Deze roman speelt hoofdzakelijk in Den Haag. Vera is de hoofdpersoon, een vrouw die met onzekerheden rondloopt. In haar jonge jaren heeft ze een nogal wilde relatie en geniet ze van de aandacht van jongens, een manier om haar eenzaamheid te verdrijven.
In deel twee ontmoet ze Daniël, deze relatie voelt goed voor Vera. Ze trouwen en krijgen een dochter, Heleen. Deze moet vanwege glutenallergie lange tijd in het ziekenhuis verblijven. Weer onzekere tijden voor Vera. Hierna lijkt ze enigszins tot rust te komen, maar lijdt dan nog onder de problematische verhouding met haar zus Suze. Ze voelt zich minder dan haar zus en kan moeilijk accepteren dat deze volledig haar eigen gang gaat.
Als Vera wordt aangenomen op de middelbare school Pallas denkt ze haar plekje gevonden te hebben. Maar ook dit blijkt een luchtbespiegeling. Ze wordt verliefd op een kunstenaar, Emile. Deze werd door Daniël ingehuurd om haar portret te schilderen. Pas nadat het portret af is, durft ze aan Emile te bekennen dat ze verliefd is, maar ze vangt bot.
Deel drie gaat vooral ook over dochter Heleen. Wanneer deze na de middelbare school op kamers gaat, komt ze in de neerwaartse spiraal van de eetproblemen. Ze geeft over en heeft haar eetpatroon niet meer onder controle. Vera denkt dat dit een gevolg is van de glutenallergie die ze in haar jeugd had. Daarvoor moest ze een streng dieet houden, wat zeer plotseling gestopt werd toen bleek dat de allergie verdwenen was. We zien hier een herhaald patroon: ook Heleen is een jonge vrouw met problemen rond relaties.
Het bredere familieleven komt ook uitgebreid aan bod. De ouders, schoonouders, zus van Vera. Wat een moeilijke relaties. Ondanks dat haar schoonvader een uiterst principieel gelovige is, is Vera dol op hem. Op latere leeftijd leert ze haar eigen vader waarderen. Met zus Suze blijft het uitermate moeizaam verlopen. Ze voelt zich sterk achtergesteld bij de altijd voorop lopende zus. Na de laatste bladzijde is het goed het intro nog eens te lezen, want deze sluit daar naadloos op aan. En hierbij krijg je ook het gevoel dat de roman afgelopen is, meer dan na de laatste bladzijde. Het intro is dus zowel het begin als het slot van de roman.
Een uitermate boeiende roman, waarin relaties de hoofdrol spelen, maar ook de karakters. Het is verbazingwekkend hoe goed Siebelink zich kan verplaatsen in de onzekere Vera. Prachtig taalgebruik ook, maar nergens vervelend of saai. Heel beeldend zet hij de plaats Den Haag neer, zonder eindeloze beschrijvingen. Het leven van de mens staat centraal, het kwetsbare vooral. Helaas komt er een paar keer een vloek in voor.
Een prachtige roman die 4 sterren zeker verdient.
Geef een reactie