt dat het verleden en heden samen lijken te smelten, moet je goed de lijn van het verhaal in gedachten houden.

Anna heeft naast alle ellende die ze van de oorlog ziet, ook veel andere verdrietige gebeurtenissen meegemaakt. Zo heeft haar vader nooit geaccepteerd dat ze niet praten kon. Haar moeder nam het altijd voor haar op en liet onvoorwaardelijk merken dat ze van haar hield. Helaas moest Anna haar moeder al jong missen en leefde ze nog jaren samen met haar vader die haar niet begreep. Als ook haar vader overlijdt, blijft ze alleen achter totdat Arthur in haar leven komt.

Aan het eind van het boek gebeurt er nog iets heel verdrietigs. Jammer, ik had het Anna van harte gegund dat ze, na alle ellende, ook iets moois mee had mogen maken. Uiteindelijk heeft deze verdrietige ervaring de verdere keus van haar leven bepaald.

U splijt de zee!

Ondanks de enorm lovende woorden van mensen bij de introductie en op de achterflap van U splijt de zee!, is er een indruk bij mijzelf achtergebleven van dit boekje van Arjanne Burger. Een indruk die gekenmerkt wordt door enorme stappen, waartussen ik de weg niet zie. Een tikje belerend, maar dat was, denk ik, ook de bedoeling als ik zie wat Arjanne op de eerste pagina van haar eigen voorwoord zegt: het zijn lessen die ze heeft opgeschreven. Ze preekt. Ze stelt nergens vragen die de lezer aan het denken zetten, maar voornamelijk retorische vragen. Daardoor zet het je klem. Je moet wel op de manier van Arjanne gaan geloven en gaan leven. Pfffff, denk ik dan. Alleen in het tweede hoofdstukje vind je de link met de titel, maar voor de rest zwalk je door de hele Bijbel heen. Er wordt door Arjanne ook nogal veel voorondersteld, dat je veel van de Bijbel weet en dat je de ‘tale Kanaäns’ wel kent. Een voorbeeld: “De nood dreef mij uit naar God.” Ik denk dat de doelgroep daardoor behoorlijk klein wordt.

Ik zal zeker niet ontkennen dat Arjanne zich kwetsbaar opstelt. Maar of er uit je eigen ervaringen leerstelligheden kunnen vloeien, dat weet ik nog niet zo net. Ik heb mij niet herkend in de diepte van het lijden, wel in het reformatorische van de uitlegging ervan. Het is niet zo dat ik het met Arjannes conclusies oneens ben. Ze vertelt op snelle manier vaste waarheden. Maar de manier waarop, geeft me het idee, dat ik met de rug tegen de muur sta. Geloof dit, of anders… Ik krijg geen ruimte om het anders te mogen ervaren of zien. Voorbeeld: “wie krijgt de meeste eer als het huis af is? De bouwer of het huis? En dan vult Arjanne zelf in: de bouwer. Jammer, de spiegel van het woord wordt een pan om mee op mijn hoofd te slaan: als je dat maar goed beseft, iets anders kan het niet zijn. Waag het niet om het huis de eer te geven!

Als je van deze stijl houdt, kan het je inzicht geven en opbouwen. Maar ik ervoer de didactische stijl als belemmerend om zelf God te gaan zien. Ik zie meer de schrijfster, haar leed en haar geloof. Niet mijn leven en mijn zoektocht naar God.

17058

Recensie

Jouw waardering

17057

Recensie

Jouw waardering

17056

Recensie

Jouw waardering

17055

Recensie

Jouw waardering

17054

Recensie

Jouw waardering

17053

Recensie

Jouw waardering

17052

Recensie

Jouw waardering

17051

Recensie

Jouw waardering

17050

Recensie

Jouw waardering

17049

Recensie

Jouw waardering