Het verhaal in 'Oog in Oog' speelt over verschillende jaren. In de proloog wordt de lezer al op een beklemmende manier getuige van de uithuisplaatsing van een kleine jongen, Job. Hij roept om hulp. Tevergeefs, de buren trekken de gordijnen dicht. Dan komt er een grote sprong in de tijd naar begin jaren negentig; het buurmeisje van toen, Maria, is inmiddels zelf moeder van twee kinderen. Als ze aan tafel willen gaan, blijkt haar oudste zoon te zijn verdwenen.
Linda Bruins Slot beschrijft het allemaal in superspannende scènes. Vooral het eerste gedeelte waar Maria spreekt, denkt en ervaart, zorgt ervoor dat ik mezelf kan identificeren met een gelovige moeder, die niet bezorgd wil zijn tot dat het ergst denkbare gebeurt. In het tweede deel, weer vijf jaar later, nog maar op pagina 39, blijkt de dader in de cel te zitten.
Goed beschouwd moet het verhaal dan nog beginnen. Oog in Oog is niet zomaar een thriller over verdwijning of een kindermoord. Ik maak me klaar voor een verhaal met een spanning van heel andere orde. Dat blijkt ook wel als Job in de gevangenis een brief krijgt van Maria waarin ze schrijft dat ze hem vergeven heeft. Ze doet dat vanuit haar christelijk geloof. Wat is die kracht van vergeving? Is die sterk genoeg voor Maria om haar leven weer op te pakken, met haar man en dochter? Biedt het een kans voor het leven van Job?
Iedereen die betrokken is bij het drama krijgt een eigen verhaallijn. Maria blijft nog steeds vertellen vanuit het ik-perspectief. De anderen, Job, Ruben de man van Maria, Celeste, de dochter worden vanuit de derde persoon heel dicht op de huid gevolgd. Alle lijntjes komen uiteindelijk 20 jaar na de verdwijning van de zoon, bij elkaar in het huis van Maria. Dat leidt tot een geweldige climax, waarin een psychopaat het voor het zeggen blijkt te hebben.
Linda Bruins Slot heeft talent om spanning op te bouwen en lef om christenen met hun waarden als vertrouwen en vergeving zo kwetsbaar op te stellen. Het is geen happy halleluja verhaal. Het eind is hier en daar zelfs rafelig. Linda zelf zegt in haar dankwoord: 'Wat ongeschreven is gebleven, mag je als lezer zelf vormgeven. Of niet. Dan blijf je er maar lekker op kauwen.' Dat gevoel blijft hangen. Daarom vind ik 'Oog in Oog' een eerlijk boek, want het is niet makkelijk om aan de slag te gaan met de kracht van vergeving.
Geef een reactie