Rachel is meisje met een gebroken ziel. Half twintig, half dertig; een scheiding en veel verdriet achter de rug. Ze vlucht in de drank. Dat is een element in dit boek waar je als lezer niet omheen kunt. Hoe vreselijk is een verslaving aan alcohol. Het regeert Rachels leven bijna totaal. Omdat ze verslaafd is, wordt Rachel door haar omgeving niet meer serieus genomen en dat kost haar bijna haar leven. Maar voordat een leverziekte of Korsakov een vroegtijdig einde aan haar leven maken, is er een gebeurtenis die haar aandacht trekt en die ervoor zorgt dat ze probeert om de drank te laten staan. Ze wil uitvinden waarom Megan vermist wordt.
Rachel reist nog dagelijks met de trein naar London om haar medebewoonster en de rest van de wereld te laten geloven dat ze nog altijd werk heeft. Maar ze is al lang ontslagen als gevolg van haar beschonken gedrag. Zij heeft tijdens die dagelijkse ritten af en toe een blik kunnen werpen op Megans huis en wat ze thuis doet.
In dit boek gaat het niet alleen om alcoholverslaving. Het gaat ook om drugsverslaving, verwaarlozing, seksverslaving en overspel, ook al wordt dat niet met zoveel woorden gezegd. De indruk die ik van de hoofdrolspelers krijg, is dat ze niet anders kunnen dan geregeerd worden door hun specifieke lusten. Hoewel bij Rachel een langzame terugkeer naar een betere levenshouding te bespeuren is. Maar over het algemeen zijn er weinig respectvolle en liefdevolle grenzen.
Ik had een ongemakkelijk gevoel bij het lezen van dit boek. Mijn aandacht ging niet zozeer uit naar de zoektocht van Rachel en de oplossing van Megans vermissing, maar meer naar de onmogelijkheden van Rachels leven omdat ze zoveel achterhoudt en liegt en bedriegt. Het plot is hoe dan ook verbazingwekkend en meer een gevoel van ‘met de moed van de wanhoop’ wordt ‘recht gedaan’ aan het onrecht. Maar het goed en het kwaad of het zwart en het wit zijn niet helder, alles is besmeurd en geschonden.
Rachel is hoe dan ook de absolute anti-held. Deze thriller is voor mij bijna geen thriller, maar een onvermijdelijke beschrijving van hoe ver een mens kan komen. Het is bijna niet meer spannend, omdat je meegesleurd wordt in de onmogelijkheden. Toch wordt de zaak door Rachel opgelost en staat haar vasthoudendheid in schril contrast met haar regelmatige buiten bewustzijn. Hier wordt ook het plot op gebouwd en dat vind ik bijna ongeloofwaardig. Aan het eind van het boek wil je dat ze werkelijk hulp gaat zoeken en zich laat opnemen in een afkickkliniek, maar heb je niet het gevoel van: eindelijk! Het kwaad is door de held de wereld uit geholpen en nu kan hij in dit geval zij eindelijk een gelukkig leven gaan leiden.
Geef een reactie