Zodra ik begon te lezen, dacht ik: “Vreemde manier van vertellen. Veel feiten en getallen. Tijden en data. Iedere keer bij een ontmoeting de vermelding wat de vermoedelijke leeftijd en BMI van een persoon is.” Heel vervelend. Het verhaal schiet niet op. Irritant en zeker niet hilarisch. En naarmate het verhaal verder gaat wordt het steeds meer irritant. Toch is misschien juist deze perfect volgehouden manier van vertellen het aspect dat uitnodigt om verder te lezen. Ik begreep dat de verteller niet begrijpt in wat voor hilarische toestanden hij terechtkomt. Hij kan het ook niet begrijpen, want hij is autistisch, zoals aan het eind van het boek blijkt. Het verhaal gaat als volgt:
Juist als Don zijn vrouw op de hoogte wil brengen van het feit dat zijn vriend Gene uit Australië overkomt en tijdelijk bij hen zal slapen, komt Rosie met het nieuws dat ze zwanger is. Don Tillman, de briljante wetenschapper die echter op sociaal vlak wat minder begaafd is, heeft moeite om om te gaan met plotselinge veranderingen en onverwachte gebeurtenissen. Het liefst bereidt hij zich nauwgezet voor op uitdagingen in zijn persoonlijke leven. Dus ook op de komst van de baby. Terwijl hij zich verdiept in de technische aspecten van het krijgen van een baby, heeft Rosie moeite om de komst van de baby in hun relatie een plek te geven. Zij is inmiddels gewend aan het excentrieke gedrag van Don, maar diep in haar hart beseft ze dat Don misschien wel eens niet geschikt zal zijn als vaderfiguur.
Don wil zijn vrouw ontzien wat stress betreft. Dit zorgt ervoor dat hij dingen moet gaan oplossen die hij eerder aan zijn vrouw overliet. Zoals bijvoorbeeld het feit dat Gene nog steeds bij hen logeren zal. Natuurlijk levert dit allerlei problemen op. Om een greep te nemen uit de belevenissen van Don: hij wordt opgepakt als stalker van jonge kinderen in een speeltuin, hij vraagt een vriendin om zich voor te doen als Rosie, en hij speelt het klaar om hun woonruimte kwijt te raken en een andere woning te regelen, die weliswaar ruimer is, maar waarvan het bewonen een aantal bijna onoverkomelijke problemen met zich meebrengt.
Ik begon het verhaal pas leuk en interessant te vinden bij het ingrijpen van Don en Rosie wanneer de bevalling van een vriendin inzet (hoewel ik ook moest lachen bij Dons optreden in de mannengroep waar hij één keer verplicht aan moet deelnemen). De hectiek zoals in de welbekende trant beschreven is, is dan zowel hilarisch als constructief en heeft de vaart die op de omslag van het boek gesuggereerd wordt. Alle puzzelstukjes beginnen vanaf dat moment ook beter op hun plek te vallen, de mensen om hem heen worden voor Don vriendelijker en begripvoller beschreven, hoewel Rosie nog een heel eind te gaan heeft, voordat ze inziet dat ook het vaderschap iets is dat zelfs autisten zouden kunnen volbrengen.
God komt in dit boek niet voor, waardoor er voor mij de belangrijkste dimensie mist aan het leven van de personen. Alcohol heeft daarentegen een te belangrijke plaats in dit boek.
Geef een reactie