Tomas Sjödin is gastspreker op een conferentie over klokkenluiden voor klokkenluiders terwijl hij geen klokkenluider is. Hij schrijft er op zo’n manier over dat het lijkt of je het gaat begrijpen hoe hij op die conferentie is terechtgekomen, terwijl hij zelf nog niet zo’n duidelijk beeld heeft. Hij is geen mooiprater maar wel iemand die al schrijvend de lezer meeneemt in de schoonheid van wat hem fascineert en dat is knap. Dus gaat het in dit boek over kerkklokken en de wereld daarachter. Maar dat niet alleen, de fascinatie begint bij die ene zondagmorgen dat er een klok beiert en hij zich persoonlijk aangeraakt voelt.
Hij schrijft: “Het was of iemand me had geroepen, iemand die ik wel kende maar een lange tijd niet had gezien.” Die roep reikt tegelijkertijd tot diep in zijn levensvreugde en in zijn levensverdriet. Eindelijk kon hij hartstochtelijk huilen. Na deze ervaring besluit hij zich te verdiepen in de wereld van de kerkklokken. Zo ontmoet hij bijzonder mooie mensen, die elk op hun eigen manier iets bijdragen aan het verwoorden van het lied, het diepe lied van leed en leven dat in ieder persoon zingt.
De diepe gebrokenheid die schreeuwt naar God samen met het halleluja van de dankbaarheid om Wie God is. Er staan prachtige zinnen in het boek, om verder over na te denken. De mooiste vond ik: “een inscriptie voor het brons van je hart,” naar aanleiding van het feit dat er altijd iets op een klok geschreven staat. Opmerkelijke uitspraken, wellicht passend bij de tijd en de gelegenheid waarin de klok gegoten is. Aan het eind van een intensieve reis waarin je veel leert over kerkklokken en mensen die ze bedienen, schrijft Tomas over de functie van rust. Het geluid achter alle geluid, de toren aan het eind van de wereld. (William Heinesen).
Geef een reactie