Nicky is 25 jaar getrouwd en het gaat niet goed met haar. Ze geeft een prachtig feest maar kan zelf van de heerlijke hapjes niet genieten. Ze heeft buikpijn, ze is misselijk en het eten staat haar tegen. Het feest wordt zes hoofdstukken uitgesponnen en zo leer je Nicky en haar familie goed kennen. Een opmaat voor de rest van het verhaal, dat zich uitstrekt over negen maanden van pijn, kanker, steeds verder afnemende krachten, afscheid nemen en verdriet wel of niet uiten.
In de elf hoofdstukken daarna maken we samen met Nicky de strijd tegen de tijd mee. Ze wil er graag nog bij zijn als haar dochter Rosalie trouwt. Het lukt haar om Rosalies levensloop ludiek op te schrijven, zodat ze die met foto’s erbij kan vertellen. Ze doet het, hoewel ze tussen de bedrijven door wel moet rusten. Ze is erbij en daarna strekken de dagen zich met wachten uit. Wachten op het einde. Wachten op de dood. Terwijl de wereld doorholt is Nicky stilgelegd. In die periode moet ze afscheid nemen van alles wat haar lief is. Eén van de moeilijkste dingen om te aanvaarden is dat ze afhankelijk is van haar man, dochter, schoonzoon, vriendin en andere helpenden om de simpelste dingen te kunnen doen. Langzamerhand leert Nicky ook dat los te laten.
Het verhaal wordt gekleurd door het gedicht van McCeyne, dat “mijn zwanenzang” wordt genoemd. En aan elk hoofdstuk wordt een stuk informatie gezet over de zwaan. Dit had net zo goed weggelaten kunnen worden. De zwaan die opstijgt naar de hemel in de proloog zet de toon voor het hele boek, maar dat snap je gaandeweg pas. De reformatorische geloofsbeleving komt in het McCheyne gedicht en de psalmen die tijdens de vieringen gezongen worden, sterk naar voren. Dat kan bevreemdend zijn voor lezers die die achtergrond niet kennen.
Het evangelie wordt nergens goed verteld, zodat de zin ‘gestorven voor mij’ wel voor de personen in het boek logisch kunnen zijn, maar voor lezers vragen kunnen opwerpen. De confrontatie met de blond-bruine ronde Wanda laten de lezer voor het eerst kennismaken met de boosheid die er kan zijn bij een naderend sterven. Maar zoals altijd uit Nicky die boosheid nauwelijks en dat vind ik erg jammer in dit boek. Alle gevoelens blijven in het hoofd van Nicky en vinden maar zelden een uitweg. Het is de keus van de auteur om dat zo te laten zijn. Ik had me meer kunnen identificeren met de hoofdpersoon als ze iets meer extravert was geweest. De fasen tijdens dit sterfbed naar de overgave aan God zijn goed aangevoeld en daaraan is vorm gegeven. Dat kan voor sommige lezers aangrijpend zijn.
Geef een reactie