Boekenmening

Het rupsenhuis

Zo heel veel historische romans die zich in de achttiende eeuw afspelen zijn er niet. Ten onrechte wordt deze periode in de geschiedenis vaak als minder interessant gezien dan de zeventiende (gouden) eeuw en de negentiende eeuw met de opkomende industrialisatie. Maar ook rond 1700 gebeurde er heel wat.

Jeanine de Vries heeft grondig onderzoek gedaan naar het leven in die tijd. Iets dat voortdurend blijkt, en misschien zelfs wel iets te veel, blijk uit haar roman Het rupsenhuis. Hoofpersoon is de Joodse Jael. Bij het lezen van die naam dacht ik direct aan haar naamgenote uit het Oude Testament. En er zijn parallellen, die ik hier niet zal onthullen. Jael en haar man reizen van Amsterdam (Mokum) naar het Friese Franeker, om redenen die gaandeweg het verhaal duidelijk worden. Bewust verbergen ze hun Joodse identiteit, omdat er overal discriminatie dreigt. Jael mist Amsterdam vreselijk en niet alleen omdat ze er haar volwassen kinderen heeft achtergelaten. Ze werkte er ook voor Maria Sibylla Merian, een tijdgenote die bekend staat vanwege haar onderzoek naar de (o.a. Surinaamse) natuur. Haar Amsterdamse werkplaats heette Het rupsenhuis en ik veronderstelde dat die een prominente rol in dit verhaal zou spelen, maar dat is niet het geval. Jael doet pogingen om naar Amsterdam terug te keren, die op niets uitlopen, totdat daar uiteindelijk na veel gebeurtenissen, verandering in komt. Daarbij speelt een misdrijf een rol. Sterk punt van het boek is de al genoemde kennis van de beschreven periode. In mijn ogen is het verhaal ondergeschikt aan de historische beschrijvingen. De auteur schreef onder de naam Nine de Vries eerder historische romans, maar niet eerder over het meer recente verleden. Die poging heeft tot een goed leesbare roman geleid.

Echt 7 tips voor meer vrijheid

De geschiedenis van Mozes pakt Tineke Wuister aan om een aantal durf-principes op te voeren. De 7 durf-tips zijn: Durf te ontvangen; durf te falen; durf te dansen; durf te genieten van genoeg; durf stil te zijn; durf jezelf te zijn en durf te rusten in Gods aanwezigheid. Je kunt niet geven als je niet eerst ontvangen hebt. Dat is een onwrikbaar principe waar we allemaal aandacht aan zouden moeten geven. Maar om te kunnen ontvangen moet je soms dingen loslaten. Bijvoorbeeld dat het perfect moet zijn; dat jij daar niet mag missen; dat jij jezelf niet in drieën kunt hakken; dat je een mens bent met een gelimiteerde hoeveelheid tijd, energie, talenten, kracht en wijsheid en het moeten. Tineke legt met goede voorbeelden uit wat oorzaken kunnen zijn van overbelasting en stress. Het heeft alles te maken met (gaan) vertrouwen en het je richten op je eigen rol en taken. De laatste twee hoofdstukken bemoedigen je om Gods bemoedigende aanwezigheid en woorden in je hart te laten wonen, zodat je zijn waarheid over jouw leven erkent en onderschrijft. Prachtige hoofdstukken!

Zicht 7 tips voor meer focus

“De keren dat ik in mijn leven tijd en ruimte heb genomen om de grote vragen te stellen, hebben me dichter bij mijn hart en bij mijn bestemming gebracht,” zegt Tineke Wuister in haar tweede boek Zicht, 7 tips voor meer focus in de serie van drie: Lucht, Zicht en Echt. Ze haalt een uitspraak van Anne van der Bijl aan: “De lichten staan op groen...”, met andere woorden God grijpt niet in zo lang jij in beweging bent, tenzij je misschien echt de verkeerde kant op gaat, maar over het algemeen geniet Hij van jouw keuzes en ontwikkeling. Het gaat erom dat je drie dingen helder hebt: wat raakt je het meest? Wat heb je te geven? En Wat is je opdracht? Tineke zet je flink aan het werk om dat eerst te onderzoeken. De volgende stap die ze daarna doet: Het raakvlak van de vorige drie vragen levert een JA!-gebied op. Zij legt dat helder uit. Tip 1 staat voor de ontdekking van jouw persoonlijke “JA!”-gebied. Ken je Opdrachtgever, want alles staat en valt met het samenzijn met jouw Opdrachtgever: God zelf. Daarna gaan de tips over prioriteiten. Immers: als je naar het noorden reist, reis je niet naar het zuiden (of het oosten of het westen). Nee zeggen is net zo belangrijk als Ja ontdekken. De praktische uitwerking in vormen van planningen zijn mooie aanwijzingen om mee te nemen. Met een heel mooie opmerking: Tijdens de reis is het raadzaam om een aantal malen om te kijken en je lessen daaruit mee te nemen naar het volgende stuk van de reis. Dit boekje is er één om op je bureau een plek te geven en stap voor stap de strategieën die je het meest aanspreken te implementeren.

Lucht 7 tips voor meer rust

Tineke Wuister begint de rode lijn in het boek met een belangrijke vraag: “Hoe wil jij je voelen?” Ze legt ook uit waarom. Als iemand vraagt: “Wat is je doel?” gaat je hoofd direct als een malle aan het werk. Als iemand je vraagt hoe jij je wilt voelen, gaat je hart aan het werk. Die diepere laag van jou, waar het allemaal vandaan komt. Jouw nadenken over je gevoel brengt je ook in het nu. Hoe voel je je nu? Hoe voel je je vaak? Ze maakt er een opdracht van. Zoek een moment om hierop te reflecteren. De uitkomst geeft je gelijk een bodem om de rest van het boek door te nemen. Wat zegt God over werken en rusten? Zijn patroon is: creëren, structuur en relaties. Rust en ritme zijn super belangrijk voor balans in jouw hoofd en hart. Rust zorgt voor herstel. Hoe ziet jouw ideale week eruit? 89 pagina’s over het heilzame van rust en vrijheid. Dan volgen de 7 tips op pagina 91-130 en in het laatste hoofdstuk kun je je eigen “meer lucht”-plan maken. Super informatief en praktisch.

Engelse drop

Een student vol enthousiasme voor God en mensen vertelt je over zijn studietijd in Londen terwijl hij in de Holy Trinity Brompton, de kraamkamer van Alpha International, een verkennende stage loopt om uiteindelijk zijn afstudeeropdracht bij Alpha Nederland te kunnen gaan doen, na zijn tijd in Londen. Hij vertelt met humor over het proces van het in korte tijd taalvaardig worden, zijn Nederlandse lengte die opvalt en de verschillen tussen Engeland en de rest van Europa. Het is een leuk verslag van hoe het in zijn buitenlandervaring gaat. Dat vooropgesteld. Het is of je, als lezer, even mee mag lopen in zijn leven. Dat was ook precies de bedoeling, dat vrienden, van wie ik vermoed dat de schrijver er heel veel had in die tijd, hem niet al te zeer zouden missen en tegelijkertijd een beetje mee konden kijken in die periode van zijn leven. Zijn geloofsavontuur krijgt de nadruk in het boek. Daardoor krijg je het gevoel dat hij de studie er met zijn linker achterpoot bij heeft gedaan als iets dat bij de deal hoort. Maar wat een ideale deal! Midden in een van de vruchtbaarste filialen van Gods Koninkrijk iets mogen bijdragen en leren van hun manieren en zelf ook nieuwe dingen van datzelfde koninkrijk mogen ervaren. Vrolijk en teachable. Dankbaar en uitreikend. Dat gun ik elk jong en gelovig mens.

Mooi zijn ook de gepakte rustmomenten bij Café Nero aan de overkant van zijn straat. Verwerken, studeren, opladen, dicht bij jezelf zijn en ontvangen van God. Prachtig is het plezier bij het van de ene op de andere dubbeldekker hoppen en zo Londen te zien.

In de podcast viermetersessies vertelt de schrijver dat hij nog een paar dozen van dit boek in zijn huis heeft staan. Ben je nieuwsgierig geworden en wil je lezen hoe iemand anders een paar modules in het buitenland heeft gevolgd en tegelijkertijd veel heeft geleerd over een getuige voor Jezus Christus te zijn, schrijf en bericht op www.alphanederland.org/contact/ Wat ik ook super leuk vond om te lezen is dat Arnoud in die tijd voor zichzelf lekker en gezond heeft gekookt en tegelijkertijd echt genoot van het eten bij het gezin waar hij een kamer huurde en van de snacks die in London te scoren zijn. Wat dat betreft past hij helemaal in het Alpha Cursus concept: samen eten en elkaar ontmoeten.

Versluierd in rook

Meg en Sylvie wonen in Chicago met hun vader, oorlogsveteraan met psychische problemen. Gedrieën hebben ze een inkomen vanuit de boekhandel die ze bezitten, waar ook hun woonhuis is.

Dan vindt de grote brand in Chicago van 1871 plaats. Twee dagen lang teistert het vuur de binnenstad, ook het thuis van de zussen en pa. Overal heerst paniek, iedereen moet een onderkomen vinden en in het rumoer raken Meg en Sylvie hun vader kwijt. Dakloos, ontheemd en gewond gaan ze op zoek naar hem, met de hulp van journalist Nate. Er volgen veel problemen, beschuldigingen en roddels, waardoor pa zelfs gevangengenomen wordt en in een psychiatrische instelling wordt geplaatst.

Wederom heeft Jocelyn Green een historische roman geschreven. Veel gebeurtenissen in het boek hebben werkelijk plaatsgevonden. Deze worden goed neergezet in de context van de werkelijke grote brand van Chicago, die nog altijd de grootste en dodelijkste brand is die plaatsvond in de VS.

Het boek is een liefdesroman. De nog ongetrouwde zussen maken zich druk over hun leeftijd en het feit dat ze nog geen man hebben. Er komen verschillende mannen voorbij en er is sprake van verliefdheid. Wat mij betreft is dat allemaal een beetje te veel aanwezig. Ik las ook Greens boek “Mijn toevlucht” waar de verhouding tussen de liefde en het leven van de hoofdpersoon beter op elkaar afgestemd waren.

Was ik teleurgesteld? Dat zeker niet. Green heeft een prachtige manier van schrijven, neemt je mee in het verhaal, de problemen van pa vond ik zo mooi beschreven en echt. Het is goed voor te stellen dat zulke dingen gebeurden (en nog steeds). Onterecht gevangen zitten, een instelling die niet het beste met je voorheeft waardoor je alleen maar achteruitgaat. Het zoeken naar oplossingen als je alles wat je bezit verliest. Dat alles wordt prachtig beschreven. Jocelyn Green is wat mij betreft een van de betere christelijke auteurs van historische romans.

Wat beweegt de brommerpiloot

Als de ouders van Nelly Nachtegaal (18) zijn omgekomen bij een verkeersongeluk, blijft Nelly achter met haar twee broers, de veertienjarige Tjibbe en Okker die verstandelijk beperkt is en elders woont.

Tjibbe wordt bij een oom en tante ondergebracht. Nelly blijft in het ouderlijk huis wonen. Haar vriend Ho komt regelmatig bij haar slapen. Nelly denkt dat ze een hechte band met hem heeft (en als lezer denk je dat aanvankelijk ook) maar het loopt anders dan ze verwacht had.

Ze besluit om op haar Puch naar Nice te rijden. Daar woont Gregorius Bos, een man die ze van vroeger kent. Ze krijgt te maken met pech, ontmoet verschillende interessante mensen maar de vraag is of ze Gregorius zal vinden.

Op blz. 13 komt de lezer erachter dat dit boek zich afspeelt in de jaren ‘70. Er wordt naar Den Uyl en Wiegel gekeken op een zwart-wit-tv.

In hoofdstuk 1 vertrekt Nelly op de brommer, hoofdstuk 2 begint net na het ongeluk. De hoofdstukken wisselen elkaar af: de oneven hoofdstukken gaan over Nelly op de brommer, de even hoofdstukken over wat er gebeurde na het overlijden van haar ouders.

Ik las eerst de even hoofdstukken, omdat die voorafgaan aan de brommertocht.

De auteur gebruikt vreemde namen. De gehandicapte broer heet Okker; ik moest gelijk aan een okkernoot denken. Oma en tante Aapje komen helpen, ik dacht dat Aapje een bijnaam was, maar nee. Op de crematie stelt ze zich voor: ‘Ik ben Aap Nachtegaal’. Lachwekkend en onrealistisch om Aap als voornaam te gebruiken.

Er komen meer onrealistische dingen in voor: Een man die zegt dat hij stewardess is. (Geen fout, want later lees je het nog een keer). Of de auteur dat bewust heeft gedaan omdat de betreffende persoon homo is?

De supermarktmanager ziet er sjofel uit, doorgaans zien leidinggevenden er keurig uit, meestal in pak in de tijd waarin het boek speelt. Die manager drijft de spot met Okker. Dat doet een manager niet, die is altijd respectvol tegenover de klanten. Nelly vindt hem op de notaris lijken door zijn gedrag. Vreemde gedachte, want een notaris gedraagt zich ook correct.

Verhuizers die vloeken omdat de piano te zwaar is en de brommer in de verhuiswagen moet. Ze gaan ruw en hardhandig met de spullen om.

Af en toe had ik een woordenboek nodig, zoals bij het woord ‘kajuiner’. Niet te vinden op Google, alleen als naam.

Veel Franse woorden, sommige bekend maar veel onbekend, zoals: canaille, canaux, force majeure, routiers. De auteur had de vertaling erbij kunnen zetten voor de lezers die niet thuis zijn in de Franse taal.

Er staan ook veel leuke uitdrukkingen in zoals: Het woord dat als een stuk wrakhout ronddrijft, krullende haren als een bos vraagtekens om zijn gezicht.

De auteur wil anachronismen vermijden, vandaar dat ze de termen geestelijk gehandicapten en zwakzinnigen gebruikt in plaats van verstandelijk beperkten en mensen met het syndroom van Down.

Begrijpelijk maar toch staat hier en daar een anachronisme:

Een afgeknipte spijkerbroek die in de jaren 70 nog niet in de mode was. Supermarktmanager in plaats van bedrijfsleider. Een rij wagens naast de supermarkt, dat begon pas in de jaren 80.

Verder wordt er regelmatig gevloekt.

Bij een vraagstelling staat er vijftien keer geen vraagteken. Bij de titel ook niet.

Het wordt een origineel en prettig, luchtig verhaal genoemd. Origineel is het wel, maar prettig en luchtig vind ik het niet, maar dat kan een andere lezer anders ervaren

Teken van trouw

Thea Zoeteman

In dit derde deel van het drieluik, waarin de kapel in het bos centraal staat, gaat het over Jim, die we al eerder tegen gekomen zijn in ‘Onder Zijn vleugels’ en ‘Koorden van Liefde’.

Na een ernstig ongeluk waarin zijn leven werd gespaard maar dat van zijn beste vriend Simon, weggenomen werd, komt Jim in een diep dal terecht. Behalve dat hij er lichamelijk slecht aan toe is en van hulp afhankelijk, wordt hij verteerd door schuldgevoelens. Hij worstelt met grote levensvragen en twijfelt aan de trouw van God. Waar was Hij toen het ongeluk gebeurde?

Wijkverpleegkundige Meike gaat na haar scheiding met haar dochtertje in Drieveld wonen. Zij is degene die Jim de verzorging biedt die hij nodig heeft. Meike heeft haar eigen problemen en zit ook met veel twijfels en vragen. Jim maakt het haar er niet makkelijker op omdat hij zich afsluit voor de mensen om hem heen.

Maar dan leidt Meikes weg naar de Bijbeltuin achter de kapel...

Marianne Grandia laat boven alle worstelingen en strijd zien dat God trouw blijft, ondanks onze ontrouw. En dat we altijd bij Hem mogen schuilen, ondanks onze twijfels en vragen.

Een bemoedigende roman die ik van harte aanbeveel.

Saskia Schouten:

Vrede ontstaat niet door afwezigheid van verdriet of pijn, maar door de aanwezigheid van God.

Deze bemoedigende quote staat op de achterflap van deze boeiende roman.

Na haar scheiding is Meike verhuisd van Utrecht naar haar geboortedorp in Twente. Ze heeft een baan gekregen als wijkverpleegster. Haar dochtertje Emma komt in de klas bij onderwijzer Jim. Op een dag komt Emma thuis met de mededeling dat meester Jim een ongeluk heeft gehad. Zijn oudere vriend Simon is daarbij om het leven gekomen.

Simon was de eigenaar van de kapel die gebruikt wordt als een gebeds- en stilteruimte. Achter de kapel is een Bijbeltuin. Er staan bomen en planten die in de Bijbel voorkomen. De zoon van Simon en zijn vrouw zijn de beheerders van de tuin.

Deze kapel speelt een grote rol in dit aangrijpende verhaal.

Jim kampt met een enorm schuldgevoel en verdriet. De grond zakt steeds verder onder zijn voeten weg. Hij sluit zich af voor iedereen en worstelt enorm met vragen over Gods trouw. ‘Hoezo is God goed en is Hij overal bij en altijd trouw?’

Emma heeft last van opstartproblemen, ze wil niet naar de voorschoolse opvang. Dat gebeurt keer op keer en Meike is genoodzaakt om steeds haar moeder te vragen. Ze krijgt last van stress en slapeloze nachten.

Deze roman is een vervolg op ‘Onder Zijn vleugels’ en ‘Koorden van liefde’ maar heel goed op zichzelf staand te lezen. Het is een roman vol hoop en bemoediging. De auteur heeft een prettige, vlotlezende schrijfstijl.

Een minpuntje vind ik dat er echte en fictieve plaatsnamen worden gebruikt. Meike en Jim wonen in Drieveld in Twente. Ik kom uit Twente en omdat Drieveld niet bestaat, kan ik me geen voorstelling maken van de plaats waar Meike en Jim wonen. Er is ook sprake van Oostbergum en Aerdendonk, ook fictieve plaatsen.

De dankbaarheidsagenda van een ouder echtpaar vind ik heel mooi en bemoedigend. Meike komt daar en wordt verrast door die agenda. De dankpunten zijn o.a.: Voor het lentezonnetjes, voor het lichtje in de koelkast, voor de tekening van Mirthe en meer dingen die vanzelfsprekend lijken maar het niet altijd zijn.

De stem van een vrouw

Kan een persoon een hele gemeenschap beïnvloeden? Dat is de eerste vraag aan leesclubs die Francine Rivers stelt nadat ik het verhaal van 531 pagina’s had gelezen. Het speelt rond de eeuwwisseling 1800-1900 in het berggebied in het noorden van Californië. Ze begint het verhaal van de eigenzinnige Kathryn op het dieptepunt van haar jonge leven. Haar ouders zijn het zo niet eens met haar acties dat ze gewoon maar verbannen wordt zodra die kans zich voordoet: haar oom, die niet haar oom is, heeft haar moeder een huis, een drukpers en een mijn nagelaten en Kathryn wordt gedwongen die in ontvangst te gaan nemen. En omdat het leven ondraaglijk is geworden, doet ze dat ook. Nog tiener, veel te enthousiast en beeldschoon lokt ze ook in haar nieuwe woonplaats Calvada tegengestelde reacties uit en met het gegeven dat er in deze gebieden altijd te weinig vrouwen zijn, wordt de strijd op zijn minst een spannende.

Francine Rivers neemt tijd en ruimte om het verhaal te vertellen. Daarbij herhaalt ze vaak dezelfde gedachten van de hoofdpersonen op meer manieren. Dat vertraagt enigszins. Toch heb ik het boek met heel veel plezier in een paar dagen gelezen. Door de humor, het tijdloze gegeven dat mannen ergens diep in hun hart vinden dat de vrouw een lager soort is dan zijzelf, het gevaar dat groeit, het lef van dit meisje en de warmte van de relaties die er onder de vrouwen die het stadje kent, gesmeed worden. De lijnen zijn scherp en haast niet te verzachten in het verhaal. Meningen zijn moeilijk te veranderen en het slechte en het goede is eenduidig. De vragen voor de leesclubs laten zien dat Francine bewust heeft gekozen voor deze stijl. Ze wil mensen met elkaar in gesprek brengen over hoe zij met anderen en zichzelf omgaan. Hoe zij in kaart brengt dat wij bewust en onbewust meedoen aan profilering en discriminatie.

Een weg door vuur en water

Het leven van Murphy Shepherd komt op scherp te staan als hij na honderden anderen te hebben gered uit slavernij, geconfronteerd wordt met de kidnapping van zijn vrouw. Op zijn huwelijksdag. En zijn dochter, haar dochter en hun geadopteerde dochter. Maar voordat dat moment aanbreekt geeft Charles Martin een indruk van hoe zwaar en ingewikkeld dit werk is. Hoe geheim kan het blijven? Hoe safe is het huis? De nieuwe stad? Hoe veel levens heb je? Dwars door dit alles speelt de grootse overtuiging dat er altijd hoop is en de liefde zal overwinnen. Een prachtig vervolg op ‘Waar de wereld in de oceaan valt’. In dit boek wordt het allemaal een persoonlijke kwestie. De opmaat voor een volgende roman met de grote vraag, wanneer ga je ertoe over om niet alleen de onderdrukten te bevrijden, maar de onderdrukker en misbruiker te doden? Ontzettend spannend en tegelijkertijd tot nadenken stemmend. Thriller met het verhaal van nu, de realiteit van nu.

202412

Recensie

Jouw waardering

202411

Recensie

Jouw waardering

202410

Recensie

Jouw waardering

202409

Recensie

Jouw waardering

202408

Recensie

Jouw waardering

202407

Recensie

Jouw waardering

202406

Recensie

Jouw waardering

202405

Recensie

Jouw waardering

202404

Recensie

Jouw waardering

202403

Recensie

Jouw waardering