Erik van den Berg en Janneke Nijboer ontmoeten elkaar via de sociale media. Een van de weinige plaatsen volgens de schrijvers, waar oecumene, naar elkaar toegroeien mogelijk is. De ontmoeting tussen protestant en katholiek zet zich voort in dit boek. Na een kennismaking, nemen ze afwisselend het woord, ieder in zijn of haar eigen stijl. Janneke meer systematisch de geloofszaken duidend. Eric soms lyrisch, als hij bijvoorbeeld geen woorden kan vinden om het mysterie uit te leggen dat de hostie -het ongedesemd tarwebrood- het lichaam van Christus wordt.
Het is helder dat er verschillen zijn en dat die niet weggepoetst hoeven te worden om elkaar echt te ontmoeten en met elkaar in gesprek te gaan. Vooral de verschillen tussen de kerkdiensten, het avondmaal vieren of de eucharistie worden begrijpelijk uitgelegd. De persoonlijke passies en ervaringen van Eric en Janneke maken het voor de lezer een herkenbaar en laagdrempelig boek.
Als protestant kan ik me vinden in de uitleg van vertrouwde zaken in de gereformeerde leer en de beschrijving van PKN. Tegelijkertijd besef ik dat er veel geschreven is, wat zelfs lang niet door alle protestanten met hun verschillende geloofsbeleving zo ervaren wordt. Er kunnen ook nog heel wat verschillende soorten pepermunt worden uitgewisseld. Maar eerlijk is eerlijk de laatste jaren is er meer waardering voor de stilte en het kloosterleven, die hun wortels in de katholieke kerk hebben.
Dat die ontmoeting nodig is, wordt wel duidelijk in het laatste ietwat komische hoofdstuk waarin wordt geschetst dat er in de hemel geen scheiding tussen de verschillende tradities meer zal zijn. Het is begrijpelijk dat de schrijvers een verlangen hebben dat het niet bij deze ene ontmoeting tussen Janneke en Eric blijft, maar dat ook lezers, zowel protestant als katholiek worden uitgedaagd om met elkaar in gesprek te gaan. Dit boek is daar een goede aanzet voor, compleet met gespreksvragen onder genot van wierook en pepermunt en een opzet van een gezamenlijk gebed.
Geef een reactie