Johan Fretz is de zoon van een Surinaamse moeder en een Nederlandse vader. Hij beschrijft zijn eerste bezoek aan Suriname. Dit bezoek duurt acht dagen en vindt plaats tijdens de verkiezingscampagnes in Paramaribo met de uiteindelijke dag waarop gestemd kan worden. Hij gaat erheen omdat hij uitgenodigd is om te spreken in een hotel op een van de vele bijeenkomsten.
In deze acht dagen komt zijn leven voorbij en zijn strijd met wie hij nu zelf is. Zijn grappige, altijd over de top levende moeder heeft ervoor gezorgd dat hij niet veel met Suriname te maken wilde hebben, maar op het moment dat hij voet aan de grond zet, begint het gevoel van thuiskomen steeds sterker te worden. Zijn vader die een lange strijd heeft gevoerd met de verslaving aan alcohol heeft desondanks meer energie gestoken in het bouwen van een goede relatie met zijn zoon, dan zijn moeder. Daardoor voelt hij zich meer Hollands dan iets anders.
De humor waarmee hij schrijft is mooi en verwijst ook steeds naar de onder de oppervlakte levende gevoelens van de mensen die hij ontmoet en die van hemzelf. Gaandeweg het bezoek komt hij nader tot zijn moeder en begrijpt haar meer dan eerder, omdat hij haar ziet en meemaakt op de plaats en met de mensen met wie ze is opgegroeid. Een prachtige scène is de toevallige ontmoeting met een Joodse Surinamer, die hem koffie aanbiedt, maar die de koffie dan wel nog even moet lenen bij de islamitische buurman, die dan ook gelijk koffie komt drinken. ‘Een Jood, een imam en een Hollander zitten samen aan de koffie’, in Nederland wellicht het begin van een slechte grap, maar in dit boek een prachtig beeld van hoe de mensen in Suriname met elkaar omgaan. Altijd gastvrij omdat je altijd in de verte wel familie bent (als je ver genoeg teruggaat). De meest ontroerende scène is die waarin zijn moeder een traditionele handeling uitvoert in de tuin van haar ouderlijk huis, die ze 29 jaar niet heeft kunnen maar wel willen uitvoeren en het gesprek dat Johan daarbij heeft met zijn moeder.
De timing in het boek is zo knap neergezet. Alles ontvouwt zich met de juiste snelheid op de juiste plaats. Je ervaart een diep gevoel van onrecht als je leest wat mensen in Nederland Johans opa hebben aangedaan. Ik heb ontzettend veel gelachen om de humor, maar evenzoveel keren gehuild om het onrecht en de gebrokenheid. Het boek won de Boekhandelsprijs 2019.
Geef een reactie