Catherina Pecheur is de oudere dame in dit boek over vrouwen en generaties, Laura is haar dochter en Puck is de dochter van Laura, de kleindochter van Catherina. Het geschreven perspectief wisselt tussen Laura en Catherina. Door mee te denken beleef je hun onmacht en hun verlangens intens mee. Afstand en nabijheid spelen constant een rol in de relaties tussen deze vrouwen, maar beide kunnen er niet voor zorgen dat je in staat bent om werkelijk te zien wat er in je leven aan de hand is of er mogelijk iets aan te doen. Er is een diepe tragiek gaande maar heel voorzichtig kijken hoop en bewogenheid om een hoekje, onwillig en beschadigd, maar toch, ze willen graag een rol spelen in de levens van deze drie. Moederschap is een regelrechte uitdaging, en zoals Marjolein Beumer in haar dankwoord schrijft, toch wil je het niet missen. Verrijkt gebrokenheid je leven? Ja, alleen heb je dat niet zo in de gaten. Je moet ermee leven, je moet erdoorheen. De laatste bladzijde is het mooist. “Ze had geen idee dat haar verleden zo dichtbij was.”
De intimiteit die beschreven wordt en in een ander leven en op de eerste bladzijde van dit boek begon, maakt dat de hoop en de liefde uiteindelijk het laatste woord hebben.
Geef een reactie