Het levensverhaal van de man die drie concentratiekampen en een grote scheepsramp overleefde.
Wim Aloserij groeit op in Amsterdam. In 1943 duikt hij onder om de Arbeitseinsatz te ontvluchten. Hij wordt gepakt bij een razzia. Via de beruchte Gestapo-gevangenis aan de Euterpestraat, belandt hij in kamp Amersfoort. Daarna gaat hij op transport naar Noord-Duitsland. Hij komt terecht in kamp Neuengamme en later in Husum. De omstandigheden zijn hier verschrikkelijk. Er heersen ziektes en honger. Als de gevangenen niet hard genoeg werken worden ze met de knuppel geslagen.
Als de geallieerden komen, wordt het kamp ontruimd en worden de gevangenen naar het vrachtschip Athen gebracht en in het ruim gedumpt. Daar stinkt het verschrikkelijk maar uitwerpselen en braaksel. Het is werkelijk mensonterend. Hierna worden ze naar het luxe cruiseschip Cap Arcona gebracht. Daar is het een stuk beter, vooral wanneer Wim een manier ontdekt om aan eten te komen. Dan wordt er een dodelijke vergissing door de geallieerden gemaakt. In de veronderstelling dat de nazi’s naar Scandinavië vluchten om vandaar de oorlog voor te zetten, worden de schepen gebombardeerd. Tot twee keer toe meldde een Zweedse arts van het Rode Kruis dat er zich concentratiekampgevangen aan boord van de schepen bevonden maar die boodschap kwam niet over bij de betreffende mensen.
7000 gevangenen kwamen om.
Op zijn vierennegentigste heeft Wim zijn indrukwekkende verhaal aan de schrijver verteld, na bijna vijftig jaar zwijgen. Slechts kleine stukjes van zijn verhaal liet hij de afgelopen decennia los. De schrijver heeft het als een voorrecht ervaren om Wims verhaal op te schrijven. Het heeft ook op mij een diepe indruk gemaakt. Het is een verhaal dat je niet meer loslaat.
Geef een reactie