Ook grote predikers kunnen depressief zijn.
Charles Spurgeon geldt als een van de grootste predikers die de negentiende eeuw heeft voortgebracht en zijn boeken worden nog steeds veel gelezen. In zijn dagen preekte hij voor menigten van duizenden gelovigen en dat met zegen. Hij was een fenomeen dat contacten onderhield met belangrijke staatslieden en kunstenaars, maar tegelijk bleef hij een man van het volk.
Een groot prediker, maar tegelijk een kwetsbaar mens. Een man die het grootste deel van zijn leven te kampen had met depressieve gevoelens. Volgens Eswine, predikant in Saint Louis Missouri en docent homiletiek, begonnen die depressies min of meer nadat er tijdens een preek van Spurgeon in een enorme hal paniek uitbrak, waarbij een aantal mensen om het leven kwam. In verschillende biografieën komt echter naar voren dat de prediker ook daarvoor al met sombere gevoelens te maken had. Hoe het ook zij: hij werd er regelmatig door gekweld en sprak en schreef daar tamelijk vrijmoedig over.
Eswine schrijft uit eigen ervaring over depressies en dat is duidelijk te merken. Hij weet waarover hij het heeft en wil zijn lezers bemoedigen, o.a. door lessen uit het leven van Spurgeon. Dat heeft iets moois. Als zelf zo’n ‘grote’ christen zo terneergedrukt kan zijn, kunnen andere gelovigen daar moed uit putten. Zeker als we lezen over de bemoedigingen die Spurgeon ook heeft ervaren.
Een nadeel van het boekje vind ik dat er weinig aandacht wordt besteed aan de kloof die er gaapt tussen de kennis van depressieve gevoelens in de negentiende eeuw en die in onze tijd. Daar ligt wel honderdvijftig jaar (medische) wetenschap tussen. Dit neemt niet weg dat Spurgeon goede adviezen geeft die ook in onze eenentwintigste eeuw waardevol zijn. Adviezen die oproepen om mee te leven en begrip te tonen, adviezen over het pleiten op Gods beloften.
Geef een reactie