In veertig korte columns vertelt Johan het Lam over zijn proces na de diagnose van burn-out. Na elke column volgt een daarbij passend commentaar van een van zijn dochters uit de beroepspraktijk. Van de ene dochter als psycholoog en van de andere dochter als huisarts. Het mooie van deze driepuntsaanpak is, dat je een beetje gaat begrijpen dat iemand die burn-out is, voor een lange tijd geen goed zicht heeft op zijn eigen situatie. Dat was natuurlijk voor de diagnose ook al het geval, maar als het moment zich voordoet dat de patiënt werkelijk zijn grip en controle op de dingen kwijt is en moet erkennen dat er iets vreemds aan de hand is, omdat zijn lichaam niet meer wil wat zijn geest wil, dan is de situatie duidelijk geëscaleerd. De patiënt kan na zichzelf zolang bedrogen te hebben over zijn kracht en reserves, niet meer goed zien wat er werkelijk mis is. Dat vergt een proces waarin dat gedwongen stilgezet zijn een must is geworden.
Zo eerlijk van Johan het Lam dat hij zegt: hoogmoed gaat voor de val. Er ligt een zelfoverschatting aan burn-out ten grondslag en wellicht nog meer oorzaken. Erkenning is een ding dat later pas geformuleerd kan worden, want eerst ben je gewoon echt behoorlijk ziek. Te erkennen dat je lichaam niet meer wil is al een aanslag op deze zelfoverschatting en de afbreuk van je zelfbeeld. Heel mooi verwoordt de schrijver dat in zijn visioen over het schaap dat zijn extra poot moet verliezen en een gewoon schaap met vier poten moet worden, maar eerst die verwonding aan de vijfde poot te boven moet komen. Amputatie, shock, afhankelijk moeten zijn, alleen maar kunnen liggen, geen extra prikkel kunnen hebben, genezingsmogelijkheden moeten aanvaarden, in de knoop liggen met alle andere stemmen van ooit en leren om je aandacht te richten op het ene, dat nu is, dan stapje voor stapje vooruit en af en toe weer achteruit leren met vier poten te lopen. Een prachtig en indringend beeld.
Een ander beeld is dat van de den en de spar in het boek. Ben je een sparren-mens of een dennen-mens. Er zit een opmerkelijk verschil in die twee mensen, zoals er een opmerkelijk verschil zit tussen de spar en de den als er te veel sneeuw is gevallen, de kou te zwaar wordt. De den is sterk en legt zijn lat heel hoog, veel verantwoordelijkheidsgevoel en maar doorgaan. Juist de sterke mensen lopen een grotere kans op een burn-out. Dennen breken onder een te grote sneeuwlast en lopen enorme breuken en wonden op. Heel goed boekje om alert te zijn op jezelf en anderen.
Geef een reactie