Boekenmening

Geboren, niet gemaakt

Nederland kent een breed geaccepteerde praktijk van abortus en vruchtbaarheidstechnieken. Wie niet spontaan zwanger kan worden, kan een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaan, wie ongewenst zwanger is kan naar een abortuskliniek. Deze bundel bijdragen over dit onderwerp is geschreven door mensen die wetenschappelijk gevormd en werkzaam zijn op alle aspecten van dit onderwerp: politiek, medisch, ethisch, filosofisch en theologisch wordt gereflecteerd. Elk hoofdstuk wordt afgesloten met een verantwoording van de noten. En soms ook met conclusies. Wie zich wil inlezen op deze gebieden, vindt met dit boek een goede basis om zich te informeren. De redacteuren pleiten vanuit een christelijke levensvisie voor een ethiek van voorzichtigheid.

Wandelingen langs de rivier van de tijd

Ruim vijf jaar is de auteur columnist geweest bij het Reformatorisch Dagblad. Dit boek is een bundeling van 53 columns. Het lezen waard. Wat mij vooral opviel toen ik kris kras wat columns las, was de levensvreugde van de schrijver. Vanuit die vreugde ervaart hij alles wat zich in het leven aandient. Het is echt ‘heerlijk’ om er af en toe een te lezen. Hij is net als ik in de zestiger jaren geboren. Daarom is veel van wat hij beleeft herkenbaar voor de generatie die met hetzelfde reformatorische sop is overgoten. Maar prachtig opgedroogd en volop genietend van de ontwikkelingen in de tijd.

Noël

Zacharias, Jozef, Elisabeth, Maria, Simeon, Anna, Mesullam en Melchior. Acht mensen uit de kerstgeschiedenis en kerstlegende. Over deze acht mensen gaat deze prachtig vormgegeven Glossy. De foto’s als omslag en in de Glossy blijven de aandacht trekken. Ze nodigen uit om het verhaal (opnieuw) te lezen, opnieuw tot je te laten doordringen dat we met gewone mensen te maken hebben. Gewone mensen met een bijzondere bestemming.

Over het algemeen blijven de schrijvers dicht bij de tekst van de Bijbel. Bij Zacharias heeft de schrijver de situatie iets verder gedramatiseerd: Zacharias is stom geworden door zijn eigen ongeloof. In dit verhaal is hij doofstom geworden.

Cadeau of om zelf van te genieten, verdient deze Glossy een prominente plek op de salontafel om tijdens de feestdagen steeds weer te pakken en te lezen. Het is fictie en toch zou het zo geweest kunnen zijn. Dat is knap!

Rust voor je ziel

Psalm 23 is een overbekende Psalm van David. Het laat ons God als Herder voor Zijn schapen zien. Ik ben dankbaar dat ik dit lied al jong uit mijn hoofd kende en het is me vaak tot troost geweest in mijn leven.

Elizabeth George neemt ons in 12 hoofdstukken mee door deze Psalm. Zij toont ons God als Herder, maar ook als Trooster, Helper, Vriend, Leider, Genezer en vooral als degene die rust wil brengen. De diepte van de Psalm is ongelofelijk groot. We mogen daarin ook vooruitzien naar de Messias, Jezus, waarin God heeft laten zien dat deze Psalm in Hem volkomen is geworden.

Het boek is uitermate geschikt voor persoonlijke Bijbelstudie, maar ook voor gespreksgroepen. Een groot deel bestaat uit verwerkingspunten met niet alleen vragen, maar ook nadenkertjes en veel Bijbelgedeelten om te lezen en te overdenken. Zo mag je bijvoorbeeld nadenken over de herderlijke leiding van God over Gideon of Elia.

Het is een prachtig boek geworden, met een rijke inhoud. Wel zit er heel veel herhaling in, wat af en toe een beetje stoort. Ergens vind ik het ook wel jammer dat het alleen op vrouwen is gericht. Maar als je als man daar een beetje overheen leest, zitten er ook voor jou prachtige boodschappen in. Daarom lijkt het me ook erg geschikt om het boek als echtpaar te bespreken. Vooral ook omdat bij de verwerking het heel erg aankomt op je persoonlijke geloof. Elizabeth George is er weer in geslaagd om een laagdrempelig boek te schrijven, dat vol is van de glorie van onze God.

Mikayla on tour

Lodewijk Crijns

In dit boek lezen we over de wereld van het vloggen (korte filmpjes die op internet worden gezet en bekeken door volgers). De ik persoon lijdt aan psoriasis (een huidziekte), wat invloed heeft op hoe zij in het leven staat. In een sabbatical besluit zij naar vele plaatsen in Europa af te reizen om daar te filmen, waar zij de kost mee hoopt te verdienen. IJsland is haar eerste bestemming, waar zij meteen ook een aantrekkelijke man ontmoet. In de tweede helft van het boek komen zij elkaar weer tegen, tot hun beider verrassing. Een vlo lezend boek, romantisch, met een inzicht in de wereld van de vloggers en van heel wat landen in Europa.

Cora van Dijk

In deze vlot geschreven roman is Mikayla de hoofdpersoon. Zij werkt als vlogger en publiceert over de reizen die ze maakt. Dit is voor haar het begin van een nieuwe carrière.

Het beschrijven van mooie locaties in verschillende landen neemt een flinke plaats in in deze roman. Het boek is daarom extra aantrekkelijk voor mensen die daarvan houden. En natuurlijk komt Mikayla, die geen relatie heeft, verschillende mannen tegen tijdens haar reizen. Ze weet nog niet goed wat voor man bij haar past, sluit vriendschappen, maar ervaart ook dat niet elk contact met mannen prettig is. En niet betrouwbaar.

Mikayla heeft een huidziekte, psoriasis. Daarom bedekt ze de huid van haar hals steeds met sjaaltjes. Ze is onzeker over de reacties van mensen, in het bijzonder van mannen. In het boek komen alleen positieve reacties van mensen voor, het was geloofwaardiger geweest als er ook een negatieve ervaring opgenomen was. Ik heb ervaring met een rolstoel en geloof me, soms zijn er mensen die nergens begrip voor hebben.

Deze feelgoodroman was 250 bladzijden lekker ontspannen lezen. Geen moeilijke dingen, heerlijk oppervlakkig, personages worden niet uitgediept. Sommige lezers vinden dat te simpel, maar dat is nu eenmaal het kenmerk van een feelgoodverhaal. In dit genre is het dan ook een goed geslaagd boek. Een roman om lekker op het strand te lezen, of als je je even terug wilt trekken uit de dagelijkse drukte. En om te dromen over die prins op het witte paard, die ook in deze roman natuurlijk tevoorschijn komt.

Frea Kroese

Mikayla is van de een op de andere dag vlogger. Gewoon omdat het kan. Ze is enthousiast en ze houdt van reizen. Ze heeft wat gespaard en heeft nog geen baan gevonden. Een uitstekend moment om het vloggen uit te proberen. Het plezier van het reizen en het vloggen bruisen uit dit boek. Ze probeert verschillende bestemmingen en manieren om een reis te doen en ontmoet daarbij de nodige leuke jonge mannen. De een wat minder leuk dan de ander. Tussen hen zit ook een vlogger, die graag in Mikayla’s gezelschap is en ze ontdekt met de tijd dat hij niet alleen graag in haar gezelschap is, maar dat hij wat minder mooie motieven heeft om haar op allerlei mooie plaatsen op deze aarde toevallig tegen te komen. Tijdens haar eerste reis ontmoet ze heel kort een man die indruk op haar maakt, maar er is geen tijd om gegevens uit te wisselen en zowel hij als zij betreuren dat. Intussen reist ze lustig verder en vertelt haar volgers over de wetenswaardigheden van de plaatsen die ze bezoekt. Dat is echt leuk om te lezen en als je erbij voegt wat ze aan soms hilarische toestanden meemaakt, zorgt dat ervoor dat dit een super leuk boek is om tijdens een van je vakanties mee te nemen voor in de trein of het vliegtuig.

Niet alles gaat in Mikayla’s leven van een leien dakje, maar het geeft haar en de lezer een goed gevoel om met Mikayla te ontdekken dat de man die ze heeft ontmoet tijdens haar eerste reis zich niet eens zo ver van haar leef- en werkterrein bevindt.

Het taalgebruik van Mikayla, die geschiedenis heeft gestudeerd, past niet altijd even goed bij haar, maar haar enthousiasme vergoedt dat ruimschoots. En de schrijfster bedoelt ‘plechtig’ of ‘stijfjes’ als ze ‘statisch’ schrijft.

Op golven van hoop

Als Annie Bliss op een verrassende manier ontdekt dat haar oudoom Bob hulp nodig heeft, bedenkt ze zich geen moment en reist ze terug naar het dorp waar zij als kind een tijdje heeft gewoond. In een periode waarin haar beide ouders waren uitgezonden voor hun werk, ontfermde Bob zich over haar. Annie besluit om te blijven om de zorg voor Bob op zich te nemen.

Al snel na aankomst maakt ze kennis met Jeremiah. Een aantrekkelijke maar niet gemakkelijke man. Duidelijk een man met een verleden waarover hij heel gesloten blijft. Zelf heeft Annie ook een en ander meegemaakt en zij zit midden in een verwerkingsproces. Door de gezamenlijke zorg voor Bob komen Jeremiah en Annie elkaar regelmatig tegen.

In het boek zijn twee verhaallijnen prachtig met elkaar verweven. Vanuit het heden zijn er flashbacks naar het leven van Grandbob, zoals Annie haar oudoom noemt. Langzaam maar zeker krijg je als lezer een beeld van het bewogen leven dat Bob geleid heeft. Steeds weet de schrijfster het spannend te houden. Elke keer valt er weer een puzzelstukje op zijn plaats maar tegelijkertijd word je nieuwsgierig gemaakt naar het volgende puzzelstukje. Het past allemaal naadloos in elkaar en gaandeweg wordt duidelijk hoe het verleden de verschillende personages gevormd heeft tot wie ze vandaag de dag zijn.

Hoewel het boek aanhaakt bij de Tweede Wereldoorlog is dat niet zozeer het thema. Dat thema zit verweven in de titel van het boek: Op golven van hoop. Hoop met een hoofdletter want het gaat over christelijke Hoop. Deze boodschap zit heel knap in het verhaal verweven. Het thema komt helder naar voren zonder dat het irritant wordt.

De schrijfster hanteert een prettige schrijfstijl. Er zijn geen ingewikkelde zinnen of onnodige herhalingen en er is een goede afwisseling tussen dialogen en beschrijvingen. Een aanrader, zeker als je bedenkt dat het om een debuut gaat.

Alles gebeurt met een reden

En andere leugens die ik koesterde is de ondertitel van het boek van de Canadese Kate Bowler. Zij kreeg op 35-jarige leeftijd de diagnose darmkanker. Kate Bowler deed onderzoek naar het welvaartsevangelie: een populaire stroming in de Verenigde Staten waarbij men gelooft dat het christelijke geloof altijd goed uitpakt en je er steeds meer voordeel van hebt. Als er al lijden is heeft het waarschijnlijk te maken met niet-beleden zonde (kort door de bocht weergegeven). Hoewel Kate Bowler tijdens haar studie kanttekeningen maakte bij deze theologie, merkt ze hoezeer zij “besmet” is met dit geloof wanneer zij geconfronteerd wordt met haar ziekte. Christenen voelen zich vaak ongemakkelijk als er lijden in hun leven komt. Een voorbeeld uit haar boek bespreekt dat er in de lijdenstijd nauwelijks diensten zijn en dat men van Goede Vrijdag snel doorgaat Pasen. Ik kreeg deze boekentip van een dominee die aandacht heeft voor christenen, die worstelen met geloofsvragen door de coronacrisis. Wij willen altijd een verklaring maar een crisis als deze kan onze geloofszekerheden doen wankelen. Het is een confronterend boek maar Kate Bowler durft in de spiegel te kijken met humor. Zij schrijft vol levenslust, zoals alleen mensen doen die het leven kunnen verliezen. Daarnaast heeft zij uit eigen ervaring een lijst toegevoegd van wat we absoluut niet moeten zeggen tegen mensen die lijden en wat we wel zouden kunnen doen. Diep respect voor dit boek!

Watergeheimen

Doordat Avery, een alleenstaande moeder, voor het eerst na tien jaar teruggaat naar de stad in Mississippi waar ze is opgegroeid, ontrolt zich in de roman ‘Watergeheimen’ van Lynn Bryant een verhaal van drie generaties vrouwen met hun worstelingen over racisme in het Zuiden van Amerika.

De oma groeide op in de arme kant van de stad, niet ver van de zwarte bevolking en heeft zwarte vriendinnen. Ze heeft zich actief ingezet voor de burgerrechtenbeweging, wat de blanke bevolking van de stad haar niet in dank afnam. Voor haar dochter, Marion, de moeder van Avery, was dat zeer pijnlijk om te ervaren. Heel haar leven doet ze haar best om erbij te horen. Ze groeit op in de jaren zestig. In die tijd wordt van hogerhand geforceerd dat er ook zwarte studenten worden toegelaten op de universiteit. Ten slotte wordt Avery, een rebelse tiener, in de jaren negentig verliefd op een zwarte jongen. Hun relatie moet geheim blijven want de mensen in de stad staan nog niet open voor gemengde relaties.

De broer van Avery nodigt haar en haar getinte dochter uit voor de bruiloft in Mississippi. Na vijf maanden twijfelen neemt zij de uitnodiging aan, nog vol twijfels over hoe haar moeder en de rest van de gemeenschap op haar kind zal reageren. Ze heeft nog een motivatie om in te gaan op de uitnodiging want haar dochter heeft een ziekte die genetisch is bepaald en ze vraagt zich af hoe dat mogelijk is. Het is tijd om de familiegeschiedenis uit te zoeken.

In de roman worden de perspectieven van Avery, Marion en oma afgewisseld. Zij vertellen hun verhaal in de ik-persoon. In het begin “hoor” ik nauwelijks verschil in hun praten of denken. Hoewel het heel natuurlijk is om meer vragen of gedachten tegelijk in je hoofd te hebben, ervaar ik de schrijfstijl als van de hak op de tak. Er worden zoveel drama’s tegelijk aangestipt dat ik als lezer letterlijk in het diepe wordt gegooid. Dat is dan de enige associatie met de titel ‘Watergeheimen’, want het boek draait vooral om familiegeheimen. Ook de foto op de cover past niet echt bij het verhaal. De dochter van Avery is al negen jaar en maakt opvallend wijze opmerkingen over de situatie.

Over het gebrek aan vertelstem bij de hoofdpersonen zou je kunnen zeggen: ze zijn familie van elkaar dus het geeft niet. In de loop van het verhaal tekent zich hun sterke karakter wel degelijk af, vooral door wat ze meegemaakt hebben. Ten opzichte van Avery lijkt dat karakter zelfs tegenstrijdig en interessant. Haar moeder en oma zien haar als een heel onafhankelijke en zelfstandige vrouw maar ik zie haar vooral als een onzeker meisje. Uiteindelijk hebben met name Marion en Avery hetzelfde verlangen om hun kind te beschermen. Dat dit niet goed uitpakt levert een boeiend verhaal op, dat ernaar neigt een voorspelbaar verloop te krijgen. Juist omdat de schrijfster ervoor gekozen heeft om dicht op de huid van de hoofdpersonen te zitten, krijg je voor sommigen onverwacht meer begrip en daarmee inzicht in hoe complex de rassendiscriminatie in de Verenigende Staten is. De manier waarop het in één maand voor de bruiloft wordt uitgewerkt en er aan het eind verzoening is op de bruiloft, maakt het boek wat mij betreft net iets te rooskleurig. Toch vermoed ik dat het veel lezers zal aanspreken, die het meer dan mijn kritische drie sterren zullen geven.

Liefde van mijn leven

Op de cover staat een heel mooie foto van Gerald en Nelinda. Ik vind het een mooie cover met de hoofdpersonen zelf.

De indeling van het boek is heel overzichtelijk, het verhaal omvat drie hoofdstukken met sub-hoofdstukken en daarin wordt het verhaal verteld. Het boek wordt afgesloten door een nawoord en liedteksten die veel indruk op mij maken. Je kunt ze lezen als gedicht en tot je door laten dringen.

Het is niet alleen hun verhaal maar ze laten meer mensen toe in dit boek. Dat maakt dat het een geheel wordt en niet alleen het mooie en gelukkige verhaal van Gerald en Nelinda. Anderen vertellen over de hoogte- en dieptepunten in hun relatie. Het voelt allemaal heel persoonlijk, alsof je met een groep vrienden zit te kletsen en er allerlei onderwerpen ter sprake komen. Ik zou het mooi hebben gevonden als ze bijvoorbeeld ook niet-christelijke stellen om hun verhaal hadden gevraagd. Dan was het een wat breder verhaal geworden dan nu. Maar dat is een bewuste keuze van de auteurs, denk ik.

We hebben in de loop der jaren leren zien dat achter elk verwijt een verlangen ligt.

Ze hebben gouden regels in hun relatie die ze ook delen met de lezers.

Ze gaan uitgebreid in op allerlei onderwerpen; ook datgene waar sommige mensen moeilijk over praten. De openheid en de eerlijkheid waardeer ik als lezer en ik raad dit boek aan aan mensen die zich willen verdiepen in hun relatie tot elkaar en tot God.

Een link naar spotify heb ik zelf opgezocht, dit is mijn nummer; https://open.spotify.com/track/6BPBVj8v6h1d0P2jTCgVB6?si=GmUKxP2nQHqRXOE-HOj2NA

Jij schijnt als de zon
Ik licht als de maan
Oh, we hebben elkaar nodig
We vullen elkaar aan.

Wie omkijkt

Antoinette Schram

Jeanine Cummins heeft een verhaal over een moeder die haar zoon in veiligheid wil brengen, nadat zijn vader en heel haar familie is vermoord tijdens een familiefeest in Acapulco. De reis die deze Mexicaanse moeder maakt, volgt het gevaarlijke pad van zoveel migranten uit Midden-Amerika en heeft slechts één bestemming: de Verenigde Staten.

Het begint met een sterk staaltje actie. Kogels vliegen door de badkamer waar Luca net staat te plassen. Zijn mami (de roman heeft bijna op elke pagina Spaanse termen, die meestal wel duidelijk worden door het verhaal) Lydia komt in de badkamer en zij verstoppen zich in een douchecel, die amper bescherming biedt. Ze horen hoe ze worden gezocht door de bendeleden van het plaatselijke drugskartel, maar blijkbaar is deze verstopplek goed genoeg. Als de politie op de plaats delict komt, weet Lydia dat ze niemand kan vertrouwen omdat agenten meewerken met de kartels. Dus al vrij snel wordt de lezer meegenomen in een spannende thriller om te ontdekken hoe Lydia en Luca wegkomen uit Acapulco om het gevaar te slim af te zijn. Vooral Luca (8 jaar) is erg slim met zijn wonderlijke kennis over typografie.

Door middel van flashbacks krijgt de lezer gedoseerd informatie over het verleden van Lydia en zo wordt duidelijk dat zij bevriend was met Javier, de baas van het drugskartel. Lydia kan haast niet geloven dat zij bevriend was met de slechterik. Het geeft het verhaal even een extra dimensie, maar al gauw draait het alleen om overleven en leer ik Lydia kennen als een vrouw die overal gevaar ziet. Soms is dat goed te begrijpen. Het meeliften op de goederentreinen (voor migranten in Mexico een manier op lange afstanden te overbruggen) zijn invoelbaar spannend geschreven. Steeds is zij geschokt over wat zij meemaakt en ontdekt op haar vlucht naar de Verenigde Staten. “Vergeet niet om doodsbang te zijn.” zegt Lydia keer op keer. Het is net of de schrijfster door daar de nadruk op te leggen de lezer wil overtuigen van het gevaar maar op een gegeven moment is het niet overtuigend genoeg. Ik kreeg moeite om het boek uit te lezen alsof de reis te lang duurt omdat Jeanine Cummins alle facetten die migranten meemaken onderweg wil benoemen maar in ‘Wie omkijkt’ loopt het steeds weer goed af. Echte gevaren, zoals verkrachting en beroving gebeuren buiten beeld of net niet. Over een aanranding die Lydia overkomt, wordt niet meer geschreven dan dat er een pink glijdt langs haar kruis. Goede actie-scenes zijn er in de laatste 200 bladzijden amper nog. Waar in het begin een alwetend verteller acteert, die afwisselend Luca en Lydia volgt en hun angsten deelt, vertelt hij later ook de verhalen van de mensen die Lydia ontmoet. Het voelt voor mij als een stijlbreuk. Literair vind ik het niet verheffend, daarvoor vind ik ook de karakters te cliché.

Ik had verwacht dat het lezen van dit boek mij meer bewust zou maken van de levens van de migranten in Midden-Amerika. Ik dacht dat de wreedheid ervan af zou spatten, dat de onrechtvaardigheid mijn hart in beweging zou zetten, maar die kracht heeft dit boek niet. Of het moet zijn dat het boek aanzet om te onderzoeken wie er nog meer over Mexico en migranten heeft geschreven. Ik zou andere lezers aanraden om daarmee te beginnen.

Frea Kroese

Dit debuut van Jeanine Cummins sleept je mee in een grimmig avontuur waarin het niet mogelijk is om ook maar te proberen om te kijken. De titel is treffend gekozen omdat hij onwillekeurig doet denken aan de vrouw van Lot, die niet besefte hoe vreselijk de verwoesting zal zijn. Je wilt het ook niet geloven als je dit leest maar ik denk niet dat je na het lezen van dit boek op dezelfde manier naar mensen kijkt die gevlucht zijn voor extreem geweld. Lydia kruipt door het oog van de naald als haar familie bijna helemaal wordt uitgemoord. Ze heeft zich met haar zoon opgekruld in de douche en wacht totdat de moordenaars weggaan. Wat daarna volgt is voor ons, die geen geweld en corruptie kennen, onvoorstelbaar. Toch kun je het boek niet wegleggen. Je wilt dat ze werkelijk voor het geweld kunnen vluchten. Je wilt dat ze een nieuw leven kunnen opbouwen. Maar hoe vlucht je voor mensen die ontzettend lange armen hebben met daarin machinegeweren. Hoe bouw je een nieuw leven op, als je niemand meer hebt en zestienvoudige rouw draagt. Hoe?

Dit is Hunted in het echt, want als je niemand kunt vertrouwen, waar kun je dan nog heen?

20138

Recensie

Jouw waardering

20137

Recensie

Jouw waardering

20136

Recensie

Jouw waardering

20135

Recensie

Jouw waardering

20134

Recensie

Jouw waardering

20133

Recensie

Jouw waardering

20132

Recensie

Jouw waardering

20131

Recensie

Jouw waardering

20130

Recensie

Jouw waardering

20129

Recensie

Jouw waardering