Verschillende gevoelens komen in me op bij het lezen van het levensverhaal van Agnes Holvast. Ik voel me bevoorrecht en soms jaloers, vervreemd en soms geroepen om met haar te willen praten. Ik ben nieuwsgierig hoe haar leven af gaat lopen, of hoe ze het nu doet, nu haar kinderen bijna of al tieners zijn. Ik zou wel in gesprek willen gaan, maar ben bang dat er geen klik ontstaat.