Rosamund Lupton kruipt in de huid van de zus van een jonge vrouw, die in het toiletgebouw van een park in Londen wordt vermoord. Dat heeft de schrijfster ontzettend knap gedaan. Ik weet niet of ze zelf een groot verlies heeft geleden, maar haar gevoelens zijn levensecht en de ontwikkeling in haar leven, na de vondst van haar zus, maken dat je je ontzettend snel met haar identificeert. Natuurlijk schrijft ze in de ik-vorm, het kan niet anders! Zo ben ik als lezer de zus, die de ontdekkingstocht doet. De ontwikkeling in het karakter van de hoofdpersoon is heel knap weergegeven. Ik word meegezogen in de film die zich afspeelt in haar hoofd en in haar hart. Gelukkig kan ik aan het eind van het boek wel opgelucht ademhalen: met de hoofdpersoon word ik gered.
Het lukt Rosamund Lupton om van een gewoon mens, die haar eigen keuzes maakt en haar eigen karakter heeft, haar eigen fouten maakt en haar eigen ontwikkeling doormaakt, een heldin te maken, die je wilt zijn. Hoewel geen lezeres dit zal willen meemaken, de vastberadenheid en de moed van de hoofdpersoon spreekt ongetwijfeld aan. Eén keuze van de hoofdpersoon betreur ik, maar die maakt het slot nog dramatischer. Wellicht heeft de schrijfster heel bewust voor dit slot gekozen. De keuze van de auteur om het boek in de vorm van een bedachte brief te schrijven, vind ik wel geniaal. Gezien het slot was er nauwelijks iets anders mogelijk om de relatie tussen de twee zussen zo prachtig uit te kunnen werken.
Geef een reactie