Rachel blijft en daarmee ontwikkelt zich een hartverscheurend verhaal in de nieuwe roman van Brett Michael Innes. De titel ‘En Rachel huilde’ laat er ook geen twijfel over bestaan, er heeft zich zojuist een drama afgespeeld. Terwijl een vrouw uit Mozambique de vernederende gang naar het ministerie van Binnenlandse zaken in Johannesburg moest afleggen om bij corrupte ambtenaren haar verblijfsvergunning voor een half jaar te verlengen, is haar dochtertje omgekomen, en dat terwijl Rachel dacht dat het voor Maia veiliger was als ze bij haar werkgeefster in hun huis bleef. Juist om een betere toekomst voor haar dochter heeft Rachel 6 jaar geleden Mozambique verlaten. Ze kon aan de slag als huishoudster bij het echtpaar Chris en Michelle Jordaan, die wonen in een groot huis in een van de buitenwijken in Johannesburg. Rachel heeft een eigen woning op het terrein en met het geld wat zij verdient kan ze haar ouders ondersteunen. Maar nu Maia er niet meer is, besluit Rachel toch om te blijven. Michelle gaat gebukt onder heftige schuldgevoelens en dat heeft gevolgen voor haar zwangerschap, waar Chris en zij al zo lang naar uitkeken. Omdat ze een te hoge bloeddruk heeft, stopt ze met werken en moet ze gedwongen thuisblijven, in de nabijheid van Rachel, die ze niet meer onder ogen kan komen. Een confrontatie kan niet uitblijven…
En Rachel huilde is een echte pageturner. De hoofdstukken beschrijven afwisselend de periodes voor de dramatische dag in maart 2014, toen Maia nog leefde en hoe het leven daarna voor Chris, Michelle en Rachel is verdergegaan. Langzaam maar zeker wordt duidelijk wat er op die dramatische dag is gebeurd. Allerlei facetten in de Zuid-Afrikaanse samenleving (maar eigenlijk speelt dit overal) zoals de kwetsbaarheid en uitbuiting van vreemdelingen, discriminatie en de contrasten tussen rijk en arm komen aan bod. Brett Michael Innes ontkomt er niet aan om clichés te gebruiken; een huishoudster steelt, de knappe echtgenoot die tekort komt in het huwelijk, flirt op facebook, om te laten zien hoe pijnlijk vast we zitten in onze situatie, niet alleen in eigen emoties of onderlinge verhoudingen, ook op het terrein van maatschappelijke ongelijkheid.
Het verlies van je kind door de schuld van een ander en het verlangen naar een kind, terwijl de ander er een heeft; in En ‘Rachel huilde’ is de pijn van ongewild kinderloos zijn heel scherp neergezet. Het half jaar na de dood van Maia, laat zien hoe verstikkend emoties als schuld en haat zijn. Dat is genoeg voor een hartverscheurend verhaal, temeer omdat je met beide vrouwen (en misschien zelfs met de man) kunt meevoelen en de wond tot het eind toe open blijft.
Geef een reactie