Boekenmening

Routekaart voor geestelijke vorming

De schrijver van dit boek Robert Mulholland was een Amerikaanse theoloog (overleden in 2015) en zijn routekaart voor geestelijke vorming is een gewaardeerd werk in Amerika. Overigens is deze uitgave een bewerking van Ruth Haley Burton. Zij is oprichter van een Transforming center, een plek waar ruimte wordt gemaakt voor God zodat Hij kracht kan geven en inspireren om gemeenschappen te veranderen. Ruth heeft haar eigen verhaal in het voorwoord geschreven. Hoe zij in contact is gekomen met Robert Mulholland toen ze merkte dat ze niet kon groeien in het geloof. In de tekst heeft zij gebeden, vragen en tips geschreven zodat de tekst toepast kan worden voor persoonlijke gebruik of in groepen.

God wil de wereld bereiken door ons leven in te zetten. Geestelijke vorming is daarom volgens Robert Mulholland een proces van gevormd worden naar het beeld van Christus met het oog op anderen. In het eerste deel van het boek wordt deze definitie stap voor stap uitgelegd. Het tweede deel staat stil bij het feit dat wij, mensen, van elkaar verschillen. De schrijver gebruikt daarvoor een analyse van psycholoog Carl Jung. De ene mens is introvert en de ander is extrovert. De een reageert op basis van intuïtie, de ander op basis van feitelijke waarneming. De een heeft een voorkeur voor denken, de ander voor voelen. Tenslotte zouden we menselijke voorkeur nog kunnen indelen in oordelen of observeren. Natuurlijk zijn wij een combinatie van deze factoren en is het lang niet altijd even duidelijk, maar toch geeft de wetenschap zo een aantal persoonlijkheidstypen.

Iedereen is anders, er is niet één methode voor iedereen. Hier gaat Robert Mulholland vervolgens mee aan de slag omdat ook bij geestelijke groei iedereen anders is. Er is niet een methode die voor iedereen van toepassing is. We hebben immers ieder een andere voorkeur en daarom werkt stille tijd, contact zoeken met God niet voor iedereen op dezelfde manier. Ik vond dit goed en boeiend om te lezen. De uitdaging is volgens Mulholland wel dat we juist kunnen groeien op het terrein wat niet onze voorkeur heeft en dat dit gebeurt als je samen met andere mensen bent, die niet zijn zoals jij. Daarom is een gemeenschap zo belangrijk. Hij heeft daarvoor een parafrase gemaakt op het bekende 1 Korinthe 12, over het lichaam van Christus.

Deel drie van het boek gaat over geestelijke oefeningen waarbij bidden, geestelijke lezing (lectio divina) en liturgie worden genoemd. Tenslotte wordt nog een keer benadrukt hoe belangrijk het is om dit samen te doen. Juist in deze tijd bestaat het gevaar dat wij individueel op pad gaan maar zo is het lichaam van Christus niet bedoeld. De schrijver maakt vaker kritische kanttekeningen over de tijd waarin wij leven en het belang van geestelijke vorming.

Het boek gebruikt begrippen waar christenen (in Nederland) niet altijd vertrouwd mee zijn. Die vervreemding merk ik ook al bij de titel en cover van het boek. Het ziet er niet uit als een aantrekkelijk boek over groeien in geloof of worden als Jezus. Heel vaak heeft de schrijver het over een holistische groei. Een christelijke pelgrimstocht (het proces van geloof), wat ik nog ken van de drieslag: ellende, verlossing, dankbaarheid of zou samenvatten als bekering, rechtvaardiging, heiligmaking, wordt in dit boek bewustwording, zuivering, verlichting en vereniging genoemd. De begrippen en de beeldspraak worden duidelijk uitgelegd en bijbels gefundeerd maar doen in eerste instantie aan moderne mindfulness denken. De schrijfstijl is niet aantrekkelijk voor een snelle lezer. Dat is iets wat Robert Mulholland in zijn boek ter sprake brengt als het probleem van deze tijd waarin wij kant-en-klare en snel oplossingen willen. Zo is geestelijke vorming beslist niet, dat blijft een levenslang proces samen met anderen.

Dochter van het Derde rijk

Twee vrouwen, twee verhalen. Eerst leren we ze allebei kennen in hun eigen tijd. Ember die de verschrikkelijkste nacht uit haar leven meemaakt en hier later nog last van heeft terwijl ze haar leven weer opbouwt. Hanna die jaren eerder gewoon haar werk doet voor een organisatie die tot nu toe verafschuwd wordt om haar ideologie. Het blijkt echter uit beide verhalen dat die ideologie nu nog steeds leeft bij groepen mensen. Beide verhalen raken, door Embers onderzoek naar de Holocaust. Het kost de lezer tijd om beide vrouwen te leren kennen door de vele verhalen die in hun levens spelen maar als je doorleest, blijken de verhalen te raken en wil je weten wat er gebeurd is met Hanna en haar dochter en lees je overeenkomsten tussen Hanna en Ember die je waarschijnlijk eerder niet opgevallen zijn.

Melanie Dobson heeft het mooie talent om de geschiedenis op een fictieve manier tot de lezers door te laten dringen. Ze brengt mensen tot leven die bijna echt bestaan zouden kunnen hebben en laat de verhalen samenvloeien met mensen en gebeurtenissen die we kennen uit de geschiedenisboeken. Of zoals ik, die vaak op internet zoekt tijdens het lezen, uit verschillende artikelen op internet.

Op een gegeven moment dacht ik werkelijk dat de auteur een fout had gemaakt en zaken door elkaar gehaald had maar door een onverwachte plottwist werd ik met beide benen weer op de grond gezet. Wat goed bedacht.

Melanie Dobson lijkt ons te willen waarschuwen dat hetgeen waarvan we ruim 75 jaar geleden hadden gezegd dat het moest verdwijnen nog altijd levende wortels heeft in onze huidige samenleving.
Maar eigenlijk heeft ze gewoon een heerlijke, met vlagen spannende roman geschreven waarvan een liefhebber van christelijk historische romans kan genieten.

Kind i

“Ik maak me geen zorgen, want mijn gezin ben ik kwijt. Of mijn gezin is mij kwijt. L en E hebben ook geen familieleden, want die zijn allemaal opgeblazen.”

Het verhaal is geschreven zoals kinderen hun situatie vanuit henzelf kunnen vertellen. Maar ik heb weinig boeken gelezen die zo schrijnend zijn als dit verhaal van een groepje kinderen dat zonder verantwoordelijke volwassene probeert te overleven in een vluchtelingenkamp. De dagelijkse dingen zijn een strijd, en ze zijn hun identiteit verloren met hun naam die nu een letter is, zonder paspoort (of levensboek) ben je namelijk niemand omdat je het niet kunt bewijzen.

De directe beschrijvingen door een kind dat alleen nog maar in het heden wil leven omdat het verleden weg is en de toekomst ongrijpbaar. Ze mogen wel terug, ze mogen blijven, ze mogen alleen niet verder.

Op het moment dat je denkt dat het niet erger kan worden wordt het echt een ramp. Een simpel bericht dat je thuis op het journaal hoort terwijl je met jouw kop koffie op de bank zit, wordt hier beschreven als een ramp bij een ramp.

Gelukkig zijn er ook mensen die helpen, zij worden beschreven met hun naam, niet met een letter en de auteur maakt daarmee het onderscheid duidelijk. Mensen met een goed hart die naar hen omkijken.

Tijdens het lezen zul je je afvragen wie het heeft geschreven. Dat was Steve Tasane, zoon van een vluchteling en hij heeft Kind i gebaseerd op de ervaringen van echte kinderen in vluchtelingenkampen over de hele wereld.

Met de verhalen van deze kinderen I, E, L, V, S en O, wil hij de lezer wakker schudden. De indringende beschrijvingen in mooie zinnen blijven je nog lang na het lezen bij. En je zult nooit meer op dezelfde manier naar deze berichten in het journaal kijken omdat je deze bijzondere leeservaring hebt opgedaan.

Een must read voor kinderen vanaf 10 jaar, bij jonge kinderen zou ik het verhaal voorlezen omdat het best een pittig verhaal is. Dit is ook een boek voor iedereen in de maatschappij, op school of in de kerk, in elke les over burgerschap, geschiedenis en Nederlands goed te gebruiken.

Betoverend Toscane

Heidi geeft elk jaar een beeldhouwcursus in Toscane. De groep cursisten in deze roman zijn zeven vrouwen van verschillende leeftijden. De zussen Tanja en Chloë zijn op zussenvakantie.

Anouk is aardig bedreven in beeldhouwen; zij heeft haar vriendin Margje meegenomen.

Baukje is aan rust toe maar ze wordt voor ieder wissewasje gebeld en geappt door haar ex-man bij wie haar zoontje tijdens haar afwezigheid verblijft.

Fenna heeft last van het legenestsyndroom en voelt zich overbodig. Ze wil graag buitenshuis werken maar haar man denkt daar anders over.

Suzan is onlangs weduwe geworden.

Het hele stel kan goed met elkaar overweg.

Chloë ontmoet een knappe Italiaan en de zussenvakantie wordt hierdoor anders want ze gaat regelmatig met Roberto uit. Ondanks dat ze ervan uitgaat dat het een vakantieflirt betreft, gaan ze beiden meer voor elkaar voelen. Maar dan komt de ex van Roberto op de proppen.

Dit is een lichtvoetige roman die zich afspeelt in het romantische Toscane.

Het bijzondere van deze roman is dat er geen hoofdpersoon is. Elke vrouw komt aan bod behalve Margje. Ze zegt af en toe wel wat maar over haar privéleven lees je niets. Het is interessant om te lezen hoe beeldhouwen in zijn werk gaat.

Het is een rustig voortkabbelend verhaal dat makkelijk wegleest, maar dat je ook makkelijk weg kunt leggen omdat er niet veel spanning inzit. Die komt pas aan het eind.

De ontdekking van het paradijs

Tijdens de jeugd van de schrijver ontstond het verlangen om kunstenaar te worden. Als hij zeventien is, vertelt hij dat aan zijn ouders die nogal geschokt zijn als ze dat horen. Het gevolg is dat zijn vader hem meedeelt dat hij geen cent meer van hem krijgt en maar voor zichzelf moet zorgen.

Er breekt een roerige tijd aan voor Eric. Hij belandt in Berlijn waar hij een ondergrondse organisatie helpt om mensen uit Oost-Berlijn te smokkelen. Als buitenlander kon hij namelijk vrij reizen. Vervolgens belandt hij in Parijs. Daar heeft hij een tijdje bij Corneille op zijn atelier gewerkt en heeft hij zijn eerste solotentoonstelling.

Hoewel Eric christelijk is opgevoed, komt hij op een gegeven moment tot de conclusie dat God dood is.

In 1983 heeft hij een bijzondere ervaring in de Notre Dame in Parijs. Hij krijgt een visioen waardoor hij ervan overtuigd raakt dat Jezus leeft. Hij komt tot levend geloof.

Jaren later wordt Eric gevraagd om een staatsieportret van kroonprins Willem-Alexander te maken. Zijn broer merkt op: ‘Waarom verspil je je talenten aan de gekroonde hoofden van deze aarde en wijd je ze niet aan de mensen die het nodig hebben?’

Dat is het begin van het kinderwerk in de sloppen van Sao Paulo, Brazilië. In Nederland heeft hij een deeltijdbaan als leraar Frans en hij reist zoveel mogelijk naar Brazilië. Dat is het begin van de stichting ‘Children asking’, die nu inmiddels ook in Afrika en Pakistan actief is.

Eric vertelt levendig over zijn zoektocht naar het paradijs. Het is heel bijzonder om te lezen hoe hij verschillende schilderstijlen hanteert, hoe hij zijn gevoelens beschrijft en met name zijn geloof en de visioenen die hij krijgt.

Retourtje Elzas

Juist als Jany op het punt staat om een jaar lang de wereld rond te reizen, wordt ze opgebeld door haar vriendin Lydia met de noodkreet of zij alsjeblieft wil komen helpen op hun vakantiepark ‘de Oase’ in Frankrijk. Haar man Ruud kan door een ongeluk tijdelijk niets doen en daarom zitten ze dringend om hulp verlegen.

Jany, hoewel wantrouwig omdat ze vanuit haar schooljaren weet dat Lydia een kei is om de ander voor haar karretje te spannen, gaat toch overstag.

Ze gaat helpen op voorwaarde dat ze genoeg vrije tijd overhoudt om de omgeving te verkennen en dat ze na enkele weken alsnog haar wereldreis kan gaan beginnen.

Het pakt echter heel anders uit dan ze had gedacht!

Margreet Maljers trekt je mee het verhaal in en houdt je aandacht vast tot de laatste bladzijde. Je leeft mee met de stoere Bernd die voor de nodige romantiek zorgt, met de angstige Conny die een pak zorgen met zich meedraagt en je ergert je aan Lydia die zich manipulerend gedraagt en alles naar haar eigen hand wil zetten. De personages en dialogen maken het verhaal boeiend en levendig. De karakters zijn goed uitgewerkt.

Het Franse leven op het park en in de omgeving wordt duidelijk beschreven zodat je je ook echt in Frankrijk waant.

Kortom een mix van spanning, romantiek, humor en de nodige diepgang.

Een aanrader.

Dochters van het daglicht

Geen thuishaven. Geen fysiek onderdak. Geen geestelijk onderkomen. Geen tijdelijke schuilplaats. Geen eten. Geen familie. Geen vrienden. Geen werk. Geen geld. Geen officiële identiteit. Geen land. Niemand verwacht iets van je. Niemand vraagt zich af waar je bent. Niemand die weet of je nog leeft. Dit was de situatie van talloze Joodse jonge vrouwen in Polen in de tweede Wereldoorlog die de moed hadden om op de een of andere manier verzet te plegen. Omdat iedereen uitgemoord werd. Omdat de generatie boven hen verlamd waren vanwege de dreiging en de discriminatie. Omdat het leven elk moment voorbij kon zijn. Omdat ze een moed hadden waarvan ze niet wisten dat ze die hadden. Meisjes die de treinen volgden en zagen waar ze terecht zouden komen. Meisjes die voor valse persoonsbewijzen zorgden en die bezorgden bij mensen die ze nodig hadden. Meisjes die zich uitgaven voor Poolse omdat ze blond waren en blauwe ogen hadden. Meisjes die zelfs een dubbelrol speelden door bij Duitse eenheden te werken en zo voor wapens, eten, geld, of wat er ook maar nodig was in de Joodse getto’s te zorgen. Meisjes die bij de partizanen hielpen met operaties, verpleegzorg en verzetsdaden, gewapend of niet. Maar tijd en gelegenheid om een meisje te zijn, hadden ze niet. Ze werden vanuit hun kind zijn in een keer volwassen. Ze moesten wel.

Jonge vrouwen die zich ontpopten als uitstekende leiders in de jeugdgroepen die op allerlei manieren verzet pleegden. Ze werden gemarteld, verkracht, geaborteerd, vermoord. Dochters van het daglicht is een uitgebreid verslag van de Joodse gettomeisjes die in opstand kwamen tegen de nazi’s. De schrijfster heeft ontelbare authentieke bronnen geraadpleegd en verteld hoe ongelooflijk en hoe waar het is dat deze jonge mensen zo ontzettend veel hebben kunnen doen en zo verschrikkelijk geleden hebben. Ze reisden het hele land af. Ze woonden in de getto’s en in de niet-Joodse gebieden. Ze bewogen zich constant te midden van de vijand en deden de meest onvoorstelbare dingen onder hun ogen. Deze strijdsters hebben in dit boek een monument gekregen, waardoor hun namen weer genoemd worden en hun moed geroemd.

Ondergaande zon

Susanne woont in Graffham in West-Sussex. Met haar zusje rent ze de glooiende heuvels op in de omgeving van haar huis. Daar ziet ze een Canadese soldaat zitten. Het is Jack Gibson. Hij is op slag verliefd. Ze zetten de kennismaking voort en omdat Jack met zijn legereenheid naar het vasteland moet om te gaan vechten tegen de Duitsers, besluiten ze te trouwen voor Jack moet vertrekken.

Enkele weken na hun huwelijk krijgt Jack te horen dat hij deel zal uitmaken van de invasie in Normandië.

Susanna blijft achter en na een tijdje komt ze erachter dat ze zwanger is.

Deze roman is gebaseerd op ware gebeurtenissen. De auteur bezocht de Canadese Begraafplaats in Holten en zag daar een grafsteen met een aangrijpende geplastificeerde brief. Naar aanleiding van deze brief heeft de auteur dit verhaal geschreven. Ze heeft de vrijheid genomen om het verhaal wat om te buigen. De oorlogsgebeurtenissen kloppen wel, die heeft ze van ooggetuigen en beschrijvingen.

Hoewel ze er geen idee van heeft, of Kenneth (Jack in het verhaal) geloofde, heeft ze hem een sterk geloof in God gegeven. Ook Susanna is gelovig maar haar geloof wordt heel erg op de proef gesteld.

Het vertrouwen op God komt sterk naar voren in dit boek. De auteur heeft dat realistisch en integer beschreven.

JP & ik

Tess is hartstikke maf. Volgens JP dan. Hij houdt een feest en heeft een vrouw nodig die zich voordoet als zijn vriendin. Tessa laat zich inhuren en dat is het begin van allerlei verwikkelingen. Ze hebben beiden hun eigen redenen om deze neprelatie in stand te houden. Maar Tess doet allerlei dingen waar JP het niet mee eens is. Dat leidt regelmatig tot botsingen.

Tess kan goed opschieten met Esmee, de vrouw van JP’s baas.

Ze worden uitgenodigd om samen met hen op vakantie te gaan, zeilen in de Cariben. Kunnen Tess en JP het sprookje zolang volhouden?

Van deze roman heb ik gesmuld. De humor spat af van elke bladzijde. Ik lag regelmatig in een deuk over hoe zij bepaalde dingen omschrijft. Naarmate het verhaal vordert, komt er meer diepgang in, maar niet ten koste van de humor.

Kortom, een aanrader.

In naam van de kroon

Wat zoek je in een roman? Dat is de vraag die bij me oprees tijdens het lezen van ‘In naam van de Kroon,’ een fors en best goed boek van de mij tot nu toe onbekende Michelle Griep.

Het boek gaat over een negentiende-eeuwse politieman in Londen, Jackson Forge. Hij is nog maar net in dienst, maar heeft zich door een paar knullige fouten al impopulair gemaakt bij zijn leidinggevende. Als hij in aanraking komt met de charmante aanvoerster van een nogal ongeloofwaardige bende begint er al snel iets moois op te bloeien. Kit is dan wel een dievegge maar ze blijkt een hartje van goud in zich om te dragen. Al vlug veranderen de twee dan ook van tegenstanders in medestanders. En dat blijkt goed te werken. Samen lossen ze verdwijningen op, overleven ze spannende achtervolgingen in metrotunnels en op de Theems en slagen ze erin de echte criminelen te pakken te krijgen.

Ik vermoed daarom dat lezeressen die op zoek zijn naar een verhaal vol romantische ontwikkelingen, met daarbij een dosis spanning, heel erg blij van haar roman worden.

Zelf hoor ik echter bij de groep lezers die het vooral om de historische geloofwaardigheid gaat. En helaas: die vind ik erg mager. Naar mijn bescheiden mening weet mevrouw Griep echt te weinig van het negentiende-eeuwse Engeland om een realistisch beeld te scheppen. Een paar voorbeelden: Haar held Forge krijgt direct een vuurwapen in de handen gedrukt, en maakt daar gretig gebruik van. Dit is onbestaanbaar. Zelfs ervaren agenten hadden in de praktijk zelden of nooit een revolver of pistool op zak. Zelfs nu is het nog zo dat de Britse agent meestal niet is uitgerust met een vuurwapen. Grappig genoeg geeft de schrijfster dat in een nawoord ook volmondig toe. Tja, en dan de verhoren. Een eenvoudige politieman ondervraagt gerust iemand van de hoogste adel. In de standenmaatschappij van die tijd absoluut not-done. En feiten die niet goed zijn gecheckt. Zo wordt Kit aan het einde van de negentiende eeuw in Newgate opgesloten, in een cel met heel wat vrouwen. Maar al in 1858 vonden in deze beruchte gevangenis hervormingen plaats, waardoor elke vrouw haar eigen cel kreeg.

Ook het taalgebruik vind ik hier en daar wel erg modern. De agenten komen bijeen voor een ‘briefing,’ een ‘timing is perfect’, mensen maken ‘carrièrekeuzes.’

Kortom: een boek dat de een zal bevallen terwijl het een ander zal teleurstellen. Het is maar waar je naar op zoek bent. Voor spanning en romantiek geef ik 4 sterren, voor geloofwaardigheid 2.

202286

Recensie

Jouw waardering

202285

Recensie

Jouw waardering

202284

Recensie

Jouw waardering

202283

Recensie

Jouw waardering

202282

Recensie

Jouw waardering

202281

Recensie

Jouw waardering

202280

Recensie

Jouw waardering

202279

Recensie

Jouw waardering

202278

Recensie

Jouw waardering

202277

Recensie

Jouw waardering