Er is de laatste tijd behoorlijk wat belangstelling voor apologie, de verdediging van de christelijke leer. Iets dat zonder twijfel te maken heeft met de afnemende betekenis van het christelijke geloof in het leven van veel mensen. In een maatschappij waarin dit geloof steeds minder publieke betekenis krijgt, worden christenen steeds vaker ‘gedwongen’ om verantwoording af te leggen van wat ze geloven. Apologie is zeker niet nieuw. Al in de eerste eeuwen van onze jaartelling waren er schrijvers die het toen ‘nieuwe’ christendom in hun werken verdedigden. Een van de bekendste was Tertullianus.
Het idee om verschillende deskundigen op dit terrein bij elkaar te brengen, om hun kennis te bundelen, vind ik goed. In dit boek is heel wat wijsheid verzameld, en daarmee doet het de ondertitel ‘handboek christelijke apologie’ eer aan. Een handboek dient – zo meldt het voorwoord – om de stand van zaken binnen een bepaalde wetenschap op een handzame manier weer te geven. Dat is behoorlijk gelukt. Niet alle schrijvers hebben evenveel talent om ingewikkelde zaken eenvoudig onder de aandacht te brengen, maar over het algemeen is het een leesbaar boek, ook voor ‘niet ingewijden’. Het is dan ook een prima naslagwerk.
Er zijn best veel christenen die enigszins huiverig zijn voor apologie. Geloof is immers geloof. Maar dat is te kort door de bocht. We hebben een ‘redelijke godsdienst.’ Geloven is geen verstandskwestie, maar christenen mogen - en moeten – wel hun verstand gebruiken. Daarbij past naar mijn bescheiden mening wel voorzichtigheid. Veel zaken zijn eenvoudigweg niet te beredeneren en we moeten dan ook niet teveel waarde hechten aan (apologische) kennis. ‘Het hart heeft zijn eigen redenen’, zei Pascal al, en dat was toch een grote denker.
Geef een reactie