De auteur heeft geprobeerd het lijden dat hij in zijn eigen leven en van anderen om zich heen ziet een stem te geven. Ieder mens krijgt te maken met lijden en zo constateert De Graaf, daar wordt in de christelijke kerken en gemeenten niet altijd goed mee omgegaan. Wellicht omdat ieder mens en ieder lijden anders is maar ook omdat mensen zich verschuilen achter te gemakkelijke conclusies en antwoorden die zij menen te kunnen zeggen vanuit de Bijbel. Hij merkt op dat mensen die genezen in veel kerken een podium mogen hebben, een plaats en een tijd om ervan te vertellen, terwijl aan mensen met een voortdurend of hevig lijden voorbij wordt gegaan. Maar hoewel ieder mens zijn eigen rugzak draagt en verantwoordelijk blijft voor zijn eigen weg met al het lijden dat erbij hoort, kunnen wij samen belemmerende keien op de weg optillen en wegdragen. Hoewel het soms wel zo ervaren wordt zijn we in wezen niet alleen, maar dat neemt niet weg dat tegenslag en lijden ondraaglijk zwaar kunnen zijn. Het is deze erkenning die ik steeds terug hoor. Het boek lijkt een pleidooi tegen de cultuur van het geluk en de maakbaarheid, die ook in de christelijke beleving is binnengeslopen. De schrijver stelt in het boek dat er tegenslag is altijd en bij elk mens in het eerste hoofdstuk.
In het tweede hoofdstuk raakt hij aan mensen in de Bijbel die op de een of andere manier zich wel of juist niet afvroegen waarom het leed hen trof. De titel van dat hoofdstuk: de oorzaak van het lijden is niet de vlag die de lading dekt, wat Sebastiaan zelf ook al constateert. Hij benadert de mens en zijn wanhoop. Het gevoel bij het lijden en niet zozeer hoe het in de schepping of je leven is binnengekomen. In het eerste hoofdstuk geeft hij al aan dat sommig lijden komt door eigen keuzes. Goede en slechte keuzes en dat ander lijden je gewoon overkomt. Hoofdstuk drie gaat over mensen die tegenslag hebben ervaren en hoe God hierin voor hen was of later bleek er voor hen te zijn. Het is een geheim hoe mensen kunnen zeggen deze tegenslag niet hebben willen missen in hun leven, juist omdat zij hierin God beter leerden kennen of nieuwe dingen over zichzelf hebben geleerd. En natuurlijk is dat geen reden om naar tegenslag te verlangen, want er is ook tegenslag waarbij God verder weg lijkt of dat je domweg een stuk van je leven verloren hebt en dat lange sporen in de toekomst trekt. De Graaf laat steeds de verschillende kanten zien van het onderwerp dat hij aansnijdt en is daar heel eerlijk en precies in. Toch laat hij ook nergens de kans liggen om te constateren dat in alle tijden en op alle plaatsen God zielsveel van je houdt en precies kan meevoelen in wat je meemaakt.
De Graaf is uit op troost. Troost van God en troost van mensen. Wat hij schrijft over rouw in hoofdstuk 6 kan een hulp zijn als jij te maken hebt met pijn en verlies. Het boek reikt aan dat alles waar je doorheen gaat er mag zijn. Dat er plaats mag zijn en tijd om dit te doorleven. Hoofdstuk 7 gaat over de duisternis van depressie en hoofdstuk 8 is een persoonlijke geschiedenis van hoe verlies in het leven van de schrijver een rol heeft gespeeld en hoe hij ermee is omgegaan.
Achter in het boek staan vragen waardoor je het geschrevene nogmaals op je in kunt laten werken of waardoor je je nieuwe aspecten eigen kunt maken.
Er is een literatuurlijst van boeken gegeven.
Geef een reactie