Ik geluk jou – Wilma Veen

Wilma Veen heeft weer een prachtig boek gemaakt. Een boek om steeds weer te pakken. Ergens bijna aan het eind is een dubbelpagina met allemaal getekende cactussen. “Als het leven soms prikt…”, begint de tekstslinger over het blad. Je vraagt je misschien af waarom in een boekje met de titel ‘Ik geluk jou’ een bladzijde met cactussen voorkomt. Heeft geluk iets te maken met de scherpe kant van het leven? Toen ik de zin al draaiend met het boek, ging lezen, verloor ik mijn focus en dacht aan de enige cactus die ik heb. Hij was nog maar klein toen ik hem op mijn zoveelste eerste schooldag na de zomervakantie als docent maatschappijleer/godsdienst op mijn bureau vond. Hij bestond uit een ongeveer 7 centimeter hoog cactusje met een kleintje ernaast. Er zat een kaartje aan: “Mam, u kunt het!” Mijn dochter, ze moet zoiets als 13 of 14 jaar zijn geweest, had hem met zorg uitgezocht en het kaartje beschreven om me te bemoedigen. Ik voelde in de week voordat het nieuwe schooljaar begon altijd wat spanning: “Wat voor mensen zal ik nu in mijn klassen krijgen en hoe zal het gaan in de eerste weken?”

Ik geluk jou

Ik lees verder: “Als een stekel in je lijf is vast gaan zitten, dan huil ik met je mee.” Welke tiener van 13 of 14 jaar koopt zo’n cadeautje en schrijft zo’n kaartje om haar moeder te bemoedigen? Ik geloof niet dat er iemand is als mijn dochter. Dat bemoedigen zat er gewoon in. Ze wilde dat iedereen gelukkig was in haar omgeving. Misschien koos ze de cactus omdat ze zich die van haar zakgeld kon veroorloven. Misschien dacht ze aan de pijn die leerkrachten weleens oplopen voor de klas, omdat ze nu zelf ook op het middelbaar zat en meemaakte hoe moeilijk sommige leraren het soms hadden. Dat weet ik niet. Toen ik de zomervakantie daarna de eerste dag op school kwam, zag de cactus eruit of het niet lang meer zou duren (o schrik! Ik was hem vergeten mee naar huis te nemen) en ik vloog met hem naar de kraan. Na zes weken had hij enorme dorst gekregen.

Wilma Veen

Deze herinnering maakt me enorm gelukkig. Midden in het leven voelde ik me zo vaak geliefd als ik naar die cactus keek. Het is een steeds terugkerend moment van warmte en schoonheid. Wilma schrijft: “Ik wil je het liefst zacht omarmen, verwarmen met liefde en samen raad vragen aan degene die alles overziet en doorziet…” Samen met mijn dochter heb ik op te weinig momenten God om raad gevraagd, maar op de momenten dat we het deden, voelde ik Gods aanwezigheid en trouw, zijn diepe zorg voor mij, voor ons als gezin.

De tekst op de cactuspagina eindigt met: “Open je handen, laat los, ontspan…” Dat is iets dat ik steeds opnieuw moet doen. De cactus is nu ruim 80 centimeter en een jaar of 18 oud. Nog steeds staat ook de kleinere ernaast, ze zijn samen opgegroeid. Nog steeds herinnert hij me aan mijn prachtige dochter, die zeven jaar geleden omkwam bij een verkeersongeluk. Ik open mijn handen en laat het weer los. Ik ontspan en voel enorme dankbaarheid. God heeft de stekel uit het verdriet gehaald. Hij helpt me om dankbaar te zijn over wie Eljosha was en dit prachtige boekje ‘Ik geluk jou’ van Wilma Veen helpt me om in alles wat me is overkomen en nog steeds overkomt, dat diepe geluk te ervaren, waarover ze vertelt.

Frea Kroese
24 november 2017